Thomas CHAMON wil dat Van Moer u19 zich in 2025 meer in de bréédte profileert

Een seizoen als dat van 2024, georchestreerd door Kenny Desaever,  zal Wielerteam Waasland - Van Moer niet gauw opnieuw te beurt vallen.

Spilfiguur in die overvloed was Matijs Van Strijthem die de stoutste verwachtingen nog ruim overtrof. Na een energiek begin zonder overwinningen trad hij vanaf mei helemaal op het voorplan met als kroonkurk het magistraal gewonnen BK in Koksijde.

Als drager van de driekleur won hij niet al te vaak, uitblinken deed hij des te meer and we ain’t seen nothing yet! Als joekels op de reuzentaart kwamen daar in augustus in Luoyang (China) nog de wereldtitel én in het omnium en in de madison (met Nolan Huysmans) bij. Zijn ‘moeilijke’ naam werd niet langer onjuist geschreven. 

Er was dus vooral Matijs Van Strijthem maar ook Dries Van Meenen, Louis Weyts, Thor Stuer, Lowiek Misseeuw, Witse Bertels, Briek Plasman en last but very not least Toon De Zutter droegen hun steentje(s) bij. Die laatste drie zijn trouwens ook in 2025 nog junior en dat opent perspectieven, vooral van Toon mag aardig wat verwacht worden. Als eerstejaarsjunior was hij in 2024, qua pure resultaten en zelfs zonder overwinningen, in 2023 minstens de evenknie van de evenknie van Matijs, wat toch al iets betekent.

 

En Toon zal meer dan goed omringd zijn om te beginnen door zijn al bekende leeftijdsgenoten Witse Bertels en Briek Plasman. Witse reed met Thor Feyaerts een uitstekende Gentse Toekomstzesdaagse en zo’n boost neem je altijd mee naar het wegseizoen.

Er werd onder meer een trio van GMS CT Glabbeek bijgehaald: Floren Appeltants, Brend Van Aerschot en Maxime Vansteenkiste, geen notoire winnaars maar jongens waarop veel rek zit. 

Uit de eigen rangen worden Lennert Everaert (een veropenbarende nieuwkomer in 2024), Zjef Goossens, Jelle Heyns, Arne Vanderlinden, Cedric Van Gijsel, … verwacht als meerwaarden. 

Ook benieuwd wat de trage maar gestage groeiers Arjen Decroo en Matteo Toortelboom (13x top 10 in 2024) ervan bakken. 

Tenslotte is er de vreemde eend in de bijt, de Brit Casey Humber-Kelly, die vorige zomer optrok met Van Moer CT, in juli negende werd in Sinaai en wiens waarden dermate bekoorden dat hij een kans afdwong.

Met zijn 30-koppige kern wil Thomas meer in de bréédte werken dan afgelopen seizoen toen het (en hoe terecht!) vooral rond Matijs draaide.

De samenwerking met Avia-Rudyco als Waasland Wolves wordt in enkele 1.1 en 2.1 wedstrijden voortgezet. 

Kenny Desaever zal zich de komende jaren vooral inlaten met zijn dochter Aiko die nieuwelinge wordt. Hij liet zijn sidekick Thomas, die (foto) zelf een uitstekend jeugdrenner was maar als contractrenner al snel streng de eer aan zichzelf hield, een dierbare erfenis na. 

Chamon krijgt Gentenaar Jonas Van Hecke in steun en tijdens de drukste maanden zal ook Kenny bij gelegenheid nog eens bijspringen. Thomas is dagdagelijks in Zedelgem aan de slag als verkoper bij Soigneurs Vélo by De Fietsenmaker van Bram Misseeuw (volgens Thomas de beste patron die men zich kan indenken).

In Memoriam: Tuur HANCKE

 

... gisteren plots overleden op zijn 19de verjaardag.

Innig medeleven met zijn familie, met zijn medestudenten, met zij die vier seizoenen met hem koersten, met al wie kende en met de héle vélen die hem graag hadden.

Op woensdag 9 juli 2025 in Dikkebus  

Ertevoedekoers organiseert manche in de Topcompetitie der nieuwelingen

Moeilijke tijden voor het jeugdwielrennen doen een respectabel inrichters versagen terwijl ertevoedekoers liever een tandje bijsteekt en enkele accenten verlegt. 

