Ook hij ligt aan de basis

van de Nederlandse wielersponsoring

 

Jan RAAS

 

… de persoonlijkheid die Peter Post trotseerde én àltijd zichzelf blééf !

 

Hij was de koning van ‘zijn’ klassiekers, waarvan hij er vier monumentale won (Milano-Sanremo 1977, de Ronde van Vlaanderen 1979 en 1983, Paris-Roubaix  1982) en er een meervoud aan ereplaatsen in behaalde. Nog meer klassiekers daar net onder werden zijn prooi, vooral de Amstel Gold Race, die hij vanaf 1977 viermaal op een rij won en - nadat Bernard Hinault hem in 1981 klopte  - een vijfde keer in 1982, die men omdoopte tot Amstel Gold Raas. In de E3 Harelbeke scoorde hij een loepzuivere hattrick vanaf 1979. Ook Paris-Tours (1978 en 1981) en Gent-Wevelgem 1981 werden op zijn palmares ingeschreven. Hij behaalde tien dagzeges in de Tour en werd in Valkenburg 1979 wereldkampioen, een zowaar door … landgenoten gecontesteerde triomf. De regisseur van de NOS bracht in beeld hoe Jan op de Cauberg gehesen werd. Ook de buitenlandse kopmannen bezondigden zich aan dat soort hand- en spandiensten maar dat kreeg men niet te zien, men wilde enkel Raas ‘pakken’ op zijn sterke persoonlijkheid.

 

Jan Raas ging de controverse nooit uit de weg, hij week zelfs niet voor een tycoon als Peter Post, met wie het nooit klikte. Het begon al na 1976 toen hij in de pikorde van het grote TI-Raleigh niet de rang kreeg die hem toekwam. Hij muteerde naar Frisol, waarvoor hij Milano-Sanremo en en eerste keer de Amstel won. Frisol bleef evenwel niet op de barricaden en Raas moest, om zijn status te behouden, van lieverlede naar Post terug te keren. Door TI-Raleigh 2.0 werd hij wel op zijn gigantische waarde getaxeerd, hij ontwikkelde tot een publicitair kanon maar met Post bleef het een ‘marriage de raison’ dat na 1983 niet meer standhield.

Jan Raas stapte met voorbedachten rade op en begon op zijn 31ste aan een nieuw hoofdstuk met Kwantum Hallen (een winkelketen van woonartikelen), geleid door Jan Gisbers en de al 73-jarige Lomme Driessens. Een kwalijke val in de afzink van de Cipressa tijdens Milano-Sanremo 1984 markeerde Raas’ vervroegd einde als coureur, nadat hij toch nog een tiende dagzege behaalde in de Tour. De uitschakeling van Raas deed ook geen goed aan de doelstellingen van Kwantum Hallen. Hij werd de nieuwe ploegleider en die ingreep rendeerde. Na Kwantum Hallen kwamen Superconfex, Buckler, Wordperfect en Novell. De troepen van Jan Raas behoorden tot de vroege jaren negentig steevast tot de beteren maar vanaf 1994 het verval zo groot werd dat Raas bedankt werd voor bewezen diensten. Jan wilde evenwel nog niet weg uit de wielrennerij en trok Rabobank over de streep als nieuwe partner maar ook dat bleek geen goed huwelijk, dat eind 2003 strandde. 

Après Raas le deluge ... (Ook) Rabobank bleek een smeltkroes van georganiseerd dopinggebruik met als intriest dieptepunt de lockout van Michael Rasmussen als drager van … le maillot jaune in de Tour van 2007. Rabobank trok zich een half jaar later terug als sponsor van de profploeg, voor de vrouwen en de beloften bleef het nog tot eind 2016.

 

Dat Jan Raas ploegleider werd was als vanzelfsprekend: hij had de knowhow om zijn discipelen naar overwinningen te loodsen, hij was tactisch sterk en hanteerde een ijzeren discipline. Renners als Jacques Hanegraaf, Frans Maassen, Jelle Nijdam en Adrie van der Poel werden groot onder hem. Maar after all bleek ploegleider een foute keuze op een fout moment. Met de intrede van epo in jaren negentig had hij al de moeite van de wereld zodat zijn renners door mindere goden werden voorbijgereden. Het leidde tot een groot conflict met Rabobank. Jan wilde geen onderdeel zijn van deze cultuur van schone schijn waarin van hem verwacht werd dat hij een mediagenieke, innemende persoonlijkheid zou zijn. Dan nog liever de kop van Jut. Hij werd een zwijgzaam Zeeuws orakel dat niets meer met het wielrennen wilde te maken hebben. Wat een gemis bij het socializen. Tijdens het lente van 1978 had ik het voorrecht om hem thuis in ’s Heerenhoek mee te maken, een groot genoegen dat ik dolgraag zou overdoen om het over nog veel meer dan de koers te hebben. De praatbarak in Jan heeft méér dan één kamer. 

Eddy MERCKX en Roger 

DE VLAEMINCK lyrisch 

over de huidige generatie

 

 

Indien overbodige verkiezingen als ‘De Flandrien’ en ‘De Kristallen Fiets’ al voor iets goed zijn dan is het voor de interviews die eraan voorafgaan.

Eddy Merckx, de best(presterend)e in het algemeen, en Roger De Vlaeminck, na hem de best(presterend)e in de ééndagskoersen, lieten hun vakkundig licht schijnen over de huidige generatie tijdens het gebalde en (daardoor) o zo intense wielerjaar 2020.

