Peter SAGAN is allesbehalve 

een ambassadeur van zijn sport

 

Je kunt het licht van de zon nièt ontkennen: Peter Sagan heeft op zijn 30ste een exquise palmares bijeengekoerst met vooral winst in de Ronde van Vlaanderen 2016, Paris-Roubaix 2018 en bijna in Milano-Sanremo (tweede in 2013 en 2017).  Maar in de overige monumentale klassiekers, la Doyenne en Il Lombardia, viel hij in geen velden te bekennen zodat je hem hoegenaamd niet kunt onderbrengen in het exclusieve kransje van de superallrounders in de ééndagskoersen zoals wel Eddy Merckx, Roger De Vlaeminck, Sean Kelly, Francesco Moser, Rik Van Looy, Philippe Gilbert … op wie hij nog een heel eind achterophinkt in weerwil van een zuinige loepzuivere hattrick (vanaf 2015) in het wereldkampioenschap en drie overwinningen in Gent-Wevelgem (2013, 2016 en 2018).

Eén en ander lijstte hij vooral op met spraakmakende passages in de Tour: een dozijn dagzeges, vier gele en 125 groene truien waarvan zeven definitieve en het zouden er, zonder zijn overdreven uitsluiting in 2017, zelfs acht op een rij geweest zijn. Dat groene festival wordt gelardeerd door (indien ik goed geteld heb) 22 tweede, 12 derde, 13 vierde en 9 vijfde plaatsen in de daguitslag. 

Eén en ander leek al vòòr vandaag op zijn einde te lopen. In de Tour is een achtste groene trui nu wel helemaal weg, waarbij de vraag rijst of hij niet beter uit eigen beweging naar huis zou gaan en zo de oneer aan zichzelf houden.

Na een best aardige vierde plaats in Milano-Sanremo past hij toch voor Gent-Wevelgem, de Ronde van Vlaanderen en Paris-Roubaix want in oktober opteert hij voor de Giro waaraan hij nog nooit deelnam. Wat hoopt hij daar te vinden als hij op zijn vlucht vooruit al geraakt want zijn doffe blik is er al langer één van "ik ben hier niet graag". Vraagt iemand hem soms om er te blijven misschien?!

 

Het is onder meer om die reden dat ik moeite heb met de figuur van die omhooggevallen Slowaak met de lijzige geluiden waarmee hij zijn dedain voor de wielergemeenschap ventileert. Als de best betaalde van het peloton (er wordt gewag gemaakt van vijf miljoen) zou hij zich meer als een blije ambassadeur van zijn sport mogen profileren. Hij beziet zijn meeste concullega’s als fossielen. Hij haalt almaar mistroostiger de neus op voor het beroep dat van hem een jonge gefortuneerde man heeft gemaakt. Hij boft dat zijn lucratief contract nog in 2021 doorloopt of zou hij, als aandeelhouder in bedrijven, al met iets anders bezig zijn?

 

Doe mij dus maar de ontwapenende Caleb Ewan, de overdankbare Wout Van Aert en de geëmotioneerde (ook bijna 30-jarige) Sam Bennett, dat zijn kerels die ons heerlijk meenemen in hun verhaal.

De Slowaak is een bitter man geworden want het winnen helemaal verleerd. Zijn laatste overwinning dateert al van 10 juli 2019 in Colmar, zijn twaalfde dagzege in de Tour. Ook geen enkele andere koers kon hij nog op zijn uitpuilend palmares bijschrijven. Zelfs een tussenspurt blijkt hem te hooggegrepen. Dat frustreert hem in die mate dat hij anderen in gevaar brengt. Hij is bij deze niet naar huis gestuurd, zoalsin 2017 dat ik er toen over vond. Nu zal hij allicht die oneer aan zichzelf houden.

Wat speelt er in zijn complexe hoofd? In de tussenspurten wordt hem plots wel meer dan een duimbreed in de weggelegd, het is ooit anders geweest. Zijn concullega’s hebben het meer dan wat gehad met zijn nukken. In de massaspurten bleef hij steken op derde, vierde en vijfde plaatsen. Nog altijd niet niets maar daarvoor kleedt hij zich niet om. Het mislopen van een achtste groene trui kan een breekpunt brengen. 

Eind dit seizoen(tje) zal hij desalniettemin al twaalf jaar contractrenner geweest zijn, een dertiende zal er - door wat er aan vastzit - nog wel bij kunnen maar daarna zal hij het voor véél minder wellicht niet meer kunnen opbrengen. Hij wordt eind januari 2021 éénendertig jaar.

Zou er, àlles samen, één coureur geweest zijn die uit het minimum aan inspanningen meer rendement gehaald heeft?

Opportunisme is een goed recht, dat evenwel niet door iedereen hoeft geapprecieerd te worden.