Milan DONIE

put veel kracht uit zijn beproevingen en ziet zichzelf als een klassementsrenner

 

Voor Kortrijkzaan Milan Donie oogt alles plots fraai maar nogal wat beproevingen (en nog!) gingen er aan vooraf. Zo werd in 2022 van half mei tot eind juli zijn prestatievermogen ernstig ondermijnd door klierkoorts. Goed dat dan al vaststond dat hij als tweedejaarsjunior deel zou uitmaken van AG2R Citroën u19. In de Guido Reybrouck Classic 2023 viel hij op een knie met naweeën die hem gedurende drie weken beletten om doorgedreven te trainen maar grinta deed opnieuw wonderen.

Het meest bedreigende overkwam hem evenwel begin augustus 2022 in Aubel-Thimister-Stavelot toen hij wilde toeslaan in de koninginnenrit naar Stavelot, waarin hij à 65 km. per uur aan een omhooggekomen kassei haperde, zwaar neerplofte en gedurende twee dagen in een coma belandde. Met een bloedklontertje in de hersenen zat zijn eerste seizoen als junior er al half augustus op.  

Wie het deze lente had over een uitblinkende neo-belofte van Lotto Dstny Devo Team, die dacht steevast aan Steffen De Schuyteneer, Victor Vaneeckhoutte en Jarno Widar. Milan Donie geraakte er in de media wat ondergesneeuwd bij, maar niet voor zichzelf. Hij wist wel beter en begon niet onaardig in de Tour du Rwanda. Een negende plaats in de klimtijdrit verblijdde hem. Daarna kwam hij voor 2,5 maanden minder in beeld en ben je gauw vergeten. Het deerde Milan niet, hij werkte stil maar onverdroten verder en wist dat het op termijn zou renderen. 

Dat was al aan de orde in de Ronde de l’Isard van begin mei. Met een vijfde plaats in de zware bergrit (ruim 3000 hoogtemeters) van en naar het iconische Bagnères-de-Luchon legde hij de basis voor een knappe zevende eindplaats. Aan de vooravond van de slotrit naar Saint-Girons had hij, ondanks bijstand aan zijn kansrijker geachte kompaan Jarno Widar en net na hem als vierde in de tussenstand, zelfs uitzicht op het eindpodium maar in een gevaarlijke afdaling werd hij door schrik bevangen, loste hij de rol in de kopgroep, verloor hij twee minuten en de virtuele derde eindplaats. Dat zou niet ten koste gegaan zijn van de net voor hem geklasseerde Widar, die hij geenszins in verlegenheid wilde brengen.

Jarno was dat een week later niet vergeten in een omgekeerd rollenpatroon. Dit keer was Widar de gever en Donie de ontvanger. Een vroege fietswissel wegens een aangetikt versnellingsapparaat gaf Milan een adrenalinestoot voor een snelle terugkeer voorin, vanwaar hij meteen doortrok. Eerst drie en vervolgens meer anderen sloten aan maar er was geen cohesie. Milan kon dat niet hebben en versnelde opnieuw. Door Jarno aangemoedigd sloeg hij een kloofje dat hij naar twee volle minuten uitdiepte maar het was nog o zò vèr. Jarno brak de kadans bij de uitdunnende achtervolgers zodat de nauwelijks verzwakkende Milan veertig seconden overhield. Deze knalprestatie kreeg te weinig ruchtbaarheid maar duurzamer is zijn aansluiting bij de Vlaamse uitblinkers van de toekomst. 

De eerste helft van mei maakt hen bevlogen voor zijn trip naar de States met op zondag 19 mei de Gran Premio New York City (1.2), gevolgd door de Alpes Isère Tour (23-26 mei), de Giro Next Gen (6-9 juni) en de Giro della Valle d’Aosta - Mont Blanc (17-21 juli). Met zijn 67 kg. verdeeld over 1,83 m heeft hij een BMI van net 20 en aanziet zichzelf als een potentiëme klassementsrenner en is hij opgetogen over zijn programma van de komende twee maanden. 