Beiden prijzen vanzelfsprekend de Vlaamse coryfeeën Wout Van Aert en Remco Evenepoel, al tekenen ze enig voorbehoud aan bij de slaagkansen van de tweede wat betreft het winnen van grote ronden want de hoogste cols heeft hij in het bijzijn van de absolute toppers nog niet meegemaakt.

 

Eddy ziet in Wout een backup van Roger, die zich evenwel nooit zou uitgeleverd hebben aan teamgenoot (zoals hij ten andere pertinent nièt deed voor Johan De Muynck in de Giro van 1976).

Wout won Milano-Sanremo à la Eddy en à la Roger. Dat had hij in de Ronde van Vlaanderen kunnen herhalen maar dat was zonder de waard - Mathieu van der Poel gerekend. Vreemd dat Eddy en Roger het verder zo weinig over Mathieu hadden, tenzij in verband met zijn clash met Wout in Gent-Wevelgem waarbij Eddy en Roger insinueren dat zoiets hen als partners in crime nooit zou overkomen hebben en wat met Wout en Mathieu vanaf 2021 met Wout en Mathieu ook niet meer het geval zal zijn. 

Ook voor de nerveuze Julian Alaphilippe, de sprankelende Marc Hirschi en de flitsende Tadej Pogacar putten Eddy en Roger zich graag uit in superlatieven. Minder enthousiast zijn ze over Primoz Roglic die nochtans, net als in 2019, ontegensprekelijk de primus inter pares van 2020 was. Merckx verwijt hem dat hij geen initiatief nam zoals Pogacar wel deed. Primoz bracht inderdaad geen groot nummer zoals Julian, Marc, Tadej en Mathieu. Ook ik vroeg mij al vaker af of Roglic niet beter kan of niet beter wil. Michel Wuyts en Thomas De Gendt deden dat onlangs ook en hun conclusie was niet onverdeeld in het nadeel van de 31-jarige Sloveen. Daar kom ik eerstdaags nog op terug.  

 

Aangaande het wat neerkijken op de vroeg scorende Vlamingen in de Omloop en in Paris-Nice: in de jaren zestig en zeventig waren er ook Benoots en Stuyvens die hun moment(s) de gloire kenden, nietwaar Cees Bal, Noël De Pauw, Evert Dolman, Willem Peeters, Roger Rosiers, Willy Vekemans, … ?

 

Eddy en zeker Roger denken een halve eeuw later nog teveel in termen van ‘kopmannen en helpers’. De piramide is totaal veranderd. Winnen doe je in ploeg, bezie maar wat Patrick Lefevere met een collectieve aanpak voor mekaar kreeg. Vincere insieme! De huidige top is niet beter of slechter dan die van vroeger maar de subtop is meervoudig bréder.

 

Waar zouden Eddy en Roger zich situeren in het huidige tijdvak? Merckx’ palmares zou sowieso gereduceerd zijn om de eenvoudige reden dat hij beduidend minder koersen zou rijden. Roger zou zijn bestaand palmares misschien naar de kroon steken want hij zou in grote lijnen hetzelfde programma afwerken mét veel meer aandacht voor de Tour, die hij indertijd versmaadde, geen enkele keer uitreed en slechts één dagzege behaalde. 

Illustere wielerploegen

TI-RALEIGH en PANASONIC

 

Het fé-no-méén

Peter POST

 

… de geestelijke vader van het totaalwielrennen

 

Peter Post, een boomlange Amsterdamse slagerszoon, was een uitmuntende coureur. Hij was niet voor één koersgat te vangen want als oorspronkelijke pistier (vice-wereldkampioen achtervolging in 1963, wereldrecordhouder achter de derny, winnaar van 65 zesdaagsen) verlegde hij vanaf 1960 de focus naar de weg. Zo won hij in 1964 Paris-Roubaix van regérend wereldkampioen Benoni Beheyt. Ook de beperkte hoogtemeters kon hij aan, anders was hij geen tweemaal derde (in 1963 en 1964) en tweede (na Eddy Merckx in 1967) geworden in La Flèche Wallonne.

Na zijn carrière als renner stortte Peter zich op de horeca door in ‘zijn’ Amstelveen een bowling annex kiprestaurant te runnen en eigenaar te worden van andere restaurants. Toen zijn bowling in eind april 1973 afbrandde, maakte hij zijn comeback in de wielrennerij met TI-Raleigh als uitvalsbasis. Na een bescheiden begin in 1974 bracht Roy Schuiten (die tweemaal op een rij de G.P. des Nations won maar faalde voor het werelduurrecord) één en ander in stroomversnelling. Het team won jaar na jaar aan kwaliteit en werd gaandeweg top of the bill. De bruin-rode garde won vrijwel alles met de Tourzege van Joop Zoetemelk in 1980 als kroonluchter.

Na 1983 leek het tij om te slaan. TI-Raleigh zette er oververzadigd een punt achter en met Jan Raas bleek een verdere samenwerking onmogelijk. De Zeeuw begon met enkele soulmates aan een nieuw project met Kwantum Hallen. Lang kon hij daar als coureur niet van genieten, een zware val in de afzink van de Cipressa markeerde zijn einde als coureur, hij werd meteen ploegleider. 

