Als Wout VAN AERT faalde,

wat dan met de meer anderen ?!

Men heeft het over een falende Wout Van Aert maar wat doet men met meer anderen? Van de beste klassieke coureurs werden, behalve Julian Alaphilippe, enkel Dylan van Baarle (de winnaar van Dwars door Vlaanderen) en Jasper Stuyven (de winnaar van Milano-Sanremo) in de vuurlijn opgemerkt.

Michael Valgren, die drie jaar geleden leek aan te sluiten bij de absolute top, bevestigde zijn revival die hij half september inzette met een dubbelslag Giro della Toscana - Coppa Sabatini.

Thomas Pidcock (tijdens de lente de fel toegejuichte ‘jeune premier’ van de hellingenklassiekers) en Mathieu van der Poel (de eclatante winnaar van de Strade Bianche en tweede in de Ronde van Vlaanderen) eindigden weliswaar in de top tien maar meer dan een acte de présence zat daar niet aan vast. Kasper Asgreen (winnaar van de Ronde van Vlaanderen die weliswaar moest terugkeren na een nogal zware val) gaf helemaal ‘niet thuis’.

Matej Mohoric en Gianni Moscon werden aanzien als te duchten outsiders maar konden die toegedichte rol niet waarmaken. 

Bij de Italianen Sonny Colbrelli (het gewonnen Europees kampioenschap was amper 179 km. lang), Giacomo Nizzolo, Matteo Trentin, Diego Ulissi, … bleek andermaal dat het zesde koersuur er teveel aan was.

Rond Caleb Ewan en Peter Sagan ging een loos alarm af. 

Specifieke klassementsrenners als Egan Bernal, Richard Carapaz, Enric Mas, Jonas Vingegaard, Adam en Simon Yates beseften dat ze op het Vlaams-Brabantse plateau niets te vinden hadden.

Joao Almeida, Tadej Pogacar en Primoz Roglic waren er wel maar weinigen die er wat van merkten, zij arriveerden op ruim zes minuten.

 

Conclusie moet zijn dat Wout Van Aert de ontegensprekelijke kampioen van de wereld is van 2021 met vooral deze World Tour resultaten: 4de in de Strade Bianche, 2de en tweevoudig dagwinnaar (spurt op de openingsdag, tijdrit op de slotdag) in Tirreno-Adriateco, 4de in Milano-Sanremo, 11de in de E3 Harelbeke, winnaar van Gent-Wevelgem en van de Amstel Gold Race, 19de en drievoudig ritwinnaar (op de Mont-Ventoux, de 31 km. tijdrit in Saint-Emilion, op de Champs-Elysées) in de Tour, die hij reed in de nationale driekleur die hij in Waregem veroverde.

Wout werd in Tokyo tweede in de Olympische wegrit en zesde in de tijdrit en een kleine twee maanden later in Brugge vice-wereldkampioen in het tijdrijden en elfde in de wegrit om en rond Leuven.

Hij leidt met een dozijn voltreffers in de internationale zegestand. 

Zondag aanstaande wordt daar in Paris-Roubaix wellicht nog ‘meer dan wat’ aan toegevoegd.

Retorische vraag: welke andere coureur kan hem dit jaar globaal naar de kroon steken? Wie durft het dan hebben over een falende Wout Van Aert ?!