dinsdag 31 juli 2012

Ook Tervuren-Moorsel, waar nochtans een selectief parcours werd geserveerd, heeft het ridicule van een ééndaags kampioenschap van België aangetoond. Eerstejaars Jari Snyers en tweedejaars Jordi Van Dingenen werden de nieuwe kampioenen alhoewel ze niet eens tot de schaduwfavorieten werden gerekend.
Jari Snyers totaal onverwacht bij eerstejaars
Jari Snyers moest als aspirant tot zijn veertiende wachten op zijn openingszege, die hij op 7 augustus 2011 in Diest behaalde. Ook als neo-nieuweling vertoefde hij langdurig in de luwte, al hadden zware valpartijen in Herman Vanspringels Diamond te Kalmthout-Nieuwmoer en in de Lotto Ridley Tour daar wel wat mee te maken. Op Hemelvaartdag stak hij een eerste keer de kop op met een verdienstelijke achtste plaats in het kampioenschap van Vlaanderen te Maarke-Kerkem. Toen werd een eerste keer duidelijk dat hij met wat reliëf beter tot zijn recht komt. En zijn derde plaats op de Nationale Feestdag in de lastige en drukbezette koers van Kerniel vijzelde zijn vertrouwen verder op. Hij wist dat hem ook in Tervuren-Moorsel wat kon weggelegd zijn. De vorm van de dag deed de rest. Hij beleefde op de Brusselse Rand dé koersdag van zijn jonge leven. Toen smaakmaker Gilles Decaesstecker finaal leek uit te breken kon Jari Snyers nog als enige naar hem toe. Hij achterhaalde en overstak de imposante Leffingenaar. Op het einde moest Jari nog de terugkeer dulden van de intrinsiek snellere Cedric Beullens maar die had zich in dat inhaalmanoeuvre zo verslikt dat hij toch ootmoedig het hoofd moest buigen voor de beter doserende Lummenaar.
Jari Snyers is de uiteindelijke opvolger van Eric Vanderaerden, die in 1977 (Tertre) en in 1978 (Harelbeke) tweemaal op rij kampioen van België bij de nieuwelingen werd. Jari is de zoon van de zus van ex-contractrenner Johan Dekkers. Als tiener is hij niet voor één sportgat te vangen. Tijdens de winter voetbalt hij nog steeds in de spits bij Lummen V.V. maar het basket heeft hij inmiddels laten schieten.
Outsider Jordi Van Dingenen bij tweedejaars
Jordi Van Dingenen werd tot de outsiders gerekend. Na een thuiszege in eigen Geel-Oosterlo op de laatste dag van juni stond juli in het teken van vertwijfeling door meforme maar in de afwachtingskoers van het naTourcriterium van Herentals vond hij zijn beste benen terug. Hij wist meteen dat hij in Tervuren-Moorsel een rol van betekenis zou spelen. Hij was één van de acht die bij halfkoers versnelden én standhielden. Tijdens de laatste kilometer zette hij zich in het spoor van Thomas Joseph en Jens Teirlinck, twee veldrijders die hij van tijdens de winter kende en wiens soepele pedaalslag hem was opgevallen. Hij ken de niet de minste moeite om uit hun wiel te komen en met duidelijk verschil te winnen.
Jordi doet het bewust rustig aan. Hij verdeelt zijn tijd tussen het veld en de weg en dat houdt zijn kopje fris. Bij de aspiranten telde hij enkel als veertienjarige mee met twee overwinningen en mooie resultaten in de diverse kampioenschappen (vooral vierde in het BK tijdrijden). Als neo-nieuweling ging hij een stap verder en werd hij kampioen van Antwerpen. In het kampioenschap van Vlaanderen te Genk behaalde hij brons. Jordi heeft dus een duidelijke affiniteit met kampioenschappen maar deze Belgische titel overtreft natuurlijk alles, hoewel hij zijn collectieve zege met Balen B.C. in de ploegentijdrit te Borlo veertien dagen eerder eveneens bijzonder hoog inschat. 

maandag 30 juli 2012

Géén enkele grote overwinning is te koop
Alexandre Vinokourov is de Olympische wegkampioen van Londen 2012. De overjaarse Kazach werd zogezegd niets in de weg gelegd door zijn Colombiaanse vluchtgezel Rigoberto Uran. Toegegeven: de spurt kende een bizar verloop. De twee hadden onderweg al met mekaar overlegd. In de spurt keek Rigoberto Uran de Kazach eerst aan en wendde vervolgens de blik af vooraleer ostentatief de andere kant uit te kijken, waardoor Vino het zegepad (zogezegd) geëffend kreeg. Pas toen Vino enkele lengten voorsprong telde, deed ook Uran een poging om in zijn wiel terug te keren. Slecht straattheater van Uran, die als gewezen puntenkoerser en scratcher, intrinsiek sneller is dan de Kazach. Zo wil de perceptie het, al kan het altijd dat de realiteit daar nauw bij aansluit.
Zou het evenwel niet kunnen dat Uran murw was door het verschroeiende tempo dat Vinokourov hem oplegde? En is het niet zo dat in een ontsnapping met twee overleg àltijd gepast is: de winnaar betaalt de verliezer dit of dat bedrag. Indien één van de twee niet meewerkt dan is het duo er binnen de kortste keren aan voor zijn moeite en bleven ze allebei met lege handen achter. Nu was er voor beiden de zekerheid dat ze er minstens een zilveren medaille zouden aan overhouden. Een zilveren medaille plus een grote som geld is, om het eufemistisch te stellen, aanzienlijk meer dan een anonieme plaats in de uitslag.
Het is hier al vaker gezegd: winnen is een onderneming. Indien elke coureur, die mee is in een aanval met twee, ostentatief weigert mee te werken omdat hij niet helemaal is zeker is van zijn kansen op de overwinning dan kan er geen enkele ontsnapping tot een goed einde gebracht worden. Zelfs indien twee evenwaardige kanshebbers op stap zijn dan nog sluiten ze een deal opdat de verliezer de lachende tweede wordt.
Natuurlijk kent Rigoberto Uran, een Colombiaanse straatjongen, de waarde van geld maar evenzeer de toegevoegde waarde van een Olympische gouden medaille. Bovendien maakt hij dagdagelijks deel uit van Team Sky, dat als geen ander tuk was op een gouden Olympische medaille in eigen land. Denk je dat Team Sky voor Urans triomf niet éénzelfde budget veil had om zijn discipel te helpen winnen als Vinokourov om Rigoberto naar de tweede plaats te verbannen. En Rigoberto Uran was er zelf ook beter van geworden: een aanzienlijke bonus bovenop op zijn GOUDEN medaille, die hij bovendien nog jarenlang kan verzilveren. De prijs die de betere Vinokourov aan de al of niet sportief overwonnen Uran betaalde, zal niet min geweest zijn. Natuurlijk is er een precedent met de Kazach die in 2010 aan het einde van Liège-Bastogne-Liège door zijn Russische vluchtgezel Aleksandr Kolobnev geen strobreed in de weg werd gelegd. Zou het niet kunnen dat de Rus zo "welwillend" was omdat hij zich helemaal kansloos achtte? Vinokourov was wel zo argeloos om de 100.000 euro te officialiseren met een overschrijving naar Kolobnev. Dit zal hem dus ten opzichte van Uran niet overkomen want de UCI voert nog steeds een onderzoek naar een mogelijke omkooppraktijk in 2010.
Overigens zou ik ze niet te eten willen geven, de grote kampioenen die hun toevallige bondgenoten beloonden voor hun hand- en spandiensten op weg naar hun grootste triomfen. Zij waren wel zo vermetel dat niet te officialiseren met een overschrijving.

