Peter Farazijn 

zet beide schouders onder de Youngster Coast Challenge

Peter Farazijn is door organisator Bert Pattyn onder de arm genomen van om de Youngster Coast Challenge (1.2u), die op vrijdag 20 maart Bredene en Koksijde wordt verreden, tot een topper uit te bouwen. Deze op en top West-Vlaamse race is, na de Tour de Tunisie (10-14 maart), de tweede manche op de internationale u23 kalender en wil véél méér zijn dan een afwachtingskoers zijn voor de Bredene Koksijde Classic. 

Peter is vereerd met zijn aanstelling tot coördinator en wil graag instaan voor een rijk gestoffeerd deelnemersveld. Er zijn nog drie teamplaatsen te begeven. In dat verband wil ik hem graag deze uitdagingen voor de voeten gooien: het Team Monti (waarvan Stefano Museeuw deel uitmaakt) en Hagens Berman - Axeon, geleid door Axel Merckx. Peter zal voorts zelf wel inventief genoeg zijn om een attractief deelnemersveld samen te stellen. 

Peter Farazijn, die op 27 januari 51 jaar wordt, was een karaktervol contractrenner van 1990 tot en met 2005. Hij was helper van meerdere meesters maar zal vooral herinnerd worden als de sidekick van Frank Vandenbroucke. Zijn dienende rol belette hem niet om in zowel de Ronde van Vlaanderen, Paris-Roubaix, Liège-Bastogne-Liège als de Giro di Lombardia in de top twintig te eindigen, zo ook in de Tour, waarin hij met zijn negentiende eindplaats in 1998 de hoogst eindigende Belg was. In de Ruta del Sol, La Flèche Wallonne, Gent-Wevelgem, de E3 Harelbeke en de Omloop Het Volk was hem een top tien weggelegd. Hij behaalde een voorname overwinning in de G.P. de Wallonie van 1994.

Peter behield nauwe affiniteit met het wielrennen door het veelvuldig bijwonen van wedstrijden en de betrokkenheid van zijn drie oudste kinderen. Hij droomde ervan dat zijn oudste zoon Maxime hem zou overtreffen. Voor zover dat niet meer lukt, dan zal Emiel, zijn jongste, het met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid proberen.

First things first evenwel en dat is het koesteren van zijn geesteskind, de Youngster Coast Challenge, waarvan het traject is uitgetekend met passages door het Heuvelland en De Moeren, twee uiteenlopende scherprechters die het peloton progressief zullen uitdunnen met een spraakmakende winnaar als uitkomst in de opvolging van de Duitser Niklas Märkl, die de halve West-Vlaming Jarne Van de Paar, de Deen Alexander Salby, de Nederlander Jasper Rasch, de Noor Sören Waerenskjold en de Brit Matthew Bostock of zes verschillende nationaliteiten, wat bijzonder veel zegt over het internationale karakter van deze topper voor beloften. Het jaar voordien won Sasha Weemaes wat toen nog de Handzame Challenge heette.

De Youngster Coast Challenge is gepromoveerd tot het 1.2u - niveau en heeft dezelfde start- en aankomstlocatie als de contractrenners.

“Toch is het parcours verschillend”, licht Peter toe, “want beperkt inzake aantal kilometers, zodat we ons linea recta naar het Heuvelland met vooral de Kemmelberg spoeden en van daaruit naar De Moeren, de scherprechter. Vooral de wind wordt een belangrijke factor voor het verloop en de uitkomst van deze specifieke koers, een mix van hoogtemeters en waaiervorming. Ik zet er graag mijn fitte schouders onder.”

Richie Porte nam het voortouw

Tour Down Under

schromelijk overkilled

Nadat Sam Bennett en Caleb Ewan beurtelings hun ding deden in een massaspurt heeft Richie Porte overtuigend de macht gegrepen in de 22ste Tour Down Under maar ook Romain Bardet, George Bennett, Rohan Dennis, Luis Léon Sanchez, Diego Ulissi, Simon Yates, Dylan van Baarle, titelverdediger Daryl Impey en zowat twintig anderen hielden hun kansen gaaf en eindigden binnen de halve minuut. Wereldkampioen Mads Pedersen (111de op vijf minuten) stelde zwaar teleur. Ben Hermans was daags voordien de ergste pechvogel, hij raakte (met vooral Rafael Valls) betrokken in een zware valpartij, reed de rit nog wel uit maar kon 's anderendaags met meerdere breuken niet meer verder. 

Voor Richie Porte ziet het er alvast goed uit want de slotrit naar Willunga Hill is zijn speeltuin, waarin hij zesmaal op een rij triomfeerde. Een tijdrit staat er helaas weer niet tussen en dat zal vooral Rohan Dennis betreuren. Porte kan dus drie jaar later zijn tweede eindzege behalen nadat hij in 2016, 2016, 2018 en 2019 ook al tweede werd. Daarmee zou hij, met rittenkaper André Greipel (18 stuks), de absolute figuur van deze rittenkoers zijn.

In de hierarchie van zijn land komt Richie na Cadel Evans, Phil Anderson, Robbie McEwen en Michael Matthews uit op de vijfde plaats. En dat voor iemand die hoegenaamd niet door het noodlot gespaard werd. In dat verband herinner ik mij vooral de horror van zijn zware val in de afdaling van de Mont du Chat tijdens de Tour van 2017. Toen vreesde ik het allerergste en hield het voor onmogelijk dat hij ooit nog op een koersfiets zou zitten en toch gebeurde het, maar niet meer dat jaar. Richie had het potentieel om een grote ronde te winnen en toch schoof hij niet dichter dan een vijfde plaats in de Tour van 2016. De derde week was er meestal teveel aan. Wel won hij de Algarve in 2012, Paris-Nice in 2013 en 2015, Catalunya en Trentino in 2015, Romandië in 2017 en Zwitserland in 2018. Eén en ander promoveert hem tot één van de best verloonden van het huidige peloton. Op zijn 35ste (vanaf 30 januari) is hij kennelijk nog niet uitgeblust en kunnen we het over good old Richie hebben.  

Omtrent Tour Down Under is er nog dit: het krijgt in de World Tour dezelfde puntenschaal toebedeeld als Paris-Nice, Tirreno-Adriateco, Romandie, de Dauphiné en Zwitserland en zelfs méér dan Catalunya, het Baskenland, de BinckBank Tour. Dat lijkt er mij vèr over. In mijn eigen ranking breng ik Tour Down Under onder bij de UAE Tour, de Tour de Pologne en de Tour of Guangxi. Enig gevoel voor de juiste waardeverhoudingen is de UCI dus totaal vreemd. 

Uitstekend plan !

Moedige Veldrijder & Vlaamse Crosscup willen fuseren

Het gerucht liep al langer dat “De Moedige Veldrijder” zou ophouden te bestaan en dat Meer-Hoogstraten op zaterdag 18 januari wel eens de allerlaatste manche zou kunnen zijn. Dat kan nog altijd kloppen maar dan met een happy end.

"Begin december ontstond er een dialoog met de mensen van de Vlaamse Crosscup, een Oost- &. West-Vlaams gericht regelmatigheidscriterium”, meldt voorzitter Rudy Van Steenbergen. “Cycling Vlaanderen heeft daar aardig toe bijgedragen want het oordeelde terecht dat het B-circuit een belangrijke rol vervult als leerschool voor jonge (nog) niet overgetalenteerde talenten. Deze krachtenbundeling zou een win-winsituatie betekenen voor alle actoren. De fusieplannen zijn concreet maar nog niet geconcretiseerd. Bedoeling is een doorstart vanaf de winter 2020-2021. Het verenigd regelmatigheidscriterium zou zo àlle Vlaamse provincies coveren en extra belangstelling genereren met een volledig herwerkt concept en één overkoepelend klassement. Essentieel is op dit moment dat alle betrokkenen zowat op één en dezelfde lijn zitten en gedreven zijn om hun kruisbestuiving te concipiëren.”

Welke manches worden al of niet worden behouden en dewelke er desgevallend zullen bijkomen is de volgende fase, but first things first. Een respectabel organisatoren hebben hun kandidatuur al ingediend, anderen kijken de kat nog uit de boom op welke manier ze willen betrokken zijn bij de aan zekerheid grenzende waarschijnlijke doorstart in 2020-2021.

De Bernie Ecclestone van het veldrijden

Sven NYS, 

een bétere ambassadeur

kan een sport nièt hebben

Men is pro- of anti-Nys, zoals naar meer andere wielergoden toe lijkt een middenweg niet te bestaan. Toch kun je het licht van de zon niet zomaar ontkennen: Sven Nys is de meest gelauwerde veldrijder aller tijden!

