Remco: gisteren weggereden, vandaag gewonnen;

Frank RAES snapt het niet …

 

Niet met de totaaltijd maar inzake voetafdruk won Remco de Vuelta van 2023

 

In het jaarlijks terugkerend Sportjaaroverzicht van HNB-Sportwereld door José De Cauwer (74); Jean-Marie Dedecker (71) en Frank Raes (69) verbaast eerstgenoemde zich over de demarche van Remco Evenepoel in de Vuelta.

 

Raes: “Wat ik mij afvraag: Remco wordt één dag weggereden. En ‘s anderendaags wint hij. Hoe kan dat? Ik snap het niet.”

 

In de korte (135 km.) maar loodzware Pyreneeënrit eindigend op de top van de Tourmalet moest Remco al na 50 km. op de Aubisque, de eerste reus van de dag, de rol lossen. Op de top telde hij bijna anderhalve minuut achterstand op de uitgedunde groep met de favorieten. Nog géén verloren spel dus en toch liet hij het lopen om als 60ste met 27 minuten mali te arriveren. Zijn klassement was foutu maar dat was juist wat hij wilde om de restérende acht dagen vrij spel te hebben, liever dat dan te ijveren voor een kleurloze vierde, vijfde, zesde of zevende eindplaats. Hij begon er al daags na de Tourmalet aan met een onverhoedse aanval op de Hourcere en maakte er met Romain Bardet als compagnon de route aan een soortement koppeltijdrit van 75 km. die hij in Larra-Belagua winnend afsloot en met ruim acht minuten voorsprong op de favorietengroep arriveerde.

Jumbo-Visma liet hem inderdaad begaan, met zijn aanvallen was hij hun natuurlijke bondgenoot want een buffer tegen Juan Ayuso, Mikel Landa, Enric Mas, João Almeida, … die de geel-zwarte top drie wel nog in verlegenheid konden brengen.

Remco hield het niet bij die ene beeldenstorm. Ook richting Lekunberri (waar hij als 4de arriveerde), op La Cruz de Linares (waar hij won) en in Guadarrama (waar hij 2de werd na Wout Poels) roffelde hij de luidste aanvalstrom zodat hij na de blauwe bolletjestrui van de bergprijs ook voor de groene van de puntenstand in aanmerking kwam. Die liet hij tenslotte wijselijk aan Kaden Groves, iets waarvoor Alpecin-Deceuninck hem ooit nog dankbaar zal zijn. Tussendoor kwam Remco in de 16de (en kortste) rit naar Bejes (Cantabria), waar Jonas Vingegaard zijn enige dagzege behaalde, als allerlaatste over de streep met bijna een kwartier achterstand ‘omdat hij Jumbo-Visma beloofd had zich gedeisd te houden’. Niettemin kwam Remco in de tijdsom alsnog uit op de twaalfde plaats met 16’44” meer dan de overbeschermde eindwinnaar Sepp Kuss.

 

Zelfs een allerbeste Remco zou kansloos geweest zijn tegen de kwalitatieve overmacht, ook Tadej Pogačar zou deze Vuelta niet gewonnen hebben van Jumbo-Visma, zoals de Sloveen tweemaal overkwam in de Tour, wat zouden we (zoals velen deden) Remco dan zwaar moeten vallen?

 

Toch was Evenepoel in de 78ste Vuelta individueel de meest consistente. In de tijdrit (25,8 km.) van Valladolid, die door de uitgeruste Filippo Ganna hors concours gewonnen werd, deed Remco à 55,5 km./u. duidelijk beter dan Roglič (+20”), Vingegaard (+1’02”) en Kuss (+1’27”).

 

Wat mij betreft heeft Remco de Vuelta 2023 gewonnen, niet met de tijd maar inzake voetafdruk: drie dagzeges behaald, tweede op punten, winnaar van de bergprijs en alsnog 12de in het vermaledijde tijdklassement waarin hij anders in aanmerking was gekomen voor de top zeven. 

Niemand komt in de buurt van dat sprankelende geheel waarmee hij een zekere Rik Van Looy uit 1959 (derde in de Vuelta en vierde in de Giro, beide opgelijst met vier dagzeges) memoreert én die van 1960: 11de in de Giro plus drie dagzeges én de bergprijs. 

Dat was inderdaad nòg stràffer maar Van Looy was dan al 25-26 jaar terwijl Evenepoel er nog 24 moet worden.

 

In de late jaren 50 en de vroege jaren 60 van vorige eeuw was er de illusie dat Van Looy de Tour kon winnen, vreemd genoeg leek dat toen minder onwaarschijnlijk dan met Evenepoel 65 jaar later. Remco is nochtans een betere klimmer en een veel betere tijdrijder dan Rik. Zij hadden als raakpunt dat de Alpen hen beter lagen/liggen dan de Pyreneeën.

 

Rik Van Looy was er in 1962 al 28 toen hij in de Tour debuteerde, Remco Evenepoel doet dat op zijn 24ste wars van een mustwin, een dagzege en top vijf in de tijd is zijn ambitie, ik had het behoedzamer bij een top tien gehouden, dan is de kans groot dat het meer en beter wordt. Misschien opteert Remco voor een copy paste van de Vuelta 2023 waarbij hij het in Frankrijk op mindere dagen veel minder laat lopen dan hij in Spanje deed. 

Contractrenners zijn an sich 

goedbetaald maar proletariërs 

in vergelijking met voetballers

Volgens een mega-interessante enquête van NB-Sportwereld bedraagt het totale WorldTour-budget 499 miljoen euro, hetzij minder dan het afzonderlijke van Tottenham Hotspur FC dat 523 miljoen euro zou belopen. De WorldTour telt net geen 500 renners, de selectiekern van de Spurs net geen 30 spelers. Nog acht andere Europese voetbalclubs hebben een budget dat het half miljard overschrijdt.

Van die 499 miljoen euro zou er slechts iets meer dan 70% naar de renners én de stafleden (gemiddeld 55 per team) gaan, de kleine andere 30% wordt opgeslorpt door hotelkosten (13%), wagenpark en brandstof (4%), algemene onkosten (7%) en varia (4%).

Dat brengt met zich dat de helft van WorldTour-peloton minder dan 220.000 euro bruto verdient (prijzen en bonussen nièt inbegrepen mag ik hopen). Dat is inderdaad behoorlijk verloond en voor de meeste van die renners beduidend meer dan ze op die leeftijd in het ‘gewone’ leven zouden verdienen, zelfs al staat ruim de helft van hen als zelfstandige ingeschreven.