Op zaterdag 6 maart 2025 is er de traditionele opener op de Vlamertingse wijk De Brandhoek met een koers én voor junioren én voor nieuwelingen. De meisjes jeugd wordt niet afgevoerd maar zijn ’s anderendaags in De Klijte de prelude van de junioren, die dat weekend tweemaal aan zet zijn en daarvoor beloond worden met extra prijzen.

Op zaterdag 26 april 2025 is er voor diverse categorieën de nationale tijdrit in Poperinge, het eerste vlaggenschip van ertevoedekoers. Vooral de junioren krijgen allicht een nog betere bezetting want geen concurrentie meer van hun E3 Harelbeke die opklimt naar vrijdag 28 maart 2025, op dezelfde dag van hun grote broer van de World Tour.

Op woensdag 9 juli 2025 is er in Dikkebus de surprise van de chef met de tweede manche der Topcompetitie voor nieuwelingen, meteen ook het tweede vlaggenschip van ertevoedekoers. waar 's lands beste u17 (onder anderen Brent Biesbroeck en Wannes Descan op bijgaande foto) gretig op afkomen. 

De andere manches van die Topcompetitie zijn: de Ronde van Vlaanderen (Oudenaarde, 25 mei), de GP Gilles (Jemeppe-sur-Sambre, 28 september) en de Affligem Classic (12 oktober). Herman Vanspringels Diamond verdwijnt uit Vorselaar én uit de Topcompetitie, jammer voor zo’n decennialange prachtorganisatie. Zo zie je maar …  

Tenslotte was er Stavele, een nieuwkomer op zaterdag 24 augustus 2024 voor nieuwelingen en junioren op de roots van contractrenner en clubpeter Stan Dewulf, helaas op een dag waarop alles tegenzat wat maar kon tegenzitten (zware concurrentie van andere wedstrijden en apocalyptische weersomstandigheden) zodat Koen Dewulf en de zijnen hun organisatie niet onbegrijpelijk even on hold zetten. 

Bij Jos LAMMERTINK was het niet al goud wat blonk, 

er was ook véél Multatuli

 

Daags na Jean Jourden zijn we dus ook nog de zestien jaar jongere Jos Lammertink kwijt.

Net als bij Jourden had je er zwaar op ingezet dat Lammertink het in de beroepscategorie nog vèrder zou schoppen dan hij uiteindelijk deed en dat had parallelle oorzaken: een kwakkelende gezondheid maar iets ‘nog veel ergers’ overkwam de Nederlandse Adonis.

Jos was een uitmuntend jeugdrenner, die vanaf 1975 driemaal op een rij NK veldrijden werd. Ter afwisseling werd hij als amateur in 1978 NK op de weg in Adsteeg en in 1979 in de achtervolging. Dat jaar behaalde hij ook de eindzege in Olympia’s Tour.

Jos vervolgde zijn hoge vlucht in de beroepscategorie, waarin hij in de jaren 80 van vorige eeuw enkele tientallen overwinningen behaalde, waarin enkele kanjers. Toch was hij, aangezien hij zichzelf net niet goed genoeg achtte om een absolute kopman te zijn, niet te beroerd om zich als goedbetaalde meester-helper uit te sloven voor Eddy Planckaert en Eric Vanderaerden. Dat creëerde ook ruimte voor mooi eigen gewin.

Lammertink was vanaf 1980 klaar voor de profcategorie met HB Alarmsystemen. Aanpassingsproblemen waren nauwelijks aan hem besteed: 11de Omloop Het Volk, ereplaatsen in de daguitslag van Paris-Nice, 16de Ronde van Vlaanderen,… Op dat veropenbarende voorjaar volgde de Vuelta die toen nog in de lente werd verreden. Op 1 mei won hij met ruime voorsprong de 9de rit in Burgos. Met andere dichte ereplaatsen in de daguitslag kwam hij in de puntenstand uit op de derde eindplaats. Zijn maidenseizoen kon dan al niet meer stuk. 

In 1981 viel zijn klassieke lente wat tegen maar dat werd meer dan wat gecompenseerd met een nieuwe dagzege in de  vroege Vuelta, dit keer in Sevilla. Ook in de ronden van Luxembourg en van eigen land kwam hij dicht bij een ritoverwinning. 