Ook Peter Post had onderwijl niet stilgezeten. Nederland telde voldoende talentvolle coureurs, opgelijst met complementaire buitenlanders, voor twéé topploegen. Panasonic zorgde voor een solide financiële inbreng. Peter wilde met hen even goed doen als met TI-Raleigh en daar slaagde hij, zelfs zonder Tourzege, ook in.

Eén van zijn merkwaardigste realisaties was het monopoliseren van de ploegentijdritten. Zijn discipelen wonnen er in de Tour een vol dozijn van: negen met TI-Raleigh en drie met Panasonic. Jammer dat er in hun tijdvak geen WK ploegentijdrit bestond, ze zouden er in gegrossierd hebben. Voor een team zijn dit de mooiste overwinningen die er kunnen bestaan.

 

Aan 10 jaar Raleigh (1974-1983) en 9 jaar (1984-1992) Panasonic probeerde Post nog een vervolg te breien met Novemail-Histor dat slechts een afkooksel was van wat eraan voorafging zodat Peter in 1995 op zijn 61ste de eer aan zichzelf hield.

 

Peter Post, die begin 2011 op 77-jarige leeftijd overleed, was een intrigend persoon. Waar hij verscheen, vulde hij letterlijk en figuurlijk de kamer. Je mocht hem, zoals Rinus Michels van het totaalvoetbal, als de geestelijke vader van het totaalwielrennen opvoeren. Niemand die hem daarin ooit nog naar de kroon zou steken maar dat was zonder de waard - Patrick Lefevere gerekend. Die is met Quick.Step alleen al reeds 18 jaar aan de slag en hij zal bij leven en welzijn de kaap van twintig ronden en daar ging nog meer dan aardig wat aan vooraf.

 Illustere wielerploegen 

 PEUGEOT 

met voor vélen de mooiste koerstrui ooit

 

Peugeot (auto’s & fietsen) covert als wielersponsor bijna de hele 20ste eeuw (tot 1986) en won (behalve de Giro) àlle grote koersen en vooral:

• 10 keer de Tour: 1905 (Louis Trousselier), 1906 (René Pottier), 1907 en 1908 (Lucien Petit-Breton), 1913 en 1914 (Philippe Thys), 1922 (Firmin Lambot), 1967 (Roger Pingeon), 1975 en 1977 (Bernard Thévenet);

• 3 keer de Vuelta: 1948 (Bernardo Ruiz), 1969 (Roger Pingeon), 1971 (Ferdinand Bracke);

• 4 keer Milano-Sanremo: 1907 (Lucien Petit-Breton), 1964 (Tom Simpson), 1966 en 1967 (Eddy Merckx);

• de Ronde van Vlaanderen 1973 (Eric Leman);

• 6 keer Paris-Roubaix: 1903 en 1904 (Hippolyte Aucouturier), 1907 (Georges Passerieu), 1913 (François Faber), 1960 (Pino Cerami), 1963 (Emile Daems);

• Liège-Bastogne-Liège 1949 (Camille Danguillaume);

• 6 keer Paris-Tours: 1906 (Lucien Petit-Breton), 1907 (Georges Passerieu), 1914 (Oscar Egg), 1917 (Philippe Thys), 1951 (Jacques Dupont), 1970 (Jürgen Tschan);

• 2 keer de G.P. des Nations 1949 (Charles Coste), 1962 (Ferdinand Bracke);

• 4 keer de Giro di Lombardia: 1907 (Gustave Garrigou), 1908 (François Faber), 1917 (Philippe Thys), 1951 (Louison Bobet);

• het wereldkampioenschap in 1957 (Rik Van Steenbergen), 1965 (Tom Simpson), 1967 (Eddy Merckx).

Op 30 oktober 1967 verbeterde Ferdinand Bracke met 600 meter het gecontesteerde werelduurrecord van Jacques Anquetil en bracht het op 48,093 kilometer.

 

PEUGEOT bleef tot en met 1986 hoofdsponsor waarna het zich terugtrok. Het bleef in 1987, 1988 en 1989 met te gering succes aan boord als cosponsor van Z, een merk en distributeur van kinderkleding, behorende tot de Franse Groupe Zannier. 

 

Qua visibiliteit was Peugeot een grijze mus tot het vanaf 1963 het lumineuze idee had om een hagelwit shirt te intrdouceren waarop een zwart-wit geblokte baan. Voor velen was dit de mooiste koerstrui ooit, al komt het Italiaanse Carpano (eveneens met wit-zwarte tinten) aardig in de buurt. De rabiate supporters van Rik Van Looy en van Eddy Merckx zullen het bij de trui van Faema respectievelijk Molteni houden. Er waren wel nog meer bloedmooie truien maar nog meer schrééuwelijk lelijke.

Illustere wielerploegen

 

 Mercier-BP-Hutchinson 

… met Raymond Poulidor lang niet 

als het enige vlaggenschip

 

Mercier (fietsen) moet het inzake duurzaamheid afleggen tegen zijn concullega Peugeot maar het had toch ook een zware voetafdruk op het internationale profwielrennen: als hoofdsponsor van 1935 tot en met 1969 en daarna (tot 1983) als cosponsor. 

Antonin Magne is de rode begindraad door het overwegend paarse verhaal, eerst als renner en daarna als ploegleider (van 1945 tot 1969). Meer dan voor de anderen was Antonin de koersvader van Raymond, die inzake vrekkigheid ook veel van zijn mentor opstak.

