maandag 11 mei 2020

Il Girod’Italia 1967
dààr stond Merckx’ wieg
van klassementsrenner

Eddy Merckx focuste zich, net als in 1965, ook in 1966 vooral op de ééndagswedstrijden. Toch won hij al de Tour de Morbihan, werd hij vierde in Paris-Nice en elfde in de Midi-Libre. Vanaf 1967 stak hij in die sector een aardig tandje bij. Hij zou Paris-Nice hebben gewonnen indien hij door de oude garde niet lelijk in de zak was gezet. Hij leidde na een ruime (1’11”) voorsprongzege in de tweede rit in de tussenstand maar hij werd twee dagen later van zijn sokkel gestoten door een putsch van de gevestigde orde met Lucien Aimar, Tom Simpson, Rik Van Looy, Rolf Wolfshohl, … Aanstoker Van Looy werd de lachende dagwinnaar en Simpson de nieuwe leider. De Brit werd voor de eindzege niet meer verontrust, waarbij hij op de hand- en spandiensten van Merckx, zijn jonge Peugeot-maat, mocht rekenen. Eddy was hemels blij dat hij dat nog had kunnen doen voor de Brit, die vier maanden later levenloos ineenzakte op de Mont-Ventoux. Merckx won zelf nog de zesde rit en was helemaal klaar voor een tweede zege op een rij in Milano-Sanremo. 
Het was voor Eddy de intro van een fabuleus voorjaar, waarin hij Gent-Wevelgem en La Flèche Wallonne zou winnen, opgelijst met dichte ereplaatsen in de andere monumentale klassiekers Ronde van Vlaanderen (derde), Paris-Roubaix (achtste) en Liège-Bastogne-Liège (tweede). 

Het staalde Merckx voor zijn debuut in een grote ronde, de Giro, waarvan hij op zijn 21ste de absolute revelatie zou worden. Nadat hij zeven keer in de top tien was geëindigd sloeg hij op de twaalfde dag toe op de 2045 meter hoge Block Haus, waarop hij fluks wegreed van de kandidaten op de eindzege. Twee dagen later won hij eveneens op Lido degli Estensi, waarna een zware verkoudheid hem parten speelde en in het klassement terugzette. Tijdens de slotdagen herpakte hij zich en won ei zo na op de Tre Cime di Lavaredo, waar hij het jaar daarop één van zijn meest weergaloze successen zou boeken. Met een negende eindplaats en een tweede op punten overtrof Eddy de eigen stoutste verwachtingen. In het verlengde daarvan was er vooral het besef dat een eindoverwinning in een grote ronde een kwestie van weinig tijd zou zijn. Het jaar daarop was het reeds zover met een dagzege op de ondergesneeuwde Tre Cime di Lavaredo aan de basis. Wat het nog mooier maakte dat hij dat exploot kon neerzetten als drager van de regenboogtrui die hij negen maanden eerder in het Nederlandse Heerlen cum laude had veroverd. Men had dat gewaad kunnen aanpassen door de witte grondkleur te vervangen door het roze van de Giro.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten