Wielerlegende Roger Verplaetse 

op 92-jarige leeftijd overleden

 

Vijf jaar geleden had ik de bijzondere eer en het grote genoegen om in ’t Pleintje (Maldegem) met Roger een mooie avond te delen, hij was toen bijna 87 jaar but still very alive and kicking. Mijn zalig relaas van toen …

Roger was er met zijn 22 jaar jongere echtgenote Kathleen De Busschere (medisch pharmaceutisch afgevaardigde bij Sanifort - Leuven).

Als veelwinnaar bij de jeugd maakte Roger in de Vredeskoers van 1954 kennis met het internationale wielrennen. Zelf viermaal in de top tien hielp hij René Van Meenen aan twee dagzeges en de derde eindplaats op zowat acht minuten van de Deen Eluf Dalgaard. 

Roger Verplaetse reed in de tweede helft der jarig vijftig onafgebroken
voor het roemruchte Faema van Rik Van Looy.

In 1955 begon hij nog als onafhankelijke en na drie overwinningen kreeg hij vanaf 22 juni voor een schamele 50 euro per maand bij Plume Vainqueur het label beroepsrenner opgekleefd. In 1956 nam hij een blitzstart met winst in zijn eerste drie koersen: Petegem, Aalter-Brussel-Aalter en Handzame. Hij verdiende er een promotionele overstap mee naar Faema-Guerra. Hij voerde zijn zegecijfer op naar negen met vooral winst in de toendertijd hoog ingeschatte Omloop van de Vlaamse Gewesten, een rit in de Ronde van Nederland en in de Oost-Vlaamse (Berlare) en de Nationale Sluitingsprijs (Putte-Kapellen). 

MEERMAALS “NET NIET”

- “In 1956 en 1957 behaalde ik, vooral in Vlaanderen, een resem overwinningen”, memoreert Roger. “In Kortrijk werd ik in 1957 ei zo na kampioen van België. Maurice Blomme, die nochtans voor Bertin reed, leidde voor mij perfect de spurt aan maar ‘sloot de deur’ aan de verkeerde kant zodat ik moest afremmen om André Vlayenbuitenom te passeren. Ik naderde nog tot op een banddikte die een hemelsbreed verschil uitmaakte. Naderhand presteerde ik ook uitstekend in het pre-wereldkampioenschap in Waregem, werd in overweging genomen voor een WK-selectie maar tenslotte niet weerhouden. Er mochten er slechts zeven per land aan deelnemen en het was geen oneer te moeten wijken voor Fred De Bruyne, Germain Derijcke, Raymond Impanis, Marcel Janssens, Julien Schepens, Leon Van Daele en Rik Van Looy. Rik Van Steenbergen was als titelverdediger automatisch geselecteerd.” 

VERSPLINTERDE HEUP IN DE VUELTA

In 1958 was Roger helemaal klaar voor een doorgroei naar het grotere werk. Na het gemiste BK van 1957 werd het ook een “net niet” in Paris-Roubaix 1958.

- “Eigen schuld, dikke bult”, vond Roger daarvan. “Met de Ier Seamus Elliott reed ik de roze piste van Roubaix op met een halve ronde voorsprong. Als ervaren pistier had ik beter moeten weten. In plaats van mekaar op te jutten voor minstens de tweede plaats bestonden we het te surplacen zodat we door het peloton overspoeld werden. Ik werd wat getroost door het feit dat mijn ploegmaat Leon Van Daele de spurt van de eeuwwon.”

1958 leek het seizoen van de doorbraak te worden, ingezet met een dagzege in Levante, die hij leek te herhalen in de Vuelta tot hij in een afdaling door een onverhoeds overstekend meisje zwaar ten val kwam en opgeraapt met een versplinterde heup, aanvankelijk zonder aanslepende naweeën. 

 

- “Bij Rik Van Looy lag ik in de bovenste schuif”, herinnerde Roger zich graag. “Achter mijn brede torso ving hij niet al te veel wind en dat kwam hem vooral in de spurt aardig van pas. Rik was er mij dankbaar om: ik won meerdere keren met hem als tweede en dat kunnen er niet velen zeggen. Helaas heb ik zijn meest weergaloze jaren niet met hem kunnen delen. Met mijn geteisterde heup kwam het niet meer goed, ik heb er trouwens nog steeds behoorlijk wat last van. Ik werd een meeloper die nog slechts tweemaal won: in eigen Maldegem 1959 en in het liefdadigheidscriterium van het Psychiatrisch Centrum Sint-Amandus Beernem 1960.

- “Tweemaal vòòr eigen volk”, steekt Roger een beetje de draak met zichzelf.

Zo gek was hij evenwel ook niet. Na een teleurstellend seizoen 1960 hield hij de eer aan zichzelf en stopte al op zijn 29ste met koersen.

VAARDIGE HANDEN EN EEN VLOTTE TONG 

- “Met evenveel pijn in het hart als in de heup deed ik dat”, bevestigt Roger. “Ik moest mijn leven helemaal heroriënteren. Dat viel mij zwaar maar dat lukte beter dan ik vreesde. Ik nam mijn lot stoutmoedig in eigen handen. Bij Marly in Brussel vroegen ze een vertegenwoordiger voor de distributie van hun kwaliteitsmotoroliën en additieven voor diesel- en benzinewagens, motorfietsen en tuinbouwtoestellen. De sollicitant moest wel de kwalificatie van technisch ingenieur kunnen voorleggen. Toch stapte ik er op af met de melding dat ik een technisch ... coureur was geweest die behalve over een grote longinhoud en sterke benen ook over vaardige handen en een vlotte tong beschikte. Ze moeten nog al onder de indruk geweest zijn van mijn betoog want luttele dagen later mocht ik al vernemen dat ik de job had. Die heb ik niet minder dan 55 jaar uitgeoefend als was het mijn eigen bedrijf en dat doe ik on low profile nog steeds, ik heb vandaag nog een nieuwe klant aangeworven.” 

 

Met zijn eerste echtgenote Adrienne Steyaert runde Roger, tot haar overlijden, ook dertig jaar lang het druk beklante café ”De Gouden Leeuw” in Maldegem.

 

Ruim twintig jaar geleden zag ik Roger Verplaetse al eens terug toen hij, met zijn schoonzoon Geert Van Vooren als doelman, bij Daring Blankenberge het spraakmakende tijdperk-Dudal meemaakte. 

 

Wanneer ik Roger in 2018 aanschouwde en bezig hoorde dan schrok het ouder worden almaar minder af, besloot ik toen maar aan alles komt een einde, zelfs aan de ‘onsterfelijke’ Roger Verplaetse.

Zijn afscheidsplechtigheid is op dinsdag 14 november om 11 uur in aula De Nachtzon, Aardenburgkalseide in Maldegem.