woensdag 26 september 2012

Beloften blijven de paria's van het koersende bestand
En oh wat waren ze aan de Globelaan door het dolle heen met de ontwikkelingen van Valkenburg:
Philippe Gilbert wereldkampioen bij de contractrenners, Tom Van Asbroeck brons bij de beloften en junior Kevin Deltombe op zijn beurt dicht bij een podiumplaats in combinatie met de uitstekende beurten van de eerstejaars Nathan Van Hooydonck en Brent Luyckx in de tijdrit.
Meer moet dat niet zijn voor onze vroede wielervaderen om zich door de feiten in het gelijk gesteld te achten en "Wij zijn goe bezig" van de Planckaerts als kenwijsje op te diepen terwijl ze zich in welbehagen wentelen. De (on)gestelde lichamen moeten zich wel afvragen wat hun inbreng is in dit succesverhaal? Weinig of niets, behalve het aanstellen en het behouden van Carlo Bomans, die almaar meer strepen naar zich toehaalt en zich stilaan met een regenboogkraagje mag vertonen.
Veel zal er dus vanuit de Globelaan niet veranderen in 2013 want de daar ingezeten heren kennen hun... klassiekers: never change a winning team! Het beheerscomité, dat in mei in het leven werd geroepen, mag dus - wegens bewezen overbodig - opnieuw opgedoekt worden vooraleer het operationeel was. Al de oude structuren worden wellicht behouden. De beloften zullen ook in 2013, bij gebrek aan eigen wedstrijden, de paria's van het koersende bestand zijn want de hopeloos achterhaalde formule van de Topcompetitie (uitsluitend bestaande uit 1.2 - wedstrijden, die qua inrichtingsvergunning extra opbrengen) wordt onverkort behouden. Zo kregen de heropgestane inrichters van de Kustpijl in Knokke-Heist één van de eerste kansen om er deel van uit te maken. Ik hoop voor hen dat ze dit vergiftigd geschenk niet aannemen.


Philippe Gilbert verdient eigenlijk 
meer dan één regenboogtrui
Jacques Anquetil, Gino BartaliFred De BruyneRoger De Vlaeminck, Philippe Gilbert, Sean Kelly, Raymond Poulidor, Erik Zabel,... wie hoort nièt thuis in dit rijtje?
Het antwoord luidt: ... Philippe Gilbert want hij werd, in tegenstelling tot de andere voornoemden, wèl de oververdiende wereldkampioen. Natuurlijk gun ik het hem. Hij is niet de wereldkampioen van 23 september 2012 en van die luttele kilometers in Valkenburg maar van de meerdere voorbije seizoenen. Driemaal op rij was hij de vorige jaren de primus inter pares. En zoiets wettigt niet één maar meer regenboogtruien. Onder meer Paul Rigole, mijn poëtische soulmate (sorry Paul dat ik mij op jouw hoogte hijs), zal aangenaam schrikken van deze gemeende quote.
Van de mens Philippe Gilbert werd ik, word ik en zal ik evenwel nooit vrolijk worden. Een irritant voorvalletje uit zijn tienertijd ligt daaraan ten basis.
Ik wil zelfs een beetje pleitbezorger spelen voor Phil. Her en der lees ik dat hij aan een miserabel seizoen bezig was. Miserabel! Minder, dat zeker! In Sanremo en Vlaanderen zakte hij lelijk door het ijs. In de Amstel Gold Race (zesde), La Flèche Wallonne (derde) en Liège-Bastogne-Liège (16de) was hij meer dan halvelings op de afspraak. In de Tour haalde viermaal de top-tien van de daguitslag en in de Vuelta veroverde hij twee dagzeges. In Valkenburg kreeg hij alsnog een orgelpunt op zijn onvoltooide symfonie. Voor dergelijke prestatiestaat willen zelfs een aantal toppers bij voorbaat tekenen. En ik zie hem komende zaterdag met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid voor de derde keer de Giro di Lombardia, naar mijn gevoelen de mooiste klassieker, winnen.
Philippe Gilbert werd niettemin door het strenge wielerpubliek onder curatele geplaatst. De man in straat linkte zijn wegdeemstering aan overmatig ... dopinggebruik de voorbije jaren. Alsof hij de aan ultrafijne mazen van het controlenet kon ontsnappen. Zou er de voorbije drie jaar één coureur meer gecontroleerd zijn als Gilbert? Ik dacht het niet, néén! Het zal wel aan de winter en bijgevolg de eerste seizoenshelft van de decompressie gelegen hebben, zal ik nu opeens naïef klinken. In Monaco zijn er nogal wat verlokkingen meen ik (uit goede bron) te weten en wie bemiddeld is, kan er zich à volonté van bedienen. Zou het daarom zijn dat Tom Boonen er zich wijselijk uit de voeten heeft gemaakt? 
Hoe zal Philippe Gilbert als de regérende wereldkampioen overwinteren in het mondaine oord?
En hoe pareert hij de onmiskenbare vloek van de regenboogtrui? Hij zou nu al zijn zinnen hebben gezet op Sanremo en Vlaanderen maar zeker dàt zijn koersen die tijdens de winter worden gewonnen.

