Mattias Skjelmose 

alweer een potentiële topper 

Mattias Skjelmose, nog een weinig vertrouwde naam maar niet meer voor wie het wielrennen op de voet volgt een frisse Kopenhager die reeds als jonge beroepsrenner grossiert in dichte ereplaatsen, die hij dit seizoen oplijst met overwinningen.

perempic@rchief - foto Trek-Segafredo

Als tweedejaarsjunior in 2018 liet hij zich opmerken met een podiumplaats in Paris-Roubaix (3de) en in de Course de la Paix (op twee minuten van Remco Evenepoel). Met winst in de tijdrit legde hij de basis voor zijn eindzege in de Tour du Pays de Vaud (Zwits.). De beloftencategorie sloeg hij zo goed als over voor een doorstart bij Trek-Segafredo en dat was niet te vroeg. 

Op zijn 20ste werkte hij in 2020 een loodzwaar programma af. procyclingstats.com telde 64 koersdagen en 9519 afgelegde km. met vooral elf (!) rittenkoersen. Opmerkelijk: het begrip DNF (did not finish) kwam geen enkele voor op zijn prestatiestaat. Zijn beste resultaten werden behaald in tijdritten. 

In 2022 werkte hij een nòg drukker programma af: 71 koersdagen, 11450 afgelegde km. met vooral tien rittenkoersen. Die overdaad ging niet ten koste van mooie uitslagen: 3de in de Tour de la Provence, 16de in de Volta a Catalunya, 18de in La Flèche Wallonne, 5de in La Route d’Occitanie, 3de in de Tour de Wallonie, 8ste in de Clasica San Sebastian, 2de (na Guillaume Martin) in de Tour de l’Ain en last but not least de allereerste overwinningen in de Tour de Luxembourg met aan de basis van zijn eindzege de tijdrit, waarin hij het nipt (-3") haalde van Kévin Vauquelin die hem nu vijf maanden later in de openingsrit der Tour des Alpes Maritimes et du Var verraste zodat zijn kansen op de eindzege foetsie waren. Skjelmose won dan maar de tweede rit en ei zo na ook de slotetappe.

In de voorafgaande Etoile de Bessèges leek er hem meer weggelegd. Bij zijn dagzege op Le Mont Bouquet kreeg hij er de leiderstrui bovenop die hij na een matige afsluitende tijdrit in Alès met één tel verloor aan Neilson Powless.

De échte Mattias Skjelmose mag over twaalf dagen opstaan in Paris-Nice, waarna anderhalve maand rustiger aan tot het Waalse tweeluik. Daarna wordt hij nog meer opgespaard voor zijn groot debuut in de Tour.

 

Incredibile Diego ULISSI

een voor de meeste teams onbetaal-bare gregario die zelf al 45x won

 

Juist, Jan-Pieter De Vlieger: Diego Ulissi, dàt zou een geschikte aanwinst zijn voor de klimtrein van Remco Evenepoel, maar: kan en wil hij weg waar hij zich al zo lang goed voelt en zou hij in een minder vertrouwde omgeving ook aarden, de honkvaste Italiaan?

Néén, hij is een hondstrouwe soldaat die slechts voor twee teams uitkwam: Lampre (vanaf 2010) en UAE Team Emirates (vanaf 2017), waar hij nog onder contract staat tot eind 2024. 

perempic@rchief.be - foto UAE Team Emirates

Diego Ulissi is vooral een adept van de Giro, waarin hij totnogtoe acht dagzeges behaalde en droomt van tien. Het klassement was niet aan hem besteed, dichter dan een 17de plaats in 2021 schoof hij niet aan.

Diego is het prototype van de coureur die weet wat hij kan en nòg beter wat hij niet kan. In de monumentale klassiekers moet je van hem niet al te veel verwachten, een 8ste plaats in de Giro di Lombardia 2020 is het beste resultaat dat hij daarin behaalde. Hij komt beter tot zijn recht in de koersen daar net onder, met vooral een 7de plaats in de Amstel Gold Race 2016 en een 3de in La Flèche Wallonne 2019. 

