Zijn pad kruist geregeld dat van Mathieu van der POEL

Mads PEDERSEN

gedijt aan de boorden van de Leie

 

Zelden of nooit zou een coureur een overwinning meer verdiend hebben als Mathieu van der Poel in Kuurne-Brussel-Kuurne 2021. Daags nadat hij, om welke reden ook, verrassend wegbleef van de Omloop zette hij vanaf de Kanarieberg, op 87 km. van de finish, een tegenaanval in op zes vroege vluchters. Enkel de ook al verbazende Jhonatan Narvaez (die je eerder verwacht in rittenkoersen) kon hem volgen én steunen. Mathieu voerde op de Kluisberg, de ultieme helling, de forcing steeds met de Ecuadoriaan in zijn kielzog terwijl van de zes vroege vluchters enkel Patrick Gamper, Jonas Hvideberg (die zich de 2500 euro van plastibac toeëigende) en Artyom Zakharov konden bijsluiten. De vijf hielden er dermate de vaart in dat zij zonder de vlijtige tussenkomst van titelverdediger Kasper Asgreen voor de podiumplaatsen zouden gespurt hebben. 

Die ontwikkeling zou een meer verdiende winnaar opgeleverd hebben dan Mads Pedersen die door Jasper Stuyven naar het zegepad werd geloodst. Het viel de Deen te beurt 4,5 maanden na Gent-Wevelgem waarin hij de voornaamste bevoordeelde werd van de rivaliteit tussen Wout Van Aert en (jawel) Mathieu van der Poel. De 25-jarige Deen is elk jaar goed voor minstens één knalresultaat: kampioen van Denemarken 2017, (na Niki Terpstra) tweede in de Ronde van Vlaanderen 2018, wereldkampioen in Harrogate 2019 (waar … Mathieu van der Poel door het ijs zakte), Gent-Wevelgem 2020 en Kuurne-Brussel-Kuurne 2021. 

Mads Pedersen lijkt wel bevrijd van het juk der regenboogtrui waarin hij nog sterk uit de hoek kwam in de BinckBank Tour. Na zijn dagzege in Aalter kwam hij in het bezit van de groene leiderstrui die hij behield na de korte tijdrit in Riemst maar niet meer na de afmattende tocht door de Vlaamse Ardennen, waarin hij ootmoedig het hoofd moest buigen voor (jawel) Mathieu van der Poel. 

Mads Pedersen won in Kuurne een kwarteeuw na zijn illustere landgenoot Rolf Sörensen. De Ronde van Vlaanderen is vooralsnog de enige monumentale klassieker waarin Mads zich onderscheidde. Rolf deed dat ook in Milano-Sanremo (na Claudio Chiappucci tweede in 1991), Paris-Roubaix en zelfs in Liège-Bastogne-Liège (die hij in 1993 won) en in de Giro di Lombardia. Sörensen werd evenwel geen wereldkampioen, Pedersen wel. 

Benieuwd wat Mads Pedersen in Sanremo en in Roubaix vermag tegen Mathieu van der Poel, die van en naar Kuurne de zoveelste koers van zijn leven reed. Indien daar een startpremie aan vastzat dan heeft hij die dubbel en dik waargemaakt. Elke inrichter zou dolgraag ingaan op dergelijke deal. Mathieu zal daarenboven menig wielerhart veroverd hebben.

Milano-Sanremo nochtans meer voor de hand liggend

 

Davide BALLERINI droomt zowaar van ... Paris-Roubaix

Davide Ballerini heeft in de kortste maand van het jaar al bijna evenveel keer gewonnen als in zijn vier vorige seizoenen samen: de proloog van de Sibiu Tour in 2018, de Memorial Marco Pantani en de Trofeo Matteotti eveneens in 2018, de wegrit van de European Games 2019 en bovenal een dagzege in de Tour de Pologne 2020. In het gebalde seizoen 2020 miste hij van een niet twee belangrijke overwinningen: in het kampioenschap van Italië moest hij het afleggen tegen Giacomo Nizzolo (die drie dagen later ook Europees kampioen werd) en in de Brussels Classic tegen Tim Merlier. Dit seizoen lijkt hij de frustrerende dichtste ereplaatsen te hebben afgezworen.