zaterdag 22 september 2012

De absolute sterren van het Wereldkampioenschap
Eddy Merckx ook hier de primus-inter-pares

Ranking op basis van 125 75 50 40 30 25 20 15 10 5 ptn. aan de respectieve eerste 10 van elk jaar:
• Eddy Merckx 515 p. 
(1. in 1967, 8. in 1968, 1. in 1971, 4. in 1972, 4. in 1973, 1. in 1974, 8. in 1975, 5. in 1976);
• Alfredo Binda 475 p.
(1. in 1927, 3. in 1929, 1. in 1930, 6. in 1931, 1. in 1932, 6. in 1933);
• Oscar Freire 470 p. 
(1. in 1999, 3. in 2000, 1. in 2001, 9. in 2003, 1. in 2004, 6. in 2010, 9. in 2011);
• Greg LeMond 460 p. 
(2. in 1982, 1. in 1983, 2. in 1985, 7. in 1986, 1. in 1989, 4. in 1990);
• Rik Van Looy 440 p. 
(2. in 1956, 4. in 1957, 1. in 1960, 1. in 1961, 2. in 1963);
• Rik Van Steenbergen 435 p. 
(3. in 1946, 1. in 1949, 9. in 1952, 1. in 1956, 1. in 1957);
• Paolo Bettini 375 p. 
(9. in 2000, 2. in 2001, 4. in 2003, 1. in 2006, 1. in 2007);
• Louison Bobet 350 p. 
(5. in 1950, 8. in 1952, 8. in 1953, 1. in 1954, 8. in 1956, 2. in 1957, 2. in 1958);
• André Darrigade 340 p. 
(3. in 1957, 3. in 1958, 1. in 1959, 2. in 1960, 4. in 1963);
• Freddy Maertens 325 p. 
(2. in 1973, 1. in 1976, 1. in 1981);
• Joop Zoetemelk 325 p. 
(5. in 1972, 5. in 1973, 5. in 1975, 4. in 1976, 6. in 1978, 4. in 1982, 10. in 1984, 1. in 1985);
• Francesco Moser 320 p. 
(7. in 1974, 2. in 1976, 1. in 1977, 2. in 1978, 6. in 1981);
• Gianni Bugno 470 p. 
(8. in 1989, 3. in 1990, 1. in 1991, 1. in 1992);
• Giuseppe Saronni 315 p. 
(9. in 1977, 4. in 1978, 8. in 1979, 2. in 1981, 1. in 1982, 3. in 1986);
• Learco Guerra 305 p. 
(2. in 1930, 1. in 1931, 5. in 1932, 2. in 1934);
• Raymond Poulidor 305 p. 
(5. in 1960, 3. in 1961, 5. in 1963, 3. in 1964, 3. in 1966, 7. in 1968, 2. in 1974);
• Felice Gimondi 300 p. 
(6. in 1968, 3. in 1970, 2. in 1971, 10. in 1972, 1. in 1973, 7. in 1976);
• Georges Ronsse 300 p. 
(1. in 1928, 1. in 1929, 3. in 1930);
• Ferdi Kübler 290 p. 
(7. in 1948, 2. in 1949, 3. in 1950, 1. in 1951, 7. in 1953);
• Briek Schotte 290 p. 
(1. in 1948, 4. in 1949, 1. in 1950);
• Moreno Argentin 250 p. 
(3. in 1985, 1. in 1986, 2. in 1987);
• Theo Middelkamp 250 p. 
(3. in 1936, 1. in 1947, 2. in 1950);
• Bernard Hinault 245 p. 
(6. in 1976, 8. in 1977, 5. in 1978, 1. in 1980, 3. in 1981);
• Juan Fernandez 235 p. 
(3. in 1980, 7. in 1982, 6. in 1985, 4. in 1986, 3. in 1987, 3. in 1988);
• Stan Ockers 235 p. 
(7. in 1950, 3. in 1953, 1. in 1955, 4. in 1956);
• Alejandro Valverde 235 p. 
(2. in 2003, 6. in 2004, 2. in 2005, 3. in 2006, 9. in 2009);
• Erik Zabel 230 p. 
(5. i 2001, 3. in 2002, 2. in 2004, 2. in 2006);
• Miguel Indurain 225 p. 
(3. in 1991, 6. in 1992, 2. in 1993, 2. in 1995);
• Jan Janssen 220 p. 
(7. in 1963, 1. in 1964, 2. in 1967); 
• Sean Kelly 470 p. 
(9. in 1979n 3. in 1982, 8. in 1983, 5. in 1986, 5. in 1987, 3. in 1989, 6. in 1990).


