Gisteren overleden op zijn 85ste ...

 

Rolf WOLFSHOHL: beste veldrijder op de weg of beste wegrenner in het veld?!

 

In mijn allertijdse ranking van de WK’s veldrijden (op basis van 125 75 50 40 30 25 20 15 10 5 punten voor de respectieve top tien) is het verschil tussen Rolf Wolfshohl (°1938) en Albert Zweifel (°1949) bijzonder gering. De Zwitser behaalde zelfs twee titels meer: vier op een rij vanaf 1976 en zeven (!) jaar later een vijfde. 

 

Zweifel was een notoire veldrijder, Wolfshohl een expliciete wegrenner. De Kölner was op 24 februari 1957 nog geen twee maanden 18 jaar toen hij op de Edelare (Oudenaarde) een eerste keer opdoemde in de top tien van een WK veldrijden: zevende op bijna vijf minuten van de Franse grootmeester André Dufraisse. Wolfshohls opmars was onstuitbaar ingezet. Het jaar daarop werd hij al derde (na Dufraisse en Amerigo Severini) in Limoges en in 1959 (tweede na Renato Longo) in Genève. 

Van de eerste vier edities der jaren zestig (die hij aanvatte als 21-jarige) won hij er drie: Tolosa 1960, Hannover 1961 en Calais 1963. Daarna moest hij het stellen met vier tweede (na Longo in 1965 en in 1967 en na Eric De Vlaeminck in 1969 en in 1972) en drie derde plaatsen.

 

Wolfshohl en Zweifel kregen slechts op één wereldkampioenschap met mekaar te maken: in Melchnau (Zwits.) in 1975, waar de Duitser afscheid nam en de Zwitser geen sant in eigen land werd maar tweede werd na Roger De Vlaeminck die daar zijn enige wereldtitel als prof in het veld behaalde. 

Ha dé Roger, hij had Wolfshohl in de combinatie veld-weg naar de kroon kunnen steken maar daarvoor had hij zijn beminde broer Eric voor de voeten moeten lopen en dat wilde hij kennelijk niet. 

 

Rolf Wolfshohl kende die familiale “luxe” niet en kon zich ongebreideld in de beide disciplines waarmaken, niet in het minst op de weg, waarin hij debuteerde in 1960 voor Rapha-Gitane-Dunlop. 

Ploegleider Raymond Louviot geloofde niet in hem en Rolf moest aan ondermaatse voorwaarden bewijzen. Zowel in de lente van 1962 als die van 1963 bekroonde hij zijn regelmaat met een tweede plaats: na Jef Planckaert in Liège-Bastogne-Liège respectievelijk (bij fotofinish) na Joseph Groussard in Milano-Sanremo. 

In 1963 had Paris-Roubaix op zijn palmares moeten inschrijven. Ondanks drie bandbreuken nam hij met Noël Foré voorsprong. In plaats van samen te werken keken de twee mekaar het wit uit de ogen. Toen Noël ten val kwam, leek Rolf op weg naar een triomf tot hij totaal leeggereden aan de poort van de roze piste door tien achtervolgers overstoken werd van wie Emile Daems triomfeerde. 

 

1964 bracht, ook in het veld, een minder jaar. In 1965 compenseerde hij een mindere lente in de Vuelta. Rolf was een egotripper pur sang die frequent van team veranderde en voor niets of voor niemand terugdeinsde wanneer hij eigen kansen rook, zelfs niet voor Raymond Poulidor, zijn uitgesproken kopman bij Mercier-BP-Hutchinson, die hij ongegeneerd de Vuelta afsnoepte, een copy paste van wat zijn landgenoot Rudi Altig hem in 1962 voordeed door zijn leider Jacques Anquetil niet te ontzien. Met Duitsers zijn de Fransen dus ook in de koers nooit klaar.