Na twee dagzeges in de Tour de la Provence won hij overtuigend de Omloop en wordt hij in Vlaanderen de zoveelste speerpunt van Deceuninck-Quick.Step.

Of hij Vlaanderen kent?! Beter dan gedacht want in 2019 werkte  hij met Astana, nadat hij in Milano-Sanremo negentiende werd, een copieus Vlaamse programma af met aansluitend Paris-Roubaix zonder noemenswaardige uitslagen. De Omloop 2021 heeft dat veranderd en Davide is voortaan een vaste waarde in de harde voorjaarskern van The Wolfpack. Hij droomt zowaar nog het meest van ... Paris-Roubaix, zodat zijn team daar nog meer l’embarras du choix zal kennen om tot een efficiënte pikorde te komen, al wordt dat sowieso overruled door het verloop van de koers.

Zelfs voor Patrick LEFEVERE is niets zo evident als het lijkt

De kortste maand is nog niet om en Deceuninck-Quick.Step heeft reeds vijf zegestreepjes achter zijn naam.

Quick-Step heeft de kaap van 800 overwinningen inmiddels gerond. Het begon in 2000, 2001 en 2002 als cosponsor van Mapei, nam het voortouw vanaf 2003 en kreeg vanaf 2019 Deceuninck als voornaam. 

Wat een bofkont toch, die Patrick Lefevere?! Zij die er zo over denken, moesten eens (alles) weten. Zijn interview in Humo is in dat verband verhelderend, citaat:

“Ten laatste eind maart weet ik of mijn sponsors willen verlengen. Met Deceuninck heb ik een optie voor twee jaar extra. Lidl, Quick-Step, Specialized en Latexco willen doorgaan. Maar ik wil naar een hoger budget, want alle coureurs vragen meer. Dus moet ik alles weer heronderhandelen, terwijl sommige sponsors de coronacrisis gebruiken als argument om minder te betalen. Leuk hé?”

Patrick Lefevere wil het op zijn 66ste niet opnieuw meemaken dat hij voor maanden de hort op moet om zijn beoogd budget rond te krijgen. Hij wil, met het mooie verhaal van Remco Evenepoel als drijfveer, een perspectief op lange(re) termijn en in dat geval zal hij doorgaan zolang hij kan ademen.

Een lachertje is het dus niet want succes went nooit maar wil telkens hernieuwd worden.De volgende koers is keer op keer de belangrijkste. Bij nader inzien hing de triomf in de Omloop aan een zijden draadje. Alles zat tegen wat maar kon tegenzitten Yves Lampaert schoof uit. Goed dat de uitbollende Tim Declercq in de buurt was om hem terug te brengen. Zdenek Stybar viel letterlijk weg zodat Davide Ballerini ‘enkel nog’ Kasper Asgreen en Florian Sénéchal overhield om zijn spurtpad te effenen. Rijdt Alexander Kristoff niet lek dan is Davide Ballerini nog niet klaar met hem maar allicht wel want in een soortgelijke spurt in de Tour de la Provence hield hij Arnaud Démare vèr achter zich.

Bij een uitgebleven succes zou de namiddag exposure op slag bij verbleekt zijn: heel goed gereden maar nièt gewonnen. Het had de schuld van Julian Alaphilippe kunnen zijn. Zijn actie op de vermaledijde Berendries (waarop Laurent Jalabert zich in 1997 helemaal verslikte) was voortvarend en ondoordacht. Julian morst wel eens meer met slaagkansen, herinner je maar vorig jaar Liège-Bastogne-Liège (waarin hij zich na schuinspurten te vroeg oprichtte) en de Ronde van Vlaanderen (waarin hij door onoplettendheid vol op een verkeerd gepositioneerde motard knalde). Stelt Julian zijn aanval uit tot op de Geraardsbergse Vesten dan zijn de volgenden in geen velden te bespeuren.

Het is geen verwijt maar een vaststelling richting Julian Alaphilippe, de zaligste coureur van het huidige peloton. Zijn dartelende optocht moet Deceuninck en Quick-Step nogal verblijd hebben. Maar dat is gauw vergeten. Die precieuze sponsors denken vooral zakelijk en indien een volgend succes wat te lang uitblijft dan worden ze zenuwachtig. Patrick Lefevere wordt al decennialang in die rollercoaster meegesleurd maar: hoe dieper het dal, hoe hoger de top!

