dinsdag 16 april 2024

Kalenderperikelen die doen 

kiezen en … verliezen 

 

Afgelopen weekend waren er niet minder dan vijf koersgelegenheden voor de aspiranten. Hiep hiep hoera weliswaar onderdrukt door het feit dat zowel die in Bellegem (W.-Vl.), Knesselare (O.-Vl.), Haasrode (Vl.-Brab.), Hélécine (Hen.) als Vosselaar (Antw.) op de zondag gepland waren en dus geen enkele op zaterdag. Hoe jammer is het er onderling geen betere afspraken werd gemaakt zodat de youngsters zich tijdens hun weekend met mooi weer zich tweemaal konden uitleven. 

Volgend weekend bij minder mild weer ziet het er voor hen iets gespreider uit met op zaterdag het rendez-vous aan de Zandvlooi in Kruis(hout)em, waar het tijdens een lange dag drummen wordt. ’s Anderendaags kunnen de 12-, 13- en 14-jarigen kiezen tussen Brugge (wijk Sint-Pieters) en het Kempense Tielen, een locatie met een rijk wielerverleden. 

 

De andere categorieën krijgen dan wel opnieuw te maken met een spijtige cumul. Op zaterdag is er de nationale tijdrit in Poperinge, daags vòòr de in eer herstelde Ieperse jeugddag. Poperinge had zich al langer geposteerd op het einde van week 16 terwijl Ieper een maand verlaatte. Het zal helaas aanzetten tot kiezen én verliezen!


maandag 15 april 2024

 Meten is (beter) weten …

TIJDRIJDEN is een hoofdvak 

want de Coopertest van de Koers

 

… met slecht getimde kampioenschappen

 

 

Gisteren werden in Heusden-Zolder de PK’s tijdrijden van Limburg en Vlaams-Brabant  gezamenlijk georganiseerd. 

Een uitstekend idee met als extraatje dat het gezond verstand vanaf dit jaar de bovenhand haalt zodat de renners in de provincie waar ze wonen aan ‘hun’ PK's kunnen deelnemen.

Zeker voor Truienaar Jo Van Gossum was dat meer dan een beetje weer thuiskomen met zijn Vlaamse coureurs die bij Dakwerken Crabbé - Dstny met een FCWB-licentie rijden.

Jammer dat ook de nieuwelingen in Zolder-Heusden niet aan bod kwamen, die zou men voorzien begin juli.

In Antwerpen, Oost- en West-Vlaanderen werden de PK’s tijdrijden al georganiseerd op donderdag 4 april. Komende zaterdag is er in Poperinge (één maand na die in Borlo) de nationale tijdrit en op 1 mei het BK in Geraardsbergen, dat volgens mij te vroeg komt. 

Belgian Cycling moest bijna de bedeltoer op om, aan een zacht prijsje, deze titelrace te laten plaatsvinden. Waarom dit BK niet duurzaam vastgehecht aan de perfect georganiseerde Memorial Igor Decraene op de eerste zondag van september? 

Dat tijdstip zou ook beter geschikt zijn in functie van de selecties voor het WK tijdrijden op het einde van september.  Ook het wegkampioenschap van zondag 26 mei in Koksijde komt maanden te vroeg. Tot 1974 werd het BK voor de 17- en de 18-jarigen steevast georganiseerd eind juli / begin augustus. Toen vanaf 1975 WK voor junioren tot stand kwam en in juni georganiseerd werd het BK in functie daarvan ruim twee maanden vervroegd. Toen het WK vanaf 1997 (San Sebastian) werd samengebracht met dat van de profs en de amateurs in de nazomer / herfst bleef het BK op zijn vervroegde datum.

Wordt het geen hoogtijd om vanaf volgend jaar, een halve eeuw later, die maatregel terug te draaien?

Voor alle duidelijkheid

in tegenstelling tot wat Cycling Vlaanderen gisteren abusievelijk aangaf en Het Nieuwsblad klakkeloos overnam heeft niet Senne Vets maar wel Aldo Taillieu in Heusden-Zolder het Vlaams-Brabantse PK tijdrijden gewonnen aan een fabuleus uurgemiddelde van 50,35 km.

Cycling Vlaanderen heeft die blunder intussen rechtgezet, benieuwd of Sportwereld dat morgen eveneens doet.


zondag 14 april 2024

De vierde van de Brabantse Pijl won La Petite Doyenne

 

Joseph Joe BLACKMORE

from ‘nowhere’ to ‘everywhere’?

 

Vorige woensdag werd hij, na een opmerkelijke finale, vierde in de Brabantse Pijl. Vandaag moet je niet verwachten dat hij ook in beeld komt in de Amstel Gold Race want hij won gisteren Liège-Bastogne-Liège u23. 