Zijn daalangst blijft een issue temeer hij tijdens de winterstage in Spanje in een afzink opnieuw was gevallen. Toch komt ook dat op termijn in orde met de vakkundige impulsen van de illustere sportpsycholoog Jens Van Lier.  

Milan Donie mag nonkel zeggen tegen Wim Vanhuffel (°1979) die het, ondanks twee uitstekende Giro’s (11de in 2005 en 17de in 2006), niet al te lang uitzong. Milan is samen met Jilke Michielsen, de Belgische kampioene der nieuwelingen 2022 die vorige zomer helaas ernstig ziek werd. Het gaat met haar nu weer de betere kant op zodat het jonge koppel zich weer op levensblije zaken kan focussen. 

50 jaar geleden één van de meest onverwachte winnaars in de Giro maar nièt voor zijn 11 jaar oudere illustere broer GUIDO

Schalkse Wilfried REYBROUCK:

vluchtige passant zonder spijt

 

 

Donderdagnamiddag 16 mei 1974, ‘kermiskoers’ in ver-Assebroek: Rony Vanmarcke behaalde er één van zijn zeldzame overwinningen met driekwart minuut voorsprong op Freddy Maertens en de Fransman Jean-Louis (jongere broer van Jean-Pierre) Danguillaume. 

Zo zag Wilfried REYBROUCK er dag op dag 50 jaar geleden uit toen hij triomfeerde in de Giro. Zeggen dat hij amper veranderd is, ware overdreven maar wie hem zoveel later weer ontmoet zal hem meteen herkennen.

Veel meer spraakmakend was dat zich 1700 kilometer daarvandaan, in Formia (Zuid-Italië, regio Latium) Wilfried Reybrouck de openingsrit van de 57ste Giro d’Italia gewonnen. In een massaspurt haalde hij het van Roger De Vlaeminck, Marino Basso, Enrico Paolini, Patrick Sercu,... Hij werd gehuldigd als dagwinnaar én als eerste maglia rosa. 

Velen knepen zich in de wangen maar Fitte’s elf jaar oudere broer Guido had het lang van tevoren voorspeld. 

- “Guido geloofde veel meer in mij dan ik in mezelf”, geeft Wilfried ootmoedig toe. “Hoewel hij zelf katterap was, kon hij maar niet zwijgen over mijn explosiviteit die op de dag dat alles in de juiste plooi viel, voluit zou renderen.”

VERSTOORD ... KAARTAVONDJE

Guido deed er dan ook alles aan om zijn broertje in de koers te houden en deed daarvoor een beroep op zijn vele relaties in Italië.

- “Op een blauwe maandag zat ik in een Moerkerks café te manillen toen Guido daar plots binnenstoof”, vertelt Wilfried. “Ik vreesde dat er iets ergs gebeurd was. Hij had een telefoontje uit Italië gekregen dat er voor mij en een andere Vlaming (ik koos Eric Serlet als sidekick) een plaatsje werd vrijgehouden bij Filcas. Ik wist niet wat me overkwam want geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om beroepsrenner te worden. Maar goed, Guido kon mij overtuigen maar ik deed het meer voor hem dan voor mezelf.”

 

Wilfried Reybrouck was amper 21 jaar en nam een ultrakorte aanloop naar zijn vuurdoop in één van de drie grote ronden.

- “Zelfs in de Giro della Puglia, mijn enige voorbereidingskoers, liep het grondig fout”, zucht Wilfried. “Ik kwam tijdens de derde rit zwaar ten val en kon met een gescheurd oor niet verder. En dàt luttele dagen voor de start van de Giro. Maar aangevuurd door Guido vermande ik me en stond aan de start in Vaticaanstad. De hele sfeer inspireerde mij om er het beste van te maken. Onderweg had Roger De Vlaeminckmij gejend met: wat kom jij hier doen? Door zoveel dedain werd ik extra geprikkeld. Ik kon mij ondanks het gewriemel op de voorste rijen handhaven en versloeg ook hem met miniem verschil. Het lachen verging hem. Brooklyn had Roger een duizelingwekkende premie beloofd indien hij de eerste dagzege behaalde en de roze trui veroverde. Ik deed het in zijn plaats, niet voor Brooklyn maar voor mijn broer.”