Ulissi focust zich vooral op de ééndagskoersen in eigen land, waarvan hij de GP di Prato 2010, de GP di Carnaghese 2012, de GP di Camaiore 2014, Milano-Torino 2013, de Coppa Sabatini 2013, de Giro di Emilia 2013, de Memorial Marco Pantani 2015, de Costa degli Etruschi 2016 en de GP Industria Artigianato di Larciano 2022 won, een heel mooi lijstje!

Evenzeer komt hij tot zijn recht met dag- en/of eindzeges in korte rittenkoersen: de Tour de Slovénie 2011 en 2019, de Settimana Coppi e Bartali 2013 en 2021, de Czech Tour 2016 en de Tour de Luxembourg 2020.

De voorlaatste rit in de Tour of Oman is zijn meest recente overwinning, niet de belangrijkste maar wel al de 45ste en de kaap van 50 zal hij ongetwijfeld nog ronden en daarmee tot de 25 vaakst winnende Italianen ooit behoren.

Bovenal behaalde hij, behalve in de Giro, nog andere overwinningen in de World Tour: en dagzege in de Tour de Pologne 2013, in Tour Down Under 2014, in de Tour of Turkey (annex eindzege) 2017, de GP de Montréal 2017 en een dagzege de Tour de Suisse 2018.  

Diego Ulissi is met zijn landgenoot Giuseppe Palumbo (1992 en 1993) de enige die twee opeenvolgende keren wereldkampioen bij de junioren werd: in Spa-Francorchamps 2006 (Tony Gallopin werd daar 3de, Gert Dockx 8ste) en in Aguascalientes (Mex.) 2007 (Peter Sagan werd 4de en John Degenkolb 5de). 

 

Aan het begin van het 21ste jaar Quick.Step 

en bij hun zowat 900ste overwinning …

 

Jan-Pieter De Vlieger kent er (sic) meer van dan Patrick Lefevere

 

Het Nieuwsblad-Sportwereld met arrogante bijsluiter ‘de Koers is van Ons’ (gelukkig is dat nièt zo) wil zich via Jan-Pieter De Vlieger 'interessant' maken met een bijdrage getiteld “Niet iedereen snapt Merlier-transfer: investering in sprint heeft kwaad bloed gezet bij entourage Evenepoel”. 

Vanwaar heeft hij dat laatste en zelfs indien het op waarheid zou berusten dan nog ligt de beslissing niet bij het kamp-Remco maar bij het management dat al decennialang de tering naar de nering zet en strategische keuzes maakt om visibiliteit te hebben in niet één maar in zoveel mogelijk topkoersen. Die aanpak levert al vele jaren het hoogste rendement op en zowat 900 overwinningen, druipend van kwaliteit (zie Sportmagazine van deze week) en toch voelt De Vlieger zich geroepen om Lefevere lessen te geven.

De Vlieger maakt een schromelijk foute inschatting van Merlier en diens driejarig contract dat hij aanziet als de grootste transfer van Soudal-Quick.Step van afgelopen mercato. En Jan Hirt en Casper Pedersen, waren dat koopjes misschien?

En wie had Lefevere meer moeten aanwerven voor Remco’s klimtrein en heeft De Vlieger daar een extra budget voor? Misschien krijgt hij dat geregeld tegen de volgende mercato, Patrick zal er hem dankbaar om zijn. Met Jan Hirt als enige toegevoegde helper voor het klimwerk is het volgens De Vlieger de algemene opinie dat Soudal-Quick.Step nog niet sterk genoeg is om het op te nemen tegen Jumbo-Visma en UAE Team Emirates. Het moet er absoluut bij dat die op een veel hoger budget kunnen terugvallen. Toch zal er ook dit jaar slechts één van die twee giganten de Tour kunnen winnen. UAE Team Emiraties won de Tour 2022 niet. Heeft De Vlieger hen daarom afgeschilderd als een zootje ongeregeld met te weinig klimvaardige helpers?

