zaterdag 17 november 2012

Armand Desmet overleden
Vandaag overleed op 81-jarige leeftijd Armand Desmet. Eerder op het jaar verscheen hier een bijdrage over hem naar aanleiding van het feit dat hij vijftig jaar geleden bijna de 45ste Giro d'Italia won. Een bijdrage die we graag nog eens hernemen.

Vijftig jaar geleden ...
Armand Desmet won bijna de 45ste Giro
Vijftig jaar geleden stond een Belg op het punt de 45ste Giro te winnen. Neen, niet de regérende wereldkampioen Rik Van Looy (die de voorgaande jaren nochtans vierde, elfde en zevende was geworden) maar wel zijn meester-helper Armand Desmet.
Mantie had twee jaar eerder al de Vuelta van 1960 moeten gewonnen hebben. De Waregemnaar begon als drager van de amarillo-leiderstrui aan de voorlaatste dag maar het kwam ploegleider Berten De Kimpe beter uit dat zijn chouchou Frans De Mulder won. Zijn Machelen grenst aan Deinze, de vestigingsplaats van Fietsen Groene Leeuw, de ploegsponsor waarvan De Kimpe de zaakvoerder was. Er werd een lelijk complot gesmeed tegen de bovendien aan het zitvlak gekwetste Armand Desmet, die zijn leiderstrui alsnog moest doorgeven aan zijn frère-ennemi Frans De Mulder. Ook de recent overleden Arthur Decabooter werd erin betrokken.
Het pijnlijke voorval deed Armand Desmet in 1961 naar de rode garde van Rik Van Looy overstappen. Ook daar wachtte hem een overwegend ondergeschikte rol, waarbij hij bij gelegenheid zijn eigen kans mocht gaan. In de Giro van 1962 werd hij door zijn vertwijfelde kopman in de aanval gestuurd. Mantie was dag na dag niet uit de voorste gelederen weg te slaan. Zo werd hij vijfde in zowel de tweede, de derde als de vijfde rit. Tijdens de zevende rit naar Montevergini sloeg hij zijn slag. Hij ontsnapte met Henry Anglade (Fr.) en Giuseppe Sartore (It.). Het trio reed minstens vier minuten van de anderen weg. Manten werd dagwinnaar én afgetekend leider. Zes dagen later en bij het ingaan van de enige rustdag, aan de vooravond van de slotweek, was hij nog steeds de trotse bezitter van de roze trui. Hij keek de zware Dolomietenritten onbevreesd tegemoet en zou die eveneens getrotseerd hebben indien de ploegleiding, inzonderheid Lomme Driessens, beter op hun tellen gelet hadden. Tijdens de rustdag werd voor 's anderendaags een zware sneeuwstorm aangekondigd. Lomme had de communiqués veronachtzaamd zodat zijn discipelen in onaangepaste kledij aan de huzarentocht begonnen. Misschien had Armand Desmet zich, als drager van de roze trui en de slordige Driessens een beetje kennende, zelf van de omstandigheden moeten vergewissen. Dat hij het niet deed, kwam hem duur te staan want hij en de zijnen geraakten één voor één doorweekt, onderkoeld en tot opgave gedwongen. Slechts vier van de zes cols zouden beklommen worden. Op de eerste col, de Passo Duran (1600 m.) zorgde deslagregen voor een modderstroom. Op de tweede, de Forcelle-Staulanza (1773 m.) sneeuwde het zo overvloedig en was het zo ijselijk koud dat Rik Van Looy en zijn meeste helpers al snel de weinige huizen opzochten om zich te verwarmen. Mantie, met de onherkenbare roze trui om de schouders, bleef koppig op debarricade, zelfs al kwam hij ten val en moest hij tweemaal een wiel wisselen. Hij bereikte de finish op de Passo di Rolle achttien minuten na dagwinnaar Vincenzo Meco de finish, waar hij zijn kleinood moest afstaan aanGraziano Battistini, die eveneens een kwartier van hem was weggereden. Manten viel terug naar de tiende plaats in de tussenstand en mocht zich lelijk in de steek gelaten voelen. Toch bracht hij begrip op voor zijnabdicerende maats (Willy SchroedersEdgard SorgeloosMartin Van Geneugden, Rik Van Looy,Guillaume Van Tongerloo) en weigerde hij het begrip "verraad" in de mond te nemen. Aan zijn zijde hield hij enkel de Nederlander Huib Zilverberg (die de achtste rit had gewonnen en ook in de aansluitende Tour een dagzege zou behalen) over en tijdens de resterende dagen manifesteerde hij zich als de morele winnaar. In de nog zwaardere etappe van Moena naar Aprica trotseerde hij een zelfs een duik in het ravijn om achtste te worden. De volgende dagen deed hij nog beter in Pian del Resinelli (zevende) en in Frabosa Soprana (derde), prestaties die aangeven dat hij in normale omstandigheden de Giro van 1962 zou gewonnen hebben. Ook in de Alpen bleef hij knap overeind maar een verbetering van zijn tiende plaats zat daar niet aan vast.
Armand Desmet werd het jaar daarop vijfde in de Tour. Net als in de Vuelta en in de Giro kon hij in het hooggebergte de besten volgen maar er niet van wegrijden. En dat was nodig want in de tijdritten liep hij te veelaverij op. Dat verklaarde zijn achterstand van zowat een kwartier op de ongenaakbare Jacques Anquetil. Aansluitend had Manten in Ronse wereldkampioen kunnen / moeten worden. In de slotronde nam hij zijn kopman Van Looy op sleeptouw op de Kruisberg en toen hij even omkeek, stelde hij vast dat de tweevoudigewereldkampioen de rol had moeten lossen. Manten is er heilig van overtuigd dat hij wereldkampioen zou zijn geworden indien hij op zijn elan was doorgegaan maar hij ... durfde niet. Het zou als een even groot verraadzijn opgevat als wat men de doorspurtende Benoni Beheyt een kwartier later in de schoenen schoof.
Armand Desmet werd op 23 januari 81 jaar. Hij voert al enkele decennia een slopend gevecht met zijnkwakkelende gezondheid. Met de hulp van een nieuwe lever plooit maar breekt hij niet en zo wil hij het nog een tijdje houden, gekruid met sappige verhalen uit de tijd van toen.
- "Ik stel vast dat wij in onze nostalgische verhalen almaar rapper rijden dan wij toendertijd in werkelijkheid deden."

zaterdag 27 oktober 2012

OPROEP
... aan alle eliten zonder contract, beloften, junioren, nieuwelingen en aspiranten die hun formulier voor Wielerjaarboek 2012-2013 nog niet terugmailden dat zo spoedig mogelijk te doen. Waarvoor dank bij voorbaat!

dinsdag 16 oktober 2012

Tim Declercqs Open Brief na de Armstrong-saga
Ook ik heb alle betichtingen tegen Lance Armstrong en zijn entourage gelezen. Hoewel weinigen nog opschrokken van het nieuws ben ik toch gechoqueerd door de omvang van het bedrog.
De stelling dat hij zonder doping toch de beste zou geweest zijn, klopt wellicht niet. Hiermee wil ik geen afbreuk doen aan zijn strijd tegen kanker en zijn toewijding voor de wielersport. Maar gezien de ernst van het misdrijf, zowel het gebruik van doping zelf, maar meer nog het aanzetten van anderen tot doping en de intimidatie van hen die hierin niet wilden volgen, vind ik niet dat hij nog één van zijn Tourzeges verdient.

Dat dit alles onthuld wordt is voor mij als jong beroepsrenner bij Topsport Vlaanderen Mercator een goede zaak.
Vals spelen kan onder geen enkele omstandigheid en moet àltijd bestraft worden. Echter, waar je vroeger steeds te maken kreeg met gevallen van vals-negatieve dopingtest, moeten we er, door het hypernauwkeurig worden van de dopingtests wel over waken dat we tegenwoordig niet met vals-positieve gevallen af te rekenen krijgen. Daarom verdienen sommige verdachten voor mij nog het voordeel van de twijfel.
Toch stoot er mij één ding tegen de borst. De reacties van mensen buiten de koerswereld die menen dat elke beroepsrenner doping neemt. Ik spreek natuurlijk enkel voor mezelf, maar kan in eer en geweten vertellen dat hun stelling fout is.

