Seth JACKSON

het Britse buitenbeentje 

van Acrog-Tormans

 

Seth Jackson is niet als een Britse drenkeling aangespoeld maar als een talentvolle jonge coureur in de armen gesloten door Acrog-Tormans Balen. Seth is afkomstig uit Leeds-Liversedge (West Yorkshire). Hij doorloopt het middelbaar aan de Hipperholme Grammar School en koerst al vanaf zijn zevende. De Junior Tour in Assen was in 2017 zijn eerste internationale ervaring.

Seth Jackson bij zijn eerste Vlaamse overwinning in Staden.
Bemerk hoe dankbaar hij verwijst naar zijn sponsor.

Als neo-nieuweling behaalde Seth in 2022 vijf overwinningen met bovenal de Otley GP en ’s anderendaags werd hij tweede in de Ilkley GP, een andere topkoers in eigen land. Seth werd eveneens de lachende tweede in de Trofeo di Ciclisma, een heuvelachtige wedstrijd in Mallorca. Hij onderscheidde zich ook als baanrenner in de National Road Series. Zijn verkenning in Vlaanderen liep minder van een leien dakje: 15de in Beveren-Waas, 19de in Kalmthout-Nieuwmoer en 12de in Westrozebeke.

Eén en ander leverde hem toch een precieus plaatsje op in de National School of Racing-Foundation, de Talent Development Pathway van British Cycling, die hem de kans biedt om als jonge renner uit zichzelf te halen. Tijdens de winter rijdt hij vooral op de piste maar tijdens de jaarwende zakte hij naar Vlaanderen af om er aan twee internationale veldritten deel te nemen met een vierde plaats in Kerniel en een twaalfde in Gullegem voor gevolg. Kort na zijn terugkeer was hij in sant in eigen Yorkshire.

De piste wil hij, met de puntenrit als favoriete nummer, niet helemaal afzweren. Toch richt zijn focus zich momenteel vooral op de weg, waarop hij twee drukbezette Vlaamse koersen (Staden en Reet) won en tussendoor (na Mauro Keppens) tweede werd in La Pévèle Classic op de Noord-Franse kasseien. 

Zijn intense aanwezigheid in Vlaanderen dankt hij aan Kurt De Vries met wie hij in contact kwam na zijn eerste koers in Beveren-Waas. Seth kept in touch with him via het doorgeven van zijn resultaten wat hem in november 2022 een precieuze stek opleverde bij Acrog-Tormans. Ook zijn kompaan Cisse Pauwels, bij wie hij enkele dagen logeerde, droeg zijn steentje bij tot een vlotte integratie vanaf de ploegvoorstelling. De resultaten bleven niet uit zodat Seth tot de vaste kern behoort en met vijf Vlamingen geselecteerd werd voor de Course de la Paix. Het zal bijdragen om ook als junior deel uit te maken van de Talent Development Pathway van British Cycling.

Tijdens de zomervakantie zijn er de Ardennenkoersen in Herbeumont en Couvin maar bovenal de Vuelta Bajo Aragon (Sp.) om zich verder te bewijzen in de aanloop na zijn belangrijke overstap naar de junioren. 

“Een zalige gast om mee te werken”, voegt zijn ploegleider Dirk Faes er maar al te graag aan toe.

Wim FEYS stapt in oktober op bij EFC - L&R - Van Mossel 

The Lead Out Cycling Academy

 

Wim Feys laat bij deze weten dat hij aan zijn laatste maanden bezig is bij EFC - L&R - Van Mossel The Lead Out Cycling Academy.
Dit heeft hij afgelopen dinsdag reeds in eerste instantie gecommuniceerd tijdens de ploegleidersvergadering waar de CEO, een bestuurslid en zijn collega ploegleiders op aanwezig waren. Voorzitter Kurt Debouck was niet aanwezig maar is ondertussen ook telefonisch op de hoogte gesteld.

Wim kan zich niet vinden in de nieuwe geïntegreerde vorm van communicatie die op dat ogenblik in de ploeg toegepast en gestimuleerd wordt. Zijn relaas daaromtrent …

(foto Gino COGHE)

Sedert 2011 maak ik deel uit van EFC en ik kan gerust zeggen dat ik het DNA van EFC in mijn lijf heb.

Na 10 jaar Beveren 2000 (van 2001 tem 2010) voelde ik me bij de 2 leiders van EFC Michel Pollentier en Kurt Debouck onmiddellijk thuis in een warme, familiale omgeving waarin professioneel werken met aandacht voor de mens en renner voorop stond.

Een team waarin duidelijkheid, structuur en een afspraak een afspraak was. Dit waren de waarden waar volledig achterstond. En dat rendeerde want jaar na jaar werden goede resultaten geboekt en konden jonge beloftevolle renners zich ontwikkelen tot uitstekende profrenners.

Toen eind 2021 de ploeg een samenwerking aanging met KSV Deerlijk en omgedoopt werd tot The Lead Out Cycling Academy stapte ik als één van de enigen van EFC na lang twijfelen in het nieuwe project. Ik durf gerust toegeven dat ik er sceptisch tegenover stond maar wilde er toch voor gaan. En naarmate het seizoen 2022 vorderde voelde ik dat er toekomst inzat.

De komst van een CEO, een nauwere samenwerking tussen de performance u19 en u23 en een sterke rennerskern voedde dit nog meer en in oktober 2022 was ik er volledig van overtuigd dat we vertrokken waren om iets moois uit te bouwen.