Overigens werd Eddy Merckx geen drie maar VIER keer wereldkampioen. Hij veroverde met ruim overwicht ook de regenboogtrui van de liefhebbers in Sallanches 1964. Ook Oscar Freire, met Alfredo Binda en Rik Van Steenbergen een andere mede-recordhouder met drie titels, kwam vervaarlijk dicht bij een vierde regenboogtrui. In 1997 te San Sebastian werd hij als belofte enkel voorafgegaan door Kurt Asle Arvesen.

Per land is dit de verdeelsleutel van de 78 uitgereikte regenboogtruien: België (25), Italië (19), Frankrijk (8), Nederland (7), Spanje (5), Verenigde Staten en Zwitserland (elk 3), Duitsland en Groot-Brittannië (elk 2); Australië, Ierland, Letland en Noorwegen (elk 1).

De G.P. van (de Bank) van de U.C.I.

Het wereldkampioenschap godbetert; what's in a name? 
Het wereldkampioenschap, het kampioenschap van de wereld. Leugenachtiger kan een begrip niet zijn. Het verschijnsel doet zich trouwens ook voor in de respectieve landen. Het kampioenschap van België is al evenzeer een vlag die de lading nièt dekt.
De renner die het wereldkampioenschap wint, is - daaruit afgeleid - de... kampioen van de wereld. 
Het is zelfs de onverlaten Heinz Müller (1952), Harm Ottenbros (1969), Luc Leblanc (1994), Laurent Brochard (1997), Romans Vainsteins (2000), Igor Astarloa (2003),... te beurt gevallen; ook zij waren voor één jaar de georchestreerde kampioen van de wereld en mochten dat cultiveren met het dragen van de fonkelende regenboogtrui. 
Coryfeeën als onder anderen Jacques Anquetil, Roger De Vlaeminck, Sean Kelly, Raymond Poulidor,... werden het daarentegen niet. Anquetil had de regenboogtrui enkele keren voor het grijpen maar hij vertikte het, liet hem liever aan een partner in crime (zoals aan Rudi Altig op de Nürburgring in 1966) omdat de wereldtitel zijn commerciële waarde niet kon opdrijven.
Het wereldkampioenschap is niet enkel om die reden controversieel. Ook omdat hij volgens de oubollige landenformule wordt verreden. Voor de meest beladen ééndagskoers van het seizoen worden de merkenteams uiteengerukt. Dagdagelijkse tegenstanders worden ééndaagse bondgenoten. Overeenkomstig de UCI ProTour-ranglijst mogen de landen een aantal renners afvaardigen: de tien hoogst geklasseerde naties negen renners (tot 2004 kon een landenploeg nog uit maximaal 12 renners bestaan). Voor de andere landen wordt gebruikgemaakt van een rangschikking volgens continent en levert afhankelijk van de positie zes, drie of één plaatsen op.
Het meest stuitende is evenwel dat de wereldtitel in het wielrennen wordt toegekend op basis van de gebeurtenissen van één dag. Een wereldtitel hoort, zoals in nogal wat andere sporten, toegekend te worden op basis van de optelling van resultaten van het hele jaar. 
Maar noch voor het opheffen van de landenformule noch voor het objectiever toekennen van de wereldtitel staan de vroede vaderen van de UCI open. Het wereldkampioenschap zou eigenlijk moeten heten: de G.P. van (de Bank van) de U.C.I.  