Joseph Joe Blackmore is inderdaad nog een youngster die zichzelf in februari tijdens de Tour du Rwanda op een passend geschenk voor zijn 21ste verjaardag trakteerde: winst in de koninginnenrit met finish op Mount Kigali, onder het gepassioneerd oog van duizenden Rwandezen een generale repetitie voor het WK dat daar in 2025 gehouden wordt.

Tijdens de aansluitende weken zat de Brit van de Israel - Premier Tech Academy niet stil. Hij won half maart ook de Tour de Taiwan waarna hij naar Europa terugkeerde om vierde te worden in de Volta NXT Classic in Nederlands Limburg en vervolgens op de slotdag in Sedan de Circuit des Ardennes naar zijn pedalen te zetten. 

 

Wie het allemaal een beetje gevolgd had was niet verwonderd dat Joe zich ook in de Brabantse Pijl liet opmerken, er alles aan deed om zijn elf jaar kompaan Dylan Teuns aan de zege te helpen. Vier dagen later mikte Joe zelf vol in de roos van La Petite Doyenne.

 

Joe Blackmore, tot begin 2024 zelfs voor mij een nobele bekende, onderscheidde zich bij de u23 in het mountainbiken (5de op de Commonwealth Games 2022) en in het veldrijden (14de in het WK van Fayetteville in 2022 en 10de in dat van Hoogerheide 2023). Eind augustus 2023 deed Blackmore het ook verre van onaardig (12de) in de Tour de l’Avenir maar dat één en ander de aanloop zou zijn van reeds zeven overwinningen en nog meer dichte ereplaatsen tijdens de eerste vier maanden van 2024, dat werd amper voor mogelijk gehouden.

 

Blackmore maakt op dit moment deel uit van de Israel - Premier Tech Academy en is, voor zover ik kon nagaan, vrij vanaf 2025 want nog niet omringd door een manager die eventueel zijn belangen behartigt. Dat kan inmiddels wel veranderd zijn zodat ik eerstdaags verwacht dat hij een meerjarig contract heeft ondertekend bij de Ineos Grenadiers, al zullen er wel meer gegadigden zijn.


zaterdag 13 april 2024

Hoe dat Sporza hem andermaal een forum geeft …

 

Zonneveld als beschermhoesje 

voor sommige gekwetste renners 

 

Een breukje in een kuitbeen zou Julian Alaphilippe niet weerhouden hebben om al 21 koersdagen op de teller te hebben. Dat zijn er niet overdreven veel tenzij je het vergelijkt met Mathieu van der Poel, die morgen zowaar pas aan zijn zesde optreden toe is.

De genaamde Thijs Zonneveld voelt zich geroepen om Alaphilippe in bescherming te nemen nadat hij eerst toegeeft dat Julian lang niet de eerste is die doorreed met een blessure. 

“Waarom doen renners dat?”, vraagt hij zich schijnbezorgd af.

In zijn zoektocht naar een antwoord heeft hij het uitsluitend over Alaphilippe, het laat zich raden waarom: zo kan hij eindelijk nog eens afgeven op Patrick Lefevere, aan wie hij dus meteen dacht toen hij de ontboezeming van Julian vernam. Zonneveld ligt constant op de loer om zijn gebeten hond te schofferen, dit keer door hem medeplichtig te achten voor Julians situatie door de opgelegde druk. By the way: wie zo vorstelijk verloond is, heeft (indien hij eergevoel heeft) per definitie druk, dat zou er nog aan mankeren!

In zijn gratuite denken gaat Zondervel verder: het wielrennen is erop vooruitgegaan, maar de mindset is achtergebleven. 

Zonneveld laakt de oude manier van managen: renners steeds op scherp stellen opdat ze beter zouden presteren. 

In deze kan zeker Lefevere niet geviseerd worden want de meeste renners die bij hem in vrede vertrokken gedijden elders niet meer omdat ze hun comfortzone kwijt waren.

Alaphilippe had andere aanbiedingen maar wilde per se blijven omdat zijn lucratief contract en de familiale sfeer intact bleven.

Zonneveld insinueert daarentegen dat Alaphilippe de dupe zijn van oldskool managen.

De moderne manier van tieren en opjutten ‘go go’ zoals Zonnevelds teerbeminde Visma - Lease a Bike placht te doen is ‘uiteraard’ beter, zie maar hoe ‘vèr’ ze daarmee gekomen zijn, hoeveel van hun coureurs liggen in de lappenmand? En moest Tiesj Benoot op zijn beurt niet overhaast hervatten, zeven dagen na zijn zware val in de openingsrit van de Algarve? 

Dat laat Zondervel als huisvriend van Zeeman en Plugge liever ongemoeid, zelfs al overwogen die recentelijk om Wout van Aert luttele weken na zijn vreselijke val alsnog klaar te stomen voor de Giro.

