Als prof gebuisde Franse WK bij de jeugd ...

Wijlen Jean JOURDEN telde in die rol nogal wat voorlopers en navolgers

 

Als de dag van gisteren herinner ik mij die zaterdag 2 september 1961 waarop Jean Jourden 53 dagen na zijn 19de verjaardag in Bern soeverein WK bij de amateurs werd met 22” voorsprong op ses compatriots Henri Belena en Jacques Gestraud. Het was (sorry Gilbert) immers aan de vooravond dat mijn toenmalig idool Rik Van Looy zijn tweede regenboogtrui zou grijpen.

Anderhalve minuut later regelde Guido De Rosso (zes weken eerder de Italiaanse winnaar van de eerste Tour de l’Avenir) de sprint van de ruime groep eerste achtervolgers vòòr Frans Melckenbeeck. Jan Janssen werd zevende, Martin Van den Bossche tiende, Gösta Petterson dertiende, … De vijf voornoemden werden behoorlijke à uitmuntende beroepsrenners, die de drie Fransen overrulden.

Jean Jourden was afkomstig uit Saint-Brieuc (departe-ment Côtes-d’Amor, région Bretagne). Als tiener was hij meteen veelbelovend en men zag in hem een potentiële opvolger van Jacques Anquetil. 

Drie maanden vòòr het WK had Jean de Route de France (de bescheiden broer van de Tour de l’Avenir) gemonopoliseerd door vier van de laatste zes ritten (ook de tijdrit) met ruime voorsprong te winnen en eindwinnaar te worden van een negendaagse met dertien ritten die evenwel uitsluitend was voorbehouden aan Franse amateurs zodat de demonstratie van Jourden moest gerelativeerd worden. 

Toen hij drie maanden later in Bern de regenboogtrui greep werden nog meer superlatieven bovengehaald maar dat was voortvarend. Pas in 1965 op zijn 22ste werd hij beroepsrenner bij Ford France - Gitane aan de zijde van zijn grote voorbeeld Jacques Anquetil maar na een teleurstellend seizoen muteerde hij naar het Mercier-BP van Raymond Poulidor. Ook daar sloeg het niet aan en hij verwijlde naar het nederige Tigra-Grammont van Jean de Gribaldy, die zijn carrière een nieuw elan schonk. Na een best aardig voorjaar kon hij eindelijk naar de Tour, die een laatste keer met landenploegen werd verreden. Hij gaf evenwel reeds op bij halfweg en het jaar daarop zelfs al tijdens de eerste week en in la grande boucle zou men hem niet meer terugzien.

In de overige wedstrijden bakte Jourden er meer van. Begin mei 1968 won hij binnen de week de Polymultipliée én de 4 Jours de Dunkerque, qua profiel twee totaal uiteenlopende koersen waarmee hij zijn veelzijdigheid onderstreepte. Anderhalve maand eerder was hij (na Raymond Poulidor maar vòòr Roger Pingeon) tweede geworden in het Critérium National. Na zijn faliekante Tour herpakte hij zich in Paris-Luxembourg (8ste) en won aansluitend de GP Ouest Franc in Plouay. Het leverde hem een selectie op voor het WK in Imola, waar hij zelfs de top tien haalde.

Zou hij een Frans Verbeeck avant-la-lettre zijn met een late roeping? Néén, in 1969 won hij wel opnieuw de GP van Plouay maar op zijn 26ste was hij al op zijn retour, al zou hij met hart en ziel nog drie jaar langer koersen. Hij verraste nog een beetje in 1971 met een twaalfde plaats in zowel de Ronde van Vlaanderen als in Paris-Roubaix.

Eigenlijk ben ik té streng voor Jean Jourden die kampte met pleuritis, een ontsteking aan het borstvlies rondom de longen en aan de binnenkant van de thorax, de pleura. Dat ondermijnde in aanzienlijke mate zijn performantie zodat je eigenlijk moet stellen dat hij er als coureur in de gegeven omstandigheden het maximum uit haalde.

In het gewone leven bloeide Jourden wel helemaal open. Hij runde in Normandië een drukbeklant fietsenmagazijn en vestigde zich daarna aan de Côte d'Azur, waar hij vorige vrijdag overleed op 82-jarige leeftijd. 

Als Franse gebuisde WK in de hoogste opleidingscategorie is Jean Jourden geen alleenstaand geval. Meerdere Fransen waren hem voor, anderen kwamen na hem: Henry Aubry (Zürich 1946), Jacques Botherel (1965), Richard Vivien (Villach 1987), Romain Sicard (Mendrisio 2009), Kévin Ledanois(Richmond 2015), … en bij de junioren: Arnaud Gérard (2002), Johan Le Bon(Kaapstad 2008), Olivier Le Gac (Offida 2010), Pierre-Henri Lecuisenier (Kopenhagen 2011).