 Julian ALAPHILIPPE wil daar verandering in brengen

OMLOOP begroette nog

géén Franse winnaar

 

Uitkijken naar Florian VERMEERSCH

 

De 73ste Omloop Het Nieuwsblad is de voortzetting van de Omloop van Vlaanderen (1945 en 1946) en van de Omloop Het Volk (1947-2008). 

Deze Vlaamse openingskoers sedert 2017 een (1.WT3) manche van de World Tour. Vanaf 2018 kreeg het de finale van de vroegere Ronde van Vlaanderen met de Muur van Geraardsbergen en de Bosberg als sluitstukken en Meerbeke als terminus. Het gaf deze koers een andere pittiger kruiding. 

Fausto Coppi had de parade van ronkende winnaarsnamen kunnen aanvoeren maar hij bezondigde zich in 1948 aan een clandestiene wielwissel en werd naar de tweede plaats teruggezet.

De Vlaamse openingskoers draaide 56 keer uit op een ‘sant in eigen land’. Vier Italianen en evenveel Nederlanders, tweemaal Ian Stannard (Gr.-Br.) en éénmaal Seamus Elliott (Ier), Andreas Kappes (D.), Thor Hushovd (Noor) en Zdenek Stybar (Tsjech) vervolledigen de lijst van de winnaars, waarop van Vlaamse kant vooral Briek Schotte, Rik Van Steenbergen, Germain Derycke, Raymond Impanis, Fred De Bruyne, Rik Van Looy, Walter Godefroot, Eric Leman, … ontbreken. 

Opmerkelijk: de Omloop is een ‘on-Franse' koers, want nog door geen enkele zuiderbuur gewonnen werd. Julian Alaphilippe is vast van plan om daar verandering in te brengen. 

Julian le Flamand moet alvast geen concurrentie vrezen van Wout Van Aert en Mathieu van der Poel, die verstek geven. Bizar dat Mathieu op zondag wel start in Kuurne-Brussel-Kuurne, waaruit men zo kan afleiden dat het om de startpremie draait. Dit statement heeft voor nogal wat commotie gezorgd. Mathieu’s entourage beweert dat het te maken heeft met de … lastigheidsgraad. Larie want in een volledige UAE Tour zou hij zich nog meer afgemat hebben. Het is evenwel Mathieu’s goed recht om op basis van eender wat keuzes te maken.

Wout Van Aert is daar consequenter in: hij slaat het Vlaamse openingsweekeinde volledig over en focust zich op het Italiaanse triumviraat Strade Bianche, Tirreno-Adriateco en Milano-Sanremo.

Er blijven genoeg anderen over om de koers in te kleuren en/of te winnen, in alfabetische rode zijn dat: Kasper Asgreen, Davide Ballerini, Tiesj Benoot, Edvald Boasson Hagen, Amaury Capiot, Dimitri Claeys, Sören Kragh Andersen, Alexander Kristoff, Yves Lampaert, Oliver Naesen, Casper Pedersen, Mads Pedersen, Florian Sénéchal, titelverdediger Jasper Stuyven, Dylan Teuns, Niki Terpstra, Matteo Trentin, Greg Van Avermaet, Sep Vanmarcke, Tim Wellens, ...

... of het zou moeten zijn dat er zoals met Robert De Middeleir (1962), Noël De Pauw (1965), Willy Vekemans (1967), Roger De Vlaeminck (1969) en Willem Peeters (1976) nog eens een jeune premier opstaat. Aan de jaartallen te zien wordt het stilaan tijd dat dit zich nog eens herhaalt. Florian Vermeersch mag zich, veertien dagen vòòr zijn 22ste verjaardag, aangesproken voelen. Hij was in de Tour de la Provence twee dagen op een rij langdurig in de aanval waarmee hij zijn limieten weer wat verder voor zich heeft uitgeschoven. En hij kon dit werk al aan, gelet op zijn 13de plaats in Gent-Wevelgem 2020 na een dijk van een koers.