Ach Zonneveld, hoe lang mag die zijn oeverloos gezwets (zelfs op de site van Sporza.be) nog voortzetten (en er volgde nog meer onzin)?

 

Ook Bert Scheirlinckx van de BPCA (de rennersvakbond die zogezegd opkomt en ondersteuning biedt bij moeilijke situaties) mengt zich in dat debat. 

"Als je niet deelneemt aan een wedstrijd, dan loop je een inkomen mis”, weet hij. “Naar de toekomst toe zorgt dat ook voor een waardevermindering van je contract."

Als dat al (overal) zo zou zijn, hoe anders zou Bert het wel aanpakken? Misschien kan BPCA dan het manco bijpassen?! 

 

Goed (?) dat Zonneveld weer (on)raad weet: de UCI zou een clausule moeten toevoegen aan de regel dat je als team bij exceptionele omstandigheden met minder renners mag starten dan met het vereiste minimum aantal oplegt."

Pertinent vraagje: wie zal het exceptionele van de omstandigheden natrekken? 


vrijdag 12 april 2024

 'Herbenoemd' naar zijn primus inter pares  

Amstel Gold Raas

the highlights


 

Amstel Gold Raas: een betere woordspeling kon men niet bedenken voor Nederlands enige topkoers.

De Amstel Gold Race kende zijn primeur in 1966. Hij vormt met Gent-Wevelgem, La Flèche Wallonne, de E3 Harelbeke (vanaf 2012) en de Strade Bianche (vanaf 2017) het quintet dat de vijf monumentale klassiekers het dichtst benadert.

De Zeeuw Jan Raas is de soevereine primus inter pares van Nederlands Limburg.

Nadat hij in 1976 nog werd geklopt door Freddy Maertens won hij vanaf 1977 vier keer op een rij. In 1981 (toen Bernard Hinault won vòòr Roger De Vlaeminck) ontbrak Jan op het podium, alvorens in 1982 een vijfde keer te winnen en in 1983 afscheid te nemen met een derde plaats.

Deze vijfslager toegevoegd aan zijn vier monumentale klassiekers (Milano-Sanremo 1977, de Ronde van Vlaanderen 1979 en 1983, Paris-Roubaix 1982) promoveert Raas tot dé Nederlandse keizer van de klassiekers die in de E3 Harelbeke een loepzuivere hattrick vanaf 1979 opzette en ook Paris-Tours (1978 en 1981) en Gent-Wevelgem 1981 op zijn palmares bijschreef.

Toch is de geschiedenis van de Amstel Gold Race niet geschreven door één iemand. Philippe Gilbert won, in de omgeving waar hij in 2012 de regenboogtrui veroverde, vier keer. Michael Boogerd was nòg alomtegenwoordiger, zelfs al won hij slechts één keer (in 1999 toen hij zowaar Lance Armstrong klopte), werd vier keer tweede en tweemaal derde, één keer vierde en vijfde = tienmaal top vijf.

Joop Zoetemelk, het jaar voordien als wereldkampioen tweede na Michael Boogerd, won in 1987 in zijn 40ste levensjaar.

Eddy Merckx won in 1973 en 1975 (in de regenboogtrui).

Ook Gerrie Knetemann triomfeerde tweemaal met een tussentijd van elf jaar. Zijn overwinning in 1985 had veel meer impact dan die van 1974 omdat die hem te beurt viel twee jaar na zijn afschuwelijke val tijdens Dwars door België 1983 die zijn koersdagen leek te dateren.

Ook merkwaardig is dat zowel vader als zoon van der Poel de Amstel Gold Race wonnen: Adrie in 1990, Mathieu in 2019. Na zijn voorgaande exploten wordt opnieuw niets minder dan een triomf verwacht van de perfecte drager van de regenboogtrui. Wie hem (tijdelijk) kan volgen, komt gegarandeerd dicht bij het 58ste podium.

 

De 56 voorgaande edities (vanaf 1966) leverden met 100 70 50 40 30 25 20 15 10 5 punten aan de respectieve top tien onderstaande ranking op.


650RAAS JanNed.
560Boogerd MichaelNed.
500Gilbert PhilippeB.
365Zoetemelk JoopNed.
360Rebellin DavideIt.
355Kwiatkowski MichalPool
340Gasparotto EnricoIt.
315Knetemann GerrieNed.
315Valverde AlejandroSp.
310Cunego DamianoIt.
295Maertens FreddyB.
295Mutter StefanZwits.
285Rooks StevenNed.
275Merckx EddyB.
240Di Luca DaniloIt.
225Verbeeck FransB.
210Anderson PhilAustr.
210Ivanov SergueiRus
200Bartoli MicheleIt.
200Järmann RolfZwits.
200Kreuziger RomanTsjech
195Armstrong LanceV.St.
195Schleck FränkLux.
180van der Poel AdrieNed.
175Kuiper HennieNed.
170Gerrans SimonAustr.
170Nijdam JelleNed.
170Planckaert WalterB.
170Valgren MichaelDeen
165Ludwig OlafD.