vrijdag 27 juli 2012

Dikke "proficiat" aan "Het Laatste Nieuws"
Zondag 29 juli worden in Tervuren-Moorsel de kampioenschappen van België voor nieuwelingen (15- en 16-jarigen) betwist. Niet voor "Het Laatste Nieuws", die deze titelkampen in de vrijdagkrant geeneens vermeldde in de sportkalender van het weekend. Ik begon zowaar zelf (sic) te twijfelen.
Wij zullen het dan maar in de plaats van de zelfverklaarde "nummer 1 in sport" doen. Of is sport soms enkel glamour & glitter die voor de continuïteit de brede basis mag veronachtzamen? Ik dacht van niet, maar wie ben ik?
Wij nemen de taak voor de lezers van dit medium dan maar over.
De meisjes-nieuwelingen openen om 11 uur en leggen zeven ronden af.
De jongens eerstejaarsnieuwelingen vervolgen vanaf 13u.45 over negen ronden.
De jongens tweedejaarsnieuwelingen sluiten af vanaf 16u.15 over tien ronden.
Bovendien is "Het Laatste Nieuws" als mediasponsor een main-partner voor de Belgische Wielrijdersbond. Ik veronderstel dat Tom Van Damme hen daarover duchtig de levieten zal lezen of houdt dat ook hem dat niet bezig en volstaat het dat de krant zijn financiële verplichtingen nakomt?
De lezer moeten wel betalen (1,1 euro elke werkdag, 1,20 euro voor de weekendkrant). In voorkomend geval zou de slogan "niet tevreden, geld terug" strikt van toepassing moeten zijn. Benieuwd of dat in de weekendkrant wordt rechtgezet.
Beslagen Kevin Suarez winnaar
Lander Seynaeve revelatie in Reningelst
Kwantitatief (139 dln. uit 24 clubs) is het ooit meer geweest maar de concurrentie der Ronde van Vlaams-Brabant deed Reningelst halvelings de das om. Zij die wel naar de bloedhete Hoppestreek kwamen, serveerden een sprankelende koers, zelfs al was de eerste ontsnapping was meteen de goede.
Dimitri Claeys, Joshua Cunningham (Gr.-Br.), Ritchie Denolf, Florian Deriaux (Fr.), Tom Goovaerts, Bart Harmsen (Ned.), local hero Stijn Joseph, Tim Kerkhof (Ned.), Yves Lampaert, Daan Myngheer, Romain Pillon (Fr.), Lander Seynaeve, Kevin Suarez en Tim Vanspeybroeck vertrokken al in de tweede van de veertien ronden (12,2 km.) met de vlam in de pijp.
De hoofdgroep zag de bui hangen, deed er alles aan om de kloof te overbruggen maar bij de veertien vroege vluchters telden de sterkste blokken (Colba, Ovyta en EFC-Quick.Step) twee vertegenwoordigers zodat hun respectieve vier trawanten in het peloton de kadans verstoorden en de veertien voorin almaar verder uitliepen. Halfkoers leek een gedeeltelijke hergroepering er alsnog in te zitten maar zo ver kwam het niet. Met een dozijn sneden ze de finale aan, die werd ingeluid door de verbazende Lander Seynaeve. Zijn aanval bij het ingaan van de laatste ronde had de waarde van een overwinning, uiteindelijk werd hij knap vijfde. Een trage maar gestage bloeier die van meer mag beginnen dromen. Voor het podium kwam hij dus niet in aanmerking. Daarvoor streden de vier die hem hadden bijgehaald. In een langgerekte spurt haalde Kevin Suarez, die in 2012 nog onder de verwachtingen was gebleven het van Yves Lampaert en Stijn Joseph. De bookmakers zullen de bijna 23-jarige inwoner van Zaventem dankbaar wezen. Hij behoedde de bordjesmensen van zwaar afdokken aan de velen die op Yves Lampaert een gok(je) hadden gewaagd. Suarez speelde het link en hield zich tijdens de aanloop naar de finale afzijdig, het recht van de winnaar zeker?
Peter "Heb je eventjes tijd?" Bauwens stond in de buurt van het podium mee te glimmen.
Na Clément Lhotellerie in La Flèche Ardennaise en Olivier Pardini in de G.P. Etienne De Wilde heeft hij al zijn derde kanjer te pakken. Voor deze koppige doorzetter kan het seizoen niet meer stuk. Jammer dat hij niet meer beloften in zijn rangen heeft, hij zou daarmee een nog rijkere inbreng hebben in het Vlaamse wielrennen. Hij wil evenwel ook scoren in de 1.2 koersen en dan begrijp ik hem.      

donderdag 26 juli 2012

Zestig jaar geleden werd André Noyelle 
in Helsinki/Käpylä Olympisch wegkampioen
Niet gisteren was het maar wel op donderdag 2 augustus zal het exact zestig jaar geleden dat de toen bijna 21-jarige André Noyelle in Helsinki/Käpylä de Olympische wegrit won en de gouden medaille pakte. Het was een leugentje om bestwil van de organisatoren van Bergdal Reningelst die zo een reden hadden om hun illustere streekgenoot te herdenken en zijn immer kwieke weduwe Noëlla daarin te betrekken. Een mooi gebaar dat door het brede publiek erg gewaardeerd werd.
André Noyelle bereikte de finish driekwart minuut eerder dan zijn landgenoot Robert Grondelaers die tweede werd en zilver pakte. Het brons ging naar de Duitser Edi Ziegler. Lucien Victor, nog een Belg, legde beslag op de vierde plaats.
Ik vind de medailles van de Olympische wegrit nog altijd veel beter passen bij een jong talent dan bij een gevestigde waarde. Wie herinnert zich trouwens nog dat Fabio Casartelli (1992), Pascal Richard (1996), Jan Ullrich (2000), Paolo Bettini (2004) en Samuel Sanchez (2008) de eerste professionele Olympische kampioenen op de weg waren? Vrijwel niemand! En dat Tom Boonen liever in Londen Olympisch wegkampioen wordt dan in Valkenburg een tweede keer wereldkampioen; ik geloof er geen snars van.
Belgisch kampioen Dries Van Gestel 
soleert in Trofee van Vlaanderen te Reningelst
Reningelst, een deelgemeente van Poperinge maar als Dorp in Versnelling één van de Vlaamse hoofdsteden van het wielrennen, heeft zijn eerste hoogdag achter de rug. De Trofee van Vlaanderen kende een zinderend verloop. Jammer dat de vele valpartijen de stemming bedrukten en ook de publieke opkomst heeft veel betere tijden gekend. De hoeveelheid valpartijen is niet langer normaal te noemen en doet zich vrijwel overal voor. Een diepgaand onderzoek dienaangaande dringt zich op. Het heeft wellicht met de lichtheid van het materiaal te maken, anders dient het bij de roekeloosheid van de tieners gezocht te worden. Beide euvels moeten dringend bijgestuurd worden.
Jonas Rickaert lanceerde, net als op het kampioenschap van België in Heusden-Zolder, van meet af aan de koers. Hij lokte Benjamin Declercq en de in onze kontreien almaar meer populaire Fransman Dylan Kowalski mee in zijn pril avontuur. Naderhand sloten ook Jasper Dult, Maxime Farazijn, Miel Pyfferoen, regérend Belgisch kampioen Dries Van Gestel, regérend West-Vlaams kampioen Seppe Verschuere en Seppe Vervoort aan. In laatste instantie deden dat ook Gianni Bossuyt en Christophe Noppe. In dat elftal hadden Balen B.C. (vier vertegenwoordigers) en DJ-Matic Kortrijk (twee) de volstrekte meerderheid. Dat was bepalend voor de slaagkansen van de ontsnapping. De rest van het deelnemersveld holde de hele namiddag achter de feiten aan en dat zou nog meer het geval geweest zijn indien bezieler Jonas Rickaert op het einde van de derde ronde niet zwaar ten val was gekomen. De ene versie wil dat hij het achterwiel van Dylan Kowalski aantikte (lijkt mij onwaarschijnlijk van een rijvaardige pistier), een andere versie wil dat hij (door de hitte bevangen?) onwel werd, wegdraaide en loodzwaar neerstuikte. Zijn schouder is op verschillende plaatsen gebroken, zeg maar een breuk zoals Fabian Cancellara er één opliep in de Ronde van Vlaanderen.
De tien wachtten mekaar braafjes op maar het evenwicht tussen de twee blokken was verbroken. Toen eenzaat Gianni Bossuyt op drie ronden van het einde uitbrak, keken de geel-blauwen en de zwart-roden mekaar het ... wit uit de ogen. Goed dat er bij de heel verdienstelijke Gianni al snel verval intrad of de Avia-vogel was gevlogen. Nadat hij werd teruggepakt, moest hij al snel de rol lossen. Jasper Dult viel weg door mechanische pech. De acht overblijvers voelden de eerste achtervolgers zienderogen naderen. Dries Van Gestel anticipeerde met een fikse uitval die enkel door Miel Pyfferoen kon gepareerd worden. Miel overleefde Dries nog een tweede maar geen derde keer. Naderhand had men het over de soevereiniteit van de winnende kampioen. Niet Miel Pyfferoen, die fijntjes liet weten dat niet de sterkste maar wel de leepste had gewonnen.
Als dat al zo is, dan kan Dries inroepen dat hij behoedzaam moest koersen vanaf het moment dat Jonas Rickaert uitviel en waardoor DJ-Matic Kortrijk met dubbel zovelen was als Balen B.C.
Sneu dat Miel Pyfferoen (tenslotte elfde) er ook nog de tweede plaats bij inschoot waarmee hij zijn pole position in de Beker van België fors had kunnen versterken. Nu kon hij zijn clubmaat Maxime Farazijn nog maar net afhouden. De dichtste ereplaats ging naar Seppe Verschuere, die uit de vergrote groep achtervolgers wegsnelde. Maxime won het pleit voor de derde plaats, eigenlijk te weinig voor DJ-Matic Kortrijk dat vier vertegenwoordigers in de aanvankelijke kopgroep telde. Het won wel het clubklassement en handhaafde zich aan de leiding in de tussenstand.

