Hij overleed recentelijk op 87-jarige leeftijd

Imerio MASSIGNAN had op 

zijn 23ste al het beste gehad

 

Het belaagde ciclismo italiano is opnieuw een (weliswaar gedateerde) coryfee armer. Vrijdag 3 mei ontviel hen de 87-jarige Imerio Massignan aan een beroerte. De Venetiaan was een begenadigd klimmer en werd daardoor aanzien als een potentieel winnaar van de Giro en de Tour. Met het eerste maakte hij het tweede nooit helemaal waar, hoezeer hij dat al beloofde als jonge twintiger. In zijn eerste Giro in 1959 werd hij meteen hij vijfde en daarna klom hij naar de tweede plaats in 1962. In combinatie daarmee bewees hij ook zijn deugdelijkheid in de Tour, waarin hij in 1961 vierde werd en in een … sneeuwstorm winnaar op Superbagneres en de globale bergprijs in de wacht sleepte. 

Reeds na 1962 ging het bergaf met hem. In de Giro geraakte hij niet meer in de top vijf en naar de Tour keerde hij zelfs niet meer terug. 

Toch mag er gewag gemaakt worden van een overgeslaagde carrière maar niet van een voltooide symfonie navenant de prille torenhoge verwachtingen.

In 1961 maakte hij ophef in de Giro di Lombardia door onderweg als enige geen voet aan de grond te moeten zetten op de Muro di Sormano. Toch werd hij in Como alsnog geklopt doorde uitgekookte  Vito Taccone, zijn enige medevluchter. 

Winnen was hoegenaamd Imerio’s regel niet, zelfs een dagzege in de Giro was hem niet weggelegd, wel in de Tour en die behaalde hij dus in 1961 op Superbagneres die voor het eerst in het traject was opgenomen.

Er zou nog slechts één succes(je) bijkomen: een dagzege in de Vuelta a Catalunya 1965 toen zijn carrière al in vrije val was. 

Behalve de Muro di Sanremo bedwong hij een andere Italiaanse reus, de gevreesde Passo di Gavia, een primeur in 1960. In het eindklassement werd hij, ondanks veel pech onderweg, dat jaar vierde met amper vier minuten meer dan Jacques Anquetil, op wie hij dubbel zoveel tijd inboette in de 68 km. tijdrit van Seregno naar Lecco. De wegtikkende klok was zijn achillespees.

Massignan stond twee jaar later wel op het eindpodium als voornaamste accessiet van Franco Balmamion die aanzien werd als een one hit wonder maar die het jaar daarop weer won en die in 1967 zowel in de Giro (2de) als in de Tour (3de) op het eindpodium stond. Minpunt was dat hij geen enkele dagzege behaalde.

Massignan kreeg de vreemde bijnaam "gamba secca" (= droog been) omwille van zijn houterige monotone klimstijl waaruit men afleidde dat zijn ene been korter was dan het andere. Geldt dat niet voor ons allen en zouden wij anders niet onaanzienlijk manken? 

Imerio zal wel gelukkig geweest zijn met zijn gamba secca die hem geen windeieren legde maar een uniek triumviraat van succesvolle bestormingen opleverde: de Gavia, de Superbagneres en de Muro di Sormano.