De wielergemeenschap overleeft elke beproeving want het peloton ijlt altijd onverstoord verder …

 

WOUT zal zondag héél hard gemist worden zoals meer anderen vóór hem

Woensdag om kwart over drie werd Dwars door Vlaanderen in de afzink naar (niet van) de Kanarieberg opgeschrikt door een draconische valpartij waarvan Jasper Stuyven en bovenal Wout van Aert de voornaamste slachtoffers werden. Het stond al meteen vast dat beide coryfeeën er vier dagen later in de Ronde van Vlaanderen (en ook langdurig daarna) niet bij zouden zijn. In veel kringen kreeg men te horen: de Ronde zal onthoofd zijn en kan mij gestolen worden.

De koers heeft wel veel meer en nòg zwaardere beproevingen doorstaan. 

Zo was er op 4 juli 1962 in de Tour, waarin Rik Van Looy de absolute smaakmaker was tot hij in de eerste bergrit van Bayonne naar Pau door een jonge motard zwaar ten val werd gebracht en met een gescheurde nier tot opgave gedwongen. Voor velen was de Tour onthoofd en kon hij hen gestolen worden. Tot ene Jef Planckaert, de keizerlijke luitenant, het voortouw nam en op Superbagnères zelfs in het bezit van le maillot jaune kwam tot aan de 68 km. lange tijdrit van Bourgoin naar Lyon, waarin hij ootmoedig het hoofd moest buigen voor grootmeester Jacques Anquetil.

Zo was er bovenal op maandag 15 maart 1971 de kermiskoers van Retie, waarin Jean-Pierre Monseré als drager van de regenboogtrui de laatste hand zou leggen aan zijn voorbereiding op Milano-Sanremo. Op het grondgebied van Lille werd met wind mee de richting naar Gierle ingeslagen. Een moment van onoplettendheid deed Monseré op een uit tegenovergestelde richting komende Mercedes knallen, Jempi was op slag dood en met hem het hele koersbestel, opperde een minderheid maar de vrijdag daarop won Eddy Merckx voor de vierde keer Milano-Sanremo, spoedde zich naar België om in Roeselare de begrafenis van zijn jonge landgenoot bij te wonen, bij de kist neer te knielen en er zijn zegebloemen op neer te leggen.

Het drama met Monseré was het ergste want on-om-keer-baar. Toch leefde de hoop op dat zijn zoontje Giovanni als de kroonprins zijn papa virtueel zou terugbrengen. Niets van want het 7-jarige knaapje verongelukte op 17 juli 1976 op het fietsje en in de regenboogtrui die hij van Freddy Maertens voor zijn eerste communie cadeau had gekregen. Het peloton moest definitief zonder een nieuwe Monseré verder maar dat was amper een voetnoot bij het leed van een familie die zijn eerste smart nog lang niet te boven was.

Zo was er op 28 mei 1977 de massaspurt van de Giro. Freddy Maertens had al zeven dagzeges behaald en wilde er op het autocircuit van Mugello een achtste aan toevoegen. Hij en Rik Van Linden haakten evenwel in mekaar en vooral voor de wereldkampioen waren de gevolgen vèrstrekkend: hij brak een pols en vooral een handbeentje (scafoïd) dat moeilijk heelde en dat hem langdurig parten speelde. Ook toen leek de Belgische fractie van het peloton onthoofd maar slechts voor luttele dagen tot eerste luitenant Michel Pollentier, opgejut door Lomme Driessens, het heft met bravoure overnam en de 60ste Giro won. 

Ziedaar enkele frappante voorbeelden van hoe de wielergemeeschap er telkens opnieuw in slaagt om zijn beproevingen te overleven. Het zijn er evenwel een pak meer en ook Remco Evenepoel kreeg er op 15 augustus 2020 mee te maken in de vervroegde Giro di Lombardia toen hij over de Muro di Sormano diep in het ravijn keilde en met een complexe bekkenbreuk en een bloeduitstorting aan de longen behoedzaam werd opgetild. Er toen van uitgaan dat het wel nog zou goedkomen was een joekel van een illusie. Het peloton zou andermaal zijn kroonprins kwijt zijn, luidde de voortvarende conclusie.

Elf maanden eerder waren ook de koersdagen van Wout van Aert in gevaar nadat hij tijdens zijn eerste Tour een bocht te scherp afsneed, aan het uitgestoken hekken haperde en met een vreselijke wonde aan het rechterbovenbeen werd opgeraapt. Op de weg kwam hij dat jaar niet meer in actie, wel in het veld vanaf 27 december in de Azencross van Loenhout. Die jaarwende zette de toon voor zijn totale heropstanding in 2020, waarin hij vooral de door Covid-19 verlate Milano-Sanremo won, in de Belgische driekleur twee ritten in de Tour en op het WK zowel in de tijd- als in de wegrit tweede werd en tenslotte ook in de Ronde van Vlaanderen.

Nu moet Wout dus letterlijk uithuilen en vanaf nul herbeginnen in plaats van Vlaanderen en/of Roubaix (proberen) te winnen zoals hij zich al een halfjaar had voorgenomen. De medische dynastie - Claes staat er als het ware garant voor dat het goedkomt maar dat de media onderwijl ophouden met te speculeren wanneer en waar hij zal hervatten. Duurzaam herstel moet en zal daarin vooropstaan. De optie vanaf de Giro is pure waanzin, vraag het maar aan de ervaringsdeskundige Remco. Zelfs het plan B (roderen in de Tour waarna de Olympische Spelen) is very very wishfull thinking. Mijn eigen prognose maakt meer kans op slagen: een behoedzame aanloop naar de nazomer en herfst met de Vuelta en de WK’s als highlights.

Dat Wout het er onderwijl maar eens goed van neemt: rust en sereniteit in zijn gezin waarbij hij er wel over moet waken dat zijn guitig oudste zoontje Georges hem niet te hard aan het lachen brengt, zeker wanneer hij een komisch duo zou vormen met zijn bijna zeven maanden jonger broertje Jerome, voor wie Wout de Tour verliet wanneer zijn kompaan Jonas Vingegaard zijn tweede eindzege op rij op zak had.