- “‘s Anderendaags deed ik meer dan overleven”, vervolgt Wilfried. “Vanuit het wiel van Franco Bitossi had ik de ideale uitgangspositie om opnieuw toe te slaan maar Ercole Gualazzini en een andere Brooklyner hingen aan mijn broek zodat ik quasi stilviel, anders zou ik er opnieuw dicht bij geweest zijn. De derde dag was er teveel aan.”

- “Fitte werd door ploegleider Remigio Zanatta en de maats in de steek gelaten”, zegt Guido daarvan, “Enkel Serletje ontfermde zich over hem, anders houdt hij het langer vol en wint hij allicht nog een etappe. Zijn opgave brak de veer en deed hem verkeerdelijk besluiten dat het professionele wielrennen niet aan hem besteed was.”

BEWUSTERE ZEGE IN NEDERLAND

Wilfried bleef weliswaar koersen maar nog steeds niet fanatiek genoeg. Hij brak nog één keer uit als winnaar van de derde rit der Ronde van Nederland 1975.

- “In Vlijmen haalde ik het van Donald Allan, Gerben Karstens en Frans Verbeeck”, memoreert Wilfried. “Die overwinning heb ik bewuster beleefd. Ik wist dat ik de vlugste was en genoot al onderweg terwijl mijn triomf in Formia meer een orgasme was.”

 

1975 was een best aardig jaar voor de Moerkerkse Pallieter met tweede plaatsen in de Trofeo Luis Puig, Valencia, de Kustpijl van Knokke-Heist,...

- “Maar zelfs dat kon er mij niet toe bewegen om er alles voor te doen”, bekent Wilfried. “Guido kon zich daar bijzonder druk over maken. Toch heb ik er zelf niet de minste spijt van dat het gelopen is zoals het liep. Ik had de koers niet nodig om gelukkig te zijn.” 

Fitte zou nog één keer winnen, de Maaslandse Pijl 1978 te Kotem-Boorsem, waar hij het haalde van de Nederlandse vluggerd Fons van Katwijk. Daarna werd hij ploegleider in de teams van zijn broer maar ook dàt was niet dé job van zijn leven. 

- “Ik was liever opstarter in de haven van Zeebrugge: fonkelnieuwe wagens van boord halen en ermee naar een grote parking rijden. Een saaie maar goedbetaalde job, waarvoor ik niets hoefde te laten buiten de uren. En dat was voor mij de beste verloning die ik mij kon indenken. En verder: carpe diem!”

Het weekend van 4-5 mei …

 

Hoezo eindelijk gewonnen?!

Steffen DE SCHUYTENEER was hoegenaamd niet wanhopig hoor!

Het seizoen 2024 was 2,5 maanden gevorderd en de maand mei al aangebroken en nòg stond er géén zegestreepje achter de welluidende naam van Steffen De Schuyteneer. Zelfs op 1 mei trad daar geen verandering in: Steffen werd géén sant in eigen Geraardsbergen, dat het BK tijdrijden binnen zijn vesten had. Die waarheidsproef was geen mustwin, al wist je maar nooit met de pas 19 jaar geworden Giesbergenaar, die het tenslotte eervol moest afleggen tegen de meer doorknede beloften Robin Orins (bouwjaar 2002) en Ferre Geeraerts (2003). 

Op naar de volgende en dat was reeds twee dagen later in het Beloften Weekend (Ned.), de vierde manche van de Road Series, waarin voor de jonge Steffen opnieuw niets moest maar alles mocht. Hij voelde zich aangesproken en zette al meteen kracht bij in de vrijdagrit van Terneuzen, die hij aan ruim 48 km./u. naar zijn pedalen zette. Hij mocht meteen als drager van de paarse leiderstrui opdraven in de tijdrit van Sluiskil, waarin hij over de bijna 14 km. amper twee tellen meer deed dan Geeraerts en twee minder dan Orins. Steffen behield de leiding en vergenoegde er zich niet mee om die te verdedigen. Zoals het een notoir winnaar past, wilde hij in Philipinne een dubbelslag en hij bediende er zich van eigen wenken: dagzege én eindoverwinning! Voilà, de zegenul drievoudig van de tabellen geveegd en klaar om in de volste gemoedsrust van de eerste break te genieten.