In 1982 viel hem een beter voorjaar te beurt: 13de Omloop Het Volk, 12de Ronde van Vlaanderen, 11de in de Amstel, … Jos hernam in juni met een zege in de proloog van de Tour of Sweden, een kabinetstukje dat hij bijna herhaalde in de Ronde van Nederland waarin hij met een fractie seconde geklopt werd door Jan Raas. Het jaar daarop was het Bert Oosterbosch die Lammertink daar afhield. Jos hield er wel Greg LeMond, Adrie van der Poel en Joop Zoetemelk achter zich. En bovenal: het waren rendabele nederlagen die een lucratief driejarig contract bij Panasonic opleverden.

Jos’ oogstjaren waren aangebroken. Hij reed een uitmuntend voorjaar bekroond met winst in Kuurne, daags nadat hij in de Omloop Het Volk had bijgedragen tot de triomf van Eddy Planckaert. 

Hij sloot dat veropenbarende 1984 af zoals hij eraan begon: met de dichtste eindplaats in de Etoile de Bessèges respectievelijk de Ronde van Nederland, gewonnen door zijn kompanen Eddy Planckaert en Johan Lammerts. Jos was dus medewinnaar. 

Wie hield het voor mogelijk dat 1985 daarentegen een nuljaar zou worden? De ziekte van Pfeiffer (klierkoorts) was de grote boosdoener en problemen met de schildklier ondermijnden nog meer zijn performance.

Het werd nog voor onmogelijker gehouden dat Jos zich al in 1986 zou herpakken. Toch realiseerde hij het met een dagzege in de Valenciana en een derde plaats in de E3 Harelbeke (gewonnen door teamgenoot Eric Vanderaerden). Bovenal was er de Nederlandse titel en trui op 22 juni in Geulle, waar hij zijn gezellen Nico Verhoeven, Peter Steven-haagen en Joop Zoetemelk vloerde. Fier als een gieter debuteerde hij in de Tour met zijn kakelverse driekleur maar het mocht niet duren door een afschuwelijke val in de vierde rit naar Evreux die hem voor de rest van het seizoen uittelde. Jos had een mooier afscheid van Panasonic voor ogen.

Hij kwam goed terecht bij het opstartende Transvemij (TVM), waarvoor hij een vroege zege behaalde in de Elfstedenronde van Brugge. Ook in de E3 Harelbeke deed hij (6de) weer mee voor de vette prijzen. Bijna won hij de Tour de l’Oise, enkel de beter omringde Jelle Nijdam (Superconfex) bleef er hem met twee seconden voor. Jos was gerodeerd voor zijn eerste (en enige) Giro, die hij feilloos maar anoniem volbracht.

Dat kondigde het begin van het einde aan, hoewel hij begin 1988 nog de openingsrit der Tour Méditteranéen in de sprint won van Eddy Planckaert en Theo Smit. Eind augustus werd Jos nog vierde in Veenendael. Het was zijn zwanenzang want 1989 was, net als 1985, een quasi nuljaar. De vreselijke spierziekte woekerde dan al in zijn lichaam.

Een nog veel meer donkere wolk maskeerde zijn ogenschijnlijk mooie bestaan: als junior werd hij seksueel misbruik door zijn coach en dat verklaart waarom men op de podia zelden of nooit een goedlachse, breed armzwaaiende maar een stoïcijnse Tukker te aanschouwen kreeg.

Het was een trauma dat hij jarenlang als een zwaar blok aan het been meesleepte maar waarover hij uit diepe schaamte zweeg. Het zinderde ongetwijfeld ook na tijdens zijn professionele koersjaren. En wij maar onwetend poneren dat van Jos Lammertink (nòg) meer hadden verwacht dan het niet geringe dat hij ondankbare omstandigheden had waargemaakt.

Jos vocht telkens dapper terug, zijn mentale veerkracht leek in verhouding te staan tot zijn gestalte (1,92 meter). Zelfs tegen zijn slopende spierziekte, die traag maar gestaag ontwikkelde en hem tenslotte aan een speciale stoel kluisterde, gaf hij zich niet gewonnen maar uiteindelijk moest hij wel want “enkel zijn hoofd functioneerde nog”, liet iemand uit zijn directe omgeving zich ontvallen.