Zelfs indien Mathieu van der Poel intrinsiek beter zou zijn, dan nog zal hij het globaal palmares van de KanniBaal nooit ofte nimmer benaderen want Mathieu is ook een topper op de weg, die hem almaar meer zal opeisen. Met zijn twee wereldtitels heeft hij Nys overigens al geëvenaard en een derde komt er met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid bij, maar voor de rest …..

Nys (die men abusievelijk als Nijs uitspreekt) won als professional 292 veldritten, behaalde "slechts" twee wereldtitels (Sankt Wendel 2005 en Louisville 2013). Het WK komt op het einde van een slopend seizoen zodat Nys dan al door zijn beste krachten heen zat. Toch overwoog Sven nooit om zijn seizoen anders in te delen want hij huldigde het principe "beter tien vogels in de hand dan één (regenboogtrui) in de lucht".

Sven Nys behaalde voorts negen Belgische titels (2000, 2003, 2005, 2006, 2008, 2009, 2010, 2012 en 2014) en won:

• dertien keer de SuperPrestige (1999, 2000, 2002, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2011, 2012, 2013, 2014), gelardeerd met  64 dagzeges;

• zevenmaal de Wereldbeker (2000, 2002, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009), opgeleukt met 50 dagzeges;

• negen keer de GvA / Bpost bank Trofee (2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2014), gelardeerd met 50 dagzeges.

Daarenboven werd hij vijfmaal kampioen van België mountainbiken (2005, 2007, 2013, 2014 en 2015).

En de ene Nys was na de winter van 2015-2016 nog maar afgezwaaid of de troonsopvolger stond al klaar. Thibau lijkt even overweldigend parcours te zullen afleggen als Sven. Als tweedejaarsjunior werd hij al Europees en Belgisch kampioen en het zal zwaar moeten tegenzitten opdat daar geen eerste regenboogtrui zou bijkomen.

De almacht van Nys & Nys steekt de ogen uit en wanneer Michel Wuyts er hyperlyrisch over wordt over hem dan hebben niet weinigen daar moeite mee. Oordeel uit afgunst, inderdaad waaraan evenwel moet toegevoegd worden: men kan het licht van de zon niet ontkennen!

Overigens is het zo dat een sport zelden een betere ambassadeur zal gekend hebben als het veldrijden met Sven Nys. Sven riep het Nys Cycling Center in het leven dat zowel jongens als meisjes screent, opleidt en begeleidt tot de veldrijder die ze zo graag willen zijn. Uiteraard doet hij dat niet pro deo, dat zou er nog aan mankeren. En bovenal is er de VRT-reeks DNA Nys, een betere promotie voor het veldrijden in woord en vooral beeld kan er niet bestaan. Het doet veel piepjonge adepten van de cross het water in de mond krijgen.

Eigenlijk zou Sven Nys, om het veldrijden te Europaniseren, een soortgelijke campus in de andere Europese landen moeten opstarten of vertegenwoordigers uit die naties naar zijn Cycling Center uitnodigen om er knowhow op te steken. 

Een utopie natuurlijk maar het geeft aan hoe Sven Nys almaar meer de ... Bernie Ecclestone van het veldrijden is. Zijn impact is veel groter dan dat van kleine dagdromers die er van uitgaan dat ze zomaar een expansieve Wereldbeker uit de grond kunnen stampen zonder er vakkundigen bij te betrekken.

Sam BENNETT zet al meteen de toon

Eerste gewin is nièt 

altijd kattegespin

Voilà zie: Sam Bennett heeft de eerste rit van Tour Down Under, tevens de openingsdag van de World Tour 2020, gewonnen voor Deceuninck-Quick.Step. Nog 73 overwinningen te gaan en The Wolfpack verbetert zijn absoluut zegerecord van 2018, wat het net niet deed in 2019 wanneer het bleef steken op 70. Om de kwantiteit is het hen niet initieel om te doen, wel om de kwaliteit.