maandag 23 juli 2012

Mooie Omloop Het Nieuwsblad 
met totaal onverantwoorde aankomst
De Omloop Het Nieuwsblad is, na een onderbreking van twee jaar, terug van weggeweest en dat leverde, in combinatie met de opstart van de zomer, een heerlijke wielernamiddag op. 
Boekhoute heeft het van Olsene overgenomen, zelfs al is het (voorlopig?) "slechts" een 1.14 Nat. in plaats van de vroegere 1.1. UCI. Er werd een mooi parcours geserveerd met een grote aanloopronde van 48 km. door het Meetjesland, die het peloton niet uit mekaar kreeg, en daarna acht lokale ronden met vooral 700 meter kasseien richting Philippinne. Die passages brachten wel tijdelijke afscheiding. Een massale valpartij achterin het peloton tijdens de tweede doortocht op de kasseien zorgde voor de eerste schifting. Niet veel later lanceerde gastheer Gertjan De Sy de koers. Hij kreeg de Australïer Ewan CalebLaurent PietersRicardo van Dongen (Ned.) en Bram Van Renterghem mee. Verder dan 35" liep het nochtans sterke vijftal niet uit. Het was vooral Wouter Leten, de Limburger die als regérend kampioen van ... Luik door het leven stapt, die voor de hergroepering zorgde. Bart De Keukelaere achtte dan zijn moment(je) gekomen. Hij werd evenwel snel bijgehaald en meteen achtergelaten door Mathias Van Gompel. Met de Meerhoutenaar stond dé figuur van de wedstrijd op. Hij zong het een hele tijd alleen uit. Enkel de Deen Joakim Bukdal alsook de Nederlanders Sam Oomen en Glenn Van Nierop konden nog naar hem toe. Zij konden het peloton tot het ingaan van de slotkilometer afhouden. 
Het wriemelende peloton stortte zich meteen op de onafwendbare massaspurt die evenwel op enkele hectometers van de finish door een zware valpartij ontsierd werd. Die had kunnen vermeden worden. In de laatste hectometers zaten enkele onverantwoorde asverschuivingen, faliekant voor een omvangrijke groep met drieste 17- en 18-jarigen van wie er nogal wat het risico niet schuwen. Die gasten moeten tegen zichzelf in bescherming worden genomen in plaats voor de leeuwen te worden gegooid. In een regionale wedstrijd, met hooguit vijftig deelnemers, vormt dergelijke aankomst geen enkel probleem. Wel met het omvangrijke peloton van een interclub dat - een geluk met een ongeluk - door een eerdere valpartij was uitgedund. Aankomen op het mooie Dorpsplein in het midden van een mensenzee is natuurlijk fascinerend op voorwaarde dat er niet zoveel risico's mee gepaard gaan. Men zal er niet lang bij stilstaan. Dat zou men des te meer gedaan hebben indien er enkelen zwaar gekwetst (of nog erger) werden opgeraapt. Toch kan ik mij bezwaarlijk voorstellen dat deze aankomststrook volgend jaar gehandhaafd wordt.
Wie zich daar niets hoefde van aan te trekken was de Australiër Ewan Caleb met exotische looks (want Koreaanse moeder). Hij haalde het van de Deen Mathis Johansson en de Limburger Alexander Geuens. Elf dagen eerder had Caleb ook al Gent-Menen gewonnen. Als gastrenner van De Jonge Renner Oosterhout zal hij het parcours van het wereldkampioenschap in Valkenburg uitvoerig kunnen verkennen en reken maar dat hij er op zondagvoormiddag 23 september (start al om 08 uur!) als één van de voornaamste favorieten van start zal gaan.

vrijdag 20 juli 2012

Eerherstel voor Alejandro ValverdeEerherstelletje!
Alejandro Valverde heeft de tweede Pyreneeënrit in de 99e Tour gewonnen. Na 144 kilometer van Bagnères-de-Luchon naar Peyragudes telde de 32-jarige Spanjaard 19" voorsprong op het weifelende duo van Sky, Christopher Froome - Bradley Wiggins.
Voor Valverde, die dit jaar wederoptrad na een dopingschorsing van twee jaar, is het de vijfde en meteen mooiste zege van het seizoen. Eerder behaalde hij een dagzege in Tour Down Under (WorldTour), Paris-Nice (WorldTour) en de Ruta del Sol (2.1). In die laatste rittenwedstrijd verlengde hij dat in de eindzege. In de Tour is het zijn vierde dagzege na één in 2005 en twee in 2008. Zelfs in het tijdklassement kwam hij hoog uit: zesde in 2007 en negende in 2008. In die jaren hield hij de hoop levendig dat hij kon meedoen voor het podium, misschien zelfs voor de hoogste trede. Dat bleek tenslotte veel te hoog gegrepen. Hij zocht en vond soelaas in de Vuelta die hij won in 2009 na eerdere tweede, derde en vierde plaatsen. Vanaf 2010 moest hij gedurende twee seizoenen aan de kant blijven wegens al of niet bewezen affiniteit met dr. Fuentes.
De zwaarste ééndagskoersen waren hem zoveel beter op het lijf geschreven dan de wekenlange inspanningen van de Tour. In de Giro zette hij geeneens aan. Liège-Bastogne-Liège, die hij vanaf 2006 ei zo na driemaal op rij won, was zijn persoonlijke kroonklassieker. Zijn eerste zege in La Doyenne in 2006 werd ingeleid door een even eclatante triomf in La Flèche Wallonne.
Het geheel bracht hem frequent op kop in de diverse wereldranglijsten zodat hij als de feitelijke numero uno van wielerland aanzien werd. In die topjaren haalde hij ook het podium van het wereldkampioenschap maar nooit de hoogste trede, wel tweede (na Tom Boonen) in 2005 en derde in 2006.
Net als bij zijn lotgenoot Ivan Basso is gebleken dat Alejandro Valverde na het uitzitten van zijn dopingschorsing nog slechts een schim is van wat hij ooit was. Dat een eenvoudige dagzege in de Tour hem meteen weer bij de groten brengt, is een aanfluiting van de werkelijkheid, al is het natuurlijk wel een geweldige opsteker na zijn zware en langdurige sabbatperiode. Een 20ste plaats in de tussenstand na het hooggebergte op ruim een halfuur van Bradley Wiggins is evenwel een blamage voor iemand die er ooit van droomde de Tour te winnen. Overigens viel Valverde tijdens de lente al zwaar tegen in zijn klassiekers: 22ste in de Amstel Gold Race, 46ste in La Flèche Wallonne en opgave in Liège-Bastogne-Liège. Het was een teken aan de wand dat El Imbatido nooit meer terugkeert, zelfs al hij is nog maar tweeëndertig jaar.   
Gemiddelde leeftijd Tour top-10 drastisch omlaag
In vergelijking met die van vorig jaar zal de top-tien van de 99ste Tour drastisch verjongd zijn.
In 2011 zorgden Cadel EvansAndy en Fränk SchleckThomas VoecklerAlberto Contador (naderhand gedeclasseerd), Samuel SanchezDamiano CunegoIvan BassoTom Danielson en Jean-Christophe Peraud voor een top-tien met een gemiddelde leeftijd van 31,6 jaar.
Bradley WigginsChris FroomeVincenzo NibaliJurgen Van den BroeckTejay Van Garderen, Cadel Evans, Haimar ZubeldiaJanez BrajkovicPierre Rolland en Thibaut Pinot stellen de voorlopige top-tien van dit jaar samen en die zal, op enkele kleine verschuivingen na, nog nauwelijks wijzigen. Hij staat voor een gemiddelde leeftijd van 28,82 j.
Dat betekent een leeftijdsverlaging van bijna drie jaar, een grote slok op de borrel en meteen het exit van gevestigde waarden als Ivan Basso, Chris Horner (als bijna 40-jarige toch nog tot aan de rand van de top-tien geklommen), Andreas KlödenLevi LeipheimerDenis Menchov, Fränk Schleck, Christian Vande VeldeAlexandre Vinokourov,...
In "De Morgen" van eergisteren stond, naar aanleiding van de affaire - Fränk Schleck, te lezen: koers zonder doping is zoals een café zonder bier, een onnozel stadpunt. Vandaag brengt die zelfde krant in de bijlage Zeno een uitgebreid stuk, getiteld "Heimwee naar de Helden". Het lijkt wel een ondubbelzinnig pleidooi voor de liberalisering van doping. Zonder doping is de Tour als een café zonder bier en zonder doping is er enkel heimwee naar de helden
Helden? Opgefokte robotten zal men bedoelen die als stieren in de arena worden losgelaten om het publiek te vermaken. Wie daar heimwee naar heeft, kettert en nog geen klein beetje. 