 

Het door Gijs Eijsink even openhartig als aangrijpend geschreven boek “De Reus van Wierden” maakt duidelijk hoe de extremen des levens mekaar kunnen raken. Het mooie boek had ook Multatuli = ik heb véél geleden als titel kunnen hebben. 

Ziedaar het verbaal testament van de mooie maar getormenteerde Jos Lammertink die er zich helemaal kon in vinden. Het juweeltje rolde begin november van de persen, helaas perfect getimed want Jos overleed op zondag 24 november.

 Als prof gebuisde Franse WK bij de jeugd ...

Wijlen Jean JOURDEN telde in die rol nogal wat voorlopers en navolgers

 

Als de dag van gisteren herinner ik mij die zaterdag 2 september 1961 waarop Jean Jourden 53 dagen na zijn 19de verjaardag in Bern soeverein WK bij de amateurs werd met 22” voorsprong op ses compatriots Henri Belena en Jacques Gestraud. Het was (sorry Gilbert) immers aan de vooravond dat mijn toenmalig idool Rik Van Looy zijn tweede regenboogtrui zou grijpen.

Anderhalve minuut later regelde Guido De Rosso (zes weken eerder de Italiaanse winnaar van de eerste Tour de l’Avenir) de sprint van de ruime groep eerste achtervolgers vòòr Frans Melckenbeeck. Jan Janssen werd zevende, Martin Van den Bossche tiende, Gösta Petterson dertiende, … De vijf voornoemden werden behoorlijke à uitmuntende beroepsrenners, die de drie Fransen overrulden.

Jean Jourden was afkomstig uit Saint-Brieuc (departe-ment Côtes-d’Amor, région Bretagne). Als tiener was hij meteen veelbelovend en men zag in hem een potentiële opvolger van Jacques Anquetil. 

Drie maanden vòòr het WK had Jean de Route de France (de bescheiden broer van de Tour de l’Avenir) gemonopoliseerd door vier van de laatste zes ritten (ook de tijdrit) met ruime voorsprong te winnen en eindwinnaar te worden van een negendaagse met dertien ritten die evenwel uitsluitend was voorbehouden aan Franse amateurs zodat de demonstratie van Jourden moest gerelativeerd worden. 

Toen hij drie maanden later in Bern de regenboogtrui greep werden nog meer superlatieven bovengehaald maar dat was voortvarend. Pas in 1965 op zijn 22ste werd hij beroepsrenner bij Ford France - Gitane aan de zijde van zijn grote voorbeeld Jacques Anquetil maar na een teleurstellend seizoen muteerde hij naar het Mercier-BP van Raymond Poulidor. Ook daar sloeg het niet aan en hij verwijlde naar het nederige Tigra-Grammont van Jean de Gribaldy, die zijn carrière een nieuw elan schonk. Na een best aardig voorjaar kon hij eindelijk naar de Tour, die een laatste keer met landenploegen werd verreden. Hij gaf evenwel reeds op bij halfweg en het jaar daarop zelfs al tijdens de eerste week en in la grande boucle zou men hem niet meer terugzien.

In de overige wedstrijden bakte Jourden er meer van. Begin mei 1968 won hij binnen de week de Polymultipliée én de 4 Jours de Dunkerque, qua profiel twee totaal uiteenlopende koersen waarmee hij zijn veelzijdigheid onderstreepte. Anderhalve maand eerder was hij (na Raymond Poulidor maar vòòr Roger Pingeon) tweede geworden in het Critérium National. Na zijn faliekante Tour herpakte hij zich in Paris-Luxembourg (8ste) en won aansluitend de GP Ouest Franc in Plouay. Het leverde hem een selectie op voor het WK in Imola, waar hij zelfs de top tien haalde.

Zou hij een Frans Verbeeck avant-la-lettre zijn met een late roeping? Néén, in 1969 won hij wel opnieuw de GP van Plouay maar op zijn 26ste was hij al op zijn retour, al zou hij met hart en ziel nog drie jaar langer koersen. Hij verraste nog een beetje in 1971 met een twaalfde plaats in zowel de Ronde van Vlaanderen als in Paris-Roubaix.