 

Eindwinst in de Vuelta deed Wolfshohl ook dromen van de Tour, waarin hij - behalve een dagzege (Toulouse) in 1967 - nog maar weinig klaargemaakt had. In de editie van 1968 kwam hij, na elf dagen Georges Vandenberghe, aan de leiding in Aurillac maar twee dagen later werd hij tijdens de zware Alpenrit van Saint-Etienne naar Grenoble verdrongen door de Spanjaard Gregorio San Miguel. Uiteindelijk werd hij zesde, ruim vier maanden nadat hij Paris-Nice had gewonnen. Voorafgaandelijk won hij ei zo na ook de Omloop Het Volk. Hij was niet eens ingeschreven maar vertoefde in de nadagen van het WK veldrijden in Luxembourg (waar hij tweede werd na Eric De Vlaeminck) in Vlaanderen voor zijn fietsenbedrijf. Zijn ploegleider Raymond Louviot (Bic) kwam een renner tekort en verzocht Rolf om in te vallen. Hij stemde in maar moest zich behelpen met zijn crossfiets, wat hem niet belette om na een indrukwekkende inspanning de vier koplopers te achterhalen en tweede te worden na Herman Vanspringel.

 

Rolf Wolfshohl (3), Renato Longo (5) en Eric De Vlaeminck (7) waren samen goed voor vijftien regenboogtruien. Onmogelijk om te ontsnappen aan de vloek ervan. Rolfs zoon Rolf-Dieter viel zwaar tijdens het kampioenschap van Duitsland in 1984, raakte verlamd aan de onderste ledematen en overleed eind 2011, amper 51 jaar. De dochter van Renato liet zowaar het leven bij een bomaanslag. Eric keek op zaterdag 11 oktober 1993 machteloos toe hoe zijn 26-jarige zoon Geert stierf tijdens een veldrit in Heist-op-den-Berg.

Top worden is duurzamer dan nu al te zijn

Het hiernùmaals en het hiernàmaals van de koersende jeugd

 

Op basis van de uitslagen zijn dit (telkens in alfabetische orde) de absolute uitblinkers van het wegseizoen 2024:

u23: Steffen De Schuyteneer, Robin Orins, Liam Van Bylen, Jarno Widar, …

u19: Jasper Schoofs, Aldo Taillieu, Axel Van den Broek, Matijs Van Strijthem, … 

u17: Sune De Valck, Jinze Joris, Mauro Keppens, Emil Siegers, Yasu Vervoort, … (met in hun kielzog de verbazende eerstejaars Vic De Smet en Sander Willems) 

u15: Brent Biesbroeck, Miel Heuninck, Stan Jammaer, …

u14: Lex Lambrecht, Lars Villers, …

u13; Nick Dewit, Jorbe Verbraeken, …

Twintig illustere namen die al ontzettend veel plezier aan hun sportieve hobby beleefd hebben en die (misschien niet helemaal ten onrechte) dromen van nog veel meer. Dat mag maar maak er geen obsessie van want het kan verkéren. Span sowieso een vangnet met een plan A -> studies die meer slaagkansen bieden omdat je die meer in de hand hebt. Het één hoeft het ander evenwel niet uit te sluiten en vaststelling is dat de meeste aardig verloonde contractrenners ook uitstekende studenten zijn. Een performant lichaam aangestuurd door een geoefende geest ... 

 

Vraag het maar na bij de meeste uitblinkers van tien jaar geleden hoe ze dat toen aan boord legden, dat waren:

u23: Tiesj Benoot, Dries De Bondt, Oliver Naesen, Dylan Teuns, Bert Van Lerberghe, Louis Vervaeke, …

u19: Igor Decraene (+), Robbe Ghys, Senne Leysen, Enzo Wouters,…

u17: Merten Dewever, Jasper Philipsen, Gerben Thijssen, Alessandro Vandromme, Sasha Weemaes, …

u15: Lars Daniels, Mathias Declercq, Luca De Meester, Thibaut Ponsaerts, …

u14: Milan Fretin, Brent Machiels, Sebastien Van Poppel, …

u13: Arnaud De Lie, Robin Orins, Luca Van Hout, …

Zowaar ruim de helft van voornoemden slaagde in zijn opzet: een volwaardig contractrenner worden en maatschappelijk beter af zijn dan als niet-coureur, al kunnen sommige ‘gebuisde’ coureurs dat misschien weerleggen.     