Maar niets was minder waar. Begin april, na zes maanden opbouwende frustraties en stressmomenten (die ik hier nu niet wens te benoemen) besliste ik om deze beslissing te nemen en niet meer door te gaan in 2024. 

De renners, de staff en het boegbeeld, zaakvoerder en wielermecenas Kurt Debouck zijn de reden waarom ik nog wil doorgaan tot eind dit jaar.  Ik heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel ten opzichte van hen. Sportief loopt het goed en is er in de ploeg een uitstekende samenhang, die zich weerspiegelt in de resultaten.

Ik zal me voegen naar de visie en werking van de ploeg om de rust te bewaren en wil er samen met renners en staff nog een schitterend jaar van maken. 

Begin oktober stopt het voor mij en zal ik met tevredenheid terugblikken op mijn EFC jaren.

Jasper VERBRUGGE

hoe lastiger, hoe liever

 

Jasper voetbalde aanvankelijk met de gewestelijke jeugd van FC Lichtervelde en koerste slechts viermaal met de 14-jarige aspiranten. Vorig jaar behoorde hij niettemin al tot de beteren van het bouwjaar 2007, weliswaar zonder overwinningen maar hij werd in Adinkerke wel de West-Vlaamse vice-kampioen en miste in Brasschaat slechts van een niet het Belgische podium.

Deze lente heeft hij er een prima eerste twee maanden opzitten. Vooral zijn primeurzege in Ichtegem was beklijvend en smaakte sowieso naar meer, al liet de volgende (in Veldegem) toch een kleine maand op zich wachten. Zijn regelmaat (tien top tienen) werd opgelijst door twee overwinningen (Ichtegem en Veldegem) en ereplaatsen in de Katjeskoers van Boezinge (4de), de Ronde de Mouscron (11de), Vezin (7de) en vooral in de nationale tijdrit in Poperinge (3de). 

Nu sluit hij almaar korter aan bij de nationale top en op die ingeslagen wag wil hij verder. De vorm van de dag zal bepalen waar hij maandag uitkomt in het BK tijdrijden in Waregem, waar hem geen parcours op zijn maat wordt geserveerd.

“Het beetje reliëf dat Jasper in Poperinge te beurt is in Waregem, op een brug over de snelweg na, niet voorhanden”, weet zijn papa Koen, die in het dagelijkse leven sales manager is bij Silo Construction & Engineering in zijn thuishaven Lichtervelde. “Er zit wel een rare lus en een bocht van bijna 180° in. Daar wordt het terugschakelen vanuit plankgas. Jasper zou zijn podiumplek van Poperinge graag bevestigen maar evident zal het niet zijn. “

De zaterdag daarop is er het PK in Adinkerke, waar Jasper vorig jaar tweede werd na Briek Plasman. Dit duel kon zich, met een strakke zeebries als enige scherprechter, wel eens herhalen. Daarna is er de drukke derde week van mei met de Herman Vanspringels Diamond in Vorselaar en de kleine Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde met tussendoor op Hemelvaartdag het Vlaams kampioenschap in Elverdinge.

Behalve die in de Vlaamse Ardennen zijn dat allemaal koersen die wat Jasper betreft lastiger mogen zijn zoals de Ardennenkoersen begin juli in Herbeumont (waar Jasper vorig jaar verraste met een elfde plaats) en begin augustus in Couvin.

Uitblinken wil Jasper bovenal in juni met de examens aan het Sint-Jozefscollege Torhout, waar hij de algemene richting Latijn zal afsluiten en inwisselen voor het meer specifieke Economie.

Yoram KNAEPEN 

boordevol vertrouwen 

naar de Course de la Paix

Na enkele jaartjes te hebben gevoetbald bij WS Linkhout en één jaartje BMX rolde hij als vanzelf in het wielrennen. Zijn papa Dirk (°1976) koerste ook en was een uitstekende junior, die in 1994 kampioen van Limburg werd en (na Steven Van Malderghem) tweede in de Trofee Het Volk. Het bracht hem in de semi-professionele teams van Eric Vanderaerden en Dirk De Wolf tot hij moest afhaken omwille van een hartspierziekte. Zelfs doorgedreven recreatief fietsen werd hem ten stelligste afgeraden.

De gezondheid van zijn zoon Yoram is wel helemaal oké wat hem toelaat om het veld en de weg te combineren. Tijdens de winter handhaafde hij zich in de subtop, in deze lente schuift hij almaar dichter bij de top. 

Met Mol-Sluis en Kalmthout-Nieuwmoer won hij de voorbije twee maanden al even vaak als over het hele seizoen 2022. Hij hernieuwde ook zijn Limburgse titel tijdrijden als de beste van het bouwjaar 2007. Vorig jaar werd hij in zijn provincie ook kampioen op de weg, tijdens de winter in het veld en nu dus opnieuw in het tijdrijden. In dat geval mag je het epitheton ‘veelzijdig’ in de mond nemen.

In nog meer andere mooiere koersen was Yoram aan zet met vooral een zesde plaats in Vezin, de openingsmanche van de Topcompetitie. Dat belooft voor het vervolg van het seizoen, dat hij volledig als 16-jarige doormaakt. Hij is in niets de allerbeste maar in alles meer dan goed zodat hij deel uitmaakt van het klimproject van Belgian Cycling. Het moet dus zijn dat hij ook voor hoogtemeters de neus niet ophaalt, anders had Acrog-Tormans hem met Jort Dockx, Jul Hélin, Seth Jackson (Gr.-Br.), Jinze Joris en Yasu Vervoort niet geselecteerd voor de Course de la Paix. 