Eigenlijk ben ik té streng voor Jean Jourden die kampte met pleuritis, een ontsteking aan het borstvlies rondom de longen en aan de binnenkant van de thorax, de pleura. Dat ondermijnde in aanzienlijke mate zijn performantie zodat je eigenlijk moet stellen dat hij er als coureur in de gegeven omstandigheden het maximum uit haalde.

In het gewone leven bloeide Jourden wel helemaal open. Hij runde in Normandië een drukbeklant fietsenmagazijn en vestigde zich daarna aan de Côte d'Azur, waar hij vorige vrijdag overleed op 82-jarige leeftijd. 

Als Franse gebuisde WK in de hoogste opleidingscategorie is Jean Jourden geen alleenstaand geval. Meerdere Fransen waren hem voor, anderen kwamen na hem: Henry Aubry (Zürich 1946), Jacques Botherel (1965), Richard Vivien (Villach 1987), Romain Sicard (Mendrisio 2009), Kévin Ledanois(Richmond 2015), … en bij de junioren: Arnaud Gérard (2002), Johan Le Bon(Kaapstad 2008), Olivier Le Gac (Offida 2010), Pierre-Henri Lecuisenier (Kopenhagen 2011).     

Memorial Igor DECRAENE gààt 

Omloop der 3 Provincies komt terug

 

Na Igor zelf (in dramatische omstandigheden overleden op 30 augustus 2014) is ook de Memorial Decraene niet meer. In de nadagen van de overgeslaagde tiende editie werd, mede op aandringen van Igors ouders die oordeelden dat het voldoende was geweest, besloten om er in volle schoonheid de stekker uit te trekken. 

Jammer maar helaas want het betekent dat het jeugdwielrennen een absolute topdag verliest. Begin september 2025 zal het stil en sereen zijn aan de op andere jaren nazomerse bruisende Biest in Waregem.

 

Niet in het minst voorzitter en werkmier Koen Christiaens houdt er een dubbel gevoel baan over, een mix van begrip en hartenpijn, vandaar dat hij het graag op één of andere manier had voortgezet maar dat is minder evident dan het lijkt. Het enthousiasme is gedoofd bij de rest van het bestuur. Een mooie oorlogskas is er nog wel. Meestal is het omgekeerd. Koen zag twee mogelijkheden: de nationale tijdrit verhuizen naar een andere locatie of twee opgelijste wegkoersen in het leven roepen. Eén en ander zou voor hem evenwel een hoop ongekende administratieve rompslomp meebrengen en daar heeft hij allerminst zin in als een man van de logistiek en van het terrein. Wie Koen alsnog wil bijspringen om zijn nieuwe uitdaging vorm te geven zal meer dan welkom zijn. Raoul Decraene heeft dat alvast als eerste gedaan.

Er is nòg beter nieuws: de terugkeer van de Omloop der 3 Provincies in Avelgem op Hemelvaartsdag 29 mei 2025. Deze bloedmooie hellingen-koers werd voor het laatst georganiseerd op 26 mei 2022 en werd gewonnen door Sente Sentjens die zijn Amerikaanse medevluchter Artem Shmidt het nakijken gaf. Kay De Bruyckere won een minuut later de sprint voor de derde plaats. 

De Omloop der 3 Provincies was vanaf 1947 (gewonnen door Valère Ollivier) tot en met 1982 (Jan Van der Stappen) een prestigieuze koers voor beroepsrenners met een mooie erelijst waarop als meest spraakmakende winnaars Rik Van Steenbergen (1948), Briek Schotte (1954), Gilbert Desmet (1962), Marc Demeyer (1980), …

Daarop volgde een onderbreking van niet minder dan 35 jaar tot in 2017 met de heropstart voor junioren. De eerste drie edities kregen een buitenlandse winnaar: de Tsjech Tomas Kopecky in 2017, de Nederlander Wessel Krul in 2018 en zijn inmiddels illustere landgenoot Olav Kooij in 2019. Daarop volgden de coronajaren 2020 en 2021. Sente Sentjens werd in 2022 de voorlopig laatste winnaar die drie jaar later op donderdag 29 mei 2025 eindelijk een opvolger zal krijgen.