donderdag 19 juli 2012


Ivailo Gabrovskiwat daarvan te denken?
Mijn vermoeden wordt waarheid 

De Bulgaar Ivailo Gabrovski heeft eind april de Ronde van Turkije ofte Presidential Tour of Turkey  (zowaar een 2.HC). Daar keken velen vreemd van op want het vermoeden was groot dat de 34-jarige Oost-Europeaan allang gestopt was met koersen. Toch niet dus...
Aan het begin van deze eeuw grossierde hij in Bulgaarse titels, drie in het tijdrijden en vijf op de weg. In Oost-Europa won hij, naast tweemaal (2004 en 2006) die in eigen land, ook de Ronde van Roemenië 2005 en van Servië 2006. Eén en ander werd in 2001 voorafgegaan door de eindzege in Tour de l'Ain en een dagzege in de Poitou-Charentes. Toen wenkte voor hem een Europese carrière als lid van Jean Delatour.Toen deze sponsor zich terugtrok, geraakte Ivailo op de dool. Het Flanders van wijlen Frans Assez bood hem, als elite zonder contract, een sportief asiel. Hij bedankte met spraakmakende winst in Romsée-Stavelot-Romsée (vijf minuten voorsprong!) en enkele weken later werd hij ook dag- en eindwinnaar van de Ronde van Luik. Zelfs Thomas De GendtFrancis De GreefRamonas NavardauskasPieter Vanspeybrouck,... konden het hem niet beletten.
Dat leverde geen wedergeboorte als contractrenner op, vreemd! Hij lag in de touwen van de vergeethoek tot dinsdag 24 april 2012 wanneer hij zich, deel uitmakend van het Turkse team Konya - Torku Seker Spor, de beste toonde aan het eind van de koninginnenrit der Ronde van Turkije van Antalya naar Elmali met finish op de 1850 meter hoge Gogübeli Mountain. Meteen nam hij een optie op de eindzege, die hij al behaalde in 2007. Begin april was hij al derde geworden in de Ronde van Marokko.
Als Ivailo zijn dagje heeft..., ja dat kun je wel zeggen of is er veel meer aan de hand?
Het is dat laatste. Vandaag raakte bekend dat hij zijn zegetocht allesbehalve op eigen kracht maakte. Hij bediende zich tijdens de gewonnen koninginnenrit, waarmee hij ook de basis legde voor zijn eindzege, zowaar van epo. Voor de 34-jarige Oost-Europeaan zal het nu wel over and out zijn.    

dinsdag 17 juli 2012


Stel dat Fränk Schleck niet betrapt werd
dàt ware pas erg geweest
De Luxemburger Fränk Schleck (Radioshack) is betrapt op het gebruik van doping in de Tour, liet de UCI sec weten. De renner verlaat uit eigen beweging de Tour. Hij leverde ee positieve dopingplas af bij een controle op zaterdag 14 juli na de dertiende etappe naar Cap d'Agde. Vorig jaar werd Schleck derde in de Tour. Ook in 2006 (10e), 2008 (6e) en 2009 (5e) haalde hij de top-tien. Al deze resultaten krijgen voortaan meer vraag- dan uitroeptekens. In Schlecks urine werden sporen van Xipamida aangetroffen, een vochtafdrijvend middel, niet eens prestatie- of recuperatiebevorderend maar wel maskerend en dàt zal wel de initiële bedoeling geweest zijn.
Zo had het er moeten staan, niets meer / niets minder. Met als klemtoon een positieve boodschap dat de strijd tegen doping weer een overwinning heeft opgeleverd en met als bijsluiter "vluchten kan (bijna) niet meer". Neen, de media vergroten het liever nodeloos uit alsof de Derde Wereldoorlog is uitgebroken en ze laten zoveel mogelijk direct of indirect betrokkenen hun voorspelbare statement plaatsen. Wat is daar in 's hemelsnaam de relevantie van?
Frank Schleck is betrapt en vliegt eruit. Er zullen er inderdaad wel nog meer zondaars in de pelotons rondwaren maar toch almaar minder. Vergelijk het met de snelheden op onze autowegen. Wie tien à vijftien jaar geleden tegen 130 km./u. reed, was de traagste. Hij die vandaag de dag 130 km./u. rijdt, wordt slechts nu en dan door een onverlaat overstoken. 
Het onnozelste las ik in "De Morgen": koers zonder doping is als een café zonder bier. Geldt dat ook voor een maatschappij zonder drugs, een economie zonder uitbuiting en zwart geld, politiek zonder lynchpartijen,...? 
De perceptie wil dat de credibiliteit van de Tour is aangetast door de positieve plas van Fränk Schleck. Het is evenwel net het tegenovergestelde. Stel dat Fränk Schleck in de Pyreneeënritten van vandaag en morgen uitpakte en naar de top-vijf van het tijdklassement oprukte, zou dat niet heel veel erger zijn?

Statements over geprovoceerde pech 
en karaktermoorden
De verbale heisa rond de brute pech van Cadel Evans en enkele anderen (zelfs Bradley Wiggins ontsnapte er niet aan) begint de spuigaten uit te lopen. Moesten de anderen, zoals de meesten deden, op hen wachten? Jà, omdat het om geprovoceerde pech (gestrooide duimspijkers) ging en geen onvoorziene pech waaraan iederéén is blootgesteld. Hoe onnozel dat iemand in een lezersbrief in Het Laatste Nieuws van maandag poneert dat de bandenprikkers gestrooid werden door lieden die vonden dat de zogenaamd oersaaie Tour best wat calamiteiten kon hebben. Indien Evans of een andere goed geklasseerde een onvoorziene tegenslag had gekend (lekke band, aflopende ketting,...) dan moesten de anderen niet gewacht hebben omdat het hen ook kon overkomen. Stel dat Wiggins door brute pech langdurig wordt opgehouden tijdens de tijdrit van komende zaterdag tussen Bonneval naar Chartres (53,5 km.) dan zullen de anderen al evenmin in de remmen gaan om zijn averij te beperken. Er is dus een aanzienlijk verschil tussen natuurlijke en georchestreerde pech. Bij dat laatste bestaat een soortement gentlemen's agreement om daar geen garen van te spinnen. 

En dan is er de afgewende maar blijvend wenkende karaktermoord tussen Bradley Wiggins en Chris Froome. Was het wijs van Froome om reeds in de Alpen zijn frère-ennemi te schoffelen? Néén, omdat hij daarmee zijn Sky Team destabiliseerde en als eventuele nieuwe geletruidrager zijn eigen slaagkansen hypothekeerde. Stel dat er met de uitbrekende Froome enkele andere kanshebbers meeschoven van wie er naderhand eentje beter bleek tijdens de derde week, zou Chris dan op de goodwill hebben mogen rekenen van Wiggins? Ik dacht het niet, néén!   
Natuurlijk moet Chris Froome alsnog vrank en vrij zijn kans kunnen gaan maar nooit ten koste van het hem vorstelijk verlonende Sky-collectief. Een frontale aanval in de Pyreneeën zou, zeker op de tweede dag, minder riskant en onomkeerbaar zijn tenzij dat Bradley Wiggins twee dagen later terugslaat in de tijdrit en zijn klassement recht te zetten. Want, wees daar maar zeker van: na de cols is de staat van fysieke en mentale paraatheid anders dan aan de voet van het hooggebergte. Het mooiste zou zijn dat Froome in Brive-la-Gaillarde (eindpunt van de ultieme Pyreneeënrit) de gele trui van Bradley Wiggins overneemt maar dat die laatste in de afsluitende tijdrit orde op zaken stelt.
Toch zie ik, indien het ooit tot deze stand van zaken komt, Froome niet meer van zijn sokkel gestoten worden. In de lange (47 km.) tijdrit rond Salamanca van de Vuelta 2011 deed Christopher 59" onder voor de in die dagen vliegende Tony Martin (die op het WK zelfs Fabian Cancellara zou overtreffen) maar 23" beter dan - inderdaad - Bradley Wiggins.
Robin Jacobsrunner up wordt Prins 
Robin Jacobs heeft in Ste Katelijne-Waver de 25ste Prins der nieuwelingen gewonnen. Tijdens de ultieme lokale ronde sloeg hij een kloofje waarmee hij een ijlend peloton afhield. Op het begeerde podium mocht hij zowaar neerkijken op de beide Vlaamse kampioenen: tweedejaars Enzo Wouters (tevens regérend kampioen van België) en eerstejaars Maxim Bollé, de door mij tot Denderleeuwse Mark Cavendish gepromoveerde bolide die 's anderendaags regionaal won in Roosdaal op een vrij glooiend traject. 
Vincent Peeters, dertien dagen eerder glansrijk winnaar in Harzé, was ontegensprekelijk de beste man in koers. Hij maakte de late poging van Brent Briesen en Lander Crooneongedaan en tijdens de aansluiting gebood hij zijn trawant Robin Jacobs om de demarreren. Die voerde het bevel onverkort uit en pakte de hoogste onderscheiding.
Een opsteker van formaat voor het gesaneerde DCM-GB Vorselaar van Bob De Cnodder die ook mede dank zij Ferre PeetersBrent Janssen en Beau Wouters voor de deur van sponsor DCM het clubklassement veroverde.
De Nederlander Max Gulickx, die in eigen land tweede werd in de Omloop Land van Kleine Hein, pakte bij het ingaan van de ultieme ronde de superpremie van niet minder dan 650 euro, een beetje schandalig veel toch voor één gebalde inspanning waarmee hij het hele podium financieel te kakken zet. Bedoeld bedrag zou men beter versnijden tussen de eerste drie of zelfs de eerste vijf van de uitslag.
Robin Jacobs telde als aspirant en als eerstejaarsnieuweling amper mee. Als tweedejaars bracht hij daar dus grondig verandering in. Hij won al op 18 maart in Knesselare, waar hij ruim honderd concurrenten en vooral Maxim Bollé achter zich hield. Dit was niet de aanhef van een reeks successen want het duurde bijna vier maanden eer zijn tweede succes eraan kwam maar wat voor één, hij kan voor minstens vijf regionale successen tellen. Voor de rest van het seizoen mag de steeds 15-jarige Rijkevorselnaar als een Prins door zijn habitat stappen. 