 

Coureur worden in plaats van reeds te zijn gaat in zijn werk zoals in de … religie: je moet je hemel (= een lucratief contract) verdienen door als jonge coureur door het stof te kruipen om je limieten almaar verder voor je uit te schuiven en zo het vermogen op te bouwen dat het verschil bepaalt tussen het hiernu- en het hiernamaals van de koers. Zij die dat nastreven in combinatie met gerichte studies zullen er een stressbestendig(er) hoofd aan overhouden om het op termijn van de huidige toonzetters over te nemen.

 

De huidige toonzetters dus ... Behalve een rooskleurige toekomst te hebben beleeft België (lees Vlaanderen) een actuele hoogconjunctuur. Deze u25 (in alfabetische orde) staan hooggenoteerd in alle mogelijke rankings: Jenno Berckmoes (ook hij, jà!), Arnaud De Lie, Remco Evenepoel, Alec Segaert, Cian Uijtdebroeks (op een cruciaal kruispunt beland), Lennert Van Eetvelt, Maxim Van Gils, Ilan Van Wilder, … in het kielzog van gevestigde waarden als Tiesj Benoot, Tim Merlier, Jasper Philipsen, Jasper Stuyven, Wout van Aert, Tim Wellens, … 

Bijgevolg spant België (léés Vlaanderen), in weerwil van het nòg kleinere en veel minder bevolkte Slovenia, in alle mogelijke landenrankings de kroon.

Michael MATTHEWS is geen véélwinnaar meer maar bezit wel één van de 100 mooiste naoorlogse palmaressen

  

Met de GP Castellon was Michael Matthews, net als in 2011 (dagzege in Tour Down Under), vroeg begonnen met het opdrijven van zijn globaal zegecijfer maar zoals de jongste jaren stokte dat. 

Het was bijna acht maanden wachten op de tweede overwinning van het seizoen maar dan wel één die dubbel en dik kon tellen: de GP de Québec, die ook al in 2018 en 2019 won.

Winnen is de jongste jaren zijn regel niet meer: slechts één keer in 2020, in 2021 geen enkele keer, in 2022 en 2024 tweemaal en in 2023 één keer. 

Dat ging evenwel niet helemaal ten koste van kwaliteit met de Bretagne Classic 2020, een dagzege in Catalunya en in de Tour 2022 en in de Giro 2023 en nu dus opnieuw de GP de Québec. Dat zijn er dus amper zes in de eerste helft van de jaren 20 tegenover zesmaal zoveel daarvoor.

Daarmee komt zijn totaal op 42, waarmee hij na Robbie McEwen (116), Phil Anderson (71) en Caleb Ewan (63) de vierde Australiër is.

Kwaliteit haalt daarin van kwantiteit want in mijn Naoorlogse Palmares Ranking is hij na Cadel Evans en Phil Anderson de derde best prestérende Australiër ooit dankzij vooral: 

10 dagzeges in de grote ronden (4 in de Tour, 3 in de Vuelta, 3 in de Giro);

winst in de WB-manches van Montréal 2018, Québec 2018-2019-2024, Plouay 2020:

dagzeges in Paris-Nice (3), Catalunya (3), de Itzulia Basque Country (3), Down Under, Suisse, Romandie, de BinckBank Tour, …

 

Michael Matthews veroverde de regenboogtrui der beloften van 2010, sant in eigen land (Geelong), waar hij het haalde van John Degenkolb, Taylor Phinney, Arnaud Démare, Sonny Colbrelli, …

Een tweede regenboogtrui viel hem te beurt met Sunweb in de ploegentijdrit in het Noorse Bergen in 2017 met Søren Kragh Andersen, Tom Dumoulin, Lennard Kämna, Wilco Kelderman, Sam Oomen als kompanen.