De UCI-kalender van de Junioren heeft ook in 2025 een krachtige Belgische klemtoon!

 

Volgens onderstaande summiere kalender moet je, om je als potentiële contractrenner te profileren als 17- en 18-jarige, niet al te vaak het land uit maar het is, inzake vertikale meters, toch beter van wel.

 

Negen binnenlandse 1.1-koersen: 

• Kuurne-Brussel-Kuurne (2 maart)

• Nokere Koerse (15 maart) 

• E3 Harelbeke (28 maart) 

• Liège-Bastogne-Liège (10 mei)

• Gent-Wevelgem (Ieper, 11 mei) 

• Ronde van Vlaanderen (Oudenaarde, 25 mei)

• Menen-Menen (6 juli) 

• Trofee van Vlaanderen (Reningelst, 30 juli) 

• La Route des Géants (Ieper, 31 augustus)

Zes binnenlandse  2.1-koersen:

• Guido Reybrouck Classic (Damme, 16 & 17 maart)

• Ster van Zuid-Limburg (18-21 april) 

• Sint-Martinusprijs (Kontich, 3-6 juli) 

• Aubel-Thimister-Stavelot (8-10 augustus)  

• ‘Keizer’ - Koksijde (20 & 21 september)

• La Philippe Gilbert (Remouchamps, 4 & 5 oktober).

NATIONALE KALENDER

BK: tijdrit in Heusden-Zolder (1 mei), wegrit in Hoogstraten (1 juni).

Beker van België:

• GP Ferdinand Bracke (Walcourt, 12 & 13 april)

• Vlaams-Brabantse Pijl (Korbeek-Lo, 4 mei)

• Muur Classic (Geraardsbergen, 8 juni)

• de Arend in Rekkem (22 juni)

• Tour du Condroz (Rotheux-Rimière, 29 juni),

• GP Ingelmunster (24 augustus)

• GP Honnelles-Angreau (13 september)

• GP Ernest Beco (Jemeppe, 28 september).

 

Losse interclubs (1.14): 

• GP Mouscron (27 april) 

• Omloop der 3 Provincies (Avelgem, 29 mei)

• Romsée-Stavelot-Romsée (14 juni) 

• GP Roger Deconinck (Berg-Kampenhout, 27 juli) 

• Limburgse Pijl (Tongeren, 17 augustus) 

• GP Jef Leonard (Wuustwezel, 7 september) 

• Vlaams-Brabant Classic (Zemst, 14 september).

 

… en méérdaagsen (2.14): 

• Vermarc Project (19-21 juli) 

• Triptyque Ardennais (29-31 augustus).

 

Nationale tijdritten: 

• Borlo (30 maart)

• Poperinge (26 april).

 

Ardennenkoersen: 

• Herbeumont (1 juli) 

• Couvin (24 juli).

 

Provinciale kampioenschappen: 

… die hopelijk ‘au grand complet’ worden georganiseerd (tijdritten tussen 8 en 16 april / wegritten weekend 17-18 mei). 

Voornaamste buitenlandse wedstrijden

•  La Bernaudeau (Fr., 23 maart)

•  Tour du Bocage & de l’Ermée 53 (Fr., 29-30 maart)

•  Cottbuser Rundfahrt (D., 11-13 april)

•  Paris-Roubaix (Fr., 13 april) NCup
•  Eroica (It., 16-19 april) Ncup

•  Omloop van Borsele (Ned., 27 april)
•  Course de la Paix (Tsj., 8-11 mei) Ncup

•  Tour du Pays de Vaud (Zwits., 22-25 mei)

•  Driedaagse van Axel (Ned., 23-25 mei)
•  Trophée Centre Morbihan (Fr., 31 mei & 1 juni)

•  La Classique des Alpes (Fr., 7 juni)

•  Acht van Bladel (Ned., 27-29 juni)

•  GP Géneral Patton (Lux., 5 juli)

•  GP de Luxembourg (Lux., 6 juli)

•  Ain Bugey Valromey Tour (Fr., 10-14 juli)

•  Tour de l'Abitibi (Can., 15-20 juli) Ncup

•  Watersley Challenge (Ned., 25-27 juli)

•  Giro della Lunigiana (It., 4-7 sept.)

•  GP Rüebliland (Zwits., 5-7 sept.)