maandag 17 september 2012

Uitmuntend voor Luyckx en Van Hooydonck
Onderscheiding voor Yves Lampaert
Drie van de vier Vlaamse vertegenwoordigers op de wereldkampioenschappen tijdrijden hebben de stoutste verwachtingen ruimschoots overtroffen. Persoonlijk had ik hun uitslag tot twintig plaatsen hoger begroot dan deze die ze behaalden. Niet omdat ze niet goed genoeg zouden zijn maar omdat ze het inzake voorbereiding met duidelijk verschil zouden moeten afleggen van hun meeste concurrenten.
Wat er daarvan aan is, doet er niet meer toe. De eerste(!)jaarsjunioren Nathan Van Hooydonck en Brent Luyckx alsook belofte Yves Lampaert zetten een dijk van een prestatie neer.
De zesde en de zevende plaats van Nathan Van Hooydonck respectievelijk Brent Luyckx is een ... medaille waard die ze ook effectief zouden hebben behaald indien er een apart podium was geweest voor de eerstejaars. Daarop zouden zij enkel door de Deen Mathias Krigbaum, die ruim een maand geleden in Goes Europees kampioen werd, met een kleine zes respectievelijk zeven seconden overtroffen zijn.
Nathan Van Hooydonck, zoon van ex-prof Gino en neef van Edwig, speculeerde realistisch (zo kennen we hem) op een plaats bij de eerste twintig. Hij baseerde zich daarvoor op zijn achtste plaats in de tijdrit van de Course de la Paix, waar de Amerikanen, Australiërs, Nieuw-Zeelanders,... ontbraken. Nathan nam een schoorvoetende start maar vanaf de Sibbergrubbe liep het lekker. Het gaf hem de vleugels om ook de Cauberg te bestormen. Hij kon erg langdurig zijn buitenblad aanhouden. Bij de overschakeling naar het kleine blad stokte het even. Gelukkig kwam alles goed. De slotkilometer was afzien én genieten tegelijk. Nathan was immers op de hoogte van zijn scherpe tussentijd. Hij verdrong Brent Luyckx uit de hot seat.
Brent Luyckx, die als nieuweling nog geen freak van het tijdrijden was, verbaasde nog meer. Hij had al even realistisch op de top-25 gerekend. Hij startte behoedzaam om het hendel geleidelijk open te draaien om met de benodigde reserves aan de Sibbergrubbe en de Cauberg te beginnen. Het was de juiste aanpak want vooral de ultieme zes kilometers waren loodzwaar. Schakelen van een grote naar een kleine versnelling verandert de spanning op de spieren en kan het ritme aantasten. Brent viel evenwel niet stil en mocht zich tot zijn grote verbazing in de hot seat neervlijen. Vanzelfsprekend besefte hij dat dit slechts tijdelijk was maar zijn besttijd was scherp genoeg om het daar langer dan even vol te houden. Tot hij zowaar moest opstaan voor Nathan Van Hooydonck. Hij werd tenslotte zevende en dat voor iemand die begin 2012 nog nooit met een speciale tijdritfiets had aangeraakt.
Na de middag hoefde ook Yves Lampaert niet te blozen als zestiende op vierendertig, van wie de meesten veel specifieker voorbereid waren. Hij deed over de 36 km. 2'18" meer dan de Russische wereldkampioen Anton Vorobev maar amper 26" meer dan het vermeende Luxemburgse wonderkind Bob Jungels, die daarmee pas twaalfde werd en daarmee de teleurstelling van dit WK. Of was dat Kevin De Jonghe, die met drie minuten meer op de 26ste rang uitkwam. Met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zal dit wel zijn afscheid zijn van het ambitieus tijdrijden.
Men kan Kevin niets verwijten, hij had de moed om het als tijdrijder langdurig vol te houden maar telkens opnieuw liep het op één of andere manier verkeerd.
Met dit vormpeil had Yves Lampaert nog veel meer te zoeken gehad op het wegwereldkampioenschap, waarvoor hij evenwel niet geselecteerd werd. Onbegrijpelijk ten overstaan van 's lands beste belofte van 2012.

vrijdag 14 september 2012

80ste "eiken" Textielprijs 
in Vichte wordt een voltreffer

Op dinsdag 18 september 2012 is de Textielprijs van Vichte reeds aan zijn 80ste en "eiken" editie toe.
Vichte heeft als gastgemeente voor het wielrennen trouwens een nog rijker verleden.
Meteen na de Tweede Wereldoorlog was er Luik-Vichte,  waarvan de eerste editie gewonnen 
werd door het streekidool en regérend wereldkampioen Marcel Kint vòòr Maurice Desimpelaere en Juul HuvaereHet jaar daarop won Petrus Van Verre vòòr Arthur Mommerency en André MaelbranckeIn de jaren vijftig was er begin juli de Ommegangsprijs met onder anderen Gilbert Desmet (1952), Firmin Bral (1955), Henri Denys (1956), René Mertens (1957), Lucien Taillieu (1958) en Oswald Declercq (1959) als respectieve winnaars.
Veel imposanter is natuurlijk de erelijst van de nog altijd overlevende Textielprijs,
die dit jaar reeds aan zijn zestiende lustrum toe is.
Deze Textielprijs  heeft de tand des tijds (van almaar meer wegvallende kermiskoersen) getrotseerd.
Ook dit jaar werd er op geen enkele inspanning gekeken om dat nog even zo te houden.
Er is de koers en de after party met veel spijs en drank en waar nogal wat "schoon volk" op afkomt.
In een recent verleden kon men in de "Rembrandt" de ogen de kost geven hoe goed onder anderen
Benoni Beheyt (die negen dagen na de 80ste Textielprijs al tweeënzeventig kaarsjes mag uitblazen), Jo de Roo, Roland Liboton, Edgard Sorgeloos, Albert Van DammeLucien Van Impe (inmiddels ploegleider bij Accent), Pol Verschuere, Huib Zilverberg en zoveel anderen er nog uitzagen. Sommigen onder hen zijn er dit jaar weer bij, aangevuld met enkele nieuwe gezichten.
De grensoverschrijdende wielerfreak en -archivaris Marc Barbieux koestert de Textielprijs als een geesteskind. Hij beleefde de overgrote meerderheid van de voorgaande edities en is dus het ideale aanspreekpunt. In het huidige tijdvak is het niet eenvoudig om een hecht organisatieteam samen te krijgen én te houden. 