Van jongs af aan kreeg ik van thuis uit een 100% anti-dopinghouding mee. Hoewel ik dit de mooiste sport ter wereld vind, zou ik liever stoppen dan ooit te moeten deelnemen aan dergelijke praktijken. Ik weet voor mezelf dat het mogelijk is om beroepsrenner te worden op een volkomen cleane manier. Vorig jaar werd ik als belofte Belgisch Kampioen te Geel en dit jaar slaagde ik er als prof in om de lastige Internationale Wielertrofee te Oetingen te winnen. Natuurlijk besef ik dat dit geen Omloop het Nieuwsblad of Ronde van Vlaanderen is, maar het overtuigt me wel dat het in het hedendaagse wielrennen mogelijk is grote (eendags)wedstrijden te winnen zonder doping.
Bovendien heb ik het gevoel dat de mentaliteit volkomen veranderd is. Verboden stimulerende middelen kreeg ik nog nooit aangeboden en mijn ploeg Topsport Vlaanderen - Mercator neemt ook een volstrekt anti dopingstandpunt in. Ook heb ik nog nergens iets verdachts kunnen waarnemen.
Wat ik met deze open brief wil bereiken is opnieuw het geloof in het wielrennen bij de talloze koersliefhebbers aanwakkeren. Ik besef best dat ik misschien niet het allergrootste talent ben dat België momenteel rijk is, maar ik wil de mensen wel de garantie geven dat alles wat ik ooit in het wielrennen bereik op een volkomen cleane manier zal gebeuren.

Tim Declercq

donderdag 11 oktober 2012

Bye bye Lance and see you never again
Meestal wordt de soep niet zo heet gegeten als opgediend. Daar ging ik ook van uit in the case - Lance Armstrong. Maar wat blijkt: the soup wordt allerheetst gedronken en elke wielerfan dreigt er zich onherstelbaar aan te verbranden. Brandende lava is het, zo'n 700 graden Celsius heet.
Voor de mens - Armstrong had ik nooit een warm gevoel wegens té Amerikaans: big, bigger, biggest. Bah, zou een gewezen hartsvriendin van mij daarvan ongetwijfeld zeggen.,Voor de atleet - Armstrong daarentegen: àlle adoratie! Wie zo'n zich hoge trapfrequentie eigen maakt en wie na afloop van zijn urenlange inspanningen nog zo lucide uitpakt, die moet wel zuiver zijn of ongeveer toch. Ik ging zelfs zo ver om bij boutade te declameren: als dàt doping is, dan moesten ze doping "verplichten"! Niet dus. Lance Armstrong is on-tegen-spre-ke-lijk één van de grootste, om niet te zeggen dé grootste charlatan die de algemene sportwereld en de wielrennerij meer in het bijzonder helaas heeft voortgebracht.
Wat doen we met de zeven overwinningen van Lance Armstrong in de Tour? Afpakken uiteraard maar zal betrokkene het aanvoelen als een straf? Hij heeft het orgasme van de triomf meermaals beleefd, gememoreerd en hij geniet er voor de rest van zijn dagen na van en is op wereldschaal in beeld gekomen én gebleven. Wie Armstrong denkt, roept niet Neil (de eerste man zogezegd op de maan) voor de geest maar wel Lance, de coureur. Dàt, vooral dàt kan men nooit herroepen worden en da's zijn meest onverdiende beloning, die hij onder meer omzette in zijn stichting Livestrong die miljarden dollars opleverde én oplevert. Witteboordencriminialteit, er is geen andere naam voor.
Wat doen we met de erelijst van de Tour van 1999 tot en met 2005? Armstrong eruit weghalen, sowieso, maar zijn verwijderde naam liever door een x vervangen dan de naam van de tweede als stand in opvoeren. Dit zouden immers van 1999 tot en met 2005 de opvolgers zijn: Alex Zülle (1999), Jan Ullrich (2000, 2001 en 2003), Joseba Beloki (2002), Andreas Klöden (2004) en Ivan Basso (2005). Stuk voor stuk (sic) brandschone jongens, inderdaad, "net wat u zegt"!
Eén en ander legt ook weer de ondraaglijke lichtheid van de dopingcontroles bloot. Eigenlijk zou men, zeker wat betreft de Tour, dagelijks een mobiel labo moeten installeren waarbij men de betrokken coureurs slechts op het podium loslaat op het moment dat hun sportieve integriteit is geconstateerd. Een utopie natuurlijk, bijna zo utopisch als het streven naar een zuivere wielersport.
VRT-wielercommentator Michel Wuyts denkt er het zijne van. Hij omschrijft het gedrag van Armstrong "potsierlijk, ridicuul en zelfs ergerlijk". Stuitend zal hij bedoelen. Lance houdt kennelijk nog steeds zijn onschuld staande terwijl bijna al zijn ploegmaats (onder het dreigement van zes maanden effectieve gevangenisstraf voor meineed) hebben bekend.
- "De grootste vedette die het wielrennen ooit creërde, blijkt een ordinaire valsspeler", zucht Wuyts.
Blijkbaar voelde Armstrong zich onaantastbaar en dat leidde uitdagend tot excessen van georganiseerd gebruik. Wat Wuyts nog het meest verbaasde, is dat dit zo kort na de Festina-affaire geschiedde.
Markant is wel dat het Amerikaans antidopingagentschap Usada stelt dat de Internationale Wielerunie UCI medeplichtig was. In 2001 zou een epotest van Armstrong uit de Tour de Suisse in de doofpot zijn beland, in ruil voor 100.000 dollar. Als dat waar is, dan moet de UCI evenzeer aan de schandpaal en moet huidig UCI-voorzitter Pat McQuaid expliciet afstand nemen van de toenmalige glibberige voorzitter Hein Verbruggen, die vandaag de dag zowaar deel uitmaakt van het Internationaal Olympisch Comité, voorgezeten door Jacques Rogge(enbrood en spelen).
Een voortgezet verblijf van Johan Bruyneel in de wielrennerij  is on-denk-baar. Het Amerikaans rapport stelt immers onomwonden dat Bruyneel jonge renners als Christian Vande Velde en David Zabriskie dopinggebruik aanleerde.
Remember dat his airness Johan Bruyneel een tijdlang ostentatief interviews weigerde aan Sporza omdat Michel Wuyts zich  in een column te kritisch had uitgelaten over de meest succesvolle ploegleider uit degeschiedenis van de Tour. Zoveel jaar later wordt Wuyts door de feiten vol in het gelijk gesteld.

zaterdag 6 oktober 2012

Bert De Waele niet langer gewenst bij in (sic) rennersweelde badende Landbouwkrediet

Bert De Waele rijdt morgen in eigen Oostrozebeke de allerlaatste wedstrijd uit zijn carrière. Hij  wilde eigenlijk liefst nog een jaartje voortdoen bij Landbouwkrediet, waarvoor hij 12 jaar reed en overwegend de sterkhouder was. 
- "Het wordt een afscheid met een wrang gevoel", liet Bert weten. "Begin deze week zag het er nog naar uit dat ik nog een jaartje renner zou blijven, maar we zijn toch niet tot de overeenkomst gekomen die ik voor ogen had." 
Voor De Waele, voor wie de Ardense hellingen de plat préféré waren, komt dit hard aan, maar in een (sic) wereldploeg als Landbouwkrediet zijn de plaatsjes inderdaad duur. Bezie straks maar wie er zal mogen blijven en wie er bijkomt.
Bert De Waele is één van de minst slecht geklasseerden in de betrouwbare Cycling Quotient Ranking, zelfs al is hij in de loop van 2012 geleidelijk weggezakt. Toch had hij in dat team nog en functie kunnen hebben als wegkapitein. Er bestaat ook zoiets als erkenning voor bewezen diensten, niet hier dus.