Internationale KAMPIOENSCHAPPEN

WK: in Rwanda (21-28 september), tijd- &  wegrit.

EK: Drôme & Ardèche (Fr.) tijd- &  wegrit (begin oktober).

Het EK zowaar na het WK dus, de 'halve finale' na de 'finale' dus, van vijgen na Pasen gesproken die de impressie van het onuitgesproken failliet der landenkoersen versterken.

De kalender der nieuwelingen is in 2025 beter gestoffeerd dan de vorige jaren 

Vooreerst is er de Topcompetitie. What’s in a very name? Ik hou vol dat men het beter over de Interprovincie hebben met deze vier manches:

• Ronde van Vlaanderen (Oudenaarde, 25 mei)

• GP van Dikkebus (9 juli)

• GP A.R. Gilles (Jemeppe, 28 september)

• Affligem Classic (12 oktober).

Herman Vanspringels Diamond valt ervantussen en verhuist van Vorselaar naar Herenthout en wordt daar op 26 april 2025 een hopelijk fraai bezette 1.17.3 mét buitenlanders.

 

Uiteraard mocht de (sic) in-con-tour-na-ble Beker van België nog steeds niet ontbreken. De jamboree van de traditionele clubs telt opnieuw vier manches:

• Ronde de Mouscron (21 april)

• Omloop der Groentestreek (Sint-Katelijne-Waver, 27 april)

• de Katjeskoers (Ieper, 11 mei)

• de Wapi Classic (Escanaffles, 6 juli)

 

De Beker van België en de Topcompetitie zouden beter fuseren tot een Interprovinciale competitie waarin de clubs al hun beste elementen kunnen inzetten. 

 

Er zijn ook deze ‘losse’ interclubs (1.17): 

       • GP Jean-Pierre Monseré (Roeselare, 9 maart)

       • Motion Drives Classic (Denderhoutem, 21 juni)

• de “Prins” (Bonheiden, 8 juni) 

• GP Balen (27 juli)

• GP Roger Baguet (Parike, 14 september).

 

... en deze meerdaagsen (2.17):

• het Vermarc Project (31 mei & 1 juni)

• Ronde van Limburg (18-19-20 juli)

• West-Vlaanderen Tour (21 - 24 augustus)

• Triptyque Ardennais (29 - 31 augustus)

• Tour de la Basse-Meuse (7 september o.v.)

 

In Herbeumont (1-2 juli) en in Couvin (24.7) zijn er de traditionele individuele Ardennenkoersen bij uitstek. 

 

Borlo (30 maart) en Poperinge (26 april) organiseren een nationale tijdrit. 

 

Last but not least zijn er de kampioenschappen: 

de provinciale, die hopelijk ‘au grand complet’ worden georganiseerd (tijdrijden tussen 8 en 16 april / wegrit weekend 3-4 mei); 

de regionale: op Hemelvaartdag 29 mei het Vlaamse en het FCWB-kampioenschap; 

de nationale (tijdrit op 1 mei in Zolder, wegrit op 10 augustus in Putte).

 

Het (wellicht) in aantal verder teruglopende regionale koersen voor 15- en 16-jarigen zullen daardoor almaar beter bezet zijn. Less can be more!

Cannibal B Victorious 

Francis VAN MECHELEN 

leverde in op aantal, niet op kwaliteit

Ook kosmopoliet Francis Van Mechelen is ongeveer klaar met zijn opzet 2025. Het aantal renners werd gereduceerd naar zestien waarbij hij hoopt dat er tijdens de zomer zoals op andere jaren nog renners facultatief mogen bijgehaald worden.

Niettemin omvat zijn effektief nu tien nationaliteiten waarin de Vlamingen met zijn vieren het best vertegenwoordigd zijn: Jasper Christiaens en Leander De Gendt bleven, Noah Coninckx (GMS CT Glabbeek) en Matteo Vanden Wijngaert (Crabbé - Dstny) komen erbij.

Het wordt schuiven met de pionnen op een overdruk programma en keuzes maken. Zo worden Gent-Wevelgem (GP André Noyelle in Ieper) én Liège-Bastogne-Liège georganiseerd tijdens het weekend van 10-11 mei, waarop ook de Course de la Paix (Tsj., 2.NCup) eindigt.