maandag 10 september 2012

Met de beloftenselectie valt best te leven
In een eerste opwelling schreeuw je moord en brand maar bij nader inzien is Jean-Pierre Dubois' selectie voor het wereldkampioenschap bij de beloften hoegenaamd niet uit de lucht gegrepen. Die bestaat voor de helft uit neo-profs van Topsport Vlaanderen, diegeen deel uitmaken van een World Tour Team en dus startgerechtigheid zijn bij de U23 in Valkenburg.
Van de selectie van Tom Van Asbroeck valt allerminst iets af te dingen. Hij reed een dijk van een seizoen en zowel in de Memorial Rik Van Steenbergen als in Fourmies was hij geregeld in beeld. Het belette hem niet om telkens zestiende te worden. Hij is de finisher die in Valkenburg van groot nut kon zijn. Hij die beweert dat het daar niet op een groepsspurt kan uitdraaien kettert. Remember in dat verband de ontknoping in Geelong 2010, waar een nog zwaarder parcours werd geserveerd en waar ze niettemin met zijn 46 (onder wie twee vertegenwoordigers uit ... Hong Kong) spurtten voor de podiumplaatsen.
Het schuldgevoel ten opzichte van de in Londen aan zijn lot overgelaten Gijs Van Hoecke moet bijzonder groot zijn. Ook al werd hij knap zesde in het kampioenschap van België te Geel, wat daarna volgde, was - mede door zijn deelname aan de Olympische baankampioenschappen -  heel wat minder. Blijkens zijn recente uitslagen kan je niet bepaald zeggen dat Gijs momenteel in bloedvorm verkeert. Zijn onverwachte selectie is hem evenwel van harte gegund na het grote onrecht dat hem door een welbepaalde matennaaier werd aangedaan.
De selectie van Zico Waeytens baart bij kennisname nog het meeste opzien maar bij nader inzien blijkt dat hij na een langdurige periode van kommer en kwel al enkele weken uitstekend bezig is. Zo zong hij het tot en met de finale uit in de Coppa Agostoni (16de), de Tre Valle Varesini (23ste), de Druivenkoers - Overijse (22ste), de Schaal Sels - Merksem (7de) en in de Giro di Padania haalde hij tweemaal de top-tien. Toch zal Zico zelf wel de allerlaatste geweest zijn die op een selectie gerekend heeft.
De selectie van drie neo-profs bewijst ten overvloede dat de beloften de paria's zijn van het nationale wielerbestel. Ze kunnen zich in eigen land amper profileren in specifieke koersen en worden daarop nu afgerekend.
Yves Lampaert was over het hele jaar allicht 's lands best presterende met als kroonstuk zijn nationale titel in het tijdrijden aan de Lac de l'Eau d'Heure behaald. Daardoor wordt hij afgedeeld naar het WK tijdrijden, een vergiftigd geschenk. Bij gebrek aan een specifieke voorbereiding zal een top-twintig in Valkenburg het hoogst haalbare zijn en de waarde van een medaille hebben. In de Chrono Champenois vorige zondag werd hij slechts achttiende. Kan hij niet beter? Toch wel maar hij kreeg er te maken met veel beter en vooral gerichter voorbereide concurrenten. In Valkenburg zullen er dat nog meer zijn. Kevin De Jonghe (nog een neo-prof van Topsport Vlaanderen) presteerde in de buurt van Reims iets beter, hij werd er twaalfde. Ook hij beseft dat, behoudens een mirakel, de top-tien in Valkenburg heel heikel wordt.
De geselecteerde beloften dan. Dieter Bouvry is geen tafelspringer. Hij cijfert zich (al te) vaak weg voor een clubmaat die hij kansrijker acht. Zowel op de Vlaamse als de Waalse hellingen etaleerde hij zijn kunnen. Hij geeft ook nooit af. In het kampioenschap van West-Vlaanderen in Dadizele zag ik hem, vanuit een diep verloren positie, nog oprukken naar de tiende plaats.
Kenneth Vanbilsen won de Ronde van Vlaanderen (tellende voor de Nations Cup) en werd tweede in de Circuit de Wallonie. Ook op de hellingen van Nederlands-Limburg zag men hem met de besten oprukken, een beklijvende stijloefening!
Jasper Stuyven, die deel uitmaakt van het Amerikaanse Bontrager - Livestrong Team geleid door Axel Merckx, heeft tijdens de zomer in de Tours of California, Utah en de l'Avenir veel metier opgestoken. In de lente presteerde hij ook al uitstekend in de Tour de Normandie. In het kampioenschap van België te Ooigem was hij één van de smaakmakers.
Ook Floris Smeyers kwam in aanmerking maar viel tenslotte naast de boot omdat hij volgens Jean-Pierre Dubois iets te laat in vorm kwam. Een flauwe uitleg! Hij reed een uitmuntende Ronde van Namen (vijfde) en was één van de smaakmakers op het BK in Ooigem, waar hij niets kon forceren maar toch negende werd. Beide prestaties werden in augustus neergezet, niet te laat dus. Of had men de selectie reeds opgemaakt bij het begin van die maand?