Daags na de Omloop is er de (eveneens) 73ste Kuurne-Brussel-Kuurne (mèt een frisse Mathieu van der Poel), een manche in de Pro Series net als de 14de Ardèche Classic (zaterdag) en de 9de Drôme Classic (zondag). En op dinsdag zullen de respectieve deelnemersvelden zich wat vermengen in Le Samyn (1.1).

 Jonas VINGEGAARD 

nog lang niet aan zijn limiet

Over de 24-jarige Deen werd al langer veel goeds verteld, niet zozeer omwille van persoonlijke resultaten maar omwille van capaciteiten als ploegspeler. In de pikorde van Jumbo-Visma moet hij er nogal wat laten voorgaan maar wie zou durven uitsluiten dat hij één van de volgende jaren opschuift of geëngageerd wordt door een team dat hem ziet als een hoofdrolspeler?  

Jonas Vingegaard mocht op zijn dag behalve zijn kompanen Chris Harper en Sepp Kussook de Ineos Grenadiers (die ook Almeida ‘schaduwden’) dankbaar zijn omdat ze de achtervolging organiseerden op Alexey Lutsenko, de daardoor gedupeerde held van de dag, en die hij als springplank benutte.

Jonas stelde als koersende tiener weinig voor. Toch zag het continentale ColoQuick-Cult het in hem maar nog was het winnen amper aan hem besteed. Een zege in de proloog van de Giro delle Valle d’Aosta Mont Blanc 2018 brak die ban en leverde een overstap naar Jumbo-Visma op. Op zijn volgende overwinning was het een jaar wachten: een dagzege in de Tour de Pologne die meer dan dubbel telde want in Kościelisko versloeg hij Pavel Sivakov, Jai Hindley, Sergio Higuita, Raf Majka, Pierre Latour, Davide Formolo, Tao Geoghegan Hart, Diego Ulissi, … Dat het geen bevlieging was, bleek in de aansluitende Tour of Denmark (2de) en in de Deutschland Tour (9de).

 

Jonas werd voor nòg voller aanzien en schoof op naar de tweede lijn van Jumbo-Visma. In het gebalde seizoen 2020 kon hij al dat goede niet meteen bevestigen maar de Vuelta maakte alles goed. Hij ontpopte zich tot één van de beste luitenanten van de winnende Primoz Roglic. 

 

De top drie van de UAE Tour kwam en bracht zichzelf niet in verlegenheid. Die lijkt onomkeerbaar vast te liggen. Aan de aangekondigde waaierrit van zaterdag om dat alsnog te weerleggen. Deceuninck-Quick.Step zal allicht proberen om de orde te verstoren maar ik geloof meer in een tweede (of derde) dagzege van Sam Bennett dan in een putsch ten voordele van Joao Almeida.

 Geïnventariseerd door Frans KIMPE 

Portfolio van W.S.C. Torhout,

de wielerclub wiens discipelen 

bijna àlles wonnen

 

Eddy Merckx was een coureur die bijna alles won.

Lomme Driessens was een ploegleider die beweerde dat hij àlles won

Patrick Lefevere is een manager die mag orakelen dat ‘zijn’ coureurs bijna alles wonnen

W.S.C. Torhout was een club wiens discipelen bijna alles wonnen.

 

DUIZELINGWEKKEND PORTFOLIO

De referenties waarmee W.S.C. Torhout het liefst uitpakt zijn de zeven overwinningen (1978, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988 en 1990) in de Beker van België, de hoogste onderscheiding die een wielerclub kan verwerven samen met zeven nationale titels in de nationale ploegentijdrit (in 1963, 1972, 1982, 1984, 1985 en 1986). 

Wat betreft de individuele onderscheidingen moet ik mij tot de (ook nog vele) grootste gemene delers beperken, anders is de overzichtelijkheid zoek.