 

Aan kwaliteit zal het Cannibal B Victorious alvast niet ontbreken.

Mikita Babovich won eind april de GP OG Cycles (een nieuwe IC in Dottignies) en op 1 september de GP Jef Leonard in Wuustwezel. Deze Wit-Rus verdiende dus veel respect maar werd op het EK van Heusden-Zolder naar Hasselt omwille van zijn (niet zelfgekozen) nationaliteit door de administratie van het kastje naar de muur gestuurd.

De net 17 jaar geworden Heimo Fugger (Oost.) deed het als één der jongsten van het peloton al uitstekend. 

Nikolaos Georgousakis (Griek) logeerde vanaf mei bij de familie Verhaegen (Begijnendijk), deed vrijwel overal mee voor de vette prijzen, werd zesmaal op het podium geroepen maar enkel op de hoogste trede van de aardig bezette Linterse tweedaagse.

Noël Goijert (Ned.) is een veldrijder die de weg op wil en die daar in augustus te Rijkevorsel (derde) een eerste keer zijn aanleg voor toonde. 

Valentin Hofer (Oost.) is een allrounder. De winnaar van de GP Roger De Coninck in Berg-Kampenhout werd drie maanden later tweede op het EK veldrijden in Pontevedra.

Janek Jackowiak (Pool) reed het hele seizoen als 16-jarige, wat hem niet belette om in nogal wat koersen een rol van betekenis te spelen: beste jongere in de Cottbuser, de Course de la Paix, de Lunigiana., … Iemand dus om (zeker in de meerdaagsen) goed in het oog te houden. Misschien rijk voortvarend maar hij kon wel eens de langverbeide opvolger van Michal Kwiatkowski zijn.

De Let Mark Jakobsons kwam tijdens de zomervakantie als nieuweling naar Vlaanderen. Begin juli won hij in Deurne, een maand later zag ik hem in Dadizele met zijn landgenoot Georgs Thumins een demonstratie weggeven, die kennelijk ook de klare kijkers Francis Van Mechelen niet ontgaan is.

Dat genoegen viel ook Mikolaj Legiec (Pool) te beurt. Die lukte tijdens het paasweekend 2024 bij na een dubbelslag: winst op zaterdag in Rotselaar en op maandag tweede in Mopertingen na zijn landgenoot Igor Mitoraj. Het was een copy paste van begin april 2023 toen hij op zaterdag (na zijn landgenoot Dawid Szulik) tweede werd in Zonnebeke en ’s anderendaags 112 concurrenten overwon in Zoutleeuw.

De Brit Dylan Sage is al evenmin een gewone. Behalve een wegrenner die bij ons sporadisch een overwinning ophaalde, werd hij aan bijna 52 km./u. twaalfde op het WK tijdrijden met slechts driekwart minuut meer dan Paul Seixas. Bovenal bracht Dylan op 18 augustus het Brits record op de 25 miles van Finlay Tarling op 45’38”. Finlay die eerder het record van zijn illustere broer Joshua verbeterd had. Hoogtemeters zijn Sage’s voornaam werkpunt in 2025.

Niet te veronachtzamen de Oekraïner met de onmogelijke naam Maksym Shcherbatskyi is qua prestaties door de omstandigheden in zijn land de minst illustere. Hij kwam in september naar Vlaanderen en werd (na Stan Kahn) tweede in Paal en (na Wout Van Steenlandt) in Pittem.

 

Last but not least zijn er twee Australiërs.

Hayden Stevens reed vrijwel het hele seizoen als 16-jarige, wat hem niet belette om al tijdens de lente op uiteenlopend terrein drie keer een gestoffeerd deelnemersveld te overwinnen: in Herenthout en in Molenstede (dubbelslag eind april) en in Orroir een maand later. Het waren niet de minsten die hij daar achter zich hield.

De nog drie maanden jongere Lucas Stevenson stond internationaal al iets verder met een best aardige Ain Bugey Valromey Tour (Fr.) als slotakkoord. In de GP Niels Albert van Tremelo overwon hij 90 (en niet van de minste) concurrenten. Ook in Bierbeek (Tristan Jannes) en in Ottergem (kompaan Nolan Huysmans) was hij er dicht bij.