Jan-Pieter De Vlieger is niet overtuigd van de sportieve meerwaarde van Tim Merlier, die volgens hem wel zijn koersen zal winnen maar zich afvraagt of hij echt … nodig is? En welke koersen zal Soudal-Quick.Step winnen met Tim? Even het geheugen van De Vlieger oppoetsen: het scheelde maar weinig of Tim had al in elk van de drie grote ronden een dagzege behaald maar voegt De Vlieger daaraan toe "hij heeft meer moeite met de drie weken dan anderen”. Merlier won ook een dozijn andere koersen die ertoe deden en werd tweemaal kampioen van België! Toch noemt De Vlieger de aanwerving van Merlier het een moeilijk te plaatsen transfer.

WielerRevue en Wielerkrant nemen De Vliegers nonsens gretig en klakkeloos over, wat het alleen maar erger maakt en hun geloofwaardigheid ondermijnt.

Mauri VANSEVENANT 

mag nog meer op een vrije rol rekenen

 

Mauri Vansevenant had het zelf aangekondigd: hij zou aanvallen op Green Mountain om alsnog de Tour of Oman te winnen door toe te slaan in de koninginnenrit van Samail naar Jabal Al Akhdhar. Op de flanken van de ultieme hoogtemeters was hij de beste, hij kreeg er Geoffrey Bouchard en good old Rein Taaramäe af maar niet leider Matteo Jorgenson die zich in zijn spoor vastbeet tot aan de finish, waar hij zes bonificatieseconden pakte en zijn leiderstrui redde. 

Mauri had kunnen speculeren en enkele medevluchters meer bij zich dulden opdat Matteo minder bonificatieseconden zou sprokkelen maar dat was riskant. Beter één vogel in de hand dan tien in de lucht. Wie te wijd gaapt, houdt niets over. Mauri hield het dus wijselijk bij een rechtaan/rechttoe in de overtuiging dat hij de nog een maand jongere en al meer beslagen Amerikaan van Movistar meerdere meters uit zijn spoor zou drijven. Jorgenson had het hem twee dagen voorgedaan bij zijn dagzege én één bepalende seconde van Vansevenant weggereden.

Mauri heeft alvast zijn eerste zege als contractrenner te pakken, zullen velen opperen. Pardon, hij won bijna twee jaar geleden al de GP Industria & Artiginato in Larciano na een meeslepend duel met Bauke Mollema. In 2022, het moeilijke jaar van de bevestiging, won Mauri geen enkele keer maar zijn uitslagengeheel was meer dan geruststellend met centraal een degelijke Giro en een bijna dag- en eindzege in de Tour de Slovaquie, die gewonnen werd door zijn kompaan Josef Černý, die sant in eigen land was. 

Mauri’s lente kan al niet meer stuk en er kan in maart en april vanuit een rol van vrijbuiter nog wat bijkomen in de Ardèche en de Drome Classic (Fr.), de Strade Bianche,  het Baskenland, de Brabantse Pijl, La Flèche Wallonne en de Tour de Romandie. In de Giro moet hij kennelijk niet opdraven als meester-helper van Remco Evenepoel maar mag zich integendeel opladen voor een debuut in de Tour.

Zoals reeds geïnsinueerd was het geen oneer om in Oman nipt te verliezen van Matteo Jorgenson, die bij zijn debuut in de Tour vorig jaar driemaal de top vijf van de daguitslag haalde (in Megève, Saint-Etienne en Foix) en op de 21ste eindplaats uitkwam. Dat wil Mauri Vansevenant hem in juli graag nadoen.

Wààr eindigt het met de steeds 24-jarige Sloveen?

 

Clásica Jaén Paraíso Interior, 

(g)een zwaluw die de toon zet

voor Tadej Pogačar's lente

 

De Spaanse versie van de Strade Bianche: beter kun je de Clásica Jaén Paraíso Interior niet omschrijven. De eerste editie werd vorig jaar gewonnen door de Kazach Alexey Lutsenko met twee Belgen als gezelschap op het podium: Tim Wellens (toen nog Lotto-Soudal) en Loïc Vliegen. Tim maakte ook dit jaar deel uit van de kopgroep en zal samen met zijn kompaan Marc Hirschi de enige zijn die geamuseerd toekeek op de demonstratie van Tadej Pogačar die al op 40 km. de vlucht vooruit nam en niet meer verontrust werd.

Eén zwaluw maakt de lente niet? Inderdaad niet, maar dat was meer dan een ‘zwaluw’ met de allure van een sierlijke en krachtige hoogvlieger toch?!