maandag 16 juli 2012

Pierrick Fedrigo
waarin een kleine coureur groot kan zijn !
Niet de algemeen verwachte Thomas Voeckler, die nochtans ook mee was in de ontsnapping van de dag, maar wel de in een genadedag verkérende en goed uitkijkende Pierrick Fedrigo heeft zijn vierde dagzege behaald in de Tour. In Pau volgde hij twee jaar later zichzelf op als laureaat. 
De inmiddels bijna 34-jarige Pierrick Fedrigo leek aanvankelijk in de wieg gelegd om de uiteindelijke opvolger van  Laurent Jalabert te worden. Zo'n hoge vlucht nam zijn carrière evenwel niet, het werd zelfs een heel stuk minder. Dat belette hem evenwel niet om na de Tour de Limousin 2004 en 2007, het kampioenschap van Frankrijk 2005, een dagzege in de Tour van 2006, 2009 en in 2010 plus de G.P. Ouest France - Plouay 2008 een volgende parel aan zijn kroon te enten.
Zijn allermooiste zege behaalde Le Nez de Marmande met zijn derde dagzege in de Tour, de klassieke Pyreneeënetappe van Luchon naar Pau nog wel met de loodzware beklimmingen van de Peyresourde, Aspin, Tourmalet en Aubisque.
Ook zijn eindzege in het Critérium International in 2010 mocht best gezien worden. Hij nam er het heft van meet af aan in handen met een gedurfde uitval, die hem niet enkel de dagzege maar ook voldoende voorsprong (15 à 25”) opleverde om de betere tijdrijders af te houden. Hij reed de chronorace van zijn leven, werd dertiende en gaf amper 17” toe aan David Millar, 15” aan Alberto Contador en 14” aan de grootste bedreiging, Michael Rogers. Hij deed zelfs twee seconden beter dan de vertwijfelde Lance Armstrong, aan zijn ultieme campagne bezig. 
Met die staat van verdienste zette hij op 30 juni 2012 voor de negende keer aan in de Tour. Het had de tiende keer moeten zijn maar in 2011 was hij helaas er niet bij. Dat lag niet aan hem maar aan een infectie door een tekenbeet die zes maanden aan de kant hield.
In 2012 was hij terug van weggeweest. In de lente behaalde hij een dagzege in het hem eveneens welbekende Critérium International. Maar de focus lag terecht op de Tour, waarin hij opnieuw zijn dagje uitkoos om genadeloos toe te slaan. Zelfs de meer beslagen en veel meer schijnwerpers naar zich toehalende Voeckler kon het hem niet beletten. Eén en ander brengt met zich dat Pierrick nu één precieuze dagzege meer telt dan zijn veel hoger ingeschatte landgenoot. 
Of waarin een kleine coureur gròòt kan zijn... 

Nationale wielerleiding fààlt in Borlo 
In het verre maar o zo wielergezinde Borlo heeft de nationale wielerleiding zich weer van zijn (sic) beste kant laten zien. De nationale ploegentijdritten, tellende voor de Beker van België en de Topcompetitie waarop zoveel betrokkenen zich langdurig en minitieus voorbereidden, kregen een karikaturale omkadering. Er werd géén radiofrequentie opengesteld en dus was er niet de minste officiële informatie over de tussentijden, die de begeleiders vandoen hadden om hun discipelen aan te vuren. Ook speaker Werner Verschaeve kreeg (te) weinig grondstoffen toegespeeld om het publiek van de tussenstanden op de hoogte te houden.
De aanwezige bons Marc Bollen had nochtans zijn apparatuur mee maar hij weigerde die uit te pakken, dat werd door de andere bondslieden zonder schroom bevestigd. Joost mag weten waarom maar feit is dat het nogal wat irritatie opwekte bij hen die op dit speciale gebeuren zoveel zinnen hadden gezet om er het beste van te maken. 
Moet de nationale wielerleiding nu geen boete tegen zichzelf uitschrijven zoals ze dat doet tegen clubs? Jà, maar dat zal niet gebeuren. Wedden dat de ingeschreven maar afwezig gebleven clubs als F.C.P. en BCV Works een boete krijgen terwijl de BéWeeBé zijn eigen flagrant falen ongemoeid laat? Zo kunnen we ze.  
Na een weekje technische problemen ben ik terug online, 
sorry voor de onderbreking! Bernard Callens.

zondag 8 juli 2012

Benjamin Thibaut Pinot (b)lijkt witte merel?
Hij won in 2009 de Giro della Valle d’Aosta, een hoog aangeschreven oerlastige Italiaanse rittenkoers voor beloften én eliten zonder contract. Met zijn 19 jaar en drie maanden was hij daar dé jongste primus ooit. La Française des Jeux haalde dit exceptionele talent binnen.
Ondanks de bewuste knip op de pedalen mocht Pinots debuut in 2010 best gezien worden. In Romandië won hij de bergprijs, in die van de Dauphiné werd hij vijfde. Dagzeges en goede klassementen waren nog niet aan de orde.
In 2011 stak hij een aardig tandje bij. Vooral in Turkije, Rhône-Alpes Isère, Bayern (7de) en de Dauphiné (tweede op La Toussuire) hebben ze dat ondervonden. Naderhand was winning time aangebroken met een dag- en de eindzege in Tour Alsace, dubbele dagzege in de Tour de l’Ain, een dag- en de eindzege in de Settimana Lombarda of zes successen tussen eind juli en begin september. Daarmee kom je “tussen de mensen” te staan. Dat plus een derde plaats in Varese voerde één en ander hem naar de top-50 der Cycling Quotient Ranking, die hij niet kon vasthouden want in de herfst kwam er nog weinig bij. De amper 21-jarige Fransman nam vervroegd wat gas terug. In 2012 leef het langdurig stil rond hem. Hij had zich nadrukkelijk gefocust op zijn debuut in de Tour. Pas in Romandië en Zwitserland liet hij weer van zich horen. In de Tour viel zijn aanwezigheid tijdens de eerste week niet op. Toch stond hij na de Vogezenrit op de 28ste plaats in de tussenstand op 4'07" van Bradley Wiggins. Hij had nog geen trap teveel gegeven en dat kwam hem goed van pas om in de Jura toe te slaan. Hij rondde zijn solo perfect af door een resem medevluchters en een elitegroep af te houden. In de tussenstand schoof hij (+3'41") op naar de dertiende plaats. Thibaut had nochtans de opdracht gekregen om zich in het peloton gedeisd te houden. Zijn goede benen deden hem daar van afwijken. Goed dat hij naar zijn opgejut lichaam luisterde. Het leverde hem een precieuze dagzege op. Of hij nu ook voor een spraakmakend klassement gaat, is nog niet aan de orde. Indien hij daar op zijn 22ste toch zou in slagen dan kon hij wel eens de witte merel waarnaar Frankrijk al zo lang tracht. Pierre Rolland, gisteren nog zevende, is na een mindere dag in de Jura immers naar de twintigste plaats teruggezakt.