Yoram is katterap zodat Yasu Vervoort voor hem in Zepperen wijselijk de vlucht vooruitnam om met een driekwart minuut voorsprong door de finish te rijden. In Mol-Sluis en Kalmthout-Nieuwmoer liet Yoram niemand ontglippen zodat hij tweemaal de hoogste trede van het podium mocht bestijgen met telkens Noah Coninckx als accesiet. Toch wil hij meer zijn dan een sprinter en daarom hecht hij veel belang aan het BK tijdrijden komende maandag in Waregem, waar hij zo dicht mogelijk bij het podium wil eindigen.

In zijn jonge koersleven loopt het op wieltjes maar inzake studies is Yoram een koele minnaar aan het Instituut Mariaburcht in Stevoort, waar hij de richting sport volgt. Hopelijk beseft hij tijdig dat zij die als coureur doorbreken heel meestal ook goede studenten zijn.

Pluimgewicht

Leander DE GENDT 

is tuk op hoogtemeters

Meer adept van het wielrennen dan de Denderleeuws familie De Gendt kun je moeilijk zijn.

Vader en kinesist Stefaan runt met Smart Cycling een zaak die 32 coureurs traint en zo juist mogelijk op de fiets zet. Twee van die bofkonten zijn z’n zoon Leander (°2007) en z’n dochter Itta (°2009), die vorig maand in Denemarken de 3 Dage I Nord Campione Cup monopoliseerde. 

Leander bmxt al vanaf zijn zesde met overwegend nipte maar leerzame nederlagen tegen kloekere leeftijdsgenoten. 

Ook in het veldrijden was (net) niet winnen meestal aan de orde met een vierde plaats in het BK 2023 als afsluiter. Voorlopig toch, want Leander wil l'embarras du choix zo lang mogelijk volhouden.

Tussendoor zette hij ook op de weg niet evidente stappen met een onwaarschijnlijke body mass index van amper 15,28 voor 47 kg. verdeeld over 1,74 meter. Het belette hem niet om zich, na een derde plaats in Herbeumont, ook te onderscheiden in de Vuelta al Bajo Aragón (Sp.).

Als tweedejaarsnieuweling lieten de eerste overwinningen niet lang op zich wachten. Het viel hem telkens te beurt onder de taalgrens. Eerst in de gewone maar met hoogtemeters bezwangerde koers van Nandrin, waar hij dit puikje achter zich hield: Yoram Knaepen, Edouard Claisse, Michiel Nijst, Yasu Vervoort, Jinze Joris, … De zondag daarop deed hij dat vetjes over in Vezin, de openingsmanche van de Topcompetitie, waarin Jinze Joris en Michiel Nijst zich als enigen in zijn hete spoor kon handhaven. Ook de andere voornoemden plus Mauro Keppens en Thibaut Van Damme moesten zich daar ootmoedig gewonnen geven. Van het bouwjaar 2007 lijkt op de hoogtemeters beter dan De Gendt, dat in schrijnend contrast tot het tijdrijden waarin hij op vlakke en winderige wegen als het ware van zijn fiets waait.

De manches van de Topcompetitie spreken het meest tot de verbeelding van Leander, al beseft hij dat hij op 14 mei in Herman Vanspringels Diamond minder te zoeken zal hebben dan de week daarop in de kleine Ronde van Vlaanderen, waar hij vorig jaar mee voorin zet tot een val in de laatste kilometer hem uittelde. Ook de overige manches zijn spek voor zijn fijne bek: de Ardennenkoersen van Herbeumont (begin juli) en van Couvin (10 augustus), de GP Ange-Raymond Gilles in Jemeppe-sur-Meuse (24 september) en de Affligem Classic (8 oktober). 

Leander wil in de Topcompetitie het beste uit zichzelf halen net als bij zijn studies richting Sport aan het SVI in Gijzegem.

 Jonathan VERVENNE 

tast enigszins in het ongewisse

De bijna 20-jarige Jonathan Vervenne solliciteert nadrukkelijk maar nièt obsessioneel naar een plaatsje in de beroepscategorie want hij wil dat paard niet al lopende beslaan. Er is immers bovenal de afsluiting van zijn tweede van zes academiejaren voor burgerlijk ingenieur aan de universiteit van Leuven. Zijn leeftijds- én studiegenoot Alec Segaert heeft de grote stap inmiddels al mogen zetten bij Lotto-Dstny. 

Jonathan zette vorige zaterdag een ijzersterke prestatie neer in de nationale tijdrit van Poperinge, die hij won in 26’57”555, wat staat voor een uurgemiddelde van 48,96 km. Vorig jaar deed hij over hetzelfde traject een kleine seconde extra en twaalf tellen meer dan Alec, zijn compagnon de route. Jonathan won op 4 maart al Le Tour des 100 Communes (Fr.) en twee zondagen later de Zuid-Kempense Pijl in Mol.

Het kan tellen als argumentatie voor een stap hogerop maar daaromtrent is het vooralsnog muisstil. Jonathan moet het vooralsnog dus doen met datgene waarop hij enigszins vat heeft en dat is om te beginnen het BK tijdrijden in Waregem, waar hij op 1 mei aan Robin Orins en local hero Victor Vercouillie challengers van formaat zal hebben. 