Bij de regenboogtrui van de profs kwam hij dicht: tweede (na Peter Sagan) in Richmond 2015 en derde (na opnieuw Sagan en Alexander Kristoff) in Bergen 2017 en tussendoor vierde in Doha 2016.

In meer andere grootste ééndagskoersen overviel hem het dubbele gevoel van de dichte ereplaats: in Milano-Sanremo (6x), Gent-Wevelgem, de Amstel Gold Race (4x) en zelfs in Liège-Bastogne-Liège (4de in 2017), wat erop wijst dat hij allrounder is dan hij wordt ingeschat. 

Dit jaar werd hij in de Ronde van Vlaanderen van de derde naar de elfde plaats verbannen omdat hij van zijn lijn afweek. Ten onrechte want hij was zijn lijn waarbij niemand tot naast zijn achterwiel kwam en dus mocht hij rijden waar hij verkoos dat te doen. Voor mij is hij voor eens en voor altijd de derde der Ronde van Vlaanderen 2024!

 

Voor het geheel van zijn carrière verdient de intussen 34-jarige Australïer een monumentale klassieker of een WK als een career achievement award. Helaas voor hem gaat dat niet op die manier in zijn werk.

De FOUTE Talentenlijst van ‘de koers is van ons’ 

 

Wim VOS’ nattevingerwerk 

desavoueert Aldo TAILLIEU 

en bumpert Tim REX

 

Louic Boussemaere, Steffen De Schuyteneer, Aaron Dockx, Robin Orins, Tim Rex, Jasper Schoofs, Sente Sentjens, Liam Van Bylen, Axel Van den Broek, Lars Vanden Heede, Lucas Van Gils, Matisse Van Kerckhove, Vlad Van Mechelen, Matijs Van Strijthem en last but not least Jarno Widar … zijn door his airness Wim Vos, de zelfverklaarde chef wielrennen van HNB-SW, genomineerd tot dé 15 wielertalenten van ons land, lees van Vlaanderen want er staat zowaar slechts één Waal tussen en dan nog.

Vos zou voor die selectie een beroep hebben gedaan op (volgens hem) bevoegde insiders. Dat waren alvast niet de noeste regionale correspondenten van zijn krant, die voor de expertise hadden kunnen zorgen die in deze ontbrak. Nattevingerwerk dus van de onderste plank na een overhaaste inkijk van de resultaten in plaats van een accurate inventaris van de koersende tieners.

Vooral Aldo Taillieu is voor Wim Vos de célèbre inconnu gebleven die hij een jaar geleden inderdaad nog was. Inmiddels heeft de Gooikenaar onder meer Kuurne gewonnen, werd hij tweede in de Guido Reybrouck Classic, BK tijdrijden in Geraardsbergen, vijfde in de Course de la Paix, derde in het BK op de weg in Koksijde, won hij La Route des Géants in Ieper, behaalde hij een dagzege in de weggestroomde Giro della Lunigiana, …  

Met dat laatste wist Aldo zich helemaal klaar voor de internationale kampioenschappen van september maar hij moest zijn seizoen woensdag in mineur afsluiten door een vroege zware val in het EK tijdrijden waarbij hij een sleutelbeen brak. Zelfs dat deed bij Vos geen belletje rinkelen, op welke planeet zou hij zich bevonden hebben? Taillieu zou zich ongetwijfeld onderscheiden hebben in de beide EK en WK.