 

Een WorldTourTeam doet het met een gemiddeld budget van bijna 28 miljoen euro, dat evenwel vooral wordt bepaald door de giganten UAE, Ineos, Visma - Lease a Bike en new kid on the block Lidl-Trek zodat de onderste helft van de WTT onder het miljard Belgische francs van weleer blijft, de rijke(re) negen beschikken dus over gemiddeld ruim twee miljard oude Belgische francs. 

 

Laat ons dus een diepe buiging maken voor onder anderen Patrick Lefevere en de broers Roodhooft die als ‘kleine middelgrote ondernemers’ optornen én standhouden tegen multinationals en andere oliesjeiks. In weerwil van hun financiële limieten staan ze wel derde respectievelijk achtste in de uci-teamranking van 2023 en in de individuele ranking hebben ze een hooggenoteerde vertegenwoordiger, Remco Evenepoel (derde) en Mathieu van der Poel (zevende). Zullen zij (Remco tot eind 2026, Mathieu tot eind 2025) hun lopend contract uitdienen? Van de één is dat al minder zeker dan van de andere.

 

Die enquête bevestigt ook dat het wielrennen vrijwel geheel afhankelijk van sponsoring, er wordt gewag gemaakt van 95%, waarvan 87% in cash, de rest komt van naamsvermelding en visibiliteit van aanverwante attributen.

 

Bij de ProContinentaleTeams is de afhankelijkheid van sponsoring nog schrijnender en die sponsoring is ook kleiner net als de startpremies (3500 ipv 8500 euro). De gevolgen zijn er ook naar: het gemiddeld budget van een PCT is nog géén derde van dat van een WTT en het aantal stafleden niet de helft. Een renner in die categorie verdient gemiddeld nog géén vierde van een WTT-renner.

Die renners kunnen evenwel promoveren door met opgemerkte prestaties meer uci-punten achter hun naam te krijgen en interessant te worden voor de hoogste categorie.

Het viel onder anderen Roger Adria Oliveras (Kern Pharma -> Bora-Hansgrohe), Vincenzo Albanese (Eolo-Kometa -> Arkéa-B&B), Vito Braet (Flanders-Baloise -> Intermarché-Wanty), Anton Charmig (Uno-X Mobility -> Astana), Sander De Pestel(Flanders-Baloise -> Decathlon - AG2R La Mondiale), Lorenzo Fortunato (Eolo-Kometa -> Astana), Milan Fretin (Flanders-Baloise -> Cofidis), Luke Lamperti (Trinity -> Soudal-Quick.Step), Henok Mulubrhan (Green Project – Bardiani -> Astana), Ludovic Robeet (Bingoals WB -> Cofidis), Pelayo Sanchez Mayo (Burgos-BH -> Movistar), Torstein Traeen (Uno-X Mobility -> Bahrain Victorious), … te beurt. Meer anderen worden evenwel in hun opmars gestuit omdat er voor piepjonge talenten (tot zelfs tieners) almaar meer budget wordt vrijgemaakt of -gehouden.

 

Waarover in deze enquête in alle toonaarden gezwegen werd is over het (véél te geringe) kijkgeld dat de ploegen te beurt valt. Ziedaar één van de voornaamste werkpunten van het businessmodel van de koers.

Lidl-Trek, dé runner up van 2024?!

 

Giulio Ciccone, good old Bauke Mollema (38 inmiddels), Mads Pedersen, Mattias Skjelmose, Jasper Stuyven, … hadden ze reeds als coryfeeën.

Vooral Andrea Bagioli (Soudal-Quick.Step), Tao Geoghehan Hart (Ineos), Patrick Konrad (Bora-Hansgrohe), Jonathan Milan (Bahrain Victorious), Sam Oomen (Jumbo-Visma), … kwamen erbij terwijl de 21-jarige Thibau Nys een doorstart neemt waarmee hij enkel kan én zal verrassen. 

Last but not least krijgen ze met hun allen een tractor voor zich die de prachtige ladingen naar hun juiste bestemming moet voeren: Tim Declercq die op zijn 35ste klaar is om zijn (voor)laatste kunstjes uit zijn drijfstangen te duwen. En néén, hij vertrok na zeven campagnes niet in onvrede bij Patrick Lefevere maar kon een verbeterd contract naamtekenen bij Lidl-Trek, dat zich minder dan Soudal-Quick.Step zal focussen op de klassementswedstrijden, vandaar.

Lid-Trek heeft effectieven voor alle terreinen: Pedersen en Stuyven oppertroeven voor de lente, Bagioli (2de in Il Lombardia 2023) en Skjelmose (top 10 in het drieluik Amstel-Flèche-LBL) voor de zwaarste klassiekers.

Toch heeft Lidl-Trek zich evenzeer versterkt voor de klassementswedstrijden, ja zelfs voor de grote ronden. Skjelmose (de Tour de Suisse won van Remco Evenepoel waarna een opmerkelijk debuut in de Tour) werd al vòòr zijn 23ste verjaardag een veropenbaring. De Deen krijgt Geoghehan Hart (de vergeten winnaar van de Giro 2020) naast zich met de meester-helpers Patrick Konrad en Sam Oomen in steun.

Té veronachtzaamd onder de radar gebleven: de intrede van de 23-jarige Jonathan Milan, die de Giro 2023 won op punten na winst in de openingsrit en viermaal tweede na (vooral) beter gelanceerde overwinnaars.

Remember: Milan won (met onder anderen Filippo Ganna) in Roubaix het WK ploegenachtervolging 2021 en werd de vice-WK individuele achtervolging nadat hij het in de halve finale haalde van titelverdediger Ganna maar het in de finale moest verrassend afleggen tegen weeral onder de radar verdwenen Amerikaan Ashton Lambie.

 

Lidl-Trek werd in de uci-teamranking 2023 vijfde na het UAE Team, Jumbo-Visma, Soudal-Quick.Step en Ineos. Het won 27 wedstrijden op de uci-kalender. Mijn inschatting is dat het in 2024 (nòg) méér én béter wordt.

 In 2015 overleden aan de gevolgen van een aanrijding

Marcel SEYNAEVE kon zich bovenal opladen voor de Vuelta a España

Marcel Seynaeve (Bredene) zou gisteren, vier dagen na Rik Van Looy, op zijn beurt 90 jaar zijn geworden.