donderdag 4 oktober 2012

Team Crabbé – Performance 
fusioneert met Avia Team
Reeds sinds het ontstaan in 2001 werd er door de oprichters van het Crabbé-Performance C.T. een degelijke jongerenploeg uitgebouwd. Roy Jans en Kenneth Vanbilsen, bij de beloften dit seizoen de winnaars van de Kattekoers respectievelijk de Ronde van Vlaanderen, zijn maar enkele voorbeelden die binnen het Crabbé-Performance C.T. een degelijke jeugdopleiding konden benutten. Met nog meer de focus op de jeugd en de doorgroeipolitiek naar een hogere categorie in het achterhoofd werd er in 2010 voor een samenwerking met U.C. Seraing gekozen. Deze fusie schoot zijn doel niet voorbij met als gevolg dat er met onder anderen Brecht Ruyters, Boris Vallée en Loïc Vliegen vorig jaar tal van nationale en internationale overwinningen bij de junioren behaald werden. Niettegenstaande de voorbije succesvolle periode besliste U.C.S. Crabbé-Performance eerder dit jaar om vanaf 2013 geen beloften meer te begeleiden. Reden hiervoor is de toenemende druk op de renners en hun ploegleiders en de concurrentie van semi-professionele beloften- en World Tour satellietteams. Terug naar de basis van het U.C.S. Crabbé-Performance was dan ook een logisch gevolg. Weliswaar was de uitstekende jeugdbegeleiding ook andere jeugdteams niet ontgaan zodat U.C.S. Crabbé-Performance teammanager Jo Van Gossum een moeilijk te weigeren voorstel tot samenwerking van het Avia Team kreeg. Dit team heeft een respectabel aantal talenten in de rangen van wie Tiesj Benoot en Kevin Deltombe aan het WK in Valkenburg deelnamen. Zelf zal U.C.S. Crabbé-Performance een vijftal van zijn juniores in het nieuwe Avia - Crabbé Team onderbrengen. Ook zal de sportieve en technische omkadering plus het wagenpark en aanverwante sponsors mee naar de nieuwe ploeg verhuizen. Dit nieuwe Avia - Crabbé Team wordt bovendien in de pyramide van Omega Pharma – Quick.Step team opgenomen. Om de volledige lijn van dit World Tour team door te trekken zullen de juniores van hetzelfde materiaal als de profs kunnen gebruik maken. Zelfs de wagens zullen in dezelfde kleuren achter hun renners aanrijden. Avia - Crabbé Team zal naast een uitgebreide en ervaren technische en sportieve omkadering uit een twintigtal renners bestaan. De namen van het volledige team worden binnenkort bekend gemaakt. Onder het motto: “Samen sterk!” is het de bedoeling om voldoende weerwerk te bieden tegen de andere sterke Belgische en buitenlandse teams. Tot slot wenst men de mensen van U.C. Seraing in het algemeen, en voorzitter Jean Mathy meer in het bijzonder, te bedanken voor de aflopende driejarige samenwerking.
Zo hoor je het ook eens van een ander...

Hey Bernard,

Ik las zojuist opnieuw uw column op je blog. Ik ben een fervent lezer ervan en u slaat telkens weer de nagel op de kop. Het is inderdaad een feit dat er veel jeugdige renners de kansen niet krijgen die zij verdienen.
Ik vrees dat de toekomst van het wielrennen somberder is dan dat we eigenlijk zien. Waarschijnlijk heeft dit veel te maken met de financiële crisis van de afgelopen tijd, maar toch moeten we ook stellen dat renners van eigen bodem te weinig naar waarde geschat worden.
Velen (waaronder ikzelf) gaven voorrang aan hun studies en worden nadien vaak over het hoofd gezien. Ik heb het er onlangs met een ex-belgisch kampioen bij de prof overgehad en ook hij zag de toekomst somber in. Het is zoals u al zei: Bij de profs rijden er veel rond die de plaats innemen van jonge renners die niet eens kunnen bewijzen wat ze waard zijn. Ook regelmaat telt de dag van vandaag niet meer mee. Het is een mooi gezegde dat velen geroepen zijn, maar weinigen uitverkoren. Dat gezegde bevat veel waarheid, maar toch zijn er velen die uitverkoren zouden moeten worden, op basis van hun uitslagen.

België heeft volgens mij al veel talenten zien verloren gaan, door de manier van werken. In België verwachten ze teveel van renners op jonge leeftijd, wie als iets oudere renner resultaten boekt, daar wordt geen rekening mee gehouden. Dat vind ik zeer spijtig. Om nu maar een voorbeeld te geven. In Engeland wordt er wel rekening mee gehouden. Jonathan Tiernan- Locke is daar het levende bewijs van. Hij wordt prof bij Team Sky en dat op een leeftijd van 28 jaar. Leeftijd zegt niet altijd alles blijkt dus maar.

Volgens mij draait de wielerwereld vandaag de dag meer en meer rond wie je kent. Het gaat er niet om hoe goed je bent of hoeveel prijzen je gereden hebt, maar om wie je kent.

Ik schrijf u gewoon eens deze mail, om te melden dat u het vaak bij het rechte eind heeft. Ik denk er net als u en vele anderen over. Er zijn al veel jongens hun moed verloren door de, eigenlijk extra-sportieve, problemen in het wielrennen en er zullen er hoogstwaarschijnlijk nog velen volgen, omdat ze nooit de kansen krijgen of gekregen hebben die ze eigenlijk verdienen.

Laat ons hopen dat er in de toekomst verandering in kan komen.


Naam en adres van de inzender bekend.
Zij verdienen maar krijgen allicht 
géén kans als contractrenner

Op basis van hun behaalde uitslagen verdien(d)en volgende eliten zonder contract en beloften een kans als contractrenner: Matthias Allegaert, Steve BekaertStig Broeckx, Joeri Calleeuw (heeft hij inmiddels zelf afstand van genomen), Victor Campenaerts, Dimitri Claeys (tweede kans na twee seizoenen Netapp), Sean De Bie, Tim De Troyer, Timothy Dupont (!), Sander Helven, Kess Heytens, Jeroen Hoorne, Jimmy Janssens, Yves Lampaert, Loïc Pestiaux, Dimitri Peyskens, Rutger Roelandts, Floris SmeyersThomas Sprengers, Stijn Steels, Timothy Stevens, Dylan Teuns, Edward Theuns (!), Kenneth VanbilsenLaurent Vanden Bak, Kjell Vandriessche, Niels Vandyck, Louis Verhelst, Frederik Verkinderen (!), Benjamin Verraes (!),... en alle anderen die ik - waarvoor sorry - over het hoofd zou hebben gezien.
Voor Jasper De Buyst, Sander Helven, Yves Lampaert, Thomas Sprengers en Kenneth Vanbilsen zou dat inmiddels in orde zijn, ze komen benijdenswaardig terecht bij Topsport Vlaanderen.
De meeste anderen zullen helaas op hun honger blijven en dat moet bij hen dubbel hard aankomen bij de vaststelling wie er in hun plaats wel een kans krijgt en wie er, ondanks povere resultaten, nog een jaartje langer mag aanmodderen. Het zijn eigenlijk schandalige toestanden waartegen - helaas - weinig te beginnen valt.

woensdag 26 september 2012

Beloften blijven de paria's van het koersende bestand
En oh wat waren ze aan de Globelaan door het dolle heen met de ontwikkelingen van Valkenburg:
Philippe Gilbert wereldkampioen bij de contractrenners, Tom Van Asbroeck brons bij de beloften en junior Kevin Deltombe op zijn beurt dicht bij een podiumplaats in combinatie met de uitstekende beurten van de eerstejaars Nathan Van Hooydonck en Brent Luyckx in de tijdrit.
Meer moet dat niet zijn voor onze vroede wielervaderen om zich door de feiten in het gelijk gesteld te achten en "Wij zijn goe bezig" van de Planckaerts als kenwijsje op te diepen terwijl ze zich in welbehagen wentelen. De (on)gestelde lichamen moeten zich wel afvragen wat hun inbreng is in dit succesverhaal? Weinig of niets, behalve het aanstellen en het behouden van Carlo Bomans, die almaar meer strepen naar zich toehaalt en zich stilaan met een regenboogkraagje mag vertonen.
Veel zal er dus vanuit de Globelaan niet veranderen in 2013 want de daar ingezeten heren kennen hun... klassiekers: never change a winning team! Het beheerscomité, dat in mei in het leven werd geroepen, mag dus - wegens bewezen overbodig - opnieuw opgedoekt worden vooraleer het operationeel was. Al de oude structuren worden wellicht behouden. De beloften zullen ook in 2013, bij gebrek aan eigen wedstrijden, de paria's van het koersende bestand zijn want de hopeloos achterhaalde formule van de Topcompetitie (uitsluitend bestaande uit 1.2 - wedstrijden, die qua inrichtingsvergunning extra opbrengen) wordt onverkort behouden. Zo kregen de heropgestane inrichters van de Kustpijl in Knokke-Heist één van de eerste kansen om er deel van uit te maken. Ik hoop voor hen dat ze dit vergiftigd geschenk niet aannemen.