zaterdag 7 juli 2012

Team Sky: bewondering mag, verwondering moet
Onwezenlijk, de averij die Team Sky in de Vogezenrit naar La Planche des Belles Filles aanrichtte. Het betreft een col(letje) van hooguit 5,5 km. lang met 8,2% als gemiddeld stijgingspercentage voor 453 hoogtemeters maar met een eindplateau van meer dan 20%. Op dat kanjertje gaf Team Sky er dus een fikse lap op en dunde het kransje kandidaten voor een spraakmakend klassement drastisch uit. Edvald Boasson Hagen, Christian Knees, Ritchie Porte en Michael Rogers waren de beukers met dagdienst die hun kopmannen Chris Froome en Bradley Wiggins zo geïsoleerd mogelijk naar de ... mooie meisjes mochten brengen. Met de Wit-Rus Kansantsin Sioutsou (door een val uitgeschakeld in de derde rit) erbij zouden de verschillen nog hoger zijn opgelopen maar zelfs zonder hem waren ze al vrij aanzienlijk: Fränk Schleck (+1'09"); Thomas Voeckler en Michele Scarponi (+2'05"); Alejandro Valverde, Bauke Mollema, Chris Horner en Andreas Klöden (+2'19"); Peter Velits (+2'50"); Robert Gesink en Ivan Basso (+2'53"); Jérôme Coppel (+3'03"); Tejay Van Garderen (+3'08"); Levi Leipheimer (+3'11"); Steven Kruijswijk (+4'20"),...
Een zelden geziene demonstratie van Team Sky, die maximale bewondering afdwingt maar waarbij zachte verwondering evenzeer op zijn plaats is.
Jurgen Van den Broeck komt niet voor in bovenstaande opsomming. Hij hoort er ook niet in thuis, zelfs al arriveerde hij met 1'52" omdat hij in de aanloop naar de slotklim door een aflopende ketting werd opgehouden. Hij keerde aan de voet van de beklimming nog tot op tien meter terug maar ontplofte dan en moest een adempauze in acht nemen. Dat hij geen twee minuten na Froome-Evans-Wiggins-Nibali arriveerde, zegt veel over zijn fysieke en mentale paraatheid. Zonder tegenslag eindigt hij dus heel kort in hun spoor en staat hij in de tussenstand vierde. Toch blijft Jurgen (dertiende op 2'11") meedoen voor een dichte ereplaats en wie weet? De Tour duurt nog twee volle weken en vooral de slotweek zal bepalend zijn.
Ook opmerkelijk dat Ivan Basso en Alejandro Valverde na het uitzitten van hun respectieve dopingschorsing nog amper subtoppers zijn. In de tussenstand zijn ze naar rang twintig (op 3'13") respectievelijk vijfendertig (op 4'50") teruggezakt. Zelfs de top-tien wordt moeilijk. Op een genadige blauwe maandag kunnen ze misschien nog eens meedoen voor een dagzege.
Bradley Wiggins nog niet helemaal klaar 
met zijn brother-enemy Chris Froome
Chris Froome en Bradley Wiggins; het is niet de eerste keer dat dit Britse Sky-duo zich de sleutels van de gate naar de eindoverwinning toegeëigend heeft. Het viel hen reeds te beurt in de Vuelta van 2011 maar dat liep niet goed af. Bradley, die zelf niet meer kon winnen van de vermaledijde Juan Jose Cobo (koerst die overigens nog?), hield zijn eerste luitenant aan het lijntje zodat deze tenslotte op een schamele dertien seconden van de Spanjaard bleef steken. Misschien had Wiggins het liever zo want anders had Froome hem misschien verdrongen als kopman van Sky.
In de huidige Tour lijkt dit scenario zich enigszins te herhalen. Wiggins maakt overmorgen wel het verschil in de (41,5 km.) tijdrit naar Besançon. Het kan maar helemaal zeker is dat niet. Zo liep het alvast niet in de Vuelta van 2011. Op de tiende dag was er de (47 km.) tijdrit rond Salamanca, waarin Chris Froome tweede werd op 59" van Tony Martin maar vooral 23" beter deed dan zijn notoire kopman Bradley Wiggins. Froome werd wel leider maar bleef de bestaande hierarchie gedwee respecteren en cijferde zich dus helemaal weg voor Wiggins, die vanaf de elfde dag gewonnen spel leek te hebben. Tot de Alto de l'Angliru eraan kwam waarop de helemaal vergeten Juan Jose Cobo uitbrak. Froome kon hem volgen maar bleef zich braafjes focussen op de zwalpende Wiggins, dier het vertikte om aan Froome de estafette door te geven. Chris' euro viel te laat en toen hij toch reageerde, was Cobo te ver gevlogen en nam hij een net niet helemaal meer te overbruggen voorsprong.
Nu liggen de kaarten ietsje anders. Froome telt zowat honderd seconden op zijn kopman, die dit jaar behalve de Algarve al zijn rittenkoersen (Paris-Nice, Romandie, Dauphiné) feilloos won. In de korte (157,5 km.) zondagrit van Belfort naar Porrentruy zal Froome zijn leider wel niet voor het hoofd stoten tenzij die een offday kent. Het zou zijn eerste zijn dit jaar, allicht niet dus. .
Het ziet er dus naar uit dat Bradley Wiggins, bovendien gestimuleerd door het dragen van de gele trui waarmee hij als laatste mag starten twee minuten na Cadel Evans, maandag de eerste basis zal leggen voor zijn eindzege, zelfs al is de Tour dan nog niet eens halfweg. Maar wat indien Chris Froome boven zichzelf uitgroeit en beter doet dan zijn notoire kopman? Dan kan hij vanuit de luwte de ontwikkelingen afwachten want Wiggins zal het in die situatie wel niet aandurven om Froome op te eisen zoals hij in de Vuelta 2011 ten onrechte wel deed. En Chris Froome heeft onderhands ook meer metier opgedaan. Het zal er ook van afhangen hoe Cadel Evans het er van afbrengt in die tijdrit. Hij zal zowat een uur lang de hete adem van Wiggins voelen naderen en dat is geen comfortabel vooruitzicht.

vrijdag 6 juli 2012

Deze dramatische Tour kan vele kanten op
De 99ste Tour gaat, zelfs al waren er nog maar zes opgevers, onder calamiteiten en nog meer dramatische wendingen gebukt. Doodjammer toch dat na de onbepalende en te lang uitgesponnen aanloopweek al een rist klassementsrenners hun ambities mogen terugschroeven of helemaal opbergen: Bauke Mollema (+2'16"), Alejandro Valverde (+2'40"), Michele Scarponi (+2'42"), Fränk Schleck (+2'43"), Pierre Rolland (+2'50"), Robert Gesink (+4'13"), Ryder Hesjedal (+13'58"), Thomas Voeckler (+14'17"), Daniel Martin (+18'48"),...
Stel dat de eerstvolgende dagen ook Cadel Evans, Bradley Wiggins en/of Jurgen Van den Broeck voor de bijl gaan, wat blijft er dan nog over aan spankracht? Een gevecht van schaduwfavorieten, dat inderdaad ook kan boeien maar toch. Anderzijds is het ook een waarheid dat het niet de vedetten zijn die de Tour maken maar de Tour de vedetten. Stel dat de sterke runner up Tejay Van Garderen boven zichzelf uitgroeit, door de omstandigheden gediend wordt en tijdens de slotweek de gele trui verovert en niet meer loslaat, hij zal als een volbloed laureaat in de armen worden gesloten.
Vandaag begint eindelijk de 99ste Tour. Wie hem wint, zullen we vanavond - gelukkig maar - nog niet weten, wel al wie hem nièt wint. Er zal meer af- dan aangevallen worden. De achterdeur gaat wagenwijd open. Met zijn zevenentwintig staan ze nu nog binnen de honderd seconden geklasseerd, onder wie de notoire favorieten Bradley Wiggins, Cadel Evans, Vincenzo Nibali en Jurgen Van den Broeck. De eerste twee de betere tijdrijders, de andere twee de mindere tijdrijders. Ook de ferme outsiders Chris Froome, Chris Horner, Levi Leipheimer, Rein Taaramäe en Tejay Van Garderen zijn onder hen. Vooral van hen wordt verwacht dat ze de top-tien zullen invullen.
Gevreesd moet worden dat de dramatiek nog meer toeslaat. De weersomstandigheden zaten mee totnogtoe, stel dat die in het hooggebergte omslaan. Dat zijn dan de situaties van heirkracht. Op sommige andere kan men wel ingrijpen. De lichtheid van het materiaal dat bij het minste contact begint te vibreren en letterlijk een schrikwekkend domino-effect door de gelederen jaagt. Ook de aanloopweek kan korter. Dat zou een bestanddeel zijn om de grote ronden van éénentwintig naar vijftien dagen in te korten. Het zou de saaiheid van een telegeleid verloop met de obligate massaspurt inperken en ervoor zorgen dat de klassementsrenners niet aan één maar twee of zelfs drie grote ronden deelnemen. Dat zou het aantal kanshebbers gevoelig opdrijven.
De UCI-leiders zijn evenwel zo conservatief als het Vaticaan en het Kremlin. Het zal zelfs nooit aan de orde zijn. En bovendien zal het Amaury Sport Organisation, de gefortuneerde organisator van de Tour, ook nooit aanvaarden dat er wordt gemorreld aan hun gouden kalf, dat ook door zwaar vallende renners "gevoederd" wordt.
Dit incident sluit er naadloos bij aan. Terwijl het halve peloton tegen het asfalt lag, wond de wedstrijdleiding er zich over op dat ze niet snel genoeg voorbij kon. Wedstrijdleider Jean-François Pescheux stapte uit, maar niet om de renners te helpen, wel om verhakkelde fietsen opzij te smijten zodat hij zijn weg kon voortzetten. En dat één dag nadat hij ostentatief weigerde om een minuut stilte in acht te nemen voor de schielijk overleden Rob Goris.