 

Lucas VAN GILS 

Covid-19 maakte z'n koersgenen wakker

 

 

Lucas voetbalde (zoals zijn jongere broer Klaas nog steeds doet) op een behoorlijk niveau bij SK Weelde tot corona de groepstrainingen verbood en hij zich alternatief uitleefde op een bijdehandse koersfiets. Dat ging hem zo goed af dat hij het genoegen competitief doortrok.

Een totale verrassing was dat nochtans niet want de oom van zijn papa Jan koerste ook. René Van Gils (°1954) behoorde tot de betere junioren (derde na Emiel De Haes en Rudy De Bie in het BK in Tournai 1973) en liefhebbers (winnaar van de Omloop Het Volk 1977 (vòòr Daniël Willems en Rudy De Bie). Hij was gedurende vier seizoenen een bescheiden beroepsrenner die al op zijn 27ste de eer aan zichzelf hield. Zijn neef Jan (°1973) werd door die verhalen geïnspireerd om het er ook op te wagen. Hij behaalde elf overwinningen als nieuweling en vijf als neo-junior in 1991 maar toen hij aan de vooravond van het seizoen 1992 een knie brak werd zijn opgang onomkeerbaar gestuit. Uit die beproeving haalde hij mede de kracht om tegen een stoot te kunnen in het zakenleven en van Keukens Van Gils tot een groot succes uit te bouwen.

 

Lucas VAN GILS sant in eigen Ravels-Eel.

Lucas wil vooreerst proberen om het als coureur langer en beter uit te zingen. Aspirant is hij niet geweest en als nieuweling telde hij amper mee, al sloot hij die laatste categorie af met een overwinning in Brasschaat - Maria-ter-Heide. Als neo-junior was het aanpassen maar andermaal was er een winnende afsluiter met een thuiszege in Ravels-Eel, die hem met extra zelfvertrouwen liet toeleven naar het cruciale jaar 2024, dat hij vrijwel integraal als 17-jarige zal doormaken.

 

Lucas staat er dit seizoen van meet af aan met een zege in het clubkampioenschap van Team Kempen waarna hij het ook uitstekend deed in de overbevolkte koersen van maart met bijna een zege in Neerijse, waar enkel de Nederlandse Tigerr Max Rijvers hem voorbleef. Winnen was dus nog steeds zijn regel niet. 

 

April en het zomeruur luidden de ommekeer in nadat hij tijdens de paasdagen eerst nog door het stof moest na een zware val in de zaterdagrit der Ster van Zuid-Limburg. Op karakter ledigde hij de bittere kelk tot op de bodem. 

Het waren géén vijgen na Pasen maar voltreffers met eerst een eclatante triomf in het Antwerpse PK tijdrijden op Malle-Vliegplein, waar hij het aan ruim 45 km./u. nipt haalde van Alec Van Herck en Wout Bosmans.

Het vervolg liet slechts drie dagen op zich wachten. In de GP Ferdinand Bracke, de openingsmanche der Beker van België in Walcourt-Laneffe, werd hem een koers à sa carte geserveerd. Hij maakte er met een dozijn anderen deel uit van de vroege ontsnapping die pas anderhalf uur later strandde. Lucas berustte niet maar versnelde bij de volgende doortocht aan de oplopende finishlijn opnieuw en lokte een dozijn anderen mee in de juiste ontsnapping die Lucas helemaal naar zijn pedalen zette met een explosie waartegen ook Dries Van Meenen en Lomme Van den Meerssche geen verhaal hadden.

 

Voilà, mission accompli en op vier dagen tijd evenveel overwinningen behaald als in al de vorige jaren samen. Winnen is overigens niet de enige maatstaf voor de student Wetenschappen-Wiskunde in Sint-Victor Turnhout. Hij wil bovenal een brédere coureur worden om als aanstaande belofte die in het blikveld te komen van een Development Team, de kortste stap naar contractrenner, de ultieme droom van veel meer gegadigden dan uitverkorenen.

 

Om dat doel te dienen wil Lucas de komende weken en maanden meer adelbrievenverzamelen. Komende zondag is er de drukbezette regionale koers in Nieuwmoer-Kalmthout als aanloop naar drie belangrijke afspraken: de GP André Noyelle (1.14) in Ieper, het BK tijdrijden in Geraardsbergen en de Ronde van Vlaanderen (1.1) in Oudenaarde.

 

Met zijn 60 kg. verdeeld over 1,75 m heeft Lucas een profiel om hoogtemeters te pareren. Het begrip ‘klimmer’ is nog niet aan de orde, al maakte hij in de zomer van 2022 met bijval kennis de Italiaanse cols.