Philippe Gilbert verdient eigenlijk 
meer dan één regenboogtrui
Jacques Anquetil, Gino BartaliFred De BruyneRoger De Vlaeminck, Philippe Gilbert, Sean Kelly, Raymond Poulidor, Erik Zabel,... wie hoort nièt thuis in dit rijtje?
Het antwoord luidt: ... Philippe Gilbert want hij werd, in tegenstelling tot de andere voornoemden, wèl de oververdiende wereldkampioen. Natuurlijk gun ik het hem. Hij is niet de wereldkampioen van 23 september 2012 en van die luttele kilometers in Valkenburg maar van de meerdere voorbije seizoenen. Driemaal op rij was hij de vorige jaren de primus inter pares. En zoiets wettigt niet één maar meer regenboogtruien. Onder meer Paul Rigole, mijn poëtische soulmate (sorry Paul dat ik mij op jouw hoogte hijs), zal aangenaam schrikken van deze gemeende quote.
Van de mens Philippe Gilbert werd ik, word ik en zal ik evenwel nooit vrolijk worden. Een irritant voorvalletje uit zijn tienertijd ligt daaraan ten basis.
Ik wil zelfs een beetje pleitbezorger spelen voor Phil. Her en der lees ik dat hij aan een miserabel seizoen bezig was. Miserabel! Minder, dat zeker! In Sanremo en Vlaanderen zakte hij lelijk door het ijs. In de Amstel Gold Race (zesde), La Flèche Wallonne (derde) en Liège-Bastogne-Liège (16de) was hij meer dan halvelings op de afspraak. In de Tour haalde viermaal de top-tien van de daguitslag en in de Vuelta veroverde hij twee dagzeges. In Valkenburg kreeg hij alsnog een orgelpunt op zijn onvoltooide symfonie. Voor dergelijke prestatiestaat willen zelfs een aantal toppers bij voorbaat tekenen. En ik zie hem komende zaterdag met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid voor de derde keer de Giro di Lombardia, naar mijn gevoelen de mooiste klassieker, winnen.
Philippe Gilbert werd niettemin door het strenge wielerpubliek onder curatele geplaatst. De man in straat linkte zijn wegdeemstering aan overmatig ... dopinggebruik de voorbije jaren. Alsof hij de aan ultrafijne mazen van het controlenet kon ontsnappen. Zou er de voorbije drie jaar één coureur meer gecontroleerd zijn als Gilbert? Ik dacht het niet, néén! Het zal wel aan de winter en bijgevolg de eerste seizoenshelft van de decompressie gelegen hebben, zal ik nu opeens naïef klinken. In Monaco zijn er nogal wat verlokkingen meen ik (uit goede bron) te weten en wie bemiddeld is, kan er zich à volonté van bedienen. Zou het daarom zijn dat Tom Boonen er zich wijselijk uit de voeten heeft gemaakt? 
Hoe zal Philippe Gilbert als de regérende wereldkampioen overwinteren in het mondaine oord?
En hoe pareert hij de onmiskenbare vloek van de regenboogtrui? Hij zou nu al zijn zinnen hebben gezet op Sanremo en Vlaanderen maar zeker dàt zijn koersen die tijdens de winter worden gewonnen.

zaterdag 22 september 2012

De absolute sterren van het Wereldkampioenschap
Eddy Merckx ook hier de primus-inter-pares

Ranking op basis van 125 75 50 40 30 25 20 15 10 5 ptn. aan de respectieve eerste 10 van elk jaar:
• Eddy Merckx 515 p. 
(1. in 1967, 8. in 1968, 1. in 1971, 4. in 1972, 4. in 1973, 1. in 1974, 8. in 1975, 5. in 1976);
• Alfredo Binda 475 p.
(1. in 1927, 3. in 1929, 1. in 1930, 6. in 1931, 1. in 1932, 6. in 1933);
• Oscar Freire 470 p. 
(1. in 1999, 3. in 2000, 1. in 2001, 9. in 2003, 1. in 2004, 6. in 2010, 9. in 2011);
• Greg LeMond 460 p. 
(2. in 1982, 1. in 1983, 2. in 1985, 7. in 1986, 1. in 1989, 4. in 1990);
• Rik Van Looy 440 p. 
(2. in 1956, 4. in 1957, 1. in 1960, 1. in 1961, 2. in 1963);
• Rik Van Steenbergen 435 p. 
(3. in 1946, 1. in 1949, 9. in 1952, 1. in 1956, 1. in 1957);
• Paolo Bettini 375 p. 
(9. in 2000, 2. in 2001, 4. in 2003, 1. in 2006, 1. in 2007);
• Louison Bobet 350 p. 
(5. in 1950, 8. in 1952, 8. in 1953, 1. in 1954, 8. in 1956, 2. in 1957, 2. in 1958);
• André Darrigade 340 p. 
(3. in 1957, 3. in 1958, 1. in 1959, 2. in 1960, 4. in 1963);
• Freddy Maertens 325 p. 
(2. in 1973, 1. in 1976, 1. in 1981);
• Joop Zoetemelk 325 p. 
(5. in 1972, 5. in 1973, 5. in 1975, 4. in 1976, 6. in 1978, 4. in 1982, 10. in 1984, 1. in 1985);
• Francesco Moser 320 p. 
(7. in 1974, 2. in 1976, 1. in 1977, 2. in 1978, 6. in 1981);
• Gianni Bugno 470 p. 
(8. in 1989, 3. in 1990, 1. in 1991, 1. in 1992);
• Giuseppe Saronni 315 p. 
(9. in 1977, 4. in 1978, 8. in 1979, 2. in 1981, 1. in 1982, 3. in 1986);
• Learco Guerra 305 p. 
(2. in 1930, 1. in 1931, 5. in 1932, 2. in 1934);
• Raymond Poulidor 305 p. 
(5. in 1960, 3. in 1961, 5. in 1963, 3. in 1964, 3. in 1966, 7. in 1968, 2. in 1974);
• Felice Gimondi 300 p. 
(6. in 1968, 3. in 1970, 2. in 1971, 10. in 1972, 1. in 1973, 7. in 1976);
• Georges Ronsse 300 p. 
(1. in 1928, 1. in 1929, 3. in 1930);
• Ferdi Kübler 290 p. 
(7. in 1948, 2. in 1949, 3. in 1950, 1. in 1951, 7. in 1953);
• Briek Schotte 290 p. 
(1. in 1948, 4. in 1949, 1. in 1950);
• Moreno Argentin 250 p. 
(3. in 1985, 1. in 1986, 2. in 1987);
• Theo Middelkamp 250 p. 
(3. in 1936, 1. in 1947, 2. in 1950);
• Bernard Hinault 245 p. 
(6. in 1976, 8. in 1977, 5. in 1978, 1. in 1980, 3. in 1981);
• Juan Fernandez 235 p. 
(3. in 1980, 7. in 1982, 6. in 1985, 4. in 1986, 3. in 1987, 3. in 1988);
• Stan Ockers 235 p. 
(7. in 1950, 3. in 1953, 1. in 1955, 4. in 1956);
• Alejandro Valverde 235 p. 
(2. in 2003, 6. in 2004, 2. in 2005, 3. in 2006, 9. in 2009);
• Erik Zabel 230 p. 
(5. i 2001, 3. in 2002, 2. in 2004, 2. in 2006);
• Miguel Indurain 225 p. 
(3. in 1991, 6. in 1992, 2. in 1993, 2. in 1995);
• Jan Janssen 220 p. 
(7. in 1963, 1. in 1964, 2. in 1967); 
• Sean Kelly 470 p. 
(9. in 1979n 3. in 1982, 8. in 1983, 5. in 1986, 5. in 1987, 3. in 1989, 6. in 1990).


Overigens werd Eddy Merckx geen drie maar VIER keer wereldkampioen. Hij veroverde met ruim overwicht ook de regenboogtrui van de liefhebbers in Sallanches 1964. Ook Oscar Freire, met Alfredo Binda en Rik Van Steenbergen een andere mede-recordhouder met drie titels, kwam vervaarlijk dicht bij een vierde regenboogtrui. In 1997 te San Sebastian werd hij als belofte enkel voorafgegaan door Kurt Asle Arvesen.

Per land is dit de verdeelsleutel van de 78 uitgereikte regenboogtruien: België (25), Italië (19), Frankrijk (8), Nederland (7), Spanje (5), Verenigde Staten en Zwitserland (elk 3), Duitsland en Groot-Brittannië (elk 2); Australië, Ierland, Letland en Noorwegen (elk 1).

De G.P. van (de Bank) van de U.C.I.