donderdag 5 juli 2012

Adieu Rob Goris
een schokgolf rolt doorheen wielerland
Rob Goris, in het gezelschap van zijn vriendin Katrien (kleindochter van Rik) Van Looy gisterenavond nog live te gast in het programma Vive Le Vélo van Karl Vannieuwkerke, is vannacht totaal onverwacht aan een hartstilstand overleden in zijn hotel in Frankrijk. Groter kan een contrast niet zijn. 
De amper 30-jarige Rob Goris was contractrenner bij Accent Jobs-Willems Veranda’s en zou een hartstilstand hebben gekregen. 
Rob stortte zich pas in 2009 op het wielrennen en toonde meteen zijn kunnen. In 2010 werd hij in Hooglede-Gits kampioen van België bij de eliten zonder contract. Le nouveau Ludo Dierckxsens était arrivé... Vanaf 2011 werd hij contractrenner bij Veranda's Willems. In 2012 kwam hij minder uit de verf dan begroot, ook voor hem het moeilijke jaar van de bevestiging zeker?! 
In zijn vorig sportleven was hij een begenadigd ijshockeyspeler. Hij kwam uit voor HYC Herentals en was kapitein bij de nationale ploeg.
... en toen werd het stil, heel erg stil, twittert de meest bevoorrechte getuige Karl Vannieuwkerke
Wie zou ik zijn om daar nog wat aan toe te voegen? 
Ardennenkoers in Harzé-Aywaille
komt minstens twee weken te vroeg
In het zonovergoten Harzé-Aywaille was het gisteren overheerlijk toeven om er een respectabel gedeelte van 's lands beste koersende tieners aan de slag te zien op een ongewoon zwaar parcours. De meesten arriveerden er nog met een grote mond maar vertrokken er enkele uren later met een klein hartje, sommigen zelfs met de staart in het gat. Na de koers zag je overal afgevallen maskers liggen.
Toch moeten de meesten deze ontwikkeling relativeren, zelfs zij die mochten pronken met een knappe uitslag. Want Harzé-Aywaille sluit minstens twee weken te kort aan op de schoolexamens. Dat moet de kalendermaker dringend herbekijken. 18 juli ware dit jaar een mogelijkheid geweest, zelfs al zat die datum geprangd tussen de ploegentijdrit in Borlo (15 juli) en de new Omloop Het Nieuwsblad in Boechoute (22 juli).
De manier waarop Kevin Deltombe met zijn weggezakt vormpeil omsprong, was stichtend. De student latijn-wetenschappen wist bij voorbaat dat een spraakmakend resultaat niet aan de orde kon en zou zijn. Waarom er dan niet het beste van maken en zichzelf eens lekker in de pleuris rijden? Against all odds trok hij al tijdens de lus van 58 km. met Brent Trappeniers in de tegenaanval op de beurtelings uitgebroken Merlijn Decoster (en niet Tom Bosmans zoals ik eerst dacht), Piotr Havik (Ned.), Daan Hoeyberghs, Quentin Jauregui (Fr.), Dylan Kowalski (Fr.) en Mathieu van der Poel (Ned.). Vijf van die zes zouden naderhand, in een andere orde, de beste plaatsen in de uitslag bezetten. Niet Merlijn Decoster, die op dertig kilometer van de finish door krampen overmand werd en de rol moest lossen om naar rang 62 terug te zakken. Toch mag Merlijn, de hogere student voor wie deze loodzware opdracht veertien dagen te vroeg kwam, deze prestatie in de armen sluiten alsof hij zesde werd. Die plaats ging naar zijn clubmaat, de verbazende Tom Bosmans, die al langer een opmerkelijke progressie etaleerde, rukte in de ultieme lokale ronde op om Merlijns stek in te nemen. Deltombe daarentegen werd pas 28ste en reed als een stervende zwaan door de finish 3'24" na de weergaloze eerstejaars Mathieu van der Poel, zoon van Adrie en kleinzoon van Raymond Poulidor. Kevin moet zich vandaag, in riskante weersomstandigheden, niet aan een doorgedreven training onderwerpen. Een beetje losrijden zal ruim volstaan.
Mathias Van Gompel en Nathan Van Hooydonck, beiden nog steeds zestien jaar, handhaafden zich bij de sterk uitgedunde eerste achtervolgers waarin vooral tweedejaars, spurtten voor de zevende plaats. Nathan wil in 2013 opnieuw duelleren met Mathieu van der Poel voor de zege, zoals hij al in 2010 deed als tweedejaarsnieuweling maar waarbij het toen met duidelijk verschil (+2'07") moest afleggen.

De wedstrijd bij de nieuwelingen had veel minder om het lijf en werd pas tijdens de enige pittige lokale ronde van 15 km. in de beslissende plooi gelegd. Dat was een kolfje naar de hand van Vincent Peeters (kleinzoon van Willy In 't Ven) die een kloofje sloeg en niet meer in verlegenheid werd gebracht. Vincent had een minder goede winter in het veld achter de rug en hervatte eind april gretiger dan ooit op de weg. Het leverde hem, meestal op parcoursen die hem niet toelachten, een rits fraaie ereplaatsen op. In Harzé kreeg hij wel zijn plat préféré voorgeschoteld, die hij met klasse en stijl savoureerde. Toch zal zelfs dit hoogstandje er hem niet toe brengen om het veldrijden reeds de rug toe te keren. In de winter van 2012-2013 wil hij daar, als neo-junior, één en ander rechtzetten. Op het podium mocht hij neerkijken op een andere van der Poel, Tim die evenwel geen familie is van Mathieu, en op zijn clubmaat Thomas Demolder, die bevestigde dat hij in de Ardennen inderdaad wat te zoeken heeft. Zij kregen de gevreesde Pascal Eenkhoorn (kampioen van Nederland tijdrijden) klein. Charlie Arimont, voor wie de Ardennen in 2011 nog te hoog waren, werd nu knap negende maar moest toch zijn gele leiderstrui van de Topcompetitie wel (met één puntje) afstaan aan de verrassende Arno Van der Beken, die vijfde werd. Robbe Ghys (dertiende) werd de beste Belgische eerstejaars, erg knap; met dezelfde vorm van de dag als gisteren doet hij volgend mee voor het podium.
Examens of niet toch moeten een respectabel aantal nieuwelingen en junioren, die in Harzé diep door het ijs zakten, voor de spiegel gaan staan om zich af te vragen waarmee ze bezig zijn. Keeping up appearances kan nog net in schaars bezette regionale koersen maar wanneer de afstand oploopt en er komt wat reliëf aan te pas dan gaan ze voor de bijl. Jeugdwielrennen is een ernstige hobby die beroep kan worden maar waarvoor intrinsiek talent lang niet volstaat om zich waar te maken. Er alles voor doen en nog meer voor laten is al even belangrijk. En vooral het koppeke fris te houden door zich enkel in te laten met mensen en dingen waarvan ze effectief beter worden én als persoon én als coureur! Anders zullen zij niet meer zijn dan vluchtige passanten die zelfs door hun intieme aanhangers gedumpt worden.
Overigens is Harzé géén klim- maar wel een Ardennenkoers. Om van klimmen te kunnen spreken heb je cols nodig die, los van het aantal hoogtemeters en stijgingspercentages, minstens tien kilometer lang zijn. En zo'n kanjers vallen in de verste verte niet te bekennen in de Ardennen.


dinsdag 3 juli 2012

Peter Sagan, a new kid on the block
Peter Sagan heeft na zijn allereerste vier dagen in de Tour al twee dagsuccessen behaald. Gisteren moest men naar 1993 teruggrijpen om een nog jongere dagwinnaar terug te vinden. Vandaag is hij de zevende coureur uit de hele geschiedenis die kort vòòr of kort na zijn 22ste verjaardag al twee ritten in de Tour op zijn naam bracht. Waren hem daarin voor onder anderen: Romain Maes (in 1935), Charly Gaul (in 1955), Willy Planckaert (1966), Marino Basso (1967), Ad Wijnands (1981), Eric Vanderaerden (1984),...
Hij werd meteen tot de nieuwe Tourminator gepromoveerd, meer dan een beetje voortvarend toch want de vorige met die koosnaam was ene Lance Armstrong die de Tour zevenmaal op rij won terwijl Peter Sagan als klassementsrenner, als hij dat al zal zijn, in een grote ronde nog alles te bewijzen heeft.
Noem hem liever a new kid on the black, zoals Karl Vannieuwkerke hem zondag raker omschreef.
Peter Sagan is piepjong en geen saaie piet. Zojn triomfen overgiet hij graag met het sausje van het opvallende zegegebaar. Zo refereerde hij Bologne-sur-Mer naar Forrest Gump, het hoofdpersonage uit de gelijknamige film, gespeeld door Tom Hanks. Zijn ploegmaats daagden hem daartoe uit en ze werden op hun wenken bediend. En het publiek, dat hij almaar meer op zijn hand heeft, mag gratis meegenieten.
De eerste Tour van Peter Sagan kan nu al niet meer stuk, er mag nog gebeuren wat er wil. Er zal, indien hij van brute pech gespaard blijft, nog een pak bijkomen. In de puntenstand voor de groene trui telt hij nu reeds 42 punten voorsprong op Fabian Cancellara, 45 op Mark Cavendish en 49 op Edvald Boasson Hagen, in deze zijn enige valabele concurrent die hem in Bologne-sur-Mer ook het dichtst benaderde. En in de betrouwbare Cycling Quotient Ranking schuift hij alweer tachtig punten dichter bij Joaquin Rodriguez. In de loop van deze Tour zoniet op de slotdag wordt hij de officieuze il numero uno mondiale. In het Italiaans ja, want als coureur heeft hij, deel uitmakend van Liquias, deze nationaliteit.
Michael Morkov, de absolute veropenbaring
Fabian Cancellara, Mark Cavendish en vooral Peter Sagan mogen dan nog zo vaak gehuldigd zijn als de verwachte uitblinkers, toch is het de 27-jarige Michael Morkov de absolute veropenbaring van het begin der 99ste Tour.
Ook Morkov is - of wat had je gedacht? - baanrenner van opleiding. Wereldkampioenschappen en zesdaagsen bleken zijn ding. Zo won hij als regérend wereldkampioen ploegkoers en in de trui van Verzekeringen Callant de zesdaagse van Gent in 2009, de middenste van vijf soortgelijke overwinningen. De overige werden behaald in Grenoble (2007 en 2008) en Kopenhagen (2009 en 2010), telkens met Alex Rasmussen als vaste partner en onafscheidelijke gezèl.
Vanaf 2010 wilde hij iets anders maar de omschakeling vergde tijd. Het was pas na het tweemaal (weliswaar anoniem) uitrijden op rij van de Giro (2010 en 2011) dat hij als wegrenner vanaf 2012 in een stroomversnelling geraakte. Het deed hem meteen focussen op de Tour, waarin hij - in tegenstelling tot zijn twee Giro's - geen vluchtige passant wilde zijn. Drie dagen naéén maakte hij van de ontsnapping van de dag deel uit. Het leverde hem de tijdelijke bolletjestrui op en een pak publiciteit voor Team Saxo Bank, dat hem niet evident selecteerde. Neen, Michael Morkov zal op zondag 22 juli niet als winnaar van de bergprijs op het Parijse eindpodium worden geroepen. De kans is veel groter dat hij eind deze week in de Alpen een patat van jewelste incasseert die hem op de rand van de tijdslimiet brengt. Maar het applaus op alle banken dat hij inmiddels heeft genoten, kunnen ze hem alvast niet meer ontnemen. Hij was de eerste smaakmaker van een op kruissnelheid begonnen Tour 2012.