De zondag daarop is er Paris-Roubaix u23, een nog ongekend avontuur voor Jonathan, die bovenal uitkijkt naar de Giro u23, voorzien van 11 tot en met 18 juni maar aangezien er minder dan twee maanden vòòr de start nog geen rittenschema bekend is, kan het een veeg teken zijn van een mogelijke opschorting. De organisatie is nochtans in de sterke handen beland van RCS.

Die aantrekkelijke rittenkoers cumuleert met de examenperiode maar dat vormt voor Jonathan geen onoverkomelijk probleem. Tijdens de wintermaanden nam hij vlijtig al zijn studiepunten op en beschikt over de faciliteit om met de examens te schuiven. Hij zou die puzzel natuurlijk graag leggen maar de Italiaanse stukken ontbreken.

Ertevoedekoers vereerd met zijn aanwezigheid

 

Cian UIJTDEBROEKS

na Poperinge komt Romandië

In weerwil van een opdoemend virus dat nog meer andere renners tot opgave dwong in de Tour des Alps was Cian Uijtdebroeks er wel degelijk en op eigen verzoek bij in Poperinge om er ‘buiten competitie’ deel te nemen aan de nationale tijdrit (22 km.). 

Een grote eer en genoegen voor ertevoedekoers, die Uijtdebroeks’ aanwezigheid met een groepsfoto bezegelden. Het zou de komende jaren wel eens een refererend document kunnen zijn. De inrichters kregen van bondswege alvast een vlekkeloos rapport, wat hen aanmoedigt om de eerstvolgende jaren het BK naar de Hoppestreek te halen. Nu reeds zijn ze de generale repetitie van die titelstrijd op maandag 1 mei in Waregem. 

Zoals verwacht zette Cian geen wereldtijd neer, Jonathan Vervenne (-43"), Robin Orins (-6”) en Victor Vercouillie (-1”) deden zelfs beter maar dat was ingecalculeerd want Cian wilde na zijn herstel wat extra competitie en gewenning aan de specifieke tijdritfiets. Deze stijloefening zal hem goed van pas komen want morgen start hij in de 76ste Tour de Romandie, die begint met een proloog van 6,8 km. in Port-Valais en drie dagen later een oplopende tijdrit van 18,8 km. naar het skigebied boven Châtel-Saint-Denis. Deze tijdrit volgt op twee zware heuvelritten en gaat aan de koninginnenrit met ruim vierduizend hoogtemeters naar Thyon 2000 vooraf.

Cian Uijtdebroeks is geen notoir tijdrijder tenzij het traject bezwangerd is met veel hoogtemeters, waarnaar hij de jongste weken vol heeft toegewerkt in het vooruitzicht van de Tour de Suisse (11-18 juni) en bovenal de Vuelta (26 augustus - 17 september).

In géén van deze rittenkoersen zal voor Uijtdebroeks een spraakmakend klassement al aan de orde zijn maar helemaal verboden is het al evenmin. De pas 20-jarige Hannutenaar is nog altijd aan zijn grote verkenningsronde door wielerland bezig waarop de geleidelijke en duurzame progressie hoog in het vaandel wordt gedragen. Niet alles wat supergoed, komt even snel.

Ben HEALY 

we ain’t seen nothing yet?!

Tweede in de Brabantse Pijl én bovenal in de Amstel Gold Race: als dat niet de smaak van de overwinning mag hebben, wat dan wel?!

De Ier Ben Healy leek out of the blue op te doemen maar dat was geenszins zo. Het is het manco aan continuïteit dat hem in deze parten speelt.

Als 16-jarige (°11 september 2000) neo-junior was hij al op de afspraak in 2017: vierde in de Ronde des Vallées (Fr.) en derde in de Giro di Basilicata (It.) maar in 2018 bleef hij onder de verwachtingen met enkel een zevende plaats in de Driedaagse van Axel en een vijfde in de Ronde des Vallées (Fr.). 

Toch mocht hij op zijn 18de meteen contractrenner worden in Team Wiggins met als klapper de allerjongste dagwinnaar ooit in de Tour de l’Avenir. In Saint-Julien-Chapteuil haalde hij het van onder anderen Matteo Jorgenson, Tom Pidcock, Tobias Foss, Stefan Bissegger, Ilan Van Wilder, … 

De volgende drie jaar bleef Ben steil onder de verwachtingen met enkel een dagzege in de Ronde de l’Isard 2020 en in de Giro u23 in 2021. In 2022 verzeilde hij nog meer in de vergeethoek.

2023 werd helemaal anders. Een derde plaats in de Trofeo Calvia (Sp) zette al meteen de toon. Twee maanden later behaalde hij een dagzege in de Settimana Coppi e Bartali, kort gevolgd door een overwinning in de GP Industria & Artigianato. In de Pays de la Loire Tour (5de) lijstte hij zijn benijdenswaardige conditie nog wat verder op.

The new Healy was arrived en dat hebben zijn concurrenten geweten tijdens de voorlaatste week van april. Eerst was hij de lokomotief van de beslissende ontsnapping in de Brabantse Pijl, die hij overleefde met Dorian Godon tegen wie hij het in een sprintduel kansloos moest afleggen.