Het wereldkampioenschap godbetert; what's in a name? 
Het wereldkampioenschap, het kampioenschap van de wereld. Leugenachtiger kan een begrip niet zijn. Het verschijnsel doet zich trouwens ook voor in de respectieve landen. Het kampioenschap van België is al evenzeer een vlag die de lading nièt dekt.
De renner die het wereldkampioenschap wint, is - daaruit afgeleid - de... kampioen van de wereld. 
Het is zelfs de onverlaten Heinz Müller (1952), Harm Ottenbros (1969), Luc Leblanc (1994), Laurent Brochard (1997), Romans Vainsteins (2000), Igor Astarloa (2003),... te beurt gevallen; ook zij waren voor één jaar de georchestreerde kampioen van de wereld en mochten dat cultiveren met het dragen van de fonkelende regenboogtrui. 
Coryfeeën als onder anderen Jacques Anquetil, Roger De Vlaeminck, Sean Kelly, Raymond Poulidor,... werden het daarentegen niet. Anquetil had de regenboogtrui enkele keren voor het grijpen maar hij vertikte het, liet hem liever aan een partner in crime (zoals aan Rudi Altig op de Nürburgring in 1966) omdat de wereldtitel zijn commerciële waarde niet kon opdrijven.
Het wereldkampioenschap is niet enkel om die reden controversieel. Ook omdat hij volgens de oubollige landenformule wordt verreden. Voor de meest beladen ééndagskoers van het seizoen worden de merkenteams uiteengerukt. Dagdagelijkse tegenstanders worden ééndaagse bondgenoten. Overeenkomstig de UCI ProTour-ranglijst mogen de landen een aantal renners afvaardigen: de tien hoogst geklasseerde naties negen renners (tot 2004 kon een landenploeg nog uit maximaal 12 renners bestaan). Voor de andere landen wordt gebruikgemaakt van een rangschikking volgens continent en levert afhankelijk van de positie zes, drie of één plaatsen op.
Het meest stuitende is evenwel dat de wereldtitel in het wielrennen wordt toegekend op basis van de gebeurtenissen van één dag. Een wereldtitel hoort, zoals in nogal wat andere sporten, toegekend te worden op basis van de optelling van resultaten van het hele jaar. 
Maar noch voor het opheffen van de landenformule noch voor het objectiever toekennen van de wereldtitel staan de vroede vaderen van de UCI open. Het wereldkampioenschap zou eigenlijk moeten heten: de G.P. van (de Bank van) de U.C.I.  

maandag 17 september 2012

Uitmuntend voor Luyckx en Van Hooydonck
Onderscheiding voor Yves Lampaert
Drie van de vier Vlaamse vertegenwoordigers op de wereldkampioenschappen tijdrijden hebben de stoutste verwachtingen ruimschoots overtroffen. Persoonlijk had ik hun uitslag tot twintig plaatsen hoger begroot dan deze die ze behaalden. Niet omdat ze niet goed genoeg zouden zijn maar omdat ze het inzake voorbereiding met duidelijk verschil zouden moeten afleggen van hun meeste concurrenten.
Wat er daarvan aan is, doet er niet meer toe. De eerste(!)jaarsjunioren Nathan Van Hooydonck en Brent Luyckx alsook belofte Yves Lampaert zetten een dijk van een prestatie neer.
De zesde en de zevende plaats van Nathan Van Hooydonck respectievelijk Brent Luyckx is een ... medaille waard die ze ook effectief zouden hebben behaald indien er een apart podium was geweest voor de eerstejaars. Daarop zouden zij enkel door de Deen Mathias Krigbaum, die ruim een maand geleden in Goes Europees kampioen werd, met een kleine zes respectievelijk zeven seconden overtroffen zijn.
Nathan Van Hooydonck, zoon van ex-prof Gino en neef van Edwig, speculeerde realistisch (zo kennen we hem) op een plaats bij de eerste twintig. Hij baseerde zich daarvoor op zijn achtste plaats in de tijdrit van de Course de la Paix, waar de Amerikanen, Australiërs, Nieuw-Zeelanders,... ontbraken. Nathan nam een schoorvoetende start maar vanaf de Sibbergrubbe liep het lekker. Het gaf hem de vleugels om ook de Cauberg te bestormen. Hij kon erg langdurig zijn buitenblad aanhouden. Bij de overschakeling naar het kleine blad stokte het even. Gelukkig kwam alles goed. De slotkilometer was afzien én genieten tegelijk. Nathan was immers op de hoogte van zijn scherpe tussentijd. Hij verdrong Brent Luyckx uit de hot seat.
Brent Luyckx, die als nieuweling nog geen freak van het tijdrijden was, verbaasde nog meer. Hij had al even realistisch op de top-25 gerekend. Hij startte behoedzaam om het hendel geleidelijk open te draaien om met de benodigde reserves aan de Sibbergrubbe en de Cauberg te beginnen. Het was de juiste aanpak want vooral de ultieme zes kilometers waren loodzwaar. Schakelen van een grote naar een kleine versnelling verandert de spanning op de spieren en kan het ritme aantasten. Brent viel evenwel niet stil en mocht zich tot zijn grote verbazing in de hot seat neervlijen. Vanzelfsprekend besefte hij dat dit slechts tijdelijk was maar zijn besttijd was scherp genoeg om het daar langer dan even vol te houden. Tot hij zowaar moest opstaan voor Nathan Van Hooydonck. Hij werd tenslotte zevende en dat voor iemand die begin 2012 nog nooit met een speciale tijdritfiets had aangeraakt.
Na de middag hoefde ook Yves Lampaert niet te blozen als zestiende op vierendertig, van wie de meesten veel specifieker voorbereid waren. Hij deed over de 36 km. 2'18" meer dan de Russische wereldkampioen Anton Vorobev maar amper 26" meer dan het vermeende Luxemburgse wonderkind Bob Jungels, die daarmee pas twaalfde werd en daarmee de teleurstelling van dit WK. Of was dat Kevin De Jonghe, die met drie minuten meer op de 26ste rang uitkwam. Met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zal dit wel zijn afscheid zijn van het ambitieus tijdrijden.
Men kan Kevin niets verwijten, hij had de moed om het als tijdrijder langdurig vol te houden maar telkens opnieuw liep het op één of andere manier verkeerd.
Met dit vormpeil had Yves Lampaert nog veel meer te zoeken gehad op het wegwereldkampioenschap, waarvoor hij evenwel niet geselecteerd werd. Onbegrijpelijk ten overstaan van 's lands beste belofte van 2012.

vrijdag 14 september 2012

80ste "eiken" Textielprijs 
in Vichte wordt een voltreffer

Op dinsdag 18 september 2012 is de Textielprijs van Vichte reeds aan zijn 80ste en "eiken" editie toe.
Vichte heeft als gastgemeente voor het wielrennen trouwens een nog rijker verleden.
Meteen na de Tweede Wereldoorlog was er Luik-Vichte,  waarvan de eerste editie gewonnen 
werd door het streekidool en regérend wereldkampioen Marcel Kint vòòr Maurice Desimpelaere en Juul HuvaereHet jaar daarop won Petrus Van Verre vòòr Arthur Mommerency en André MaelbranckeIn de jaren vijftig was er begin juli de Ommegangsprijs met onder anderen Gilbert Desmet (1952), Firmin Bral (1955), Henri Denys (1956), René Mertens (1957), Lucien Taillieu (1958) en Oswald Declercq (1959) als respectieve winnaars.
Veel imposanter is natuurlijk de erelijst van de nog altijd overlevende Textielprijs,
die dit jaar reeds aan zijn zestiende lustrum toe is.
Deze Textielprijs  heeft de tand des tijds (van almaar meer wegvallende kermiskoersen) getrotseerd.
Ook dit jaar werd er op geen enkele inspanning gekeken om dat nog even zo te houden.
Er is de koers en de after party met veel spijs en drank en waar nogal wat "schoon volk" op afkomt.
In een recent verleden kon men in de "Rembrandt" de ogen de kost geven hoe goed onder anderen
Benoni Beheyt (die negen dagen na de 80ste Textielprijs al tweeënzeventig kaarsjes mag uitblazen), Jo de Roo, Roland Liboton, Edgard Sorgeloos, Albert Van DammeLucien Van Impe (inmiddels ploegleider bij Accent), Pol Verschuere, Huib Zilverberg en zoveel anderen er nog uitzagen. Sommigen onder hen zijn er dit jaar weer bij, aangevuld met enkele nieuwe gezichten.
De grensoverschrijdende wielerfreak en -archivaris Marc Barbieux koestert de Textielprijs als een geesteskind. Hij beleefde de overgrote meerderheid van de voorgaande edities en is dus het ideale aanspreekpunt. In het huidige tijdvak is het niet eenvoudig om een hecht organisatieteam samen te krijgen én te houden. 