Poupou was een hondstrouwe soldaat die van 1960 tot en met 1976 onafgebroken voor Mercier reed. Hij kon de Tour niet winnen (wel drie keer tweede en vijfmaal derde) maar zijn exposure en poupoulariteit overstegen dat manco. Hij behaalde voldoende andere grote overwinningen, waarvan de eerste de meeste verrassende was: Milano-Sanremo in 1961! Hij was bijna 25 jaar en niemand buiten Frankrijk die hem al kende. Tegen Jacques Anquetil moest hij het vrijwel keer op keer afleggen en dat leek zich met Eddy Merckx te herhalen. Het was ook dan ook een verrassing van formaat toen op 36ste en 37ste Merckx op deslotdag verschalkte in Paris-Nice. Nog was dat niet het zijn ultieme kunstje want in 1976 stond hij als 40-jarige een achtste keer op het podium van de Tour.

 

Mercier was evenwel nog véél méér dan Raymond Poulidor. Ook andere ronkende namen zetten Mercier in the picture met spraakmakende overwinningen:

• de Tour in 1937 (Roger Lapebie) en 1955 (Louison Bobet);

• de Vuelta in 1964 (Raymond Poulidor), 1965 (Rolf Wolfshohl) en 1979 (Joop Zoetemelk)

• de Giro: Mercier nam er geen enkele keer deel.

18 monumentale klassiekers

• Milano-Sanremo 1954 (Rik Van Steenbergen), 1956 (Fred De Bruyne), 1960 (René Privat), 1961 (Raymond Poulidor);

• Ronde van Vlaanderen 1942 (Briek Schotte), 1944 en 1946 (Rik Van Steenbergen), 1954 (Raymond Impanis), 1955 (Louison Bobet), 1974 (Cees Bal);

• Paris-Roubaix 1943 (Marcel Kint), 1948 en 1952 (Rik Van Steenbergen), 1954 (Raymond Impanis), 1956 (Louison Bobet);

• Liège-Bastogne-Liège 1948 (Maurice Mollin), 1956 (Fred De Bruyne), 1963 (Frans Melckenbeeck);

… en de klassiekers daar net onder: 

• Paris-Tours 1954 (Gilbert Scodeller), 1956 (Albert Bouvet), 1977 en 1979 (Joop Zoetemelk)

• Amstel Gold Race 1974 (Gerrie Knetemann).

Marcel Kint (1938) en Rik Van Steenbergen (1949) zetten Mercier op de regenboogtrui.

In de jaren zestig vormde er zich bij Mercier een Vlaamse enclave met onder anderen Frans Aerenhouts, Frans Melckenbeeck, Jos Schils, Jos Spruyt, Roger Swerts, Willy Vanden Berghen, Vic Van Schil, … 

Frans Melckenbeeck had het na zijn carrière over een voor die tijd vorstelijke vergoeding van 50.000 fr. (1.250 euro) per maand. 

 

Na 1969 loste Mercier de rol als hoofdsponsor. Het liet zich flankeren door Fagor (1970-1972), Gan (1973-1976), Miko (1977-1982) en tenslotte Coop (1983).

Het was het einde van een lange periode, waarin de fietsnaam en de shirtreclame dezelfde waren. 

 Hattrick op het WK maar desillusie in Mexico 1968

 Gösta PETTERSSON

 late roeping kwam toch nog op tijd 

 

Oudste van vier Zweedse heemskinderen

 

Hij begint vandaag aan zijn 80ste levensjaar en nam deel aan de Olympische Spelen van Rome 1960, Tokio 1964 en Mexico 1968 en werd pas op zijn 29ste beroepsrenner. Dit moet een Oost-Duitse staatsamateur zijn, denk je dan maar het betreft een Zwééd, ronduit een fe-no-meen!

Als amateur was hij sant in eigen land par excellence met tien individuele titels (vanaf 1962 acht op een rij in de tijdrit, in 1967 en 1969 in de wegrit), hij werd (na Eddy Merckx en Willy Planckaert) derde op het WK in Sallanches 1964 en vijfde op de Nürburgring 1966; zevende in de Olympische wegrit van Tokio 1964 en derde in die van Mexico 1968. De 100 km. ploegentijdrit inspireerde hem nog meer: vijfde in Rome 1960, derde in Sallanches 1964, negende in Lasarte 1965 en zesde in Köln 1966. Daarna versierde hij een hattrick aan wereldtitels: in Heerlen 1967, Imola 1968 en Zolder 1969. Met drie andere Zweden uiteraard maar bovenal met jongere broers Sture (°1942, reeds in 1983 overleden), Erik (°1944, derde in Milano-Sanremo 1971) en Tomas (°1947).

Sowieso waren deze vier heemskinderen ook topfavoriet voor de Olympische 100 km. in Mexico 1968, waar ze evenwel kansloos verslagen werden door het Nederlandse kwartet (Fedor den Hertog, Jan Krekels, René Pijnen en Joop Zoetemelk) dat over elke kilometer gemiddeld bijna één seconde minder deed. Dat hakte er bij de Zweden zo diep in dat ze ondanks hun ‘gevorderde’ leeftijd een jaartje langer amateur bleven.

Vooral van Gösta viel het moeilijk te begrijpen dat hij pas in 1970 inging op een lucratieve aanbieding van Ferretti. Hij viel er met de deur in huis met een zesde plaats in de Giro en zelfs een podiumplek in de Tour na Eddy Merckx en Joop Zoetemelk, ook een debutant maar wel zes jaar jonger. In de herfst won hij de Coppa Sabatini en de Trofeo Baracchi met zijn broer Tomas als sidekick.