• 2 grote ronden: Freddy Maertens (Vuelta 1977) en Michel Pollentier (Giro 1978);

• 3 regenboogtruien: Freddy Maertens (Ostuni 1976 & Praag 1981), Noël Dejonckheere (puntenrit München 1978);

• 3 groene truien in de Tour: Freddy Maertens (1976, 1978 en 1981);

• Ronde van Vlaanderen: Michel Pollentier 1980;

• Paris-Roubaix: Leon Vandaele 1958; 

• Liège-Bastogne-Liège: Richard Depoorter 1943 en 1947;

• Gent-Wevelgem: Leon Vandaele 1959, Freddy Maertens 1975 & 1976, 

• La Flèche Wallonne: Gilbert Desmet 1964, Freddy Maertens 1977;

• Paris-Brussel: Leon Vandaele 1957, Freddy Maertens 1975;

• Amstel Gold Race: Freddy Maertens 1976;

• Paris-Tours: Gilbert Desmet 1959, Freddy Maertens 1975

• Omloop Het Volk: André Declerck in 1949 & 1950; Freddy Maertens 1977 en 1978;

• E3 Harelbeke: Freddy Maertens 1978;

• Kampioenschap van België: André Maelbrancke 1942, Albert Ramon 1950, Michel Pollentier 1977 & 1978.

Plus de ééndagskoersen daaronder én de tientallen dagzeges in grote ronden en in kleine(re) rittenkoersen die vooral aangebracht werden door Freddy Maertens maar ook door Noël Dejonckheere.

 

Last but not least zijn er de Belgische titels in de opleidingscategorieën:

• onafhankelijken: Noël Vanclooster in Libramont 1965;

• liefhebbers: Freddy Maertens in Nandrin 1971, Geert Vandewalle in Roosdaal 1985, Chris Scharmin in Oostnieuwkerke 1986;

• junioren: Dirk Roose in Duffel 1974, Erik Borra in Aubel 1978;

• nieuwelingen: Erik Borra in Hasselt-Rapertingen 1976, Marnik Vansevenant in Lembeek 1982. 

Ook op de wielerbanen en in mindere mate in het veld had W.S.C. Torhout met vooral Laurenz Beauprez en Peter Naessens een meer dan behoorlijke voetafdruk.

Zelfs enkele vrouwelijke leden (Rita Vansteelant, Claudine Vierstraete, …) lieten zich niet onbetuigd.

 

Een portfolio om van te duizelen. Ik denk dat het (in 1995) opgedoekte Lierse Bicycle en het immer volhardende S.V. Deerlijk de enige clubs zijn die W.S.C. Torhout naar de kroon kunnen steken. 

Sam Bennett rondde

de kaap van 50 overwinningen

Men kent onderhands de geschiedenis van de geboren Wervikzaan (waar zijn papa voetbalde in derde nationale) die op 11 juli 2011 een eerste keer de kop opstak met een eclatante spurtoverwinning in de G.P. der Stad Geel, een voorname koers voor beloften, waarin hij het haalde van Jonas Vangenechten, Dries Depoorter, Joeri Stallaert, Tom Devriendt, Timothy Dupont, … 

 

Negen en een half jaar later staan er in de beroepscategorie exact vijftig zegestreepjes achter zijn naam. Het leeuwenaandeel daarvan zijn dagzeges. In de klassiekers moet je hem dus niet verwachten tenzij heel misschien in Gent-Wevelgem.

 

Patrick Lefevere wilde hem na zijn dertien overwinningen in 2019 hebben en Sam Bennett vroeg zelf niet liever dan naar The Wolfpack te mogen overkomen terwijl hij nog een seizoen vastlag bij Bora-Hansgrohe. Bizar dat Ralph Denk hem against all odds zijn lopend contract ontbond zodat Sam zich tijdens het gebald 2020 nog beter kon uitleven met vooral drie dagzeges in de Tour en een dubbel podium op de Champs Elysées: winnaar van de dag en van de groene trui. Daar breide hij in de Vuelta een vervolg aan met een vroege winst in Ejea de los Caballeros. Ook in Aguilar de Campoo flitste hij als eerste door de finish maar hij werd gedeclasseerd omdat hij zich had afgezet tegen een ‘aanvallende’ fout van Emils Liepins. Dubbel jammer was dat het krèk de 100ste dagzege van Quick.Step in een grote ronde zou zijn geweest.