 

 

Steffen werd halfweg februari al voor de leeuwen gegooid in de Zuid-Franse profkoersen Classic Var (1.1) en de Tour des Alpes-Maritimes (2.1), waarin de prestatie (àànvàllen!) en niet het resultaat vooropstond. Het was de inleiding van een recital dichte ereplaatsen bij zijn terugkeer naar het Noorden: 4de in Brussel-Opwijk, 2de in zowel Le Tour des 100 Communes als in de GP de Lillers. In de daguitslagen van Olympia’s Tour (Ned.) haalde hij de top 10 en in de Tour du Loir & Cher (Fr.) werd hij zowel met de tijd als met de punten tweede. Hij was helemaal klaar om zoals hierboven al aangehaald te scoren in de Lage Landen. Leuke bijsluiter: Steffen wordt een almaar minder koele minnaar van het tijdrijden, dat hem dienstig kan zijn voor een vette dagprijs of voor een goed klassement in een rittenkoers.

 

Zo vèr staat de jonge belofte van Lotto-Dstny dus na 23 koersdagen zonder één enkele DNF. Dat wil hij ook zo houden en dus bleef hij bewust weg van het Oost-Vlaamse PK in Merelbeke. Zijn volgende opdracht wordt per 19 mei de Antwerp Port Epic / Sels Trophy, een heuse profkoers (1.1). Met nog meer nieuwsgierig-heid blikt hij vooruit naar de Giro d’Italia Next Gen, vanaf 9 juni over bijna 1000 kilometer en met véél hoogtemeters bezwangerd. Een klimmer zal aan hem (73 kg. verdeeld over 1,83 m) wel niet verloren zijn gegaan, maar zaak is hoe vèr en hoe hoog hij als allrounder kan volgen en dat kan wel eens verbazen. Hoe zijn zomer verder wordt ingekleurd, zal pas daarna aan de orde zijn.

 

Steffen De Schuyteneer is een attractie, niet vanuit zijn stille zelf maar vanuit enkele flamboyante supporters: Patrick Van Staeyen (62) met zijn onafscheidelijke buddy Buggy (Marc Van Buggenhout) die hun idool vrijwel overal nareizen. Dirk Krikilion (64) volgt, als de wijze kastelein van Klein-Frankrijk in Viane, vooral vanop het thuisfront met onnavolgbare quotes over de koers van toen in vergelijking met nu waarbij hij zichzelf nooit ontziet. Ik zal het maar in zijn plaats zeggen: indien hij nu koerste dan zouden ze wat meemaken met hem, die in zijn tijd ook al 185 (niet van de minste) wedstrijden won. Daarna werd hij een gevierd duatleet, powerlifter en vooral bodybuilder, die veertien keer het BK, tweemaal het EK en één keer het WK won. 

Steffen De Schuyteneer kijkt met grote ogen naar Krike op.

 Nòg een poulain van Fred VANDERVENNET

 

Een gezonde Yasu VERVOORT 

is tot nog véél méér in staat!

 

Doodjammer dat hij, de winnaar van de nationale tijdrit van Borlo en de tweede van die in Poperinge, van het BK tijdrijden ziek moest wegblijven, hij zou zich in Geraardsbergen ongetwijfeld gemengd hebben in het podiumdebat, zoals hij al een jaar eerder deed in Waregem met toen al een derde plaats.

 

Yasu (= kalm in het Japans) Vervoort behoorde reeds als eerstejaars tot de bovenlaag van de nieuwelingen 2023. Toen bekroonde hij op 21 mei een exquise lente met een zesde zege van het seizoen die kon tellen: de Ronde van Vlaanderen van en naar Oudenaarde, waarin hij de vlucht vooruitnam voor onder anderen Senne Brys, Mauro Keppens, Yoram Knaepen, Thibaut Van Damme, Arthur Van den Boer, Jasper Verbrugge, …

Edoch, daarna sputterde zijn zegeteller, er kwam maar één streepje meer bij: een weliswaar meerwaardig succes in Orroir op de flanken van de Mont de l’Enclus. Yasu moest het vaker afleggen tegen een moeilijk te kloppen rivaal, drager van de naam ziektetoestand. Toch maakte Yasu er alsnog het beste van met een rist van dichte binnenlandse ereplaatsen.