The best has yet to come … Vier dagen later behoorde hij opnieuw tot de beslissende ontsnapping die hij andermaal overleefde met de metronomen Tom Pidcock en Tadej Pogačar. De laagste podiumplek zou zijn hoogste goed worden. Ben was ook de eerste die Tadej moest laten rijden. Hij keerde wel nog terug op de eveneens geloste Pidcock van wie hij wegreed op zoek naar de tweede plaats. Dat bracht hem in een stroomversnelling waarmee hij Pogačar nog in verlegenheid bracht. Het had er de schijn van dat de volgwagen van organisator Leo van Vliet, met Walter Planckaert aan het stuur maar zonder jurylid aan boord, zich geroepen voelde om de Sloveen een zetje te geven. Feit is dat Tadejs geslonken voorsprong na die tussenkomst weer opliep. Zou Healy hem anders nog achterhaald hebben? Allicht niet maar de integriteit van het koersverloop was aangetast. Ben reed trouwens een kleine twee minuten weg van het trio Kron-Lutsenko-Pidcock en nog een minuut meer een volgend groepje achtervolgers. Significant!

Ben Healy maakte zich er alvast niet druk om, anders had hij zijn eigen feestje verpest. En komende week wenken er nieuwe uitgelezen kansen in La Flèche Wallonne en vooral Liège-Bastogne-Liège. De eerste zal misschien te steil zijn, de tweede moet hem beter liggen aangezien koersen van meer dan 250 km. blijken hem niet klein te krijgen. Hij zal er alleszins beter doen dan vorig jaar toen hij respectievelijk 130ste op 12 minuten van Dylan Teuns werd en in de uitslag van La Doyenne een DNF vòòr zijn naam kreeg.

Dertien dagen na het Waalse tweeluik wordt Ben Healy aangekondigd in de Giro, zijn eerste grote ronde waarin hij voor EF Education-EasyPost ingezet wordt naast rittenkaper Magnus Cort en klassementsrenner Rigoberto Uran. Als vrijbuiter kan hij ook daar verrassen. Hij is ook toe alles en nog wat bereid, zelfs voor het ophalen en verdelen van drinkbussen want dat deed hij al aan de kant van de weg voor de ploegmaats in Paris-Roubaix, waaraan hij zelf niet deelnam.

Victor VERCOUILLIE 

verbaasde vooral zichzelf

 

Het uurgemiddelde (45,677 km.) dat junior Milan Donie op het PK in Ruddervoorde over kortere afstand (16,52 km.) neerzette, was opmerkelijk maar wat dan met dat van Victor Vercouillie: 48,763 km. over 24,98 km.?! 

Robin Orins was bij afwezigheid van zijn (contractrenner geworden) kompaan Alec Segaert de gesolliciteerde West-Vlaamse kampioen tijdrijden u23. Hij zette met slechts zes seconden meer, ondanks een opspélende keel, een bijna navenante topprestatie neer. Jammer dat Alec (contractrenner geworden) er in Ruddervoorde niet bij was, zijn tijd zou een nog idealer referentiepunt geweest zijn voor Victor en Robin. In de nationale tijdrit van Poperinge volgende zaterdag is er wel een extra ‘maat der dingen’ want daar maakt Cian Uijtdebroeks hors concours vrij verrassend zijn opwachting.

Victor zelf zal een prestatie van dat formaat wel niet verwacht hebben als een vervroegd en exuberant verjaardagsgeschenk voor zijn papa Kristof, zijn strenge maar rechtvaardige rechter die hem toestond om enkele jaren alles op het wielrennen te zetten. Voor dit PK had hij zoonlief opgelijst met wat extra tips. In de vorige PK’s was hij nooit dichter geëindigd dan de zevende plaats. Begin september 2022 werd hij wel à 47,18 km./u. in de Memorial Igor Decraene verrassend derde na Alec Segaert (-1’06”) en Thibaut Bernard (-8”).

Op het BK in datzelfde Waregem krijgt hij op maandag 1 mei vooral te maken met de vice-kampioen 2022 Jonathan Vervenne (op nog géén tel van Alec Segaert)  én Robin Orins (daar vierde op 32”). Indien Victor dicht bij huis (Beveren-Leie) een superdag kent zoals in Ruddervoorde dan zal hij moeilijk te overtreffen zijn met de gouden tips van papa Kristof als extra troef.

Kristof had zijn seizoenbegin gemist door ziektetoestanden en valpartijen maar vanaf april braken betere tijden aan. Vandaag hoopt hij zijn bloedvorm te bevestigen in Liège-Bastogne-Liège u23.

Milan DONIE

staat al verder dan hij inschatte

Milan Donie (Kortrijk) is de derde West-Vlaamse eend in de bijt bij het Ag2R Citroen Development Team.

Hij voetbalde eerst bij Noordstar Heule, reed dus niet bij de aspiranten, was een bescheiden nieuweling die als neo-junior mooie stappen zette.

Na een derde plaats in de G.P. du Mont Noir - Saint Jans Cappel (Fr.) was het vooral La Route d’Eole die hem op de kaart zette. In de voormiddagrit reed hij 80 km. in de aanval, werd op de valreep teruggepakt maar hij hield nog reserves over om in de tijdrit na de middag knap derde te worden. Na afloop werd hij door talentscout Alexandre Pacot verzocht om zijn data door te mailen. 

Milan langs de Damse vaart in zijn Franse merkentrui, die hij om niet mocht dragen in Ruddervoorde omdat AG2R geen vergunning heeft bij Cycling Vlaanderen.

Enige tijd later had Milan zijn Franse contactpersoon weer wat te melden: dat hij tijdens de klimstage van Belgian Cycling in de Vogezen als eerstejaarsjunior de beste tijd ooit had gehaald  bij de bestorming van de Ballon d’Alsace, zelfs Jarno Widar kon niet beter doen. Alexandre Pacot wist genoeg.