- “In 2014 had mijn papa nog 33.000 km. gefietst en nièt op een drafje”, steekt zijn zoon Peter de loftrompet over zijn illustere vader. “Het zouden er in 2015 nauwelijks minder zijn geweest want hij was ook dat jaar vrijwel elke dag op pad geweest voor minimum honderd kilometer. Tot hij op een zomerdag door een auto werd omvergereden. Hij leek er niet al te veel averij aan over te houden tot hij twee weken later ineenzeeg en met een zware hersenbloeding weggebracht. Hij was tot niet veel meer in staat maar vermande zich nog ruim twee jaar zodat hij in november 2015 met zijn echtgenote Jacqueline hun diamanten huwelijksjubileum kon vieren en als kerstekind zijn 82ste verjaardag. ‘s Anderendaags overleed hij, verlost van zijn helse pijnen. Hij, die als een asceet een ijzeren gezondheid intact hield, kreeg men enkel met een drama van buitenaf klein.”

 

Marcel Seynaeve was liever een volle helper dan een halve kopman en dus leverde hij zich maar al te graag uit aan kansrijkere maats als Tuur Decabooter, Noël Foré en vooral zijn boezemvriend Frans De Mulder. 

Marcel reed alle klassiekers minstens vijf keer (met een 9de plaats in de Ronde van Vlaanderen 1962 als beste resultaat) maar kon zich bovenal opladen voor de Vuelta a España. Daar wilde hij ook wel eens aan zichzelf denken maar enkel wanneer hij helemaal zeker was van zijn stuk. Zo won hij in 1960 in Barcelona de vierde rit na een monsterontsnapping met de Spanjaard José Luis Talamillo, met wie hij een voorsprong van ruim vijf minuten had uitgebouwd. Het jaar daarop deed hij dat ei zo na over in Valencia met als compagnon de route de aanstaande 21-jarige eindwinnaar Angelino Soler, aan wie hij de ritzege liet om zelf (voor vijf dagen) in het bezit van de leiderstrui te komen. In vrijwel alle bergritten klom Marcel met de besten mee. Eén enkele mindere dag verbande hem naar een niet onaardige twaalfde eindplaats.

- “In 1960 was papa een bevoorrechte getuige van de putsch van Berten De Kimpe, die zijn streekgenoot Frans De Mulder liever zag winnen dan Armand Desmet, die nochtans afgetekend aan de leiding stond. Papa zag die karaktermoord met een dubbel gevoel aan maar omdat zijn buddy Frans er de begunstigde van werd, was hij de laatste om er zich tegen te verzetten.”

 

- “In 1963 zette mijn vader voor Solo-Terrot een unieke keer aan in de Tour”, herinnert Peter zich ook nog. “In de 14de rit van Aurillac naar Saint-Etienne reed hij lek, legde zelf een andere tube maar reed opnieuw lek. De tweede volgwagen was niet in de buurt en papa kon niet anders dan er de brui aan geven. Hij ervoer het als een persoonlijke nederlaag waaraan hij nochtans geen enkele schuld had. Toch bleef dat hangen, wat hem de eer aan zichzelf deed houden en al op zijn 30ste te stoppen met koersen. Zelfs Rik Van Looy, die hem bezig had gezien in die vermaledijde Tour en mee wilde nemen naar Solo-Superia, kon hem niet op andere gedachten brengen. Mijn papa was koersmoe en had altijd al een ander plan-A.” 

 

Marcel had het toen onderbetaalde wielrennen niet nodig om vooruit te komen in de maatschappij. Tijdens de wintermaanden sprong hij zijn vader Maurice bij in diens florererende bouwonderneming, waarbij het mag gezegd dat de Seynaeve’s pioniers zijn van de hedendaagse Bredense skyline.

- “Mijn vader bouwde tijdens het korten van de dagen elke winter een huis in samenwerking met de aanstaande eigenaar”, verrast Gino. “Wanneer dat huis er stond, wist papa dat het tijd was om de trainingen te hervatten. Rijkelijk laat en het bracht met zich dat hij pas vanaf eind april in optima forma verkeerde voor inderdaad de Vuelta.”  

 

Marcel Seynaeve was een heel aimabele man, die erop stond de wielersport wat terug te geven. Zo werd medestichter van de Veloclub Duinensprinters Breduinia en steunde hij de diverse lokale wielerorganisaties. Hij had alles om een eeuweling te worden, hij zou er dezer dagen minstens even goed hebben uitgezien als Rik Van Looy.

Met hun uitpuilend budget is het een noblesse oblige … 

De ingeschatte ongenaakbaarheid 

van Visma - Lease a Bike

Méér en béter dan in 2023 zal het wel niet worden

Allez zie, het is dan toch sneller dan verwacht in orde gekomen tussen Bora-Hansgrohe en Visma - Lease a Bike, zodat de aanwerving van Cian Uijtdebroeks op het ideale moment kon gecommuniceerd worden: op de ploegvoorstelling in Amsterdam op de kortste dag van het jaar. 

Bora-Hansgrohe legde zich plots bij het onvermijdelijke neer. Moeten we dit zien als een Duitse bekentenis van schuld of was de afkoopsom an offer they couldn’t refuse die het hem deed? 

Cian zelf werd er op slag ook milder bij: hij relativeerde de pesterijen die een jackpot opleverden en - ondergeschikt - meer mentaal welzijn in een team waar hij op zijn plaats zit “alsof ik 27 andere Cians rond me heen kreeg”. Oké! Dat hij zich bovenal financieel gigantisch verbeterde (zijn goed recht!), daarover werd in alle toonaarden (lees: loonaarden) gezwegen.

De dagen beginnen te lengen en brengen nieuw licht aan het einde van een turbulente tunnel dat in weinig zal verschillen van het oude: Jumbo-Visma had al het sterkste team en Visma - Lease a Bike zet dat naadloos voort. En toch wilden Merijn Zeeman en Richard Plugge eigenlijk nòg véél méér, ze pleegden een coup op Soudal-Quick.Step waarbij het hen vooral om Remco Evenepoel te doen was. Goed dat dit (voorlopig) mislukte of de hele wielrennerij lag op apegapen.

Remco had in de periode van het WK dezelfde oprispingen als Cian enkele maanden later. Copygedrag, geïnspireerd door Zeeman-Plugge?! Veel deugde er niet meer bij het team waarvan Remco en Cian op dat moment deel van uitmaakten, vooral het … contractgeld niet, dat ze nochtans bij de aanvang met hun volle verstand naamtekenden. 