 

Yasu wilde het efficiënt zoals in de lente van 2023 maar dat lukte enkel in de nationale tijdritten. En toen hij (met 39° koorts) aan het BK moest verzaken dreigde een dreun maar die zette hij in mentale veerkracht om. Een overwinning in het PK in Helchteren was daarop een deugdelijke toepassing. Met enigszins slappe benen pakte hij het behoedzaam aan en beperkte zich tot één cartouche die volstond als sleutelmoment naar het midseizoen. 

Vooreerst is er vanaf vrijdag met Isorex de driedaagse Course de la Paix, die vijf ritten telt waarbij een korte en een langere tijdrit.

Dat wordt een specialleke wat Yasu mag er een eerste keer opdraven met een specifieke fiets, een gegeven waar hij langdurig naar uitzag en die hem dienstig kan zijn voor een spraakmakend klassement.

 

Na Tsjechië volgen onder meer de Ronde van Vlaanderen van en naar Oudenaarde, Blaton (manche Beker van België), het Critérium Européen (Lux.), Herbeumont, de Tour de l’Aisne (Fr.), Couvin, de Vuelta al Bayo Aragon (Sp.), het BK in Liedekerke, de Radjugendtour (Oost.), de Memorial Igor Decraene in Waregem, de Bemer Classics (D.), GP Ange-Raymond Gilles - Jemeppe, de Affligem Classic, …

Aangezien Yasu een trainingsfreak is kan het niet anders of hij moet nog meer van de competitie houden. Zelfs tijdens een niet optimaal 2023 reed hij veel wedstrijden, wars van prestatiedwang.

Overdaad schaadt zal nooit aan de orde zijn want daar waakt zijn illustere mentor angstvallig over: niemand minder dan Fred Vandervennet, de eerste begeleider van Remco Evenepoel en meer anderen die nu een volgend goudhaantje onder zijn bekwame vleugels heeft. Net als Yasu’s mama heeft Fred affiniteit met de West-Vlaamse wielerstad Tielt, net als oma Chretienne Schautteten, de voorzitter van Yasu’s virtuele fanclub.  

 

Yasu (ook het Japans voor ‘in balans zijn’) heeft academische ouders, dat is het minst wat je kunt zeggen. Zij woonden een tijdje (hoe kon je het raden?) in Japan. Mama doceert aan het Max Planck Institute in Jena (in het vroegere Oost-Duitsland), papa werkt voor Zappware, een bedrijf dat voor telecomoperatoren digitaletelevisieplatforms bouwt.

Yasu wil, behalve renner, ook een aardje naar hun vaartje zijn. Hij volgt de Latijnse richting aan het Atheneum van Maaseik maar na dit schooljaar wordt het de middenjury. Niet dat hij voor de schoolbanken de neus ophaalt maar wel voor ziektekiemen die hij steevast oppikt na een vakantieperiode. Vatbaar als hij is wil hij daar vanaf de herfst op anticiperen door te opteren voor de middenjury. Het is te kort door de bocht om dat als misplaatste overacting te interpreteren.

 Hij overleed recentelijk op 87-jarige leeftijd

Imerio MASSIGNAN had op 

zijn 23ste al het beste gehad

 

Het belaagde ciclismo italiano is opnieuw een (weliswaar gedateerde) coryfee armer. Vrijdag 3 mei ontviel hen de 87-jarige Imerio Massignan aan een beroerte. De Venetiaan was een begenadigd klimmer en werd daardoor aanzien als een potentieel winnaar van de Giro en de Tour. Met het eerste maakte hij het tweede nooit helemaal waar, hoezeer hij dat al beloofde als jonge twintiger. In zijn eerste Giro in 1959 werd hij meteen hij vijfde en daarna klom hij naar de tweede plaats in 1962. In combinatie daarmee bewees hij ook zijn deugdelijkheid in de Tour, waarin hij in 1961 vierde werd en in een … sneeuwstorm winnaar op Superbagneres en de globale bergprijs in de wacht sleepte. 