Tadej Pogačar tijdens de Ronde van Vlaanderen 2022. Niemand die ooit sneller 

de Kwaremont opvloog, beweren bepaalde insiders. (perempic@rchief.be - foto UAE Emirates)

Vreemd dat deze reeds in bloedvorm verkerende Sloveen forfait geeft voor de UAE Tour, waarvan hij de dubbele titelverdediger is en die een organisatie van zijn sponsor is. Tadej kampte in januari met maag- en darmproblemen maar daaraan kan het niet liggen want zijn Spaans begin is een week eerder aan de orde dan de ontlopen UAE Tour. Daardoor gunt hij zich een week langer competitierust in de aanloop naar een drukke maart en april met opeenvolgend een Italiaans drieluik, een Vlaams en Waals tweeluik. Zou je durven uitsluiten dat hij de meeste van die zeven koersen wint waarin de drie monumenten centraal staan: Milano-Sanremo (waarin hij 12de en 5de werd), de Ronde van Vlaanderen  (waarin hij vorig jaar debuteerde met een 4de plaats en waarbij men beweert dat er nooit iemand sneller de Kwartemont opvlamde, maar niet op het juiste ogenblik) en Liège-Bastogne-Liège (die hij in 2021 won). Maar ook de vier andere zijn spek voor zijn bek: de Strade (waarvan hij de titelverdediger is), Tirreno-Adriatico (waarvan hij zelfs de dubbele titelverdediger is), Dwars door Vlaanderen (zijn verkenning voor de Ronde waarin hij genoegen nam met de 10de plaats), La Flèche Wallonne (die hem kennelijk het minst van al ligt want waarin hij parkeerde op de 9de en de 12de plaats)

Ben Turner (2de) bevestigde twee dagen na winst in Murcia zijn aansluiting bij de betere subtop.

Tim Wellens (2de vorig jaar, dit keer 3de) bevestigde zijn aanleg voor gravelkoersen (ook al 3de in de Strade van 2016) en weet nu al dat hij na het vagevuur van Lotto nergens beter kon aanmeren dan bij UAE.

Maar er was vooral Tadej Pogačar. Twijfel er maar niet aan dat hij ook dit jaar top zal zijn en zo de mondiale numero uno blijven. Of dat gepaard gaat met een derde Tourzege in vier jaar?  Het één hoeft het ander niet uit te sluiten waarbij ik niet aan de indruk ontkom dat de steeds nog maar 24-jarige Sloveen liever de beste van het hele seizoen is dan enkel maar van juli. Nog deze maand ook rondt hij de kaap van 50 overwinningen op de uci-kalender.

Ik kijk verder. Generaties kun je niet vergelijken, palmaressen wel. Uit mijn naoorlogse palmares ranking heb ik van alle toppers hun vijf beste jaren gedistilleerd. Ook daarin leidt Eddy Merckx vòòr Bernard Hinault, Sean Kelly, Fausto Coppi én zowaar … Freddy Maertens!

Tadej Pogačar staat voorlopig 35ste met slechts drie topjaren op de teller. Indien ik het gemiddelde van die drie jongste drie jaren toeken aan dit en aan volgend jaar en bijtel dan staat Tadej al in de top tien. Let wel: hij zal dit en in 2024 nòg beter doen dan in 2020, 2021 en 2022. Met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid staat hij eind oktober 2024 in de buurt van de top vijf en dat met beduidend minder wedstrijden dan indertijd Merckx, Hinault, Kelly, Coppi en Maertens.

Casper PEDERSEN

op de drempel van de uitgestelde doorbraak

Casper verwijlde wat langer op de baan, waarop hij vooral in 2014 in Gwangmyeong (Zuid-Korea) wereldkampioen junioren omnium werd. Vier maanden eerder had hij het in de spurt van Paris-Roubaix moeten afleggen tegen zijn onbekend gebleven landgenoot Magnus Klaris. 