Een scenario met een vervroegde uitstap als met Cian was met Remco niet haalbaar: hij stond op dat moment nog drie jaar onder een veel hoger contract en Zeeman-Plugge konden dan maar beter met Soudal-Quick.Step fuseren maar dat bleek in praktijk niet haalbaar. 

Denk toch maar niet dat het Nederlandse duo definitief berust. Verwacht je in de loop van 2024 dus maar gauw aan een volgende coup-de-théâtre met (een geregeld klagende) Remco als de volgende prooi van Zeeman-Plugge, die zijn monopolie in de grote ronden kost wat kost ook op termijn wil behouden maar dat zal niet simpel zijn.

Visma - Lease a Bike nòg performanter dan Jumbo-Visma?! Dat zou kunnen. Behalve Cian Uijtdebroeks komen onder anderen ook Per Strand Hagenes (eigen kweek), Matteo Jorgenson (Movistar) en Ben Tulett (Ineos) over. Het vertrek van Tobias Foss (Ineos), Sam Oomen (Lidl-Trek), Dennis Rohan (gestopt), Nathan Van Hooydonck (ziek hart) en bovenal Primož Roglič zal zwaarder wegen. De 34-jarige Sloveen verkast zowaar naar Bora-Hansgrohe dat er een afkoopsom voor betaalde die een meervoud zal zijn van wat het verwierf voor Cian Uijtdebroeks. 

Wees er maar zeker van dat de 35-jarige Sloveen in de Tour de luis in de gele pels zal zijn van Visma - Lease a Bike en dat samen met een al even gebeten Aleksandr Vlasov.

Het machtsblok dat Visma - Lease a Bike uitrolt is niettemin indrukwekkend. Hun nederlagen zullen meer nieuwswaarde hebben dan hun overwinningen. Het vroege voorjaar is geen topic. Er wordt voller ingezet op april om Wout van Aert eindelijk aan winst te helpen in Vlaanderen en/of Roubaix. Ik zie ze hem (geflankeerd door Tiesj Benoot, Christophe Laporte en Dylan van Baarle) allebei winnen, tenzij er weer een exquise Mathieu van der Poel opstaat. Daarna mag Wout zich in de Giro amuseren als de grote gids voor Cian Uijtdebroeks én de 22-jarige Olav Kooij die in een grote ronde hun debuut maken. Drie en een halve maand later voorziet Wout ook de Vuelta om Jonas Vingegaard aan zijn uitgestelde eindzege te helpen.  

Zeeman-Plugge wonnen in 2023 de drie grote ronden gewonnen en dat willen ze herhalen. Voor Jonas Vingegaard is de Tour een mustwin maar dat wordt niet simpel zonder zijn assistkoningen Primož Roglič en Wout van Aert, die Tadej Pogačar in 2022 respectievelijk 2023 schaakmat zetten, wat in 2024 van de overgekomen Matteo Jorgenson en Sepp Kuss verwacht wordt.  

Goed dat Tadej Pogačar er is voor afwisseling tussen het vele geel. Hij zal een eerste keer aan de Giro deelnemen, wat Michel Wuyts ziet als een alternatieve voorafname op een derde opeenvolgende nederlaag in de Tour. Michel toch, denk je nu echt dat de Tour, die hij al tweemaal won, voor Pogačar nog een obsessie is zoals voor Vingegaard? Tadej heeft meer andere doelen: de Strade Bianche, Milano-Sanremo, Liège-Bastogne-Liège, (zoals reeds aangehaald) de Giro, het WK in Zürich en een vierslagerin de Giro di Lombardia.

Benieuwd hoeveel dichter Remco Evenepoel bij de kwikzilveren Sloveen kan aanschuiven. Zijn debuut in de Tour ziet hij alvast beschaafd tegemoet: een dagzege en een top-vijf zouden mooi zijn. Ik had het nog behoedzamer bij een top-tien gehouden, zelfs al ben ik er zeker van dat het véél méér zal zijn. Effectieve daden hebben meer slagkracht dan woorden vooraf.

Met Cian Uijtdebroeks als Erling Braut Haaland? 

Wenst Visma - Lease a Bike het Manchester City van de koers te worden?

Niet voor mogelijk gehouden dat de immer goedlachse Cian Uijtdebroeks, met wie ik al van bij de aspiranten een goed contact heb zo ook met zijn ouders, in het oog van een extra-sportieve storm zou rollen.

Cian Uijtdebroeks als neo-nieuweling op weg naar de Belgische titel in Liedekerke. Nog maar 5,5 jaar geleden ...

Hoe kon het zo vèr komen? Cian werd al snel en terecht de wielerhemel ingeprezen en alle WorldTourTeams wilden hem in hun rangen hebben. Bora-Hansgrohe was er in 2020 niet het snelst maar wel het meest overtuigend bij om hem op zijn 18de voor an offer he couldn’t refuse voor drie seizoenen in te lijven. Dat doet wat met een jonge mens die bovendien academisch en geldbewust omringd is (niets fout aan) en al zeker wanneer in de loop van 2023 bleek dat Cian nòg meer in zijn mars had dan in 2020 begroot. Vooral Jumbo-Visma zat er almaar meer mee verveeld dat er misschien iemand was opgestaan die hun monopolie in de grote ronden in het gedrang kon brengen. 

If you can’t beat him, join him. Nadat de fusiegesprekken met Soudal-Quick.Step, met Remco Evenepoel als bruidschat, op een sisser uitdraaiden werd de jacht op Cian Uijtdebroeks zonder scrupules ingezet, waarbij het voor Jumbo-Visma ‘meezat’ dat Cian bij Bora-Hansgrohe enkele vervélende zaken had meegemaakt die een ondraaglijke sfeer creëerden.

Voor Cian moest alles, op het maniakale af, perfect zijn. Was ‘pesten’ daarvan de oorzaak of het gevolg? Whatever, Merijn Zeeman snelde ter hulp en zwaaide met een an offer he couldn’t refuse voor vier jaar nog wel en vanaf ... 2024, het seizoen dat Uijtdebroeks nog onder contract lag bij Bora-Hansgrohe, dat zich niet zomaar bij de nieuwe situatie neerlegde. 