Op de competitieve hoogtemeters kwam hij nochtans maar matig uit de hoek: 28ste Liège-Bastogne-Liège, 29ste Classique des Alpes (Fr.), 14de in Herbeumont en 29ste in Ain Bugey Valromey Tour (Fr.). Klierkoorts woekerde van half mei tot eind juli in zijn lijf en ondermijnde zijn prestatievermogen.

Hij was er begin augustus van af en zette meteen zijn zinnen op Aubel-Thimister-Stavelot, waarin hij wilde toeslaan in de koninginnenrit van Stavelot, maar waar hij à 65 km. per uur haperde aan een omhooggekomen kassei en uiterst zwaar ten val kwam en gedurende twee dagen in een coma belandde. Met een klontertje bloed in de hersenen mocht hij niet meer in competitie zodat zijn seizoen er half augustus al opzat. 

Milan kon ermee leven want hij had bereikt wat enkel in zijn stoutste dromen opkwam: als tweedejaarsjunior deel uitmaken voor AG2R Citroën u19 met zijn landgenoten Louïc Boussemaere, Steffen De Schuyteneer en Xander Scheldeman in een uitgelezen  internationaal gezelschap .

"Een unieke kans om uit te groeien tot de renner die ik zo graag wil zijn maar wat in de lente niet helemaal zal zijn ten koste van zijn hogere studies bedrijfsmanagement aan het Vives in Kortrijk .”

Het één hoeft het ander in 2023 niet helemaal uit te sluiten zoals pech wel doet. In de Guido Reybrouck Classic viel hij op een knie met langdurige naweeën die hem gedurende drie weken beletten om doorgedreven te trainen. Hij vreesde niet op zijn best te zijn voor het PK tijdrijden maar hij vermande zich en legde de 16,52 km. af in 21’42” aan een fraai gemiddelde van 45,677 km./u. waarvoor zijn jongere kompanen Xander Scheldeman (+3”) en Louïc Boussemaere (+29”) moesten passen. 

Hierna volgen de tweedaagse Gipuzkoa Klasika (Sp.), het BK tijdrijden in Waregem, Liège-Bastogne-Liège, de E3 Harelbeke, de blok voor de examens van juni (zijn drie academiejaren aan het Vives in Kortrijk heeft hij wijselijk verkaveld naar vier), de GP Valli del Doligo (It.), de Ain Bugey Valromey Tour, . allemaal afspraken waarop hij spraakmakend wil zijn, zelfs al zijn z’n lijnen als neo-belofte al uitgezet.

Milan heeft het enigszins in de genen meegekregen. Willy Donie (°1945) is zijn grootoom en was in de tweede helft der jaren zestig van vorige eeuw een kortstondige uitblinker in de kermiskoersen waarvan hij er zes won plus Tielt-Antwerpen-Tielt 1968 als kroonzege. Willy zette er al in april 1972 een punt achter. 

Ook Milans getalenteerde nonkel Wim Vanhuffel (°1979) zong het niet al te lang uit na vooral twee uitstekende Giro d’Italia’s (11de in 2005 en 17de in 2006). Wim heeft twee zonen die hopelijk duurzamer zijn: Matteo (°2006) bij de junioren, Moreno (°2009) bij de aspiranten zijn niet onaardig bezig. 

De bijna perfecte lente van

Arnaud DE LIE

 

Nog tien dagen vroeger dan een jaar geleden in de Trofeo Playa de Palma had Arnaud De Lie zijn openingstreffer aangetekend. Hij haalde het in Valencia (1.1), van een uitgedunde hoofdgroep. Zelfs de de 18 km lange Alto de Bixauca, met de top op 24 kilometer van de streep, kon hem niet vermurwen, wel  integendeel het was een natuurlijke bondgenoot om ruim het verschil te maken. 

perempic@rchief - foto Peter REMMERIE

In de aansluitende Etoile de Bessèges (2.1) behaalde hij twee spraakmakende dagzeges en in de Clasica Clasica de Almeria (1.Pro) werd hij zowaar verrassend geklopt Matteo Moschetti. Die nederlaag deed niets af van zijn euforische terugkeer naar eigen land, waar hij aan opieus menu begon in de World Tour.

In de Omloop konden de teams van de snelle jongens niet beletten dat de veel beter omringde Dylan van Baarle voor hen de vlucht vooruitnam. Zijn van Christophe Laporte, Alexander Kristoff, Tom Pidcock en Davide Ballerini gewonnen sprint voor de dichtste ereplaats mocht de smaak van de overwinning hebben en ’s anderendaags werd hij zevende in Kuurne.

Arnaud was helemaal klaar voor nog zwaardere opdrachten. In Paris-Nice was het aanklampen, waarna passen voor het moordende slotweekend in het hooggebergte.

Op drie dagen van zijn 21ste verjaardag schrok een deelname aan de absolute klassiekers hem niet af.  In Milano-Sanremo (95ste), Gent-Wevelgem (42ste) en Paris-Roubaix (50ste) was uitrijden (niet zonder pech) zijn hoogste goed nadat hij er de ogen de kost had gegeven.