maandag 2 juli 2012

Mark Cavendish rukt verder 
op in de allertijdse hierarchieën
Mark Cavendish liet er dit jaar iets minder langdurig op wachten als vorig jaar. Toen won hij pas op de vijfde dag (Cap Fréhel) nu al op de tweede. Of het opnieuw de inleiding is van een vijfslager zoals in 2011 is niet uitgesloten want de Brit heeft dit jaar al bij voorbaat afstand genomen van de groene trui omdat zijn team zich vooral toespitst op Bradley Wiggins, een groot kandidaat op de eindzege. Mark krijgt slechts een tweetal vaste assistenten ter beschikking. Die had hij in Tournai niet eens nodig had want hij redde het in zijn dooie eentje tegen de veel beter omringde Andre Greipel, wiens trawanten weliswaar meer arbeid verrichten op de langdurig volhardende drie vrijbuiters van de dag.
Voor de nog maar 26-jarige Mark Cavendish is dit al de 21 dagzege in de Tour. Hij komt daarmee in de allertijdse ranking  uit op de zesde plaats na Eddy Merckx (34), Bernard Hinault (28), André Leducq (25). Lance Armstrong en André Darrigade volgen met tweeëntwintig maar worden eerstdaags bijgehaald en overstoken. Zelfs Merckx mag zich niet helemaal buiten schot achten aangezien Cavenish per Tour gemiddeld vier ritten wint en, dit jaar niet meegerekend, zeker nog vijf keer deelneemt. Dat wat betreft zijn spraakmakende aanwezigheid in de Tour.
Ook in de drie grote ronden heeft de Manx Express zich al van mooi plaatsje onder de eeuwige zon verzekerd. Aan zijn 21 dagzeges in de Tour had hij er een dozijn toegevoegd in de Giro en vier in de Vuelta. Dat geeft globaal 37, waarmee hij Freddy Maertens (35) passeert en Rik Van Looy bijhaalt. Amper vier deden nòg beter: Eddy Merckx (64), Mario Cipollini (57), Alessandro Petacchi (48) en Bernard Hinault (40). Of hij ook in deze ranking op het einde van zijn loopbaan de primus-inter-pares zal zijn, is voortvarend maar toch niet totaal uitgesloten. In zijn absolute specialiteit, spurten, is the Sky the limit. Team Sky ziet dat graag gebeuren.

Peter Sagan in het spoor 
van Eddy Merckx & Bernard Hinault 
Peter Sagan blijft de wereld verbazen. Negentien jaar na Lance Armstrong werd hij de jongste dagwinnaar in de Tour. Op de steile Côte de Seraing was hij de enige die Fabian Cancellara kon volgen én naderhand fluitend oversteken. Dit was ontegensprekelijk zijn mooiste overwinning ooit, niettegenstaande hij er als contractrenner reeds 36 andere had behaald.
Het ontlokte bij de jonge Slowaak geen euforie, eerder ontzag. Zijn spijt dat hij niet overnam, situeerde zich tussen niet willen en niet kunnen. Het was de enige manier om deze precieuze overwinning naar zich toe te trekken. Als snaak kun je je dat veroorloven tegen de (negen jaar oudere) metronoom van dit tijdvak.
Peter Sagan behaalde eerder op het jaar vooral een dagzege in Tirreno-Adriateco, werd vierde in Milano-Sanremo, tweede in Gent-Wevelgem, vijfde in de Ronde van Vlaanderen; won vijf ritten in de Tour of California en vier in de Tour de Suisse en werd aansluitend de evidente kampioen van Slowakije. Sagan had al langer Philippe Gilbert van de tweede plaats verdrongen in de erg betrouwbare Cycling Quotient Ranking. Daarin werd hij enkel nog voorafgegaan door de vlijtige Spanjaard Joaquin Rodriguez, die aan het begin van de Tour (waarvoor hij verstek gaf) nog 555 punten voorsprong telde. Die achterstand is door zijn sterke aanhef in de Tour reeds met negentig punten verminderd. Een dagzege en de definitieve groene trui leveren telkens tachtig punten op maar ook de andere top-tien plaatsen renderen. Het is dus niet uitgesloten dat Peter Sagan aan het eind van de Tour volgens genoemde ranking de numero uno mondiale is. En dat op zijn 22ste. Daarvoor moeten we teruggaan naar de tijd van Eddy Merckx en Bernard Hinault.

zondag 1 juli 2012

Sander Helven: klaar voor de beroepscategorie
Derde in La Flèche Ardennaise en daarna opeenvolgend winnaar van Romsée-Stavelot-Romsée, Dwars door Limburg en nu ook de Omloop Het Nieuwsblad van en naar Zottegem.
Sander Helven verkeert in de vorm van zijn leven en zijn maand juni promoveerde hem tot één van dé kandidaten voor een overstap naar de beroepscategorie. Het kondigde zich nochtans helemaal anders aan. Maart en april verliepen matig. De Carpathia Couriers Tour (zesde in de openingsrit en in de eindstand) luidde de ommekeer in. In Olympia's Tour zou hij verder finetunen in functie van juni, waarin hij zich wilde profileren als een volwaardige kandidaat voor de beroepscategorie. Daar is hij dus cum laude geslaagd. Maar dat plan leek in duigen te vallen toen hij tijdens de vijfde rit tussen Simpelveld en Buchten zwaar ten val kwam. De kwalijke gevolgen hielden hem volle drie weken van de fiets. Vrijwel vanop nul moest hij herbeginnen.
Sander heeft als coureur, zoals velen, een lange hobbelige weg afgelegd. Soms had het iets van een roetsjbaan. Als aspirant behoorde hij tot de nationale bovenlaag. Als tweedejaarsnieuweling begon hij sterk maar zijn nazomer en herfst verliepen in mineur. De prestatiedruk werd hem te veel. Van lieverlede stapte hij op bij zijn moederclub Balen B.C. om te herbronnen in de luwte van S.V. Deerlijk. Als junior en zeker als belofte mat hij zich een lower profile aan. Papa Theo maalde er niet om en liet zoonlief begaan. Komt allemaal wel goed, evalueerde hij. Hij werd helemaal door de feiten in het gelijk gesteld.
De gunstige ommekeer voltrok zich al vanaf 2011. Donckers Koffie - Jelly Belly was weliswaar niet het geplande overstapje naar de beroepscategorie maar het bood hem wel de gelegenheid om in dat circuit metier op te doen. Doodjammer dat dit niet bekroond werd met de titel en de trui van kampioen van België. In Geel had hij die binnen handbereik tot die sakkerse Tim Declercq als een duiveltje uit een doosje opwipte en op de finishlijn klopte. Zelfs dat aanvaardde Sander sportief en waardig, een ongekende rust was over hem neergedaald. Het was ook niet meer dan een momentopname die zijn overstap naar de beroepscategorie uitstelde want niet Sander maar wel Tim werd door Topsport Vlaanderen gecontracteerd. Géén ramp want uitgesteld is niet verloren. Ovyta-Eijssen-Acrog bood hem daartoe een uitgelezen kans die hij met beide koersbenen greep. Nu nog een valabele kans als contractrenner verwerven en zijn opdracht is volbracht.
De volgende stap is zijn sollicitatie nog meer kracht bijzetten met een spraakmakende prestatie op het wereldkampioenschap voor beloften in Valkenburg, dat zowaar op zijn trainingsparcours wordt gereden. Aan zijn terreinkennis zal het dus niet liggen, wel aan de vorm van de dag.
Sander Helven past perfect in het plaatje van Topsport Vlaanderen of komt er al iets hogers uit de bus?