1971 kondigde zich nòg béter aan met opeenvolgende tweede plaatsen in Lugano, de Giro di Sardegna, Paris-Nice en een derde rang in Milano-Sanremo (op het podium met Eddy Merckx en Felice Gimondi). Hij kon in absolute gemoedsrust toeleven naar de Giro, waarin hij eveneens het podium beoogde. Hij besteeg er zowaar de hoogste trede nadat hij op weg naar Falcade de dagenlange leider Claudio Michelotto onttroonde. Hij werd in de slotdagen niet meer verontrust en was in de afsluitende tijdrit naar Milano de beste na werelduurrecordhouder Ole Ritter.

Gösta reed aansluitend ook opnieuw de Tour, waarin hij na twee weken uitzicht had op het podium tot hij in de Pyreneeënrit van Revel en Luchon opgaf.

Van dan af was zijn rijk als klassementsrenner uit. In de Tour zag men hem niet meer terug en in de Giro viel hij terug naar de zesde plaats in 1972, opgelijst met een eclatante dagzege in Catanzaro, waar hij het haalde van zijn enige medevluchter Eddy Merckx, met wie hij ruim vier minuten van de anderen wegreed. Ze waren partners in crime die de buit verdeelden: Gösta de dagzege, Eddy la maglia rosa die hij van Jose Manuel Fuente overnam en de basis legde voor zijn derde eindzege. In het klassement zakte Gösta verder weg: 13de in 1973 en 10de in 1974. Wel haalde hij nog het podium van Tirreno-Adriateco 1973 (derde) en van de Tour de Suisse 1974 (tweede na Eddy Merckx). Hij nam in schoonheid afscheid met een vierde plaats in de Volta a Catalunya en een tweede in de Trofeo Baracchi (met ‘Cochise’ Rodriguez als sidekick).

Welk uitpuilend palmares zou Gösta Pettersson uitgebouwd hebben indien hij vijf eerder naar de beroepscategorie was overgestapt? Vreemd dat geen enkel team hem eerder over die streep trok. Hij zal er zijn goede redenen voor gehad hebben, niet in het minst zijn academische studies aan de universiteit van Uppsala.

 Sven VANTHOURENHOUT    

is de ideale bondscoach

Na het wegsturen van Rik Verbrugghe kon Sven Vanthourenhout in Plouay meteen een stijloefening uitvoeren en de betrokkenen zagen hoe hij dat met bravoure deed. Het moet Belgian Cycling dan al geïnspireerd hebben om daar vanaf 2021 volop mee door te gaan.

Als bondscoach veldrijden en assistent-bondscoach van de weg kent hij het klappen van de zweep. Dat hij op de weg geen enkele internationale overwinning behaalde (wel regionaal gewonnen in Desselgem 2002 en in Westrozebeke 2008) is een voetnoot die bijgesteld wordt door zijn derde en tweede plaatsen in het kampioenschap van België in Vilvoorde 2003 respectievelijk Knokke-Heist 2008. Daarenboven was er meerdere keren een 'net niet' in korte rittenkoersen.

Nòg méér ging daaraan vooraf. Sven schitterde als tweedejaarsjunior in de Oberösterreich Rundfahrt van 1999, waarin hij een dag- en dé eindzege behaalde en waarbij hij zelfs een zekere Fabian Cancellara over de knie legde.

Achteraf is het gemakkelijk praten maar het was altijd mijn inschatting dat Sven had moeten kiezen voor de weg, hij had er de Vlaamse versie kunnen zijn van Zdenek Stybar. De lokroep van Rabobank en Sven Nys was evenwel sterker. Toch bleef ik intuïtief het gevoel hebben dat Sven als veldrijder zijn hoge doelstellingen niet zou halen. Er was ook de manier waarop hij zowaar kerstavond 2004 zijn nog twee seizoenen lopend contract met Quick.Step verbrak en Patrick Lefevere klinisch de rug toekeerde, vond ik allesbehalve. Ik had er zelf véél moeite mee. Zestien jaar later laat hij in Het Laatste Nieuws optekenen dat Patrick voor hem een gedroomde leermeester kan zijn.

Sven Vanthourenhout zal aan de vooravond van zijn 40ste verjaardag (op 14 januari) wel één van de gelukkigste Vlaamse wieleradepten zijn. Hij is géén veldrijder die nu ook bondscoach wordt voor de weg, wel een allrounder met de looks en de guts, de welbespraaktheid, de overtuigingskracht en bovenal de vakkennis om de loods te zijn op de internationale kampioenschappen. Met Wout Van Aert zal het sowieso klikken, Remco Evenepoel wordt misschien een ander paar mouwen.

Belgian Cycling is nog op zoek naar een development coach om Sven te assisteren én om de projecten in verschillende categorieën en disciplines te ondersteunen (klim-, sprint- en tijdritprojecten). Ook hier dient zich de geknipte man aan in de persoon van Serge Pauwels. Het zou mij niet verbazen indien ook zijn aanstelling eerstweeks wordt bekendgemaakt. 

Ex-bondscoach Rik VERBRUGGHE zal beter gedijen bij Israel Start - Up Nation

Het zat er aan te komen, het was zelfs een aangekondigde kroniek dat Rik Verbrugghe 2021 niet zou halen als bondscoach.