Er kwam nog meer ondraaglijkheid aan het licht. Dat Aleksandr Vlasov hem de zevende plaats in de Vuelta had ontfutseld, lag Cian loodzwaar op de maag, niet onbegrijpelijk. De Rus is evenwel ook nog maar 27 jaar en geen meeloper maar iemand die zich ook nog eens wilde profileren zonder het ploegbelang te schaden. Cian voelde zich persoonlijk gepakt en zag al een volgende bui hangen met de overkomst voor twee seizoenen van de 34-jarige Primož Roglič, die op zijn beurt niet al zijn ambities zou neerleggen. Wat betreft een gedeeld kopmanschap zal Cian van de klaver in de biezen belanden want de Visma - Lease a Bike draak telt (nòg) meer koppen dan die van Bora-Hansgrohe.

Cian voelde zich bij Bora-Hansgrohe niet langer comfortabel en Merijn Zeeman spinde daar garen van om de bijna 21-jarige zonder uitstel of ander voorbehoud naar zich toe te trekken. Het wordt als een onomstotelijk feit aanzien want op de ploegvoorstelling van vandaag om 14 uur in Amsterdam zal Cian Uijtdebroeks als een gouden aanwinst opgevoerd worden.

Bora-Hansgrohe zal blijven tegenspartelen, niet om Uijtdebroeks alsnog te behouden maar wel om een zo fiks mogelijke schadevergoeding op te strijken navenant de Belgische wetgeving, hetzij het jaar salaris van de resterende duur van het contract. Men maakt gewag van 100.000 euro, een eitje voor iemand met zijn potentieel, maar niet op het moment dat hij het in 2020 als junior ondertekende en zich op de hoogste etage nog niet bewezen had.

In dergelijke situatie kies ik altijd de kant van de coureur want ‘stel dat hij een kleinzoon is’. Maar Merijn Zeeman is niet aan zijn proefstuk inzake het uitbuiten van een verzuurde relatie tussen een coureur en zijn team. Zo moedigde hij Wout van Aert aan tot het plegen van een contractbreuk terwijl hij nog een meerjarig contract had bij Verandas Willems - Crelan. Dat leidde tot een rechtszaak bij het Arbeidshof dat Wout veroordeelde tot het betalen van een verbrekingsvergoeding van ruim 662.000 euro, waartegen van Aert in beroep ging. Hiernaar zal desgevallend ongetwijfeld als naar een precedent worden verwezen.

De UCI aanziet het met lede ogen en handhaaft Uijtdebroeks als een discipel van Bora-Hansgrohe omdat het al de dood is voor het scheppen van een precedent dat anders zou leiden tot nog meer al of niet verantwoorde vaandelvluchten.

In die context is het pleidooi van Patrick Lefevere voor een transferregeling zoals in het voetbal nog zo gek niet, al wordt die door Hans Vandeweghe meteen afgeschoten want in dat geval een volgende sport die aan mensenhandel doet wat volgens Vandeweghe in feite illegaal is. Hij bepleit het invoeren van een vaste opleidingsvergoeding. Dat is totaal iets anders dan een transfersom bij een vervroegde uitstap van een renner ten voordele van een ander team. Wil hij de wielerteams tot Spaanse herbergen laten vervellen?

Totaal ongepast is Vandeweghe’s ingebrekestelling van Lefevere bij het “zoveelste (?) mislopen” van een groot talent voor zijn ploeg: eerst Wout van Aert en Mathieu van der Poel, daarna Arnaud De Lie en nu Cian Uijtdebroeks. Patrick zocht Arnaud op maar die lag nog onder een contract dat meteen opengebroken was. En ook met Cian heeft hij onderhandeld maar Lefevere had op dat moment geen budget om hem meerjarig aan zich te binden, Bora-Hansgrohe had dat wel en zie waartoe dat tenslotte leidde, misschien zou Lefevere hetzelfde voorgehad hebben of misschien niet want Patrick zou in deze met meer expertise gehandeld hebben.

In die context is de sneer van Vandeweghe naar Lefevere helemaal not done. Hans is ontegensprekelijk ’s lands beste sportjournalist maar hij misbruikt die vaardigheid wel eens om niet gelijkgestemden in rancune onder te dompelen, foei!

Er bij deze toch ook even op wijzen dat hij Remco Evenepoel en Ilan Van Wilder wel op zijn loonlijst zette én hield terwijl hij Joao Almeida en Enric Mas enkel om budgettaire redenen moest laten gaan maar die daar sportief niet beter van zijn geworden.

Het ging evenwel over Cian Uijtdebroeks die in 2024 na het nodige gedoe tenslotte wel voor Visma - Lease a Bike zal uitkomen. De wielrennerij in het algemeen wordt van derlijke ontwikkelingen niet beter en die zijn zeker geen magneet om nieuwe potentiële sponsors (waaraan hoge nood is!) over de streep te trekken. En Cian is helaas voor altijd zijn sereniteit kwijt, hopelijk heeft hij dezelfde sterke kop als Remco Evenepoel om daar juist mee om te gaan.

Thomas VAN DIJK: wacht maar tot hij groter én sterker is …

 

Thomas Van Dijk (Zandvoorde-Oostende) moet, na een meer dan (vooral onder de taalgrens) behoorlijk wegseizoen weliswaar zonder overwinningen, een schrale winter 2023-2024 voor lief moeten nemen.

Zijn jonge lichaam werd, niettegenstaande hij met mama Nele en papa Mark twee artsen in huis heeft, de voorbije maanden serieus op de proef gesteld: latente klierkoorts tijdens de zomer. Meteen heb je ook de verklaring waarom hij, na zijn tweede plaats in 2022 (op 12” van Miel Heuninck), ditmaal op identiek hetzelfde rondje slechts elfde werd met bijna 15” meer dan Miel, die zelf op bijna 6” parkeerde van de verbazende Mathiz Tielens. De kwaal moet dan al in Thomas’ lichaam gewoekerd hebben. Niet dat speelde hem in het wegkampioenschap parten, wel een afgebroken derailleur in de eerste ronde. Over and out want de andere vogels waren al meteen te vèr gevlogen.

 

Daar bleef het niet bij. Covid-19 en een CMV-infectie teisterden hem in november dermate dat duurzame rust geboden was. Eén van de meest nare gevolgen was dat hij zijn pistewinter op zijn buik mocht schrijven en dan vooral het VK op 25 november en het BK omnium op 28 januari 2024 zou moeten missen. In die laatste zou hij de fiere titelverdediger geweest zijn. Ja, er kwamen hete traantjes aan te pas om al zo langdurig van tevoren te weten dat hij op die weerloze manier afscheid zou moeten nemen van de driekleur die hem zo dierbaar als gegoten zat.

