Ook LONGO en PERURENA 

zijn niet langer onder ons

 

Het is langdurig rustig gebleven in het wielermausoleum maar vandaag waren er twee opmerkelijke “binnenkomers”: veldriticoon Renato Longo en de veelzijdige Domingo Perurena.

Renato Longo zou 9 augustus 86 jaar zijn geworden. Hij was de beste Italiaanse veldrijder ooit met vijf mondiale en een dozijn nationale titels. Hij verbrak in 1959 de Franse hegemonie (Roger Rondeaux en meer nog André Dufraisse) maar moest daarbij de Duitser Rolf Wolfshohl naast zich dulden. Die twee, die zich in hun schik voelden op drassige à verzopen trajecten, zouden de vroege jaren zestig helemaal naar hun pedalen zetten. Renato haalde het daarin met 5-3 van Rolf, die ook als wegrenner hoog scoorde maar niettemin tot de standvastigste veldrijder van de WK’s ontwikkelde. Als bijspringende bakkerszoon kon Renato niet de hele winter uitblinken en dus focuste hij zich vooral op de belangrijkste cross, het WK. Renato werd als een juweel gekoesterd door de keukenfabrikant Salvarani, waarvoor hij zich sporadisch tot een wegkoers liet verleiden. Zo werd hij in 1960 (na Freddy Ruegg) tweede in de klimtijdrit van de Tour de Suisse.

 

Domingo Perurena zou op 15 december 79 jaar zijn geworden. Hij gedijde vooral in eigen land als ronderenner maar veel meer met dagzeges (een dozijn in de Vuelta en twee in de Giro) dan met klassementen. In de Tour kon hij geen dagwinst boeken maar won hij er wel de bergprijs in 1974. In de Vuelta haalde hij viermaal de top tien met vooral een tweede plaats in 197. 6met amper 14” meer dan de veel betere tijdrijder Augustin Tamames. De Vuelta won hij op punten in 1972 en 1974. De ééndagskoersen waren de ver-van-zijn-bedshow, enkel in twijfel getrokken door een zevende plaats in Milano-Sanremo 1972 en een achtse in het WK van 1974. Wel won hij in 1973 en 1975 het kampioenschap van Spanje. 

Domingo staat in een Kas-trui op de meeste netvliezen gebrand en toch  sleet hij zijn eerste vijf campagnes bij Fagor. Toen hij vanaf 1971 op zijn 27ste zijn opwachting maakte bij de vermaarde producent van frisdranken voelde hij zich ook geroepen om een precieuze wegkapitein te zijn. Dat ene hoefde het andere (eigen eer en glorie) niet helemaal uit te sluiten.