Het was een gegeven waarop hij zelf leek te anticiperen door vanaf 1 januari 2021 performance manager te worden bij Israel Start - Up Nation. Een combinatie van beide functies, met mogelijke belangenvermenging, zal hij zelf ook wel niet hebben zien zitten maar het was niet aan hem om daartegen in te gaan. 

Belgian Cycling en Rik Verbrugghe is eigenlijk nooit een goede match geweest en dat hij op het EK de bondsbubbel verliet om met trainingscoördinator Erwin Borgonjon in een belendend restaurant te gaan eten deed er ook geen goed aan om het eufimistisch te stellen. Integendeel, het werd hem zwaar aangerekend. Het leek de gevonden ‘stok’ om de ’hond’ mee te slaan en Rik prompt naar huis te sturen. Het WK in Imola, met tweemaal zilver voor Wout Van Aert, mocht hij nog sturen maar dan zal hij wel beseft hebben dat Belgian Cycling ‘in goede verstandhouding” van hem afscheid zou nemen.

Aan de vakbekwaamheid van Rik Verbrugghe mag anders niet getwijfeld worden. Hij zal zoveel beter gedijen bij Israel Start - Up Nation zoals hij in 2015 en 2016 al deed bij IAM Cycling. Nu kan hij de teamdraad heropnemen bij Israel Start - Up Nation terwijl ik verwachtte dat hij met zijn schoonbroer Greg Van Avermaet zou overstappen naar Ag2R - Citroën, ook al omdat dat team met BMC fietsen zou koersen.   

Rik Verbrugghe mag weten dat ik hem, zelfs al vond ik ‘bepaalde’ (opgedrongen?) selecties een miscast, veel respect toedraag, waarbij ik hoop dat we mekaar de komende jaren nog vrij geregeld ontmoeten. Dat zou immers het welslagen betekenen van zijn zoon Jens (°23 april 2004), die als tweedejaarsnieuweling fraaie dingen liet zien: een vroege overwinning in Villers-le-Temple en na de lockdown ook winst in Moerzeke en Zolder maar bovenal tweede in de Memorial Igor Decraene (een nationale tijdrit) en zesde in het wegkampioenschap in Affligem, waar hij zijn krachtspurt iets te vroeg inzette. Jens koestert ook de hoogtemeters. Als junior zullen deze troeven nog meer tot hun recht komen.

MERCKX ook magistraal zonder de Tour Veropenbarende MAERTENS en POLLENTIER

1973, het absolute gloriejaar 

van het Belgische wielrennen

1973 was cijfermatig hét Belgische wielerjaar bij uitstek met een 440 op 1000, bijna een vierde daarvan werd opgeleverd door Eddy Merckx. 

 

Alle belangrijke voorjaarskoersen kwamen op naam van de dappersten onder de Galliërs met Eddy Merckx (Omloop Het Volk, Gent-Wevelgem, de Amstel Gold Race, Paris-Roubaix en Liège-Bastogne-Liège) als spilfiguur. Hij was vooral in april outstanding en toch slaagde André Dierickx er in om hem La Flèche Wallonne afhandig te maken, Dré won enkele weken later ook de Meisterschaft von Zürich. 

 

Roger De Vlaeminck vervolgde zijn Italiaanse strooptocht. Hij won, na een tweede keer Tirreno-Adriateco, Milano-Sanremo en kreeg van Brooklyn (kauwgom) een blauwe … Ferrari cadeau die hij, als een vergiftigd geschenk, niet lang behield. In de Giro behaalde hij, zonder paarse puntentrui, drie dagzeges. Ook in het najaar (2de in Paris-Tours en 3de in Il Lombardia) gooide hij hoge ogen.

 

Eric Leman won voor de derde keer in vier jaar de Ronde van Vlaanderen, waarin neoprof Freddy Maertens de beste was maar de beginnersfout beging door de demarrerende Merckx terug te halen, wat hij beter aan de (toen nog) snellere Leman had overgelaten.

 

Willy In ’t Ven (E3 Harelbeke) en Georges Pintens (Rund um den Henninger Turm Frankfurt) vervolledigden het Belgische absolutisme in de lente van 1973, die allermooist eindigde met de geboorte van mijn dochter Els, op wiens geboortedag Eddy 'uiteraard' (de 10de rit in de Giro) won.

Freddy Maertens was, na de Vuelta a Andalucia, aan zijn tweede rittenkoers toe met de Quatre Jours de Dunkerque. Hij ambieerde een dagzege die hij net niet behaalde. Niettemin stond hij op de middag vòòr de afsluitende tijdrit tweede in de tussenstand met 7” meer dan leider Frans Verbeeck. Er stond meer dan wat op het spel en dus zette Freddy zich schrap, won (!) die tijdrit en onttroonde Frans. Van dan af was hij, behalve sprinter en finisher, ook een geducht tijdrijder.

 

Op hetzelfde ogenblik als Freddy Maertens in Dunkerque reveleerde Michel Pollentier in Romandië. Omdat Briek Schotte het niet zag in hem, moest Tjelle tot mei wachten om beroepsrenner te worden. Boss Paul Claeys zag daar weinig graten in. Vader Pollentier had in Keiem een garage en verkocht geen Flandria-fietsen zoals vader Maertens wel deed in Lombardsijde. Michel bleef in de wachtkamer maar toen hij in maart en april bij de liefhebbers al zes koersen had gewonnen kon Flandria niet riskeren dat hij voor een ander team koos. Michel liet het in Romandie niet koud worden, hielp zijn kompaan Wilfried David winnen en werd zelf derde. Hij werd twee maanden later voor de leeuwen gegooid in de Tour, waarin hij David nu aan een dagzege hielp en zich aan het hooggebergte te goed deed met een vijfde plaats in Luchon-Pau, de koninginnenrit van de Pyreneeën. 