maandag 10 september 2012

Met de beloftenselectie valt best te leven
In een eerste opwelling schreeuw je moord en brand maar bij nader inzien is Jean-Pierre Dubois' selectie voor het wereldkampioenschap bij de beloften hoegenaamd niet uit de lucht gegrepen. Die bestaat voor de helft uit neo-profs van Topsport Vlaanderen, diegeen deel uitmaken van een World Tour Team en dus startgerechtigheid zijn bij de U23 in Valkenburg.
Van de selectie van Tom Van Asbroeck valt allerminst iets af te dingen. Hij reed een dijk van een seizoen en zowel in de Memorial Rik Van Steenbergen als in Fourmies was hij geregeld in beeld. Het belette hem niet om telkens zestiende te worden. Hij is de finisher die in Valkenburg van groot nut kon zijn. Hij die beweert dat het daar niet op een groepsspurt kan uitdraaien kettert. Remember in dat verband de ontknoping in Geelong 2010, waar een nog zwaarder parcours werd geserveerd en waar ze niettemin met zijn 46 (onder wie twee vertegenwoordigers uit ... Hong Kong) spurtten voor de podiumplaatsen.
Het schuldgevoel ten opzichte van de in Londen aan zijn lot overgelaten Gijs Van Hoecke moet bijzonder groot zijn. Ook al werd hij knap zesde in het kampioenschap van België te Geel, wat daarna volgde, was - mede door zijn deelname aan de Olympische baankampioenschappen -  heel wat minder. Blijkens zijn recente uitslagen kan je niet bepaald zeggen dat Gijs momenteel in bloedvorm verkeert. Zijn onverwachte selectie is hem evenwel van harte gegund na het grote onrecht dat hem door een welbepaalde matennaaier werd aangedaan.
De selectie van Zico Waeytens baart bij kennisname nog het meeste opzien maar bij nader inzien blijkt dat hij na een langdurige periode van kommer en kwel al enkele weken uitstekend bezig is. Zo zong hij het tot en met de finale uit in de Coppa Agostoni (16de), de Tre Valle Varesini (23ste), de Druivenkoers - Overijse (22ste), de Schaal Sels - Merksem (7de) en in de Giro di Padania haalde hij tweemaal de top-tien. Toch zal Zico zelf wel de allerlaatste geweest zijn die op een selectie gerekend heeft.
De selectie van drie neo-profs bewijst ten overvloede dat de beloften de paria's zijn van het nationale wielerbestel. Ze kunnen zich in eigen land amper profileren in specifieke koersen en worden daarop nu afgerekend.
Yves Lampaert was over het hele jaar allicht 's lands best presterende met als kroonstuk zijn nationale titel in het tijdrijden aan de Lac de l'Eau d'Heure behaald. Daardoor wordt hij afgedeeld naar het WK tijdrijden, een vergiftigd geschenk. Bij gebrek aan een specifieke voorbereiding zal een top-twintig in Valkenburg het hoogst haalbare zijn en de waarde van een medaille hebben. In de Chrono Champenois vorige zondag werd hij slechts achttiende. Kan hij niet beter? Toch wel maar hij kreeg er te maken met veel beter en vooral gerichter voorbereide concurrenten. In Valkenburg zullen er dat nog meer zijn. Kevin De Jonghe (nog een neo-prof van Topsport Vlaanderen) presteerde in de buurt van Reims iets beter, hij werd er twaalfde. Ook hij beseft dat, behoudens een mirakel, de top-tien in Valkenburg heel heikel wordt.
De geselecteerde beloften dan. Dieter Bouvry is geen tafelspringer. Hij cijfert zich (al te) vaak weg voor een clubmaat die hij kansrijker acht. Zowel op de Vlaamse als de Waalse hellingen etaleerde hij zijn kunnen. Hij geeft ook nooit af. In het kampioenschap van West-Vlaanderen in Dadizele zag ik hem, vanuit een diep verloren positie, nog oprukken naar de tiende plaats.
Kenneth Vanbilsen won de Ronde van Vlaanderen (tellende voor de Nations Cup) en werd tweede in de Circuit de Wallonie. Ook op de hellingen van Nederlands-Limburg zag men hem met de besten oprukken, een beklijvende stijloefening!
Jasper Stuyven, die deel uitmaakt van het Amerikaanse Bontrager - Livestrong Team geleid door Axel Merckx, heeft tijdens de zomer in de Tours of California, Utah en de l'Avenir veel metier opgestoken. In de lente presteerde hij ook al uitstekend in de Tour de Normandie. In het kampioenschap van België te Ooigem was hij één van de smaakmakers.
Ook Floris Smeyers kwam in aanmerking maar viel tenslotte naast de boot omdat hij volgens Jean-Pierre Dubois iets te laat in vorm kwam. Een flauwe uitleg! Hij reed een uitmuntende Ronde van Namen (vijfde) en was één van de smaakmakers op het BK in Ooigem, waar hij niets kon forceren maar toch negende werd. Beide prestaties werden in augustus neergezet, niet te laat dus. Of had men de selectie reeds opgemaakt bij het begin van die maand?

Nieuwe onnozelheid van Wielerbond Vlaanderen 
Afgelopen weekend was het, bij temperaturen van 25° en meer, reeds het afscheidsweekend van de wegwedstrijden voor aspiranten. Een maand vroeger dan gewoonlijk; het had iets van een uitvaart van iemand die veel te vroeg gestorven was.
Waarom men dit doet? Naar verluidt om de 12-, 13- en 14-jarigen een langere aanloop te gunnen naar de veldritten vanaf 21 oktober (Landskouter, Mol en Tessenderlo)!
De nieuwelingen, de junioren en de beloften hebben zo'n overgangsperiode kennelijk niet nodig. Hun veldritseizoen is begint nochtans reeds volgende zaterdag in Knesselare maar hun wegwedstrijden lopen niettemin door tot en met 7 oktober.
Wat het voor de aspiranten - en gelukkig maar - frappanter maakt, is dat de wegkoersen voor aspiranten in Wallonië wel doorlopen tot begin oktober. U kunt zich al voorstellen welk een Vlaamse invasie er zich vanaf volgend weekend zal voltrekken in de één of twee aspirantenkoersen onder de taalgrens.
De aspiranten worden al langer op lachwekkende wijze betutteld. In juni blijven ze, wegens de examenperiode, grotendeels verstoken van deelname aan wedstrijden. De nieuwelingen en de junioren hebben kennelijk geen examens.

donderdag 6 september 2012

Gebrandmerkte Contador en Valverde 
verdringen onbesproken Joaquin Rodriguez
Zowel Alberto Contador (minieme hoeveelheid clenbuterol) als Alejandro Valverde (bewezen betrokkenheid bij Operacion Puerto) werden omstreden geschorst.
Na het uitzitten van hun straf keerden ze dit seizoen in competitie terug. Valverde deed dat reeds op de openingsdag in Tour Down Under, Contador pas vanaf de Eneco Tour.
Beiden maakten van de Vuelta hun hoofddoel om opnieuw bij de absolute top heraan te sluiten. Valverde leek er, wat dat betreft, het best voor te staan. Hij had, in tegenstelling tot Contador, kunnen roderen in de Tour, waarin hij zelfs een mooie dagzege behaalde.
Toch werden de meest gelauwerde Spanjaarden van hun generatie tijdens de eerste twee weken van de Vuelta gedomineerd door Joaquin Rodriguez, de veelzijdigste van het huidige peloton en vooral tweede geworden in de Giro op amper 17" van Ryder Hesjedal. Purito wist zelfs in de enige tijdrit van de 67ste Vuelta het tijdsverlies te beperken en daarmee leek hij een wissel op de eindzege te hebben getrokken. Ook in de koninginnenrit naar Cuitu Negru toonde hij zich nog de betere van Contador, maar niet meer in de als minder ingrijpend geachte etappe naar Fuente Dé. Beide opdrachten werden evenwel gescheiden door een rustdag, die Rodriguez en de zijnen naar verluidt al te letterlijk zouden hebben opgenomen.
Daags nadien ging het peloton er van meet af aan snoeihard tegenaan. Tijdens het eerste koersuur werden ruim 48 km. afgelegd. Wie dan nog moest ontwaken, stond te laat op en dat hebben de Katusha's geweten. Ook Denis Menchov en Daniel Moreno, Rodriguez' luitenanten (die tijdens de eerste twee weken de toon aangaven), waren weerloos in schril contrast tot de trawanten van Contador (Jesus Hernandez en Sergio Paulinho) en van Valverde (Benat Intxausti en Nairo Alexander Quintana).
Wat een omwenteling in 48 uur tijd. Toch wordt de credibiliteit van Alberto Contador gediend door het feit dat hij op het einde van de rit menselijke kantjes etaleerde toen hij in verval kwam en zich op het einde nog moest reppen om de oprukkende Valverde af te houden.
De terugkeer van Alberto Contador en Alejandro Valverde is een verrijking voor de wielertop. Ze zijn meer dan welkom indien hun nazomer op eerlijker kracht stoelt dan hun hoogzomer.
De arme Joaquin Rodriguez zal er het zijne van denken. Hij werd al in de hemel werd geprezen en zou na zijn vermeende overwinning in de Vuelta ook moeilijk van de wereldtitel te houden zijn in Valkenburg. Daarmee zou hij zijn leiderspositie in de World Tour extra bijkleuren. Enkel het consolideren van die pole position lijkt een vaststaand feit of zouden de slotdagen van de 67ste Vuelta nog meer verrassende wendingen in petto houden?  