Reeds na 1962 ging het bergaf met hem. In de Giro geraakte hij niet meer in de top vijf en naar de Tour keerde hij zelfs niet meer terug. 

Toch mag er gewag gemaakt worden van een overgeslaagde carrière maar niet van een voltooide symfonie navenant de prille torenhoge verwachtingen.

In 1961 maakte hij ophef in de Giro di Lombardia door onderweg als enige geen voet aan de grond te moeten zetten op de Muro di Sormano. Toch werd hij in Como alsnog geklopt doorde uitgekookte  Vito Taccone, zijn enige medevluchter. 

Winnen was hoegenaamd Imerio’s regel niet, zelfs een dagzege in de Giro was hem niet weggelegd, wel in de Tour en die behaalde hij dus in 1961 op Superbagneres die voor het eerst in het traject was opgenomen.

Er zou nog slechts één succes(je) bijkomen: een dagzege in de Vuelta a Catalunya 1965 toen zijn carrière al in vrije val was. 

Behalve de Muro di Sanremo bedwong hij een andere Italiaanse reus, de gevreesde Passo di Gavia, een primeur in 1960. In het eindklassement werd hij, ondanks veel pech onderweg, dat jaar vierde met amper vier minuten meer dan Jacques Anquetil, op wie hij dubbel zoveel tijd inboette in de 68 km. tijdrit van Seregno naar Lecco. De wegtikkende klok was zijn achillespees.

Massignan stond twee jaar later wel op het eindpodium als voornaamste accessiet van Franco Balmamion die aanzien werd als een one hit wonder maar die het jaar daarop weer won en die in 1967 zowel in de Giro (2de) als in de Tour (3de) op het eindpodium stond. Minpunt was dat hij geen enkele dagzege behaalde.

Massignan kreeg de vreemde bijnaam "gamba secca" (= droog been) omwille van zijn houterige monotone klimstijl waaruit men afleidde dat zijn ene been korter was dan het andere. Geldt dat niet voor ons allen en zouden wij anders niet onaanzienlijk manken? 

Imerio zal wel gelukkig geweest zijn met zijn gamba secca die hem geen windeieren legde maar een uniek triumviraat van succesvolle bestormingen opleverde: de Gavia, de Superbagneres en de Muro di Sormano. 

Jinze JORIS forward van 'n grand cru 

jaar 2008 én lookalike van Remco

 

Net als Robin Orins en Aldo Taillieu heeft ook Jinze Joris op het BK tijdrijden het verwachtingspatroon rond zich cum laude waargemaakt. Niets minder werd verwacht van hem, die al de nationale tijdrit van Poperinge op zijn naam had gebracht.

In Poperinge kreeg men Jinze een laatste keer te zien in deze driekleur. Voortaan wordt het er één met volle strepen.

In een tijdrit wordt meesterschap nog nadrukkelijker verwacht dan in een koers in lijn omdat het meer exacter is.

Dat de verschillen over een (te) korte afstand (9,5 km.) zo gering (1,5” op René Messely en 2,2” op Sune De Valck) waren lag alvast niet aan een mindere dag van Jinze, die met het opgelegde beperkte verzet een knappe moyenne van 41,17 km./u. haalde.

In Geraardsbergen kreeg men Jinze een voorlopig ultieme keer te zien in zijn rood-gele Antwerpse kampioenentrui van het PK tijdrijden in Malle.