Het bevrijdde hem nog niet van het spagaat baan-weg. Dat gebeurde pas nadat hij in Herning (Den.) het Europees kampioenschap won van Benoît Cosnefroy (die zes weken later in het Noorse Bergen wereldkampioen bij de u23 zou worden) en Marc Hirschi. Datzelfde jaar had Casper, steeds als belofte, ook al een dagzege had behaald en was hij derde geëindigd in de Danmark Rundt.

perempic@rchief.be - Foto soudal-quick.step

Daarna leek hij te blijven hangen en zelfs zijn overstap naar Team Sunweb leverde geen stroomversnelling op, daarvoor had hij de Vuelta in 2019 en de Tour in 2020 nodig. Zoals velen kwam hij aangesterkt uit de Tour en dat hebben ze in Paris-Tours geweten. Hij bedwong er Benoît Cosnefroy, die hij drie jaar geleden dus ook al de Europese titel afhandig maakte. Zijn al meer beslagen kompaan Sören Kragh Andersen kwam op 50 km. van de finish nogal zwaar ten val maar Casper Pedersen nam het Sunweb-voortouw met bravoure over. Hij kon als enige de topfavoriet volgen en bij de finish nipt afhouden. Riskeer het evenwel niet om hem een stand-in te noemen. 

Na dat hoogtepunt volgden twee seizoenen van kommer en kwel. In de Tour van 2021 kwam hij wel nog dicht bij een dagzege in Libourne. 2022 verliep al helemaal dramatisch.

De voorbestemde opvolger van Michael Mørkøv in de lead-out kan zelf ook winnen en dat mag indien hij zich in een kansrijke positie bevindt. Mijn intuïtie zegt dat dergelijke situatie hem nog wel zal te beurt vallen.

De primeurs 2023 van

Tim MERLIER

 

2023 lijkt voor Tim Merlier, de from zero to hero van 2019, een extreem bijzonder jaar te zullen worden. Allerlei primeurs brengen een mogelijke grand cru op smaak.

Zo won hij op 21 januari met de Kasteelcross van Zonnebeke zijn eerste veldrit ooit in Vlaanderen. Gisteren won hij met de openingsrit in de Tour de Oman zijn eerste koers in Vlaanderen in 2023 als drager van de driekleur. Vier maanden eerder lukte hem dat al in de GP Rik Van Steenbergen. Tussendoor was er op maandag 30 januari bovenal de geboorte van zijn zoontje Jules.

perempic@rchief - foto Wout BEEL

Tim Merlier leeft op een wolk en stelt daarbij met groot genoegen vast dat hij bij zijn sprintondernemingen op de volstrekte steun van zijn Soudal-Quick.Step - kompanen mag rekenen. De openingsrit in Oman met finish in Muscat was géén eitje. Net voor de ultieme bocht raakte Tim het spoor van Jordi Warlop en Bert Van Lerberghe bijster, maar luttele tientallen meters verder had Josef Cerny hem al in de comfortzone teruggezet van waaruit hij niet veel later Bert een go toeriep. Tim kon zich niet meer houden, nam van misschien te ver over, schakelde meteen naar zijn 54x11 om onbedreigd te winnen en een pakkend wieggebaar in te zetten. Niet Pascal Ackermann noch Mark Cavendish maar wel David Dekker, Axel Zingle en Arne Marit kwamen het dichtst in zijn buurt.

Voor Tim is dit niet zomaar de openingszege van 2023 maar één met emotionele meerwaarde want in de eerste plaats opgedragen aan zijn zoontje Jules. Voor een andere dedicace had hij keuze te over: zijn mama Heidi (de waardin van Café Sint-Arnoldus ’t Pleintje in Wortegem-Petegem) was jarig op donderdag, zijn vrouw Cameron op vrijdag en zijn jongere broer Braam (die een tijdje aan veldrijden deed) op zaterdag. 

Na Oman volgen voor Tim de UAE Tour en Paris-Nice waarna zijn blijde terugkeer naar Vlaanderen (én naar Jules) met opeenvolgend Nokere Koerse, de Bredene Koksijde Classic, Gent/Ieper-Wevelgem en Dwars door Vlaanderen - Waregem als objectieven. 

Zijn volgende overwinning zal de 25ste op de uci-kalender zijn maar die zal (want allicht eerder behaald) geen sant in eigen land zijn.