Klagen en zagen is niet de regel van de Ardense fils de fermier met Stabroekse roots, die tussendoor zesde werd in Dwars door Vlaanderen van en naar Waregem en zijn voorjaar afsloot met een zevende plaats in de Brabantse Pijl nadat mechanische pech hem nochtans vèr teruggeslagen had. Er mag nu al onverkort beweerd worden dat de Brabantse Pijl één van de (vele) koersen is die De Lie ooit wint. Hij deed er gisteren reeds alles aan. Toen Andreas Kron in de kopgroep de rol loste, trok Arnaud vol door en reduceerde het tijdsverschil van anderhalve minuut naar 25”. Dat hij na die felle inspanning de sprint voor de zesde plaats van Alexander Kamp (Tudor) en Axel Zingle (Cofidis) verloor, was de logica zelve maar stoorde hem toch omdat hun team te weinig steun had geboden om de vluchters alsnog in te rekenen zodat er kon gesprint worden voor de podiumplaatsen.

Nu mag Arnaud zich voor enkele weken competitief terugtrekken op de ouderlijke boerderij in Vaux-sur-Sure (provincie Luxemburg). Hij wordt pas terug op de bühne verwacht op 1 mei in Frankfurt waarna een Franse periode met Morbihan, de Tro-Bro Léon en de 4 Jours de Dunkerque. Het zal verwondering wekken indien hij in die maand zijn huidig zegecijfer (3) niet heeft opgelijst of zelfs verdubbeld.

De opmars van Arnaud De Lie weerspiegelt zich ook in de knappe elfde plaats van Lotto-Dstny in de uci-teamranking, waaruit het vorig jaar als WorldTourTeam degradeerde. Stéphane Heulot, de nieuwe ceo, is aan een mooi traject begonnen.

Arnaud De Lie’s eerste bilan van 2023 is batig. Hij is sterker geworden, heeft enkele doelstellingen bereikt en is van één en ander wijzer geworden en heeft ten overvloede bevestigd dat hij een sprinter is met verlengstukken.

 Tars POELVOORDE

ruwer kan een diamant niet zijn

 

Papa Ronny had er mij tijdens de Guido Reybrouck Classic al op gewezen: “Mijn jongste zoon Tars heeft één en ander in petto, zijn fanatieke duurtrainingen leverden mooie wattages op die vroeg of iets later zullen renderen.”

Dat was in Damme nog niet aan de orde: in de tijdrit op zaterdag werd hij teleurstellend 74ste. Over de 11 km. deed hij anderhalve minuut meer dan Sente Sentjens, hetzij ruim 8” per kilometer. Ook op de kasseien ’s anderendaags kwam hij niet uit de verf, anoniem 67ste.

Tars POELVOORDE begint in Damme aan zijn tijdrit, een niet vertrouwde discipline.

Zou Ronny mij onder het motto ‘mijn kind, schoon kind’ iets op de mouw gespeld hebben? Toch niet want de week daarop werd Tars mooi zesde in de Memorial André Noyelle en ‘the best has yet to come’ in de Ster van Zuid-Limburg, waar hij in de proloog (4,2 km.) van Sittard al niets minder slecht deed: 51ste op 20”van Patrick Boje Frydkjær aan wie hij per kilometer iets minder dan vijf tellen per duizend meter toegaf, een bescheiden progressie.

“Het draaien en keren in Geleen ging mij beter af dan het rechtaan rechttoe langs de Damse vaart”, legt Tars uit. “Ik moet evenwel vanuit een meer aerodynamische houding meer eenheid vormen met mijn specifieke tijdritfiets waaraan ik nog moet wennen, liefst morgen al in het PK in Ruddervoorde om er mijn claim op een wildcard voor het BK in Waregem, waar ik met mijn mama woon, kracht bij te zetten.” 

In de nationale tijdrit op 22 april in Poperinge zal Tars er sowieso niet bij zijn want hij is dat weekend met Onder Ons Parike doodleuk aan de slag in de tweedaagse Gipuzkoa Klasika (Sp.).

Eerst nog wat nagenieten van wat hij tijdens het paasweekend in het Limburgse grensgebied neerzette: 3de in Hoeselt op zaterdag en dagwinnaar op zondag in Neerharen, waar hij een solo van 20 km. tot een winnend einde bracht. In de tussenstand was hij opgeschoven naar de tweede plaats op 2” van de Nederlander Thom van der Werff maar in de koninginnenrit naar Mopertingen rateerde hij de beslissende ontsnapping, waardoor hij in het eindklassement terugzakte naar de tiende plaats die nog altijd zijn stoutste verwachtingen overtrof.

Voilà donc: le nouveau Poelvoorde est arrivé, Tars die hoopt beter te doen dan zijn zijn inmiddels 54-jarige papa Ronny, die van 2005 tot en met 2007 een bescheiden contractrenner was bij Frans Assez, waar hij zijn tijd verdeelde tussen de weg en het veld net als Tars nu, al lijkt die meer toekomst te hebben als wegrenner, al hoeft het één het ander niet volledig uit te sluiten.

Voor de Poelvoordes is het leven méér dan koers. Ronny runt een bouwbedrijf met betrouwbare onderaannemers. Tars studeert Latijn - Moderne Talen aan het College van Waregem. Hoe het ook uitdraait: door te koersen werden en worden zij sterkere mensen in het algemene leven.

Provinciale kampioenschappen tijdrijden als aanloop naar de nationale tijdrit in Poperinge en het BK in Waregem

 

PK in Limburg op dezelfde dag als de nationale tijdrit in Poperinge

De paasvakantie staat ook dit jaar in het teken van de provinciale kampioenschappen tijdrijden.