 

Eddy Merckx liet de Tour voor één keer varen; hij verkoos om eerst de Vuelta (die in het voorjaar werd gereden) en vervolgens de Giro te rijden én te winnen.

De Tour zonder Merckx bracht een demonstratie van Luis Ocana, die al op de achtste dag in Les Orres een beslissende kloof had geslagen. Hij won zes ritten en de tijdsverschillen namen Merckxiaanse proporties aan.  

Herman Vanspringel redde in die Tour mee de Belgische meubelen: hij reed door Vlaanderen in het geel, werd zesde in het tijdklassement en bovenal de verrassende winnaar van de groene trui. 

Er waren ook de dagzeges van Watney-Maes (in de 12,5 km. ploegentijdrit in Sint-Niklaas), wijlen Eddy Verstraeten, Walter Godefroot (2), Lucien Van Impe en Wilfried David.

 

Dan was er het geruchtmakende wereldkampioenschap in Barcelona/Montjuich, waar Freddy Maertens en Eddy Merckx wat koren op de (Campagnolo-)molen van Felice Gimondi was. Het duurde jaren eer dit uitgepraat werd maar andere opportuniteiten hebben van Freddy en Eddy dikke vrienden gemaakt.

 

Rik Van Linden won voor de tweede keer op een rij Paris-Tours na een koninklijke spurt waarin hij Roger De Vlaeminck, Frans Verbeeck, Eric Leman, … in die orde achter zich liet. Merckx behaalde zijn beste uitslag (zesde) in de enige klassieker die hij nooit zou winnen.

 

Eddy Merckx sloot zijn wonderbaarlijk seizoen af met zijn enige G.P. des Nations (het WK tijdrijden avant-la-lettre) met bijna drie minuten voorsprong op Luis Ocana en Joop Zoetemelk en meer dan vier minuten op Bernard Thévenet. Een week later rondde hij een hattrick in de Giro di Lombardia na een ware demonstratie vanaf de steile klim van Schignano waar ook zijn laatste aanklamper, Roger De Vlaeminck, hem niet meer kon volgen. Eddy begon aan een solo van zestig kilometer die hem ruim vier minuten eerder dan een dozijn anderen in Como bracht. Die overwinning werd hem naderhand ontnomen omdat de medische controle sporen van Mucantyl  (een hoestsiroopje) aantrof.

 

De andere wedstrijden die nu meetellen voor de World Tour:

• Paris-Nice werd voor de tweede keer op een rij verrassend gewonnen door de 37-jarige Raymond Poulidor die op de afsluitende Col d’Eze ruim een halve minuut terugnam op de leidende Eddy Merckx;

• Domingo Perurena (Volta a Catalunya) en Luis Ocana (Al Pais Vasco) waren sant in eigen land;

Spanje was goed aan zet in de korte(re) rittenkoersen want Jose Manuel Fuente haalde het met overwicht in de Tour de Suisse. Hij was zowat de enige die met zijn landgenoot Luis Ocana een beetje gelijke tred kon houden in het hooggebergte van de Tour.

 

Spanje was in 1973 trouwens na België het sterkst prestérende land. Frankrijk (aangevoerd door Bernard Thévenet) en Italië (Felice Gimondi) volgden op respectabele afstand.

Josef CERNY, 29ste renner van 

Deceuninck-Quick.Step 2021

De 27-jarige Tsjech (exact geschreven Černý) won op 23 oktober in de Giro de gehalveerde 19de rit die een moyenne haalde van ruim 49 km.! Het was voor het abdicerende CCC zowaar nog maar de eerste zege van dit jaar in de World Tour.

Josef wie? Černý, die al te lang flaneerde in kleine Oost-Europese teams waaronder (het toen procontinentale) CCC, waarvoor hij een resem Tsjechische titels veroverde alsook de ronde van zijn land. In het tijdrijden kon hij zich niet doorzetten op het WK, in Imola werd hij 23ste op 2’15” van Filippo Ganna. In de Giro stond hij wel op als de betere tijdrijder: zesde in de afsluitende tijdrit in Verona 2019, dit jaar zesde in Palermo en vijfde in de dubbel zo lange tijdrit in Valdobbiadene. Dat boostte zijn vertrouwen om op weg naar Asti keihard toe te slaan en een solo van 23 km. af te ronden.

Als (voor)laatste nieuwkomer bij Deceuninck-Quick.Step had ik eerder de drie jaar jongere Amerikaan William Barta verwacht. Hij verloor de 33,7 km. tijdrit naar Mirador de Ezaro met net geen seconde van Primoz Roglic. Ik sluit niet uit dat hij alsnog de 30ste renner van Deceuninck-Quick.Step wordt.

Verleden, Heden en Toekomst van

  Deceuninck-QUICK.STEP 

het àllerbèste moet allicht nòg komen

 

Deceuninck-Quick.Step bezet niet in alle teamrankings de pole position. Dat lag vooral aan de twee vlaggenschepen, van wie er één (Julian Alaphilippe) slagzij maakte terwijl de andere (Remco Evenepoel) zelfs kapseisde.

