Het kampioenschap 

van de wereld in één namiddag, ach kom …

 

 

Het is dus weer zover: het ver-ma-le-dij-de kampioenschap van de wereld dat in zowat zeven uur tijd gewonnen wordt beloond met de regenboogtrui. Deze stuitende traditie wordt onverbrekelijk in stand gehouden. 

In een ideale(re) wereld zou men dit epitheton moeten afvoeren en vervangen door de G.P. van de UCI als sluitstuk van het internationale seizoen. Wie komt de fonkelende regenboogtrui het meest toe: de beste van die dag of de beste van het héle seizoen? Een retorische vraag, die helaas nooit een toepasselijk antwoord zal krijgen.

Laat ons eens de vergelijking maken met het vermaledijde voetbal. Kunt u zich inbeelden dat de winnaar van de match SC Charleroi - FC Antwerp tot landskampioen wordt uitgeroepen of de ploeg die het vaakst scoort tijdens de kerstperiode?

 

De regenboogtrui uitreiken aan de beste van het héle seizoen is ook niet gericht aan de orde in Glasgow, waar men geen typisch traject heeft uitgestippeld, sommigen hebben het zelfs over een draak van een parcours indien de 42 bochten verdeeld over amper 14 km. doorweekt zouden zijn. Waarnemer Bert De Backer trok op verkenning en kwam terug met deze betrouwbare inschatting:

“Met 3570 hoogtemeters verdeeld over 270 kilometer is het sowieso al zwaar, maar het zijn ook échte hoogtemeters omdat je vaak aan lage snelheid begint te klimmen. Elke hoogtemeter op het lokale circuit zal doorwegen. Je gaat frequent haaks uit de bocht omhoog. Ik vind het heel lastig.”

Whatever, het zijn de coureurs, al of niet met de natuurelementen in steun, die de koers màken of kràken. Voor de sportieve logica zou het goed zijn dat één van de hoogst genoteerden in de World Tour het haalt en dan hebben we het vooral over (in alfabetische orde) Remco Evenepoel, Mads Pedersen, Tadej Pogačar, Primoz Roglič, Wout van Aert, Mathieu van der Poel, … Tourwinnaar Jonas Vingegaard blijft uit Glasgow weg.

 

Ach, die ondraaglijke lichtheid van het wereld-kam-pioen-schap, het is een oud zeer waarover ik nog even langdurig als tevergeefs zal zagen.

Het kampioenschap van de wereld werd nièt gewonnen door metronomen als Jacques Anquetil, Franco Bitossi, Roger De Vlaeminck, Walter Godefroot, Miguel Indurain, Sean Kelly, Hugo Koblet, Fiorenzo Magni, Miguel Poblet, Raymond Poulidor, Herman Vanspringel, Erik Zabel, …

maar door godbetert wel Hans Knecht (1946), Theo Middelkamp (1947), Heinz Müller (1953), Harm Ottenbros (1969), Luc Leblanc (1994), Laurent Brochard (1997), Oskar Camenzind (1998), Romans Vainsteins (2000), Igor Astarloa (2003), Rui Costa (2013), …

De wereldtitel op één nanoen toekennen: welke idioot heeft dàt een kleine eeuw geleden bedacht en welke navolgers houden dat in stand? Zij verdienen het om geregeld met een Harm Ottenbros afgestraft te worden, maar zelfs dat zal hen niet van hun hardleersheid afhelpen. Ze gaan in 2028, twaalf jaar na Doha, opnieuw de woestijn opzoeken, dan die van Abu Dhabi. Het peloton zou collectief forfait moeten geven voor de platte inhaligheid van de UCI op de kap van de onderbetaalde coureurs.

Of ik omwille van één en ander voor het WK de neus ophaal? Toch niet! Het is er en dus zal ook ik vandaag gepassioneerd toekijken hoe deze opgeklopte koers verloopt en afloopt. En van dat belgiegevoel, daar heb ik allerminst last van. Voor mij hoeft er enkel een landgenoot winnen indien hij het hem ten volle toekomt, anders liever een kwikzilveren Mads Pedersen, Tadej Pogačar, Mathieu van der Poel, … Indien één van die drie zijn dagje heeft dan zullen de anderen er aardig wat werk aan hebben. En veronachtzaam bovenal ook Dylan van Baarle niet!