Nieuwe onnozelheid van Wielerbond Vlaanderen 
Afgelopen weekend was het, bij temperaturen van 25° en meer, reeds het afscheidsweekend van de wegwedstrijden voor aspiranten. Een maand vroeger dan gewoonlijk; het had iets van een uitvaart van iemand die veel te vroeg gestorven was.
Waarom men dit doet? Naar verluidt om de 12-, 13- en 14-jarigen een langere aanloop te gunnen naar de veldritten vanaf 21 oktober (Landskouter, Mol en Tessenderlo)!
De nieuwelingen, de junioren en de beloften hebben zo'n overgangsperiode kennelijk niet nodig. Hun veldritseizoen is begint nochtans reeds volgende zaterdag in Knesselare maar hun wegwedstrijden lopen niettemin door tot en met 7 oktober.
Wat het voor de aspiranten - en gelukkig maar - frappanter maakt, is dat de wegkoersen voor aspiranten in Wallonië wel doorlopen tot begin oktober. U kunt zich al voorstellen welk een Vlaamse invasie er zich vanaf volgend weekend zal voltrekken in de één of twee aspirantenkoersen onder de taalgrens.
De aspiranten worden al langer op lachwekkende wijze betutteld. In juni blijven ze, wegens de examenperiode, grotendeels verstoken van deelname aan wedstrijden. De nieuwelingen en de junioren hebben kennelijk geen examens.

donderdag 6 september 2012

Gebrandmerkte Contador en Valverde 
verdringen onbesproken Joaquin Rodriguez
Zowel Alberto Contador (minieme hoeveelheid clenbuterol) als Alejandro Valverde (bewezen betrokkenheid bij Operacion Puerto) werden omstreden geschorst.
Na het uitzitten van hun straf keerden ze dit seizoen in competitie terug. Valverde deed dat reeds op de openingsdag in Tour Down Under, Contador pas vanaf de Eneco Tour.
Beiden maakten van de Vuelta hun hoofddoel om opnieuw bij de absolute top heraan te sluiten. Valverde leek er, wat dat betreft, het best voor te staan. Hij had, in tegenstelling tot Contador, kunnen roderen in de Tour, waarin hij zelfs een mooie dagzege behaalde.
Toch werden de meest gelauwerde Spanjaarden van hun generatie tijdens de eerste twee weken van de Vuelta gedomineerd door Joaquin Rodriguez, de veelzijdigste van het huidige peloton en vooral tweede geworden in de Giro op amper 17" van Ryder Hesjedal. Purito wist zelfs in de enige tijdrit van de 67ste Vuelta het tijdsverlies te beperken en daarmee leek hij een wissel op de eindzege te hebben getrokken. Ook in de koninginnenrit naar Cuitu Negru toonde hij zich nog de betere van Contador, maar niet meer in de als minder ingrijpend geachte etappe naar Fuente Dé. Beide opdrachten werden evenwel gescheiden door een rustdag, die Rodriguez en de zijnen naar verluidt al te letterlijk zouden hebben opgenomen.
Daags nadien ging het peloton er van meet af aan snoeihard tegenaan. Tijdens het eerste koersuur werden ruim 48 km. afgelegd. Wie dan nog moest ontwaken, stond te laat op en dat hebben de Katusha's geweten. Ook Denis Menchov en Daniel Moreno, Rodriguez' luitenanten (die tijdens de eerste twee weken de toon aangaven), waren weerloos in schril contrast tot de trawanten van Contador (Jesus Hernandez en Sergio Paulinho) en van Valverde (Benat Intxausti en Nairo Alexander Quintana).
Wat een omwenteling in 48 uur tijd. Toch wordt de credibiliteit van Alberto Contador gediend door het feit dat hij op het einde van de rit menselijke kantjes etaleerde toen hij in verval kwam en zich op het einde nog moest reppen om de oprukkende Valverde af te houden.
De terugkeer van Alberto Contador en Alejandro Valverde is een verrijking voor de wielertop. Ze zijn meer dan welkom indien hun nazomer op eerlijker kracht stoelt dan hun hoogzomer.
De arme Joaquin Rodriguez zal er het zijne van denken. Hij werd al in de hemel werd geprezen en zou na zijn vermeende overwinning in de Vuelta ook moeilijk van de wereldtitel te houden zijn in Valkenburg. Daarmee zou hij zijn leiderspositie in de World Tour extra bijkleuren. Enkel het consolideren van die pole position lijkt een vaststaand feit of zouden de slotdagen van de 67ste Vuelta nog meer verrassende wendingen in petto houden?  