Oost-Vlaanderen was vorige dinsdag in barre weersomstandigheden al aan de beurt in Sint-Antelinks-Herzele, overmorgen volgen Antwerpen en West-Vlaanderen op de traditionele locaties Malle-Vliegplein respectievelijk Ruddervoorde-Baliebrugge. Vlaams-Brabant heeft kennelijk afgehaakt. 

En dan is er tenslotte Limburg, het afwijkende buitenbeentje dat het zowaar opnieuw bestaat om op zaterdag 22 april te organiseren, op de dag van de nationale tijdrit in Poperinge. Om het helemaal op de spits te drijven hadden ze ook op 1 mei kunnen organiseren. Het is niet te vatten dat de sportieve cel van cycling Vlaanderen en Belgian cycling deze miscast toestaat.

Ik weet niet of de Limburgse coureurs verplicht zijn hun PK te verkiezen boven Poperinge. Vorig jaar gold dat alvast niet voor Jonathan Vervenne die het bij de u23 een mooi duel aanging met Alec Segaert (-12”). Misschien kunnen de andere Limburgers dit als precedent inroepen om in Poperinge in plaats van in Leopoldsburg te kunnen starten. Gebeurt dit niet dan behalen deze jongens in hun wielerschrale provincie pyrrusoverwinningen. 

Enkel de kroon op de gròte kurk ontbreekt …

 

WOUT gelijkt almaar meer 

op … Freddy MAERTENS 

 

Bekritisieer Wout van Aert niet meer dan nodig is en schrijf hem vooral niet af! Dat is al te voorbarig en dat verdient hij niet na een ontegensprekelijk uitmuntende lente, waarin enkel de kroon op de grote kurk ontbreekt: een monumentale klassieker!

In Milano-Sanremo schoot hij, net als Filippo Ganna en Tadej Pogačar, tekort om mee te ijlen met de losgeslagen Mathieu van der Poel.

In Vlaanderen waren het Tadej Pogačar en Mathieu van der Poel die hem op de Oude Kwaremont overtroffen maar in Paris-Roubaix was Wout de beste, hetgeen zich zonder eigen brute pech (nadat Christophe Laporte en Dylan van Baarle hem al waren ontvallen terwijl Mathieu op Jasper Philipsen en Gianni Vermeersch kon terugvallen) zou vertaald hebben. Strava gaf aan dat Wout zelfs op een lekke band de snelste was op de Carrefour de l’Arbre.

Ook zijn ensemble mag niettemin best gezien worden: derde in Milano-Sanremo, triomf in de E3 Harelbeke en in Wevelgem (waar hij zijn luitenant Christophe Laporte de honneurs liet) vierde in de Ronde van Vlaanderen en derde in Paris-Roubaix. Daarmee ben je geen loser maar een ongelukkige niet-winnaar.

In mijn naoorlogse palmares ranking is Wout op zijn 28ste al de top-80 binnengeslopen en daar komt nog aardig wat bij met meer zekerheid dan inzake het binnenhalen van één of meer volgende monumentale klassiekers.

Toen hij op 8 augustus 2020 de uitgestelde Milano-Sanremo won, leek hij begonnen aan een niet te stuiten opmars maar ruim 2,5 jaar later blijft de gouden teller op één staan en de ook al in uitzicht gestelde regenboogtrui laat nog steeds op zich wachten. 

Hij gelijkt wat dat betreft almaar meer op Freddy Maertens, die wel tweemaal wereldkampioen werd maar zich helaas geen enkele monumentale klassieker kon toeëigenen. Freddy begon er nochtans al aan op zijn 21ste (met een tweede plaats in de Ronde van Vlaanderen 1973) terwijl Wout al 25,5 jaar was toen hij (met winst in Milano-Sanremo 2020) een eerste keer het podium van een topklassieker besteeg.

Voor beiden was dit de aanhef van een recital ereplaatsen in die sector. Wout eindigde vijfmaal in de top 10 van Sanremo (Freddy viermaal), viermaal in Vlaanderen (Freddy zes keer), driemaal in Roubaix (Freddy vijfmaal), éénmaal in Liège (Freddy vier keer), nog niet in Lombardia (Freddy één keer). Wout heeft dus nog de tijd voor een inhaalbeweging maar wil dat bovenal doen met eerste plaatsen. Als dat maar géén obsessie wordt, een barslechte raadgever!

Wout is en Freddy was succesvoller in de klassiekers net daaronder: in Wevelgem wonnen ze elk tweemaal (in 1975 & 1976 respectievelijk 2021 & 2023, waarvan Wout de tweede aan Laporte schonk), de E3 Harelbeke (in 1978 respectievelijk 2022 & 2023), de Amstel (in 1976 respectievelijk 2021), Freddy won in 1977 La Fleche Wallonne die Wout steevast links laat liggen en waarvan de Strade Bianche het vroege alternatief is die hij in 2020 won, Freddy won in 1975 Paris-Tours waarin Wout niet geïnteresseerd is. 

Als we van Aert tegenover Maertens plaatsen dan kunnen we hetzelfde doen met van der Poel tegenover Roger De Vlaeminck. Die begon er ook op zijn 21ste aan met een tweede plaats in Milano-Sanremo 1969. Tsjéte won tenslotte elf monumenten maar werd, zoals van der Poel (nog) niet, geen enkele keer wereldkampioen tenzij in het veldrijden, wat Mathieu al vijf keer deed en een reële bedreiging vormt voor het absolute record van Rogers broer, wijlen Eric, indertijd de huppelende generaal op twee crosswielen.