In de monumentale klassiekers was Deceuninck-Quick.Step enkel aan zet in Milano-Sanremo. Julian Alaphilippe verloor die met gering verschil van Wout Van Aert. In de Giro di Lombardia zou Remco Evenepoel er niet vèr van geweest zijn indien hij in de afdaling van de Muro di Sormano niet in het ravijn was gesukkeld.

In Liège-Bastogne-Liège leek Julian Alaphilippe onweerstaanbaar op weg naar de zege tot hij flagrant van zijn lijn afweek en vervolgens voortvarend het zegegebaar maakte. 

Ook in de Ronde van Vlaanderen schoot Julian zich onoplettend in de eigen voet door vol op de Jury 1 - motard te knallen. Hij was minstens de gelijke van Wout en Mathieu.

De afgelaste Paris-Roubaix was nog de grootste miscast voor Deceuninck-Quick.Step, waarin Yves Lampaert (blijkens de perfecte generale repetitie in Brugge - De Panne) moeilijk te kloppen zou zijn geweest.

Er was ook de Poolse aanslag op Fabio Jakobsen, die anders goed zou zijn geweest voor minstens één dagzege in de Giro. 

Last but certainly not least was er de opmars van Mauri Vansevenant in La Flèche Wallonne, die op vier kilometer van de finish nog 20” voorsprong telde op Rigoberto Uran en dubbel zoveel op de favorietengroep. Een top tien (of zelfs meer) was dus niet totaal uitgesloten. 

Eén en ander heeft een stapel punten gekost die Deceuninck-Quick.Step in enkele rankings weghaalde en -hield van de pole position.

 

De kwantitatieve zegeteller van Deceuninck-Quick.Step stopte bij véértig. Er leek een mooie 41ste bij te komen. Sam Bennett reed in Aguilar de Campoo als eerste door de finish maar hij werd (terecht zo leek het eerst) gedeclasseerd voor zijn reactie op Emils Liepins, die hem uit de lead-out van Deceuninck-Quick.Step probeerde te halen. Uitgesteld 100ste dagzege voor Quick.Step in een grote ronde.

Ook merkwaardig: de 40 overwinningen van 2020 werden behaald door 15 verschillende coureurs.

 

Dat soort calamiteiten kan de algehele voldoening van Deceuninck-Quick.Step geenszins temperen. En ook de blauw-witte toekomst oogt bijzonder fraai.

Naar analogie met Club Brugge NXT, wil ik het over Deceuninck-Quick.Step NXT hebben met Joao Almeida (°1998), Andrea Bagioli (°1999), Remco Evenepoel (°2000), Ian Garrison (°1998), Mikkel Frölich Honoré (°1997), Jannik Steimle (°1996) en Mauri Vansevenant (°1999). 

Er is evenwel (nòg) meer. The Wolfpack beschikt vooral dankzij hen ook almaar meer over een kern voor de klassementswedstrijden, waarin ook Julian Alaphilippe, James Knox en bovenal Fausto Masnada al hun deugdelijkheid bewezen. Indien Remco Evenepoel de verwachte hoofdrol zou weggelegd zijn in de grote ronden dan zal hij er niet alleen voor staan.

From oldskool houdt Deceuninck-Quick.Step verder ijzers in het vuur voor:

• de ééndagskoersen (Julian Alaphilippe, Kasper Asgreen, Yves Lampaert, Florian Sénéchal en Zdenek Stybar); 

• voor dagzeges (Davide Ballerini, Sam Bennett, Alvaro Hodeg, Fabio Jakobsen (gemend door Steve Archbold, inzonderheid Michael Morkov).

Zelfs het middenveld (Mattia Cattaneo, Rémi Cavagna, Stijn Steels en Bert Van Lerberghe) kan op het voorplan treden.   

Eén en ander wordt kloek opgelijst door modelhelpers als Tim Declercq, Dries Devenyns en Pieter Serry.

Last but very not least is er de nestor Iljo Keisse, die het in coronatijden niet voor mogelijk hield dat hij op zijn 38ste zou mogen blijven en toch gebeurde dat, waarvoor hij in de Giro prompt bedankte met hand- en spandiensten voor Joao Almeida én een eigen resultaat (vijfde) in de voorlaatste rit.

Slechts één discipel flopte: Bob Jungels, wiens beste uitslag een vierde plaats was in de voorlaatste rit van Paris-Nice. Toch claimde zijn vader drie maanden later een betere verloning. Daarvoor kon hij terecht bij Ag2R - Citroën. De Luxemburger werd al vanaf 17 augustus vervangen door de onvolprezen Fausto Masnada, die zijn naamkaartje meteen afgaf met een ijzersterke Giro, waarin hij de roze Joao Almeida escorteerde én voor zichzelf een negende eindplaats in de wacht sleepte.

 

Was allemaal van de signatuur The Wolfpack, een betere verhouding kostprijs -rendement kan een wielerteam zich niet wensen. AND: you ain’t seen nothing yet! Wacht maar tot ze meedoen voor de eindzege in een grote ronde. Het zou de perfecte gouden handdruk zijn voor de pensioengerechtigde maar tot nader order onvervangbare Patrick Lefevere. Hem de Merckx van de ploegleiding noemen is geenszins overdreven, zelfs al heeft hij nog geen grote ronde gewonnen maar wat nog niet is, kan nog komen. Dromen zijn mééstal maar nièt àltijd bedrog.