maandag 3 september 2012

Zaterdag 15 en zondag 16 september 2012
Keizer der Junioren - Koksijde 
brengt laatste generale WK - repetitie
De 30ste Keizer der Junioren, met Koksijde als epicentrum, kon zich, één week voor het wereldkampioenschap juniores te Valkenburg (Ned., 23 september), geen betere datum dromen met een overweldigende belangstelling, niet in het minst vanuit het buitenland.
31 teams komen aan de start, waarvan veertien uit tien verschillende landen (België, Nederland, Frankrijk, Groot-Brittannië, Canada, Australië, Estland, Moldavië, Denemarken en Noorwegen). Zelfs de UCI brengt een team in stelling.
De interesse uit eigen land was navenant. Elke junior wil dé prestigieuze Keizer op zijn palmares bijschrijven. De erelijst leert trouwens dat alleen de besten in aanmerking komen.
Het startschot van deze tweedaagse weerklinkt op zaterdag 15 september in Ieper, waar de renners door de Koninklijke Yperse Veloclub een gevarieerd en prachtig parcours voorgeschoteld krijgen. De roemruchte Kemmelberg wordt als scherprechter onder de wielen geschoven.
De organisatoren willen de koersende tieners bewust maken dat het parcours als een labyrint kronkelt door een verschrikkelijk strijdtoneel in de geschiedenis. In dit kader, en zonder belérend te willen doen, wordt er voor de start van de koers aan de betrokkenen van weleer hulde gebracht in een ingetogen en serene plechtigheid, een kort maar krachtig signaal, net vòòr de start  op “Menin Road South Military Cemetery”, Menense weg te Ieper. Deze plechtigheid loopt in samenwerking met het stadsbestuur van Ieper, de Commenwealth War Graves Commission en het Last Post Comité Ieper. De burgemeester van Ieper zal er een toespraak houden gevolgd door een bloemenhulde, een minuut stilte en uiteraard de “Last Post”.
Zondagvoormiddag (eerste start 09 u.) is er een individuele tijdrit van zes kilometer in de poldervlakte van Wulpen.
De apotheose wordt op zondagnamiddag gereden in en rond Koksijde-Bad. Het parcours werd gewijzigd om te beantwoorden aan de UCI normen. Daarom werd uitgeweken naar een nieuwe finish op de Marktplaats ter hoogte van het Sociaal Huis in de Ter Duinenlaan. De acht keer te bestijgen Hoge Blekker blijft een centrale rol vervullen in het parcours.

De deelnemende LANDEN en PLOEGEN:
BELGISCHE NATIONALE PLOEG (Tiesj Benoot, Jenthe Biermans, Kevin Deltombe, Dries Van Gestel, Nathan Van Hooydonck en Joachim Vanreyten), Team Wallonie, Onder Ons Parike, Balen B.C., Jonge Renners Roeselare, Avia-Fuji Youth Team, Hoboken W.A.C., DJ-Matic Kortrijk, S.V. Deerlijk, Cube-Fintro-Spie, Tieltse Renners, C.T. Menen, Hand in Hand Baal, U.C.S. Crabbe-Performance, Young Schelde C.T., Molenspurters Meulebeke, V.C. Zeemeeuw Oostende, Lotto Olympia Tienen, District Midden-Nederland, Vacansoleil - BHV Maas, W.S.V. Emmen, Team Wasquehal (met de bij ons al welbekende Dylan Kowalski), V.C. Saint-Quentin,...