Sam Bennett verdorie: hoe is het mogelijk dat Bora-HansGrohe zich die notoire afwerker liet ontglippen, niet te vatten toch?! Lelijker in eigen voet schieten kun je bezwaarlijk doen. Het telt met de Duitser Pascal Ackermann (net als Sam Bennett dertien overwinningen in 2020) en met Peter Sagan weliswaar nog andere vluggerds in de rangen maar aangezien ook zij, als Word Tour Team, soms op drie fronten tegelijk actief zullen zijn, zal dat niet genoeg zijn.

Patrick Lefevere en zijn staff waren er dus als de kippen bij om de laat ontbolsterde Vlaamse Ier (geboren in Wervik) in te lijven. Patrick werd een week geleden als onafhankelijk bestuurder van S.C. Anderlecht ingehaald. Wat hij daar te zoeken heeft, is zijn zaak maar als er iets is waarin hij zich (ook daar) kan onderscheiden dan is het zeker in het opzetten van een probaat scoutingsapparaat. Antoine Colassin was vorige zondag het Anderlechtse lichtpunt, men had het over een wonderbaarlijke ontdekking. Deceuninck-Quick.Step pakt in 2020 uit met meer colassintjes: de Portugees Joao Almeida (21), de Italiaan Andrea Bagioli (20), de Amerikaan  Ian Garrison (21) en de Duitser Janik Steimle (23). Ziedaar vier “rookies” uit evenveel verschillende naties, zo verwerf je in die landen gelijk empathie en goodwill voor de producten van je sponsors.

Het “ontdekken” van Remco Evenepoel was geen kunst, hem tot eind 2023 (al of niet met een opstapclausule) vastleggen was dat wel want er kwamen nogal wat hogere offertes op hem af. Remco zal wel niet de inschattingsfout maken die Frank Vandenbroucke eind 1998 beging: blindelings naar het véél méér biedende Cofidis overstappen, wat zijn zwanenzang inluidde, een ontwikkeling die nog meer anderen overkwam en van wie Marcel Kittel de meest recente dupe is.

De aanvoer van verse wolvenjongen wordt verder gegarandeerd door het satellietTeam Monti, waarvan onder anderen Stefano Museeuw deel uitmaakt. Voor Patrick Lefevere wordt het moeilijk om zijn stichting te overleven.

K.V.C. DEINZE

108 jaar Oost-Vlaamse wielertrots

De omschrijving is niet lichtvaardig gekozen want de eeuweling kan bogen op een rijke historiek en dito portfolio. Grasduinende gids op die lange weg is William Van Brabander die in 1976 tot het bestuur toetrad en reeds een jaar later secretaris werd én nòg stééds is!

Uit de alfabetische bloemlezing zijn er bovenal de illustere dynastieën Buysse en Planckaert en verder: Etienne Buysse, Jacques De Boever (E3 Harelbeke 1968), Hans Declercq, Erwin De Langhe (kampioen van België junioren 1980), Frans (winnaar van de Vuelta en het kampioenschap van België in 1960) en Marcel De Mulder, José Denoyette, Veronique De Roose (kampioen van België eliten 1990), Gilbert Desmet II, Henri Dewolf (La Flèche Wallonne 1962), Aimé Deolet, Rudy Dhaenens (wereldkampioen 1990), Paul Lannoo, Jules Lowie, Filip Meirhaeghe (wereldkampioen mountainbike 2003), Dirk Nachtergaele, Kevin Neirynck, Alan Peiper, Odiel Van den Meerschaut (kampioenschap van België 1940), Piet Van der Plaetsen, Robert Van Eenaeme (Gent-Wevelgem 1936, 1937 en 1945), Kurt Van Lancker, Peter Verbeken, Roger Vindevogel (kampioen van België militairen 1957), Wouter Weylandt (dagzege in de Vuelta 2008 en in de Giro 2010), Frederik Willems en nog meer anderen.  Indien je dat peloton bijeenkreeg, .....

K.V.C. Deinze is, samen met onder anderen K.S.V. Deerlijk en Sport & Steun Leopoldsburg, één van de zeldzame overlevende van traditionele clubs uit vorige eeuw. Meer andere megaclubs met renners die de tand des tijds niet doorstonden, waren: Brugse Velosport, Cureghem Sportif, Lierse B.C., Dijlespurters Mechelen, W.S.C. Merelbeke, W.S.C. Torhout,…

Als organiserende club was K.V.C. Deinze enkel aan zet met een KBC-kampioenschap en met de kampioenschappen van België voor aspiranten in 2012. 