 

De donkerste dagen van het jaar werden dan maar in het teken gezet van core stability - oefeningen en van de voorbereiding der examens van het eerste semester. Zijn mental coach Marc De Fauw zal er hem wel al op gewezen hebben dat all what doesn't kill you makes you stronger. Zachter uitgedrukt: soms is het goed om als jonge tiener geconfronteerd te worden met de broosheid van een bestaan als coureur. Misschien is hij er eind januari alsnog bij in het BK omnium maar meer dan essentieel deelnemen zal er helaas niet inzitten. Verwacht hem liever fit en wel vanaf het hervatten van de wegcompetitie aan een op en top gemotiveerde Thomas, onder meer op zoek naar dichte ereplaatsen én overwinningen, de vorige dateert inmiddels van 18 september 2022 in Wielsbeke.

 

Thomas verdeelt 45 kg. lichaamsgewicht over 1,65 m met een BMI van amper 16,53. Zijn bloed bevat nog geen testosteron, meer rek kan je dus niet hebben. Fast seat belt dus wanneer Thomas zijn groeisprint inzet!

 

Thomas scoort wel al hoog scoort in zijn studies Latijns-Grieks, opgelijst met Content and Language Integrated Learning (natuurwetenschappen in het Engels en geschiedenis in het Frans)

 

Zoveel gezonder verging het in 2023 zijn anderhalf jaar jonger zusje Hanne die onomwonden stelt dat ze behalve dierenarts ook vèr wil komen in het wielrennen.

 

Vanwaar halen ze het?! Alvast niet uit de genen want hun Nederlandse papa Mark is geen familie van Stefan van Dijk noch van andere coureurs. Ook Vlaamse mama Nele heeft geen wortels in het wielrennen maar was wel een groot talent in het skeeleren tot een aanslepende blessure dat beëindigde.

Ze zijn met 25, een te relativeren aantal

 

Cannibal-Victorious u19

een smeltkroes van 15 nationaliteiten

De volledige samenstelling van Cannibal-Victorious 2024 (naast Kasper Borremans, Jasper Christiaens, Leander De Gendt en Nolan Huysmans) is er eindelijk met in alfabetische orde:

Pavlo Antonenko (kampioen van Oekraïne, tijd- & wegrit), Seth Dunwoody (kampioen van Ierland), Heimo Fugger (kampioen van Oostenrijk, tijd- & wegrit), Tamas Hancz (Hong.), Valentin Hofer (Oost.), Attila Höfig (D.), Tobias Horejsi (Tsj.), Jan Jackowiak (Pool), Ayden Jordan (Oost.), George Mahon (Gr.-Br.), Oscar Marvig (Zweed), Oliver Matik (Est), Kacper Mientki (Pool), Dylan Sage (Gr.-Br., won in Ottergem en Bogaarden), Olivers Skrapcis (Let), Hayden Stevens (Austr.), Lucas Stevenson (Austr.), Mattew Thompson (Gr.-Br.), Ren Han Tsen (Maleisië), Zeno Winter (D.) ... 

 Mathis De Waele, de suprise van de chef Francis Van Mechelen. 

... en zowaar nog een vierde Vlaming Mathis De Waele (Waregem), geen eyecatcher qua uitslagen eerder de surprise van de chef maar wel iemand die met spelend gemak hoogtemeters pareert zoals hij vooral illustreerde op de Mont de l’Enclus in Orroir.

Dat betekent 25 namen die uit niet minder dan 15 verschillende landen gerecruteerd werden: 4 Vlamingen, 3 Britten, 2 Australiërs, 2 Duitsers, 2 Oekraïners, 2 Oostenrijkers, 2 Polen en (telkens 1) Fin, Ier, Est, Hongaar, Let, Maleisiër, Tsjech en Zweed.

25 kleppers, dat zijn er vijf meer als Team Grenke - Auto Eder (8, onder wie Thibaut Van Damme) en Jegg - De Jonge Renner (12, onder wie Senne Brys) sàmen! Dit aantal moet evenwel gerelativeerd worden: de vaste kern telt 15 elementen, aangevuld met tien facultatieven tot exoten toe, van wie de meesten nog studeren, en die eventueel pas in de zomer overkomen om een beperkt programma af te werken. 

Thibaut VAN DAMME in het kleine maar fijne gezelschap van Team Grenke - Auto Eder

 

Thibaut Van Damme kent zijn zeven kompanen bij Team Grenke - Auto Eder, de u19 satellietploeg van Bora-Hansgrohe, waarvan eerder ook Cian Uijtdebroeks (in 2021) en Duarte Marivoet Scholiers (in 2022 en 2023) deel uitmaakten.

In 2024 zijn dat: de Brit Patrick Casey, de Denen Theodor August Clemmensen (die na Steffen De Schuyteneer tweede werd in de Memorial André Noyelle - Ieper) en Noah Lindholm Møller Andersen, de Duitse kampioen en vice-wereldkampioen Paul Fietzke (winnaar van de Cottbuser Etappenfahrt), de Italiaan Lorenzo Finn, de Oostenrijker Anatol Friedl, de Tsjechische kampioen Kryštof Král en last but very not least de Kruis(hout)emse parel Thibaut Van Damme.

Het is een fijn maar klein gezelschap dat, goed op mekaar afgestemd, onderling beter zal maken. Thibaut zal, zoals Duarte in 2022 en 2023, zeker ook nog meer dan geregeld in eigen land aan de slag zijn.

 

52-jarige Wim FEYS hemels blij met zijn nieuwe uitdaging

 

Wim Feys (°1971) verjaarde zaterdag net als onder anderen Tommasso De Pra(°1938, de onverlaat  die in de Tour van 1966 zijn nobele medevluchter Willy In ’t Venén de dagzege én le maillot jaune afhandig maakte), Charly Mottet (°1962), Niko Eeckhout (°1970), Jo Planckaert (°1970), Gil Gelders (°2002), …

 

Wim verraste de samenleving eind april met de melding dat hij aan zijn laatste halfjaar begonnen was bij EFC - L&R - Van Mossel The Lead Out Cycling Academy. Velen dachten onterecht aan een dronkemanseed en dus verkast Wim na bijna een kwarteeuw een ploegleider te zijn geweest van Vlaamse beloften naar het Nederlandse continentale team VolkerWessels, waarvan ook 22-plussers deel uitmaken.