maandag 3 september 2012

Zaterdag 15 en zondag 16 september 2012
Keizer der Junioren - Koksijde 
brengt laatste generale WK - repetitie
De 30ste Keizer der Junioren, met Koksijde als epicentrum, kon zich, één week voor het wereldkampioenschap juniores te Valkenburg (Ned., 23 september), geen betere datum dromen met een overweldigende belangstelling, niet in het minst vanuit het buitenland.
31 teams komen aan de start, waarvan veertien uit tien verschillende landen (België, Nederland, Frankrijk, Groot-Brittannië, Canada, Australië, Estland, Moldavië, Denemarken en Noorwegen). Zelfs de UCI brengt een team in stelling.
De interesse uit eigen land was navenant. Elke junior wil dé prestigieuze Keizer op zijn palmares bijschrijven. De erelijst leert trouwens dat alleen de besten in aanmerking komen.
Het startschot van deze tweedaagse weerklinkt op zaterdag 15 september in Ieper, waar de renners door de Koninklijke Yperse Veloclub een gevarieerd en prachtig parcours voorgeschoteld krijgen. De roemruchte Kemmelberg wordt als scherprechter onder de wielen geschoven.
De organisatoren willen de koersende tieners bewust maken dat het parcours als een labyrint kronkelt door een verschrikkelijk strijdtoneel in de geschiedenis. In dit kader, en zonder belérend te willen doen, wordt er voor de start van de koers aan de betrokkenen van weleer hulde gebracht in een ingetogen en serene plechtigheid, een kort maar krachtig signaal, net vòòr de start  op “Menin Road South Military Cemetery”, Menense weg te Ieper. Deze plechtigheid loopt in samenwerking met het stadsbestuur van Ieper, de Commenwealth War Graves Commission en het Last Post Comité Ieper. De burgemeester van Ieper zal er een toespraak houden gevolgd door een bloemenhulde, een minuut stilte en uiteraard de “Last Post”.
Zondagvoormiddag (eerste start 09 u.) is er een individuele tijdrit van zes kilometer in de poldervlakte van Wulpen.
De apotheose wordt op zondagnamiddag gereden in en rond Koksijde-Bad. Het parcours werd gewijzigd om te beantwoorden aan de UCI normen. Daarom werd uitgeweken naar een nieuwe finish op de Marktplaats ter hoogte van het Sociaal Huis in de Ter Duinenlaan. De acht keer te bestijgen Hoge Blekker blijft een centrale rol vervullen in het parcours.

De deelnemende LANDEN en PLOEGEN:
BELGISCHE NATIONALE PLOEG (Tiesj Benoot, Jenthe Biermans, Kevin Deltombe, Dries Van Gestel, Nathan Van Hooydonck en Joachim Vanreyten), Team Wallonie, Onder Ons Parike, Balen B.C., Jonge Renners Roeselare, Avia-Fuji Youth Team, Hoboken W.A.C., DJ-Matic Kortrijk, S.V. Deerlijk, Cube-Fintro-Spie, Tieltse Renners, C.T. Menen, Hand in Hand Baal, U.C.S. Crabbe-Performance, Young Schelde C.T., Molenspurters Meulebeke, V.C. Zeemeeuw Oostende, Lotto Olympia Tienen, District Midden-Nederland, Vacansoleil - BHV Maas, W.S.V. Emmen, Team Wasquehal (met de bij ons al welbekende Dylan Kowalski), V.C. Saint-Quentin,...

Moordende einde vakantie voor nieuwelingen
De nieuwelingen hebben er een slopend einde van de zomervakantie opzitten. Tussen 9 augustus en 2 september kregen zij de mogelijkheid om in eigen land aan acht nationale confrontaties deel te nemen: de nationale tijdrit te Angreau (9 augustus), Polleur-Stouont-Polleur (12 augustus), het BK tijdrijden (Lac de l'Eau d'Heure, 15 augustus), de West-Vlaanderen Tour (17-19 augustus), de Memorial Remi Van Vreckom (Denderwindeke, 26 augustus), de nationale tijdrit te Adinkerke (30 augustus), de Ardennenkoers te Herbeumont (1 september) en de G.P. Serge Baguet (St. Lievens-Houtem, 2 september). Asof dat nog niet volstond deed er ook nog een nationale selectie mee aan de Asvö Jugend Tour.
Het was ontegensprekelijk des guten zuviel maar kennelijk niet voor Enzo Wouters, de meer dan waarschijnlijke puntenkoning van de lichting 2012, die ze er zeven van de acht reed. Opeenvolgend deed hij in Angreau(12de), Polleur (6de), het BK tijdrijden (7de), de West-Vlaanderen Tour (2de en dagwinnaar), Denderwindeke (primus) en Herbeumont (2de). Enkel in Adinkerke (32ste) ging hij, mede door de felle regenval, enigszins de mist in.
Merkwaardig is ook het uurgemiddelde dat in de kennelijk superlastige Ardennenkoers van Herbeumont werd gehaald: amper 26,83 km., of bijna elf kilometer trager dan de junioren, die bijna nochtans de dubbele afstand onder de wielen kregen. Onder voorbehoud of die cijfers kloppen leek het alsof de nieuwelingen een "staakt-het-vuren" hadden ingevoerd want 26" na de Luxemburgse laureaat Tom Wirtgen spurtten ze liefst met zijn 49 voor de dichtste ereplaats. Dat leverde, indien je Wirtgen wegdenkt, een identieke top-drie op als in Denderwindeke: Enzo Wouters - Charlie Arimont - Thimo Willems.
In de G.P. Serge Baguet rond St. Lievens-Houtem ging de zege naar Dennis Delmotte, die er na de G.P. Michel Farvaque (Laplaigne), al aan zijn tweede dagzege in de Beker van België toe was. Deze was nog iets mooier dan de eerste want het is weinigen gegeven om de immer flamboyante Charlie Arimont, zelfs al is die een clubmaat, van de overwinning te houden. Charlie baalde als een stekker want het was al zijn vierde dichtste ereplaats uit de jongste halve maand. Ook in twee ritten van de Asvö Jugend Tour (Oostenrijk) en in de Memorial Remi Van Vreckom te Denderwindeke kwam hij op die frustrerende rang uit. Resten hem nu nog de G.P. Dottignies (15 september), de G.P. de Jemeppe sur Meuse (23 septemer), de Keizer in Tielt (30 september) en de Affligem Classic (7 oktober). Ook daar zal de concurrentie niet mals zijn en maakt ook daar zijn zwart beest Enzo Wouters zijn opwachting. Toch mag Charlie Arimont, net als Enzo Wouters, nu al van een jaar 2012 grand cru spreken. Senne Leysen en Jordi Warlop sluiten erg kort bij hen aan.
Onder voorbehoud of die cijfers (26,83 km./u.) stond in de derde alinea. Het was de moyenne op het officiële uitslagenblad stond maar verschillende nieuwelingen hebben mij ondertussen gemeld dat het uurgemiddelde op ruim 34 km. uitkomt. Dat lijkt mij ook dichter bij het geloofwaardige.