Wie er wel tussen de (zelfverklaarde) 'Grote Talentenlijst' van ‘de koers is van ons’ vermeld staat, is godbetert Tim Rex. Niets tegen die jongen hoor die misschien veel beter is dan zijn resultaten laten vermoeden. Misschien verwart Vos hem met zijn oudere broer Laurenz. Tim maakte twee goede beurten in de recente Tour de l’Avenir met onder meer een negende plaats op de afsluitende Colle delle Finestre op weliswaar ruim zes minuten van de Spaanse dag- en bijna eindwinnaar Pablo Torres. Het leverde Rex een verbazende overstap op van Wanty-ReUz-Technord naar het Devo Team van Visma | Lease a Bike. 

En dàt heeft Vos kennelijk wel opgevangen en dus reserveerde hij hem meteen een zitje in zijn (zelfaangelegde) Grote Talentenlijst.

Eén en ander levert Wim Vos een certificaat van onbekwaamheid op, een toekenning die hij vanuit zijn ivoren toren niet eens als een ingebrekestelling zal aanvoelen. 

De 41ste Keizer van Koksijde

een must voor wie verder kijkt 

dan het wielrennen van vandaag

 

De internationale “Keizer - Koksijde” (met een heel knap Pittems intro) is ook met zijn 41ste editie een magneet voor de 17- en 18-jarigen uit binnen- en buitenland. Alle info op: keizerderjuniores.be

Nogal wat grote namen stonden er op het eindpodium alvorens door te stromen naar de hoogste bühne van het wielrennen en dan heb ik het vooral over David Millar (3de in 1995), Jurgen Van Goolen (primus in 1998), Bob Jungels (primus in 2010), Caleb Ewan (dagwinnaar én 3de in 2012), Nathan Van Hooydonck (primus in 2013), Ethan Hayter (2de in 2015), Andreas Kron (primus in 2016), Fabio Van den Bossche (primus in 2017), Quinn Simmons (primus in 2019 vòòr zijn landgenoot Magnus Sheffield), Lars Vanden Heede (algemeen primus in 2022 vòòr de dubbele dagwinnaar op zondag, Steffen De Schuyteneer), Matthew Brennan (primus in 2023 vòòr Jarno Widar). Brennan heeft zich inmiddels opgewerkt tot één van de beste neo-beloften en doet al vanaf 2025 zijn intrede bij het grote Visma | Lease a Bike. 

Ook dit jaar staan er zaterdagnamiddag om 14u30 potentiële navolgers aan de afrit in Pittem voor de klassieke tocht door de Vlaamse Ardennen (Tiegemberg, Oude Kwaremont, Patersberg, Kalkhoveberg). 

De dertien betere binnenlandse teams uit België worden opgelijst met een dozijn buitenlandse uit acht verschillende landen en dat in weerwil van het EK in Heusden-Zolder.
Op zondag is er (vanaf 9u) de klassieke matinale tijdrit over 6 km. in de poldervlakte van Wulpen, ’s namiddags vanaf 15u30 gevolgd door de al even klassieke rit-in-lijn rond Koksijde alover onder meer de Hoge Blekker, de kruin van elk der acht ronden van telkens 10,4 km. met finish in de Ter Duinenlaan ter hoogte van de Cinema, waar bijna vier maanden geleden ook de eindstreep lag van het BK. Matijs Van Strijthem haalde het toen in een prangende spurt van Jasper Schoofs (deze voormiddag tweede geworden in het EK-tijdrit in Heusden-Zolder en Aldo Taillieu (in diezelfde EK-tijdrit helaas zwaar gevallen met helaas een sleutelbeenbreuk voor gevolg).

Het ‘net niet’ van het Iberische wielrennen

 

De Spanjaard Enric Mas (°1995) en de Portugees João Almeida (°1998) werden als jonge twintiger ontdekt door talentscout Johan Molly, die eerder ook al Julian Alaphilippe recruteerde en aan de man gebracht bij Patrick Lefevere.