“Néén, andere noemenswaardige aanbiedingen kwamen niet op mij af”, bekent Wim. “Vrijwel alle andere teams zouden wel een keer met mij klappen maar lieten zich niet meer horen. Zonder vragende partij te willen zijn contacteerde ik zelf één team waarvan de sterkhouder het meerdere keren vertikte om terug te bellen tot ik uiteindelijk uit hem moest sleuren dat het niet voor 2024 zou zijn. Oké dan.”

 

“Een totaal ander gevoel viel mij te beurt toen ik in juli tijdens de SD Worx Classic in Tubeke aangesproken werd door Tim Lacroix die mij meteen in contact bracht met sportief verantwoordelijke Allard Engels om voor VolkerWessels (opgestart in 2018 met Nieuwgein als uitvalsbasis) te werken. De bestaande structuur en de werking stonden mij van meet af aan zodat ik niet al te lang moest nadenken om toe te happen. De Hollands directheid haalde het ook dit keer van de Vlaamse lankmoedigheid.”

 

Wim had geen vinger in de pap bij de samenstelling van het effectief, dat was ook niet nodig en toch werd het geen totale stap in het onbekende want Wim treft er twee ‘oude’ bekenden, de de broers Jago en Thimo (die in 2017 én in 2018 de Memorial Danny Jonckheere won) Willems die Wim onder zijn hoede had bij EFC-L&R-Vulsteke terwijl de nog maar 21-jarige Mats Omloop overkomt van Mini Discar. 

Voor de rest zijn het, op de Brit Finn Crockett na, allemaal Nederlanders die de dienst uitmaken, onder wie enkele overjaarse zoals de 34-jarige Bert-Jan Lindeman (die in 2015 voor LottoNL-Jumbo een dagzege behaalde in de Vuelta) en de nog steeds niet af te schrijven 35-jarige Coen Vermeltfoort (met een aardig rijtje overwinningen, ook op de uci-kalender en waarvan nog drie in 2023: de Ster van Zwolle, de Ronde van Overijssel en een dagzege in de Poolse Course de la Solidarnosc).

De overige Nederlanders hebben meer toekomst en al zeker de benjamins Jente Klaver (°2003), Elmar Abma (°2004, de kampioen van Nederland der beloften in 2022) en Tom van Herwaarden (°2005). 

 

“Met dat effectief kan ik zeker naar de oorlog en dus ik zie het helemaal zitten”, benadrukt Wim. “Zoals verandering van spijs doet eten, zo zal verandering van coureurs en koersen mij inspireren tot nieuwe belévenissen, opgelijst met mijn karrevracht ervaring. Met VolkerWessels (een gigant in de bouw en aanverwanten met 17.000 tewerkgestelden) zullen mijn discipelen aardig wat 1.1-wedstrijden in Vlaanderen kunnen rijden alsook de weinige overgebleven kermiskoersen (el.ind.). Voor mij zal 2024 geslaagd zijn indien dit team nòg beter deed dan in 2023 waarbij mijn opdrachtgevers vaststellen dat ik daartoe aardig heb bijgedragen.”

Kasper BORREMANS

de volgende rookie van het wielrennen

Ze schieten stilaan als paddestoelen uit de grond, de tieners op wie de grote wielerteams vliegensvlug een stevige optie nemen.

Na onder anderen Juan Ayuso, Marco Brenner, Arnaud De Lie, Remco Evenepoel, Romain Gregoire, Olav Kooij, Lenny Martinez, Tadej Pogačar, Magnus Sheffield, Quinn Simmons, Joshua Tarling, Cian Uijtdebroeks, …

Kasper Borremans is the next very young kid in cycling town, zowaar een Fin. Een … Fin?! Zijn naam klinkt anders goed Vlààms en inderdaad: hij is de telg van een Brusselse papa en een Finse mama. Hij is gedomicilieerd in het land van de duizend meren, waar hij trouwens kampioen tijdrijden werd en vierde in de wegrit, maar hij verblijft tijdens het wielerseizoen vooral bij zijn grootouders in Sint-Pieters-Leeuw. Het staat hem tot zijn 18de vrij om zijn nationaliteit te kiezen maar aangezien Belgian Cycling meer expertise heeft dan de Finse federatie moet zijn keuze evident zijn en waarvan zijn mentor Francis Van Mechelen hem ook wel zal weten van te overtuigen.

Het Vlaamse publiek kon al op de openingsdag in Staden (waar hij vierde werd) kennis met hem maken en nog meer in de E3 Harelbeke voor junioren, waarin Kasper op het podium stond met Sente Sentjens en Cedric Keppens en onder anderen Viktor Soenens, Lars Vanden Heede, de Noor Patrick Boje Frydkjær (winnaar der Ster van Zuid-Limburg), de Fransman Paul Seixas (zowaar nòg een maand jonger dan Borremans), de Nederlander Senna Remijn, de Brit Matthew Brennan, Jarno Widar, … achter zich latend. 

Kasper werd naderhand onder meer tweede (na Senna Remijn) in de Tour de Condroz, derde (na Aless De Bock en Jasper Schoofs in Herbemont en (na Jarno Widar en Lars Vanden Heede) in La Philippe Gilbert, waarmee hij illustreerde geschikt te zijn én voor de Vlaamse hellingen én de Waalse hoogtemeters.

Kasper is een adept van het veldrijden, dat hij overigens nog niet helemaal heeft losgelaten. Zo werd hij na één week training derde in de Koppenbergcross met de bekasseide helling als natuurlijke bondgenoot. Het leverde hem een selectie op voor het EK in Pontchateau, een veldcross die (zoals hij inschatte) een maat voor niets werd. 

Het veldrijden was niet meer dan wat competitieve bezigheidstherapie in afwachting van de tijdelijke terugkeer naar zijn moederland maar zijn vaderland situeert zich nadrukkelijk bij ons als uitvalsbasis voor de wegkoersen, waarop zijn toekomst al bij voorbaat uitgestippeld lijkt. 

Als belofte zal hij doorstarten bij CT Friuli Victorious, de tweede trap van de Bahrain-Victorious piramide, en voor 2027 en 2028 staat hij reeds op de loonlijst van het WorldTourTeam Bahrain-Victorious. En wees er ook maar zo goed als zeker van dat hij tegen dan ook wel drager van de Belgische nationaliteit zal zijn.