Moordende einde vakantie voor nieuwelingen
De nieuwelingen hebben er een slopend einde van de zomervakantie opzitten. Tussen 9 augustus en 2 september kregen zij de mogelijkheid om in eigen land aan acht nationale confrontaties deel te nemen: de nationale tijdrit te Angreau (9 augustus), Polleur-Stouont-Polleur (12 augustus), het BK tijdrijden (Lac de l'Eau d'Heure, 15 augustus), de West-Vlaanderen Tour (17-19 augustus), de Memorial Remi Van Vreckom (Denderwindeke, 26 augustus), de nationale tijdrit te Adinkerke (30 augustus), de Ardennenkoers te Herbeumont (1 september) en de G.P. Serge Baguet (St. Lievens-Houtem, 2 september). Asof dat nog niet volstond deed er ook nog een nationale selectie mee aan de Asvö Jugend Tour.
Het was ontegensprekelijk des guten zuviel maar kennelijk niet voor Enzo Wouters, de meer dan waarschijnlijke puntenkoning van de lichting 2012, die ze er zeven van de acht reed. Opeenvolgend deed hij in Angreau(12de), Polleur (6de), het BK tijdrijden (7de), de West-Vlaanderen Tour (2de en dagwinnaar), Denderwindeke (primus) en Herbeumont (2de). Enkel in Adinkerke (32ste) ging hij, mede door de felle regenval, enigszins de mist in.
Merkwaardig is ook het uurgemiddelde dat in de kennelijk superlastige Ardennenkoers van Herbeumont werd gehaald: amper 26,83 km., of bijna elf kilometer trager dan de junioren, die bijna nochtans de dubbele afstand onder de wielen kregen. Onder voorbehoud of die cijfers kloppen leek het alsof de nieuwelingen een "staakt-het-vuren" hadden ingevoerd want 26" na de Luxemburgse laureaat Tom Wirtgen spurtten ze liefst met zijn 49 voor de dichtste ereplaats. Dat leverde, indien je Wirtgen wegdenkt, een identieke top-drie op als in Denderwindeke: Enzo Wouters - Charlie Arimont - Thimo Willems.
In de G.P. Serge Baguet rond St. Lievens-Houtem ging de zege naar Dennis Delmotte, die er na de G.P. Michel Farvaque (Laplaigne), al aan zijn tweede dagzege in de Beker van België toe was. Deze was nog iets mooier dan de eerste want het is weinigen gegeven om de immer flamboyante Charlie Arimont, zelfs al is die een clubmaat, van de overwinning te houden. Charlie baalde als een stekker want het was al zijn vierde dichtste ereplaats uit de jongste halve maand. Ook in twee ritten van de Asvö Jugend Tour (Oostenrijk) en in de Memorial Remi Van Vreckom te Denderwindeke kwam hij op die frustrerende rang uit. Resten hem nu nog de G.P. Dottignies (15 september), de G.P. de Jemeppe sur Meuse (23 septemer), de Keizer in Tielt (30 september) en de Affligem Classic (7 oktober). Ook daar zal de concurrentie niet mals zijn en maakt ook daar zijn zwart beest Enzo Wouters zijn opwachting. Toch mag Charlie Arimont, net als Enzo Wouters, nu al van een jaar 2012 grand cru spreken. Senne Leysen en Jordi Warlop sluiten erg kort bij hen aan.
Onder voorbehoud of die cijfers (26,83 km./u.) stond in de derde alinea. Het was de moyenne op het officiële uitslagenblad stond maar verschillende nieuwelingen hebben mij ondertussen gemeld dat het uurgemiddelde op ruim 34 km. uitkomt. Dat lijkt mij ook dichter bij het geloofwaardige.

zaterdag 1 september 2012

Duimen voor Joaquim Rodriguez
Joaquim Rodriguez, tijdens de Giro drieëndertig geworden, blijft verbazen in de Vuelta. De rode leider in de tussenstand pareerde tijdens de eerste bergetappe de geplande aanvallen van Alberto Contador en behaalde zijn derde dagzege. Hij reed vijf seconden eerder door de finish dan zijn afdruipende belager. De andere Spaanse metronoom, Alejandro Valverde, gaf bijna het drievoud toe. Daar kwamen voor Joaquim nog een respectabel aantal belangrijke bonificatieseconden bij.
Purito is na twee weken overduidelijk de beste van de 67ste Vuelta. De eindzege is nog lang niet binnen maar hij is meer dan aardig op de weg. De (enige) tijdrit heeft hij alvast meer dan behoorlijk overleefd. Hij gaf slechts 1'16" toe aan de uitgeruste Zweedse specialist Fredrik Kessiakoff, net geen minuut aan Alberto Contador, amper acht seconden aan Alejandro Valverde en hij deed zelfs 23" beter dan de regérende wereldkampioen Tony Martin.
Joaquim heeft tijdens het tussenseizoen dus hard gewerkt aan zijn pijnpunt en het is niet eens ten koste gegaan van zijn klimvermogen. Dat bleek drie maanden geleden ook al in de Giro, die hij met amper 16" verloor aan Ryder Hesjedal. In de afsluitende tijdrit was hij als leider in de tussenstand begonnen. Hij liet een voor zijn doen meer dan behoorlijke chrono afdrukken maar toch nog 47" minder goed dan de slungelachtige Canadees.
Wie zou het Joaquin Rodriguez, nu nog derde maar over een week ongetwijfeld tweede in de erg betrouwbare Cycling Quotient Ranking, niet gunnen dat hij de 67ste Vuelta op zijn naam brengt. Het is zijn zestiende grote ronde na zes Giro's (vierde in 2011 en tweede in 2012), één Tour (zevende in 2010) en negen Vuelta's (zesde in 2008, zevende in 2009 en derde in 2010).
Joaquim Rodriguez is een fenomeen, ontegensprekelijk! Hij straalt tot nader order (men moet in de context van het professionele wielrennen altijd voorzichtig en met twee woorden spreken) geloofwaardigheid uit. Zijn intrinsiek atletisch vermogen staat in schril contrast met dat van zijn veel imposantere landgenoten Alberto Contador en Alejandro Valverde. Toch oversteeg hij hen in de eerste twee weken van de lopende Vuelta. Ploegleider Valerio Piva (schoonzoon van Yvo Molenaers) heeft daar zwaar de hand in. Met hem kwam van Team High Road ook de vakkundige trainer Weber mee en ook vooral Xavier Florencio en good old Denis Menchov (nochtans slechts zestien maanden ouder dan Rodriguez) maakten de overstap om van Team Katusha een wendbaar geheel te maken dat een potentiële kanshebber effectief naar de eindzege kan leiden.