Daar maakten zij meteen goede sier. Mas werd voor Quick-Step Floors in 2018 een eerste keer tweede in de Vuelta, Almeida werd voor Deceuninck-Quick.Step in zijn eerste Giro (in 2020) meteen vierde.

Een overwinning in één van de grote ronden leek een aangekondigde kroniek. Léék want zoveel jaar later lijken beiden tot stilstand gekomen om niet te zeggen al op de terugweg.

Ze werden voor een meervoud van hun aflopend contract weggehaald door Movistar respectievelijk UAE Team Emirates.

Lefevere kon of wou tegen die bedragen niet opbieden, moedigde hen zelfs aan om die financiële stappen te zetten, hij zei het niet met die woorden maar die renners waren hem alvast niet zoveel waard als de rijkere concurrenten hen boden. Dat dit geen inschattingsfout was blijkt uit de realiteit vijf jaar later. Mas en Almeida zijn nog steeds top als klassementsrenners maar verbeteren doen ze niet meer. Eén van de drie grote ronden winnen is verder weg dan ooit, een top vijf wordt voortaan hun hoogste goed. 

 

Winnen is alvast hun regel niet.

Mas heeft amper zes zegestreepjes achter zijn naam, waaronder geen enkele rittenkoers die ertoe doet tenzij je de Tour of Guangxi 2019 als dusdanig aanziet.

De nochtans 3,5 jaar jongere Almeida won al ruim dubbel zo vaak. In 2021 won hij, opgelijst met enkele dagzeges, zowaar twee rittenkoersen: de Tour de Luxembourg (2.Pro) en bovenal de Tour de Pologne (WT). In 2022 kwam daar een dagzege in de Vuelta a Catalunya bij, in 2023 één in de Giro en in 2024 twee in de Tour de Suisse. Ook in de grote ronden steekt hij Mas naar de kroon, al haalde hij enkel in de Giro het eindpodium (derde in 2023) na vierde en zesde plaatsen. In de Vuelta werd hij vijfde in 2022 en negende in 2023. Dit jaar wenkte het podium tot hij door Covid-19 werd uitgeteld. Gelukkig was hij voorafgaandelijk vierde geworden in de Tour, weliswaar met tien minuten teveel om voor het eindpodium in aanmerking te komen.

 

Lefevere liet Mas en Almeida los maar hield Evenepoel vast

 

Conclusie: Mas noch Almeida waren voor Lefevere incontournable om een grote ronde te winnen. Hij liet ze dan ook niet ongaarne naar een rijker team vertrekken. Die oefening weigerde hij uit te voeren met Remco Evenepoel, wiens koersdagen nochtans in gevaar waren na een levensverachtende val in Il Lombardia 2020. Toen Remco in 2021 almaar performanter uit de koersdood opstond, overschreed Lefevere zijn financiële rode lijn om zijn godenkind vijf jaar langer aan zich te binden. Het was géén overacting! Behalve exquise in de grootste ééndagskoersen sloeg Remco ook ongenadig toe in de grote ronden: eindwinst in de Vuelta 2022 en podium in de Tour 2024, waarin hij enkel door Tadej Pogačar en Jonas Vingegaard, de winnaars van de jongste vijf edities, overtroffen werd. 

Men gaat er dus geredelijkerwijs van uit dat de Brusselaar de eerstvolgende jaren haasje over doet met zijn illustere concurrenten, vandaar dat enkele van de rijkste ploegen hem kost wat kost in de rangen willen om de hegemonie van UAE Team Emirates en Team Visma | Lease a Bike te slopen. Remco ligt evenwel nog tot 2026 bij Soudal-Quick.Step vast en het team dat die termijn wil inkorten zal een gigantische afkoopsom moeten dokken. Red Bull – Bora – hansgrohe lijkt daarvoor het best gewapend. Als het al zover komt dan zal Patrick Lefevere een zoetzure bevoorrechte betrokkene zijn.