Orcières-Merlette 1971 -> 2020 …

De minuten van toen waren 

dit keer zelfs geen seconden 

Orcières-Merlette anno 2020 kreeg een totaal andere ontknoping en aftekening dan in 1971. Zestien renners eindigden in dezelfde tijd en dubbel zoveel binnen de minuut. De etappe was beduidend minder zwaar als die van bijna een halve eeuw geleden en de nivellering veel groter. Primoz Roglic heeft met bravoure een veldslag(je) gewonnen maar nog lang niet de oorlog. In 1971 werd de tussentijdse winnaar alvast niet de definitieve.

Eddy Merckx leed op 8 juli 1971 in Orcières-Merlette één van zijn zwaarste nederlagen. Hij boette er zowaar 8’42” in op de losgeslagen Luis Ocana.  Tegen alle logica in kon Merckx het in 1971 binnen de drie dagen helemaal rechttrekken. Hij begon er daags na de rustdag meteen aan met een blitzoffensief richting Marseille, waar ze een dik uur vòòr het snelste schema arriveerden. Eddy had bijna twee minuten teruggepakt op Luis. ’s Anderendaags was er de korte tijdrit in Albi, waar zijn plankgas slechts elf tellen reductie opleverde. Eddy maakte er zich druk over dat de motards te kort vòòr Luis uitreden. Zijn uur U sloeg ’s anderendaags op weg naar Luchon alover de col de Menté, waarop Merckx in een hels onweer zijn duivels ontbond waarmee hij Ocana in de verzopen afzink dermate onder druk zette dat die zwaar uitschoof en niet meer verder kon. Merckx gaf het voortouw niet meer af. Hij diepte zijn klassementsvoorsprong stelselmatig uit naar bijna tien minuten op Joop Zoetemelk, ruim elf op Lucien Van Impe en bijna een kwartier op Bernard Thévenet.

Het bestaat niet dat Ocana in 1971 op weg naar Orcières-Merlette in één rit bijna zes minuten beter is dan Van Impe en bijna negen dan Merckx zoals het al evenmin kon dat Merckx in 1969 richting Mourenx acht minuten beter is dan de rest. Zoiets kon tot stand door de houding “Laat hem maar rijden, er valt vandaag toch niets tegen te beginnen, zo ook niet in het klassement” .

Een ‘normale’ coureur ondergaat dat meesterschap, Enkel Merckx berustte niet in zijn nare lot.

Twee jaar later pakte Luis Ocana andermaal uit met een gigantisch nummer. Tijdens de achtste rit van Moutiers naar Les Orres duldde hij enkel zijn landgenoot Jose Manuel Fuente in zijn nabijheid. Joop Zoetemelk, Joaquim Agostinho, Lucien Van Impe, Raymond Poulidor, … lieten het lopen en arriveerden op meer dan twintig minuten. Merckx was er toen niet bij. Ook hij zou Ocana die dag niet gestopt hebben maar de averij wel beperkt om tijdens de restérende twee weken aan een inhaalmanoeuvre te beginnen. 

Een beetje aandoenlijk toch om gisteren te moeten aanhoren dat Michel Wuyts (van wie ik een fan ben) bijna een halve eeuw later nog steeds een afkeer heeft van Orcières-Merlette. Zo zijn ze nu éénmaal de rabiate Merckxisten en met hen had ik destijds oneindig meer moeite dan met Eddy zelf.  

Wuyts’ hard feelings about Orcières-Merlette heb ik met Richmond 2015, Doha 2016 en Bergen 2017, dé locaties bij uitstek van Peter Sagan, de best betaalde renner van het huidige peloton die liever moppert dan waar voor zijn geld te bieden. Drie regenboogtruien en nog minder zeven groene truien zijn niet de vlaggen die zijn dure lading mooi afdekken. Opportunisme is een goed recht dat evenwel niet door iedereen hoeft geapprecieerd te worden. 

Ook de Champs-Elysées van 1989 ontlokken bij mij zure oprispingen. Greg LeMond stootte er Laurent Fignon op de valreep alsnog van zijn sokkel. De Yankee moest zijn ploegmaat Johan Museeuw (die drie dagen eerder de uitgebroken Fignon terughaalde) en bovenal zijn ploegleider José De Cauwer (die ervoor zorgde dat LeMond met een ossenkopstuur het ‘onmogelijke’ verschil kon maken in de afsluitende tijdrit). De Californiër moet zowat de zuinigste winnaar van de Tour zijn. Herhaling: opportunisme is een goed recht dat evenwel niet door iedereen moet gesmaakt worden. Wat hij daarna deed, was pas erg: hij liet zijn redder in de steek om zonder hem bij “Z” (kinderkleding) het grote(re) geld te verdienen.

Nòg minder dan Michel Wuyts aan Orcières-Merlette 1971 wil ik aan de Champs-Elysées 1989 herinnerd worden: Greg Turkey die de Tour wint; bah!