Het K.V.C. Deinze anno 1920 moet het, door de naweeën van het (voetbal)arrest-Bosman, met héél véél minder stellen maar versaagt niet en doet verder met een veertigtal aktieve renners, waarin Gerald Nys als kampioen van België snelheid 2019-2020 de driekleurige eyecatcher is.

Dirk Heyerick (voorzitter), William Van Brabander (ondervoorzitter & secretaris), Ruben Schoonackers (schatbewaarder) en hun medewerkers (van wie ex-renner Glenn De Visscher de benjamin is) verdienen - zoals hun “soortgenoten” in andere clubs - een standbeeld bij leven voor hun overzettelijkheid en volharding.

Kenny TERWEDUWE,

de rijzende ster der begeleiders 

van jonge talenten

Kenny Terweduwe, die op Valentijnsdag 32 jaar wordt, koerste ook en niet zonder bijval. Het begon nochtans barslecht toen hij op 18 april 2004 in Peer tijdens het kampioenschap van Vlaanderen door de achteruit van een volgwagen vloog. Die was onverhoeds gestopt in het midden van de weg. Kenny hield er nogal wat fysieke en materiële averij aan over maar het liep goed af en hij kon zich doorzetten als nieuweling. Hij had al het voorspel van de Brabantse Pijl gewonnen, waarna hij zich vooral onderscheidde in het tijdrijden: vice-kampioen van Vlaams-Brabant en achtste in het BK. Tussendoor bedwong hij ook de hoogtemeters die Stoumont en Polleur verbonden. Als tweedejaarsjunior kwam hij in een stroomversnelling. Zes regionale overwinningen werden gelardeerd door een resem ereplaatsen in de kampioenschappen en de interclubs. Bij de beloften verliep zijn opmars gestager in combinatie met hogere studies lerarenopleiding lichamelijke opvoeding & informatica. Toen staken fysieke ongemakken (onder meer ijzertekort) een eerste keer de kop op zodat zijn bachelor nog initiëler werd. Negen (!) valpartijen in 2009 deden hem nog meer de broosheid van een rennersbestaan inzien maar hij versaagde (nog) niet. Vooral zijn passage in de Cinturo de l’Emporda (Sp.) was een opsteker. Zijn afsluitende campagne bij de beloften bracht, ook nog doorspekt met stages, een mix van beproevingen en prestaties met meerwaarde, die tenslotte volstonden voor een overstap naar de beroepscategorie, waarvan hij al nipte met twee ontsnappingen van lange duur in de tweede rit der Ronde van België respectievelijk het kampioenschap van Vlaanderen. Bij An Post - Sean Kelly kwam hij er gauw achter dat dit niveau hem te hooggegrepen zou zijn.

“Ik was gewoon te licht”, geeft Kenny ootmoedig toe, “en dat zeker wanneer ik vaststel met welke hoog vermogen nogal wat tieners nu koersen. Na 2012 hield ik de eer helemaal aan mezelf met als epiloog deelnames aan crossduatlon en triatlon tot een loopblessure daar een einde aan stelde.”

Kenny Terweduwe is momenteel een overgelukkige leerkracht fietsmechanica en trainer in de Wielerschool van Aalst. Hij was/is bovendien de personal coach van onder anderen Jenno Berckmoes, Robbe Ceurens, Siebe Deweirdt, Xander Hubo, Jarne Jonckheere, William Lecerf, Tibo Nevens, Jens Vancauwenberghe, Demi van Dijke, … Behalve hen begeleiden wil Kenny hen (en alle andere koersende tieners) vooral ook wil aanmanen om hun eigen groeiproces te respecteren. 

“Vergelijkingen van testgegevens, resultaten, klimtijden, Strava gegevens,... zijn meestal uit den boze”, benadrukt hij. “De spirit moet zijn: elke dag een betere versie van jezelf proberen te maken via de juiste keuzes qua training, voeding, verzorging, techniek en tactiek. Die verantwoordelijkheid ligt bij de renner zelf en slechts zelden bij iemand anders.” 

Kenny Terweduwe coacht onder de noemer "KET-training". KET staat voor de beginletters van zijn voor- en achternaam en verwijst tevens naar het Brusselse woord voor jonge kerel, een koosnaam die hij eveneens aan zijn discipelen geeft.

kenny.terweduwe@gmail.com 0497 - 93 35 87.