Jinze drijft op dusdanig niveau dat het een verrassing was geweest indien hij het niet gehaald had. Jammer dat Yasu Vervoort, die van Acrog-Tormans naar Isorex overstapte maar met wie Jinze een opperbeste verstandhouding heeft, wegens ziekte ontbrak. Vervoort had de nationale tijdrit van Borlo op zijn naam gebracht. Joris ontbrak daar omdat hij er de voorkeur aan gaf om La Halluinberg Classic (Fr.) te winnen. Beide jonge antagonisten kwamen mekaar wel tegen in Poperinge, waar Jinze zes seconden beter deed dan Yasu, die zich in Geraards-bergen ook wel met de cérémonie protocolaire zou bemoeid hebben na een close game met vier in plaats van drie.

Met zijn derde opeenvolgende titel in het tijdrijden over het bouwjaar 2008 zette Jinze zijn exquise lente extra in de verf. Hij won op de openingsdag in Rijkevorsel, werd het weekend daarop in Lierde geklopt door Mauro Keppens die hij twee zondagen verder in Damme van antwoord diende tussen twee Franse overwinningen (GP du Mont Noir - Saint Jans Cappel en La Halluinberg Classic) door met aansluitend ook nog een derde plaats in La Pévèle Classics (waar Mauro won). 2-2 dus tot het na Burst 3-2 werd voor Joris, wat precies knelde zo leek het tijdens de Katjeskoers van Ieper, waar Jinze en Mauro zich finaal het wit uit de ogen leken te kijken, maar dat was de perceptie van de rechtstreekse streaming. Hoe dan ook Emil Siegers werd de bevoorrechte ooggetuige, de drager van de driekleur was trouwens op én na de Kemmelberg de beste man in koers. Van enige naijver tussen Jinze en Mauro zou amper sprake zijn. Ze winnen vanzelfsprekend graag van mekaar maar zijn ze er zich gelijk van bewust dat ze compagnons de route zijn om mekaar onderling beter te maken.

 

Jinze Joris (Blaasveld) stamt uit een heus wielernest met zowaar roots in Knokke, waar zijn overgrootvader Leon woonachtig was, Grootvader Frank was een bedreven mechanieker van onder anderen Eric De Vlaeminck, Eddy Merckx en Patrick Sercu. Het liet zich raden dat Jinze, die eerst aan atletiek deed, met die genen vroeg of laat hun sporen zou drukken maar dat het al meteen zo’n vaart zou nemen, dat durfde niemand te voorspellen en dit is allicht slechts het prille begin.

Bij de huldiging in Geraardsbergen mocht Jinze alvast kennis maken met RemcoEvenepoel die hem nadrukkelijk feliciteerde. Het kan aan mij liggen maar zowel op als naast de fiets zie ik in Jinze een lookalike van zijn idool. Ook Mauro Keppens heeft, althans vanuit mijn oogpunt, meer dan wat van de kenmerken van godenkinderen. Daar houdt de vergelijking voorlopig op, al zullen Jinze’s en Mauro’s waarden daaromtrent meer indicatie hebben opgeleverd.

Een beetje jammer toch dat Mauro zo’n koele minnaar van het tijdrijden is, dat geldt trouwens ook voor onder anderen Bas Vandenbulcke.

Aldo TALLIEU gooit ook in de 

Course de la Paix hoge ogen

De tweede dag in de Course de la Paix werd opgesplitst in twee delen: een korte (8,8 km.) matinale tijdrit rond Třebívlice en een ook al niet te uitgesponnen namiddagetappe  (61 km.) van Roudnice naar Štětí. Aldo Taillieu werd telkens tweede na Albert Withen Philipsen respectievelijk Seth Dunwoody. 

Withen Philipsen is de WK op de weg van Glasgow en de EK tijdrijden van Emmen), Dunwoody werd op de openingsdag in Kuurne door Taillieu geklopt maar revancheerde zich vorige zaterdag aan de Leie met winst in de E3 van Harelbeke. 

Voor Aldo zijn het twee dichtste ereplaatsen die hem een ideale uitgangspositie opleveren voor het zware beslissende weekend met 2585 hoogtemeters op zaterdag en 1090 op zondag. Bij een normaal verloop zal Aldo meedoen voor het eindpodium maar Withen Philipsen alsnog van de hoogste sokkel stoten wordt een ander paar mouwen. Met de kwikzilveren Gooikenaar weet je evenwel nooit.