Cannibal-Victorious u19

een almaar straffer Devo Team

Cannibal-Victorious is het geesteskind van het koppel Francis Van Mechelen - Erika Aliskeviciute (Litouwen), die het oplijstten tot een satellietteam van het WTTeam Bahrain-Victorious. Francis en Erika stichtten in 2021 hun Cannibal Team dat in 2023 Cannibal B Victorious heette en in 2024 Cannibal-Victorious.

Jasper Christiaens, één van de drie Vlaamse troeven van Cannibal Victorious 2024.

De kannibalen krijgen daardoor nog meer internationale armslag dan ze al hadden. In 2023 waren ze met achttien, onder wie de franstalige Belgen: Guillaume Daix, Florian Delier, Oscar Dopchie en Jasper Frankish (de kleinzoon van Jean-Luc Vandenbroucke) die er evenwel in 2024 niet meer zullen bij zijn en van wie Daix en Delier naar hun moederclub Sprint 2000 Charleroi terugkeren.

Mika Vijfvinkel (Ned.) maakt zijn debuut als belofte bij CT Friuli Victorious, waar hij zijn landgenoot Max van der Meulen (in 2023 bij DSM Devo) vervoegt. Daniil Yakovlev (Oekr.) komt uitstekend terecht bij Lotto-Dstny Devo.

Het strafste wedervaren komt evenwel van de Finse Belg of Belgische Fin Kasper Borremans die zich handhaaft bij Cannibal-Victorious, die daarna als belofte bij CT Friuli Victorious doorstart en die zelfs al weet dat hij in 2027 en 2028 op de loonlijst van het WorldTour Team Bahrain-Victorious al staan.

Naar de complete lijst van Cannibal-Victorious 2024 heb ik voorlopig het raden. Die worden immers slechts beetje per beetje bekendgemaakt. Dat ligt nièt aan de familie Van Mechelen (die transparantie hoog in het vaandel houdt) maar aan Bahrain-Victorious dat meegaat in de stuitende trend van een wielrennerij die almaar meer het onhebbelijke communicatiegedrag van de voetballerij overneemt tot in de jeugdrangen toe. So be it!

Desalniettemin weet ik dat er, naast de reeds aangehaalde Kasper Borremans, drie Vlamingen deel zullen van uitmaken: Jasper Christiaens, Leander De Gendt en Nolan Huysmans. Ook de Oostenrijker Heimo Fugger en Valentin Hofer, de Duitsers Attila Höfig en Zeno Winter, de Pool Jan Jackowiak en de Brit Dylan Sage behoren tot de bofkonten voor een bijzondere voorafname op het echte wielrennen.

Domingo PERURENA was een slimme subtopper die besefte wat hij wel en meer nog wat hij niet kon

 

Domingo Perurena: vergeten in mijn lijstje van langlevende coryfeeën?! Toch niet, maar in plaats van gisteren 80 jaar te worden overleed hij op 8 juni na een langdurig ziekbed.

Domingo behaalde 123 overwinningen op de uci-kalender en staat daarmee op de 17de plaats in de desbetreffende ranking. Enkel Alejandro Valverde (133) en Miguel Poblet (129)  waren nòg vaker winnende Spanjaarden. 

Mega overwinningen zaten daar niet tussen, wel puntenzeges in de Vuelta 1972 en 1974, het jaar waarna hij vervaarlijk dicht kwam bij de algemene eindzege die hij tenslotte heel nipt (+14”) aan Agustin Tamames moest laten na een misgelopen afsluitende tijdrit in San Sebastian, waaraan hij nochtans met 1’19” boni was begonnen. De objectiviteit gebiedt te zeggen dat Tamames duidelijk de beste was in beslissende slotweek, waarin hij vier (!) zware bergritten won en ook tweede en derde werd. Hij overrulde zelfs zijn notoire Super Ser - kopman Luis Ocaña, die voor de gelegenheid zijn meester-helper werd. Perurena kon met Kas minder kon rekenen op zijn kompaan Miguel Maria Lasa die door Domingo in de 13de rit van de leiding werd verdrongen. Die bleef vol geloven in zijn eindzege, hij reed (-33”) een betere tijdrit dan Perurena maar wel 55” meer dan Tamames, die de koers van zijn leven reed en behalve vijf dagzeges ook de ongekroonde bergkoning werd en de tweede in de puntenstand. 

Agustin Tamames was geen one hit wonder in de Vuelta, waarin hij in 1970 al tweede (na Luis Ocaña) werd en in 1972 derde (na Jose Manuel Fuente Miguel Maria Lasa). 

De Vuelta was de dikke rode draad van Perurena's carrière, hij zette er veertien opeenvolgende keren in aan, behaalde bij zijn debuut in 1966 op 22-jarige leeftijd meteen de eerste van een dozijn dagzeges en eindigde zesde in 1972, vijfde in 1974 en vierde in 1977. 

In de twee andere grote ronden was hij veel minder aan zet, al behaalde hij in de Giro van 1971 en 1975 wel een dagzege en in de Tour van 1974 won hij (als 44ste met 1u19’18” meer dan Eddy Merckx) zowaar de bergprijs.

De grote ééndagskoersen waren amper aan hem besteed, al werd hij in 1972 (het jaar dat hij niet minder dan 21 overwinningen behaalde op de uci-kalender) zevende in Milano-Sanremo en achtste op het WK in Montréal 1974.

Perurena, geboren in het Baskenland, was een notoire Spaanse rondenrenner die in Catalunya veertien en in zijn Baskenland elf dagzeges behaalde maar géén eindoverwinning, wel de Spaanse titel in Montjuïc 1973 en in Torrejon de Ardoz 1975.

Domingo meldde zich in 1965 met een dagzege in de Tour de l’Avenir (9de), waarna hij met Mariano Diaz, Jose-Manuel Lasa en Jose Manuel Rodriguez na Italia (-27”) tweede werd op het WK 100 km. ploegentijdrit in zijn San Sebastian.

Zijn eerste vijf jaren in de beroepscategorie verbleef hij bij het Baskische Fagor (fabrikant van huishoudelijke en commerciële apparaten) omdat hij zich daar meer eigen kansen weggelegd wist dan bij het grote Kas-Laskol, waarnaar hij in 1971 op zijn 27ste eindelijk overstapte om er evenzeer strateeg als te zijn kopman was en er bovenal zijn beste jaren te beléven.