zaterdag 1 september 2012

Duimen voor Joaquim Rodriguez
Joaquim Rodriguez, tijdens de Giro drieëndertig geworden, blijft verbazen in de Vuelta. De rode leider in de tussenstand pareerde tijdens de eerste bergetappe de geplande aanvallen van Alberto Contador en behaalde zijn derde dagzege. Hij reed vijf seconden eerder door de finish dan zijn afdruipende belager. De andere Spaanse metronoom, Alejandro Valverde, gaf bijna het drievoud toe. Daar kwamen voor Joaquim nog een respectabel aantal belangrijke bonificatieseconden bij.
Purito is na twee weken overduidelijk de beste van de 67ste Vuelta. De eindzege is nog lang niet binnen maar hij is meer dan aardig op de weg. De (enige) tijdrit heeft hij alvast meer dan behoorlijk overleefd. Hij gaf slechts 1'16" toe aan de uitgeruste Zweedse specialist Fredrik Kessiakoff, net geen minuut aan Alberto Contador, amper acht seconden aan Alejandro Valverde en hij deed zelfs 23" beter dan de regérende wereldkampioen Tony Martin.
Joaquim heeft tijdens het tussenseizoen dus hard gewerkt aan zijn pijnpunt en het is niet eens ten koste gegaan van zijn klimvermogen. Dat bleek drie maanden geleden ook al in de Giro, die hij met amper 16" verloor aan Ryder Hesjedal. In de afsluitende tijdrit was hij als leider in de tussenstand begonnen. Hij liet een voor zijn doen meer dan behoorlijke chrono afdrukken maar toch nog 47" minder goed dan de slungelachtige Canadees.
Wie zou het Joaquin Rodriguez, nu nog derde maar over een week ongetwijfeld tweede in de erg betrouwbare Cycling Quotient Ranking, niet gunnen dat hij de 67ste Vuelta op zijn naam brengt. Het is zijn zestiende grote ronde na zes Giro's (vierde in 2011 en tweede in 2012), één Tour (zevende in 2010) en negen Vuelta's (zesde in 2008, zevende in 2009 en derde in 2010).
Joaquim Rodriguez is een fenomeen, ontegensprekelijk! Hij straalt tot nader order (men moet in de context van het professionele wielrennen altijd voorzichtig en met twee woorden spreken) geloofwaardigheid uit. Zijn intrinsiek atletisch vermogen staat in schril contrast met dat van zijn veel imposantere landgenoten Alberto Contador en Alejandro Valverde. Toch oversteeg hij hen in de eerste twee weken van de lopende Vuelta. Ploegleider Valerio Piva (schoonzoon van Yvo Molenaers) heeft daar zwaar de hand in. Met hem kwam van Team High Road ook de vakkundige trainer Weber mee en ook vooral Xavier Florencio en good old Denis Menchov (nochtans slechts zestien maanden ouder dan Rodriguez) maakten de overstap om van Team Katusha een wendbaar geheel te maken dat een potentiële kanshebber effectief naar de eindzege kan leiden.

zondag 26 augustus 2012

"Mijn memoires, onverbloemd"
... van Roger De Vlaeminck, een crème van een gast

Het boek met als bijtitel  "De koers is nooit gedaan" kreeg van auteur Carl Huybrechts 256 blz. mee en wordt uitgegeven door Borgerhoff & Lamberigts.
"In maart ben ik gestart met het werk", vertelde Huybrechts. "Ik kende Roger ook daarvoor al lang. Toen men een boek wou uitgeven naar aanleiding van zijn 65ste verjaardag, was ik wellicht de meest geschikte man om alles neer te pennen", vervolgde de Antwerpenaar. "Ik kon dingen lospeuteren bij hem waarin een ander nooit zou geslaagd zijn."
Straffe arrogante taal van Huybrechts, die zelfs Roger hem allicht niet in dank zal afnemen.
Roger De Vlaeminck zelf straalde bij de voorstelling van zijn zelfuitgeroepen onverbloemde memoires. De wielericoon heeft nog steeds een eigen, uitgesproken visie op het reilen en zeilen in de (wieler)wereld en gelukkig maar.
"Eigenlijk had ik geen goesting om mee te werken", voegde Roger er wel aan toe. "Carl bleef evenwel aandringen tot ik toegaf. Afspraak was wel dat hij alles zou neerpennen zoals ik het zei. Ik wilde zonder franjes mijn ongezouten mijn mening weergegeven zien. Ik sta ervan te kijken dat er zoveel belangstelling is voor mijn boekvoorstelling. Het moet zijn dat ik toch een beetje graag gezien ben", aldus die als coureur nog véél meer was dan monsieur Paris-Roubaix en die qua atletisch vermogen Eddy Merckx naar de kroon kon steken of zelfs overtreffen maar die het inzake vakidiotrie meestal moest afleggen.
"Graag gezien worden" is altijd een belangrijk gegeven geweest voor de van inborst immer lieve Roger, die er ook als piekeraar een eigen filosofie op nahoudt.
- "Hoe is het Roger?". Zijn antwoord "Goed, nù toch!"
- "Gelukkig zijn, hoe is dat? Kan iemand het mij zeggen?"
Maar we wijken af. Het boek loont zeker de moeite maar genereert toch ook irritante gevoelens. Het is onzorgvuldig samengesteld. Het is stuitend dat Herman Vanspringel er steevast wordt in vermeld als Herman Van Springel.
En dan is er de beschrijving van het verloop van het wereldkampioenschap 1973 in Barcelona.
Historisch fout want er staat letterlijk:
Op het einde waren Merckx, Gimondi en Ocana weg. Maertens sloot bij hen aan.
Nièt dus; Gimondi, Maertens, Merckx en Ocana reden samen de finale in. Merckx demarreerde en nam voorsprong. Maertens sprong hem, zonder Gimondi en Ocana in zijn kielzog, achterna. Eddy, die zich in de spurt geklopt wist door Freddy, weigerde nog door te rijden.

Toch loont het boek zeker de moeite omdat het ontegensprekelijk informatie bevat die je verbaasd zal doen opkijken. Over zijn frère-ennemis Jean-Pierre Monseré, Eddy Merckx, Freddy Maertens, Francesco Moser. Roger kon ze, de één al wat meer dan de ander, best hebben maar finaal won hij toch liever zelf.
Ook de heikele onderwerpen des levens gaat Roger niet uit de weg: de vrouwen die hij liefhad, zijn broer Eric, zijn angst voor de dood. En over zijn grote affiniteit met de koers, altijd weer koers, die dus nòòit gedaan is, de koers van het leven.

woensdag 22 augustus 2012

Logische Vlaamse selectie voor de WK's junioren
Tiesj Benoot (Avia-Fuji), Jenthe Biermans (Balen B.C.), Kevin Deltombe (Avia-Fuji), Dries Van Gestel (Balen B.C.), Nathan Van Hooydonck (Hoboken W.A.C.) en Joachim Vanreyten (Balen B.C.) zijn door bondscoach Carlo Bomans aangeduid voor het wereldkampioenschap op de weg in Valkenburg van zondag (start 08 u.) 23 september.
Nathan Van Hooydonck rijdt én de tijdrit én de wegrit. Een verrassing want het toekennen van een dubbele opdracht behoort niet tot het klassieke gedachtengoed van de immer consequente Bomans. Brent Luyckx (Team Ciclismo Mundial), ook al een eerstejaars, is de andere Vlaamse vertegenwoordiger in de tijdrit. Dat gaat ten koste van Aimé De Gendt, die aan de Lacs de l'Eau d'Heure nochtans op imponerende wijze kampioen van België werd. Toch kreeg hij de nakeur op Luyckx, die in de drie nationale tijdritten (vierde in Opoeteren, tweede in Borlo en primus in Angreau) uitmuntend uit de hoek kwam maar die op het BK door een val uitgeschakeld werd. De Gendt werd vijfde in Opoeteren en achtste in Angreau op 13" respectievelijk 1'14" van Luyckx.
Sommigen zullen misschien de selectie van eerstejaars Jenthe Biermans en van Joachim Vanreyten beknibbelen maar dat doen ze dan wel ten onrechte.
Jenthe zette uitstekende prestaties neer in de Course de la Paix en meer nog in de Oberösterreich Rundfahrt (7de). Hij behaalde ei zo na een dagzege in Liège - La Gleize, op een terrein dat sterk aanleunt bij dat van Valkenburg. Hij wordt bovendien geroemd als een uitmuntende ploegspeler. Joachim zag zijn zomer grotendeels de mist ingaan nadat hij zijn knie ernstig bezeerde op training. Voorafgaandelijk had hij zich evenwel al voldoende bewezen in de Tour of Istria (7de) en in de Trofeo Karlsberg (4de). Door in juli en in augustus vaak aan de kant te moeten blijven beschikt hij over een arsenaal aan reserves en ook dat heeft meegespeeld om hem te rehabiliteren.
De selecties van Tiesj Benoot, Kevin Deltombe en Dries Van Gestel (de volwaardige kampioen van België van het hèle seizoen) overstijgen elke discussie.