Wààr eindigt het met de steeds 24-jarige Sloveen?

 

Clásica Jaén Paraíso Interior, 

(g)een zwaluw die de toon zet

voor Tadej Pogačar's lente

 

De Spaanse versie van de Strade Bianche: beter kun je de Clásica Jaén Paraíso Interior niet omschrijven. De eerste editie werd vorig jaar gewonnen door de Kazach Alexey Lutsenko met twee Belgen als gezelschap op het podium: Tim Wellens (toen nog Lotto-Soudal) en Loïc Vliegen. Tim maakte ook dit jaar deel uit van de kopgroep en zal samen met zijn kompaan Marc Hirschi de enige zijn die geamuseerd toekeek op de demonstratie van Tadej Pogačar die al op 40 km. de vlucht vooruit nam en niet meer verontrust werd.

Eén zwaluw maakt de lente niet? Inderdaad niet, maar dat was meer dan een ‘zwaluw’ met de allure van een sierlijke en krachtige hoogvlieger toch?!

Tadej Pogačar tijdens de Ronde van Vlaanderen 2022. Niemand die ooit sneller 

de Kwaremont opvloog, beweren bepaalde insiders. (perempic@rchief.be - foto UAE Emirates)

Vreemd dat deze reeds in bloedvorm verkerende Sloveen forfait geeft voor de UAE Tour, waarvan hij de dubbele titelverdediger is en die een organisatie van zijn sponsor is. Tadej kampte in januari met maag- en darmproblemen maar daaraan kan het niet liggen want zijn Spaans begin is een week eerder aan de orde dan de ontlopen UAE Tour. Daardoor gunt hij zich een week langer competitierust in de aanloop naar een drukke maart en april met opeenvolgend een Italiaans drieluik, een Vlaams en Waals tweeluik. Zou je durven uitsluiten dat hij de meeste van die zeven koersen wint waarin de drie monumenten centraal staan: Milano-Sanremo (waarin hij 12de en 5de werd), de Ronde van Vlaanderen  (waarin hij vorig jaar debuteerde met een 4de plaats en waarbij men beweert dat er nooit iemand sneller de Kwartemont opvlamde, maar niet op het juiste ogenblik) en Liège-Bastogne-Liège (die hij in 2021 won). Maar ook de vier andere zijn spek voor zijn bek: de Strade (waarvan hij de titelverdediger is), Tirreno-Adriatico (waarvan hij zelfs de dubbele titelverdediger is), Dwars door Vlaanderen (zijn verkenning voor de Ronde waarin hij genoegen nam met de 10de plaats), La Flèche Wallonne (die hem kennelijk het minst van al ligt want waarin hij parkeerde op de 9de en de 12de plaats)

Ben Turner (2de) bevestigde twee dagen na winst in Murcia zijn aansluiting bij de betere subtop.

Tim Wellens (2de vorig jaar, dit keer 3de) bevestigde zijn aanleg voor gravelkoersen (ook al 3de in de Strade van 2016) en weet nu al dat hij na het vagevuur van Lotto nergens beter kon aanmeren dan bij UAE.

Maar er was vooral Tadej Pogačar. Twijfel er maar niet aan dat hij ook dit jaar top zal zijn en zo de mondiale numero uno blijven. Of dat gepaard gaat met een derde Tourzege in vier jaar?  Het één hoeft het ander niet uit te sluiten waarbij ik niet aan de indruk ontkom dat de steeds nog maar 24-jarige Sloveen liever de beste van het hele seizoen is dan enkel maar van juli. Nog deze maand ook rondt hij de kaap van 50 overwinningen op de uci-kalender.

Ik kijk verder. Generaties kun je niet vergelijken, palmaressen wel. Uit mijn naoorlogse palmares ranking heb ik van alle toppers hun vijf beste jaren gedistilleerd. Ook daarin leidt Eddy Merckx vòòr Bernard Hinault, Sean Kelly, Fausto Coppi én zowaar … Freddy Maertens!

Tadej Pogačar staat voorlopig 35ste met slechts drie topjaren op de teller. Indien ik het gemiddelde van die drie jongste drie jaren toeken aan dit en aan volgend jaar en bijtel dan staat Tadej al in de top tien. Let wel: hij zal dit en in 2024 nòg beter doen dan in 2020, 2021 en 2022. Met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid staat hij eind oktober 2024 in de buurt van de top vijf en dat met beduidend minder wedstrijden dan indertijd Merckx, Hinault, Kelly, Coppi en Maertens.