 

Op zijn 30ste zit er duidelijk nog geen sleet op. Hij won op de vierde dag van de UAE Tour een ‘koninklijke’ spurt van (de weer verbazende) David Dekker, Caleb Ewan, Elia Viviani, Pascal Ackermann, Phil Bauhaus, Fernando Gaviria, …

Zijn 50ste overwinning met een strik errond dus en waarvan acht in de grote ronden: drie in de Giro, twee in de Tour en drie in de Vuelta. Het zou wat zijn indien hij begin mei, zeven maanden later, alsnog de 100ste dagzege van Quick Step in een grote ronde behaalde.

Frans KIMPE

het levend archief van

W.S.C. Torhout

 

Wieler- & Supportersclub Torhout zou bij leven en welzijn nu aan zijn 80ste werkingsjaar begonnen zijn. De club hield helaas in 1998 op te bestaan. 

Het nieuwe bestuur stelde de coureur niet meer centraal en dat wrong vooral bij Michel Pollentier die de kat de bel aanbond en in 1991 met wijlen Denis Secq Wielergroep Izenberge in het leven riep. 

Na een split met Denis deed Michel verder met  ‘de Lombarden’. Die onderneming leeft een kwarteeuw later nog altijd voort in EFC-L&R-Vulsteke. 

Zonder Michel kon ook Frans Kimpe zich, als materiaaloverste en als ploegleider van de junioren, niet langer vinden in de werking van de club. 

De nostalgie heeft hem evenwel nooit losgelaten en dertig jaar later zet hij het woord in de daad om met de samenstelling van een boek “W.S.C. Torhout in Woord en Beeld 1942-1998” van 370 blz., rijk geïllustreerd met zo’n 800 foto’s.

Gerard Demarest, één van de stichters, zou dit jaar honderd jaar zijn geworden, dit boek is ook een postume hulde aan hem.

W.S.C. Torhout had nooit mogen verdwijnen maar was niet de enige traditionele wielerclub die ter ziele ging of zijn werking moest saneren. Ook Brugse Velosport, Cureghem Sportif V.C. Deinze, Gentse Velosport, S.V. de Bie Gits, de Netespurters Herentals, Sport & Steun Leopoldsburg, Lierse Bicycle, Dijlespurters Mechelen,  Stoempersclub Leuven, W.S.C. Merelbeke-Scheldestreek, V.C. Zeemeeuw Oostende, … ontsnapten niet aan de meedogenloze tand des tijds. 

Eigenlijk zijn S.V. Deerlijk en WAC Hoboken de schaarse uitzonderingen die deze zware beproeving doorstaan hebben.

 

“W.S.C. Torhout in Woord en Beeld 1942-1998” is vanaf 1 maart beschikbaar aan 35 euro in de Kortemarkstraat 2 bus 3 Torhout elke maandag tot en met de zaterdag van 13 tot 18 uur.  

Gezien de beperkte oplage mag het als een collector’s item aanzien worden, het zal dus voor ‘de rappe’ zijn.

Jebel Hafeet schikt het eindpodium, 

al is er overmorgen nog Jebel Jais

 

Tadej POGACAR en Adam YATES zetten Joao ALMEIDA weg

 

De strijd voor de eindzege in de zevende UAE Tour is gereduceerd tot een duel tussen Tourwinnaar Tadej Pogacar en titelverdediger Adam Yates, die op de derde dag ruim afstand (48”) namen van runner up Joao Almeida. Pogacar liet de onstuimige Yates het meeste werk opknappen zodat hij de meeste reserves had voor de dagzege. Het ziet er sterk naar uit dat het eindpodium zelfs al in de juiste orde vastligt omdat de Sloveen in de tijdrit 34” beter deed dan de Brit. Tadej Pogacar is alvast uitstekend begonnen aan het altijd moeilijke jaar van de bevestiging.

Sepp Kuss mocht voor Jumbo-Visma de honneurs waarnemen maar kwam, zoals in de Vuelta, zichzelf tegen. Zijn 26-jarige kompaan Chris Harper overrulde hem.

Harm Vanhoucke herinnerde aan zijn fraaie dagprestaties in de Giro van vorig jaar, met vooral een derde plaats op de steile flanken van op de Etna, waarna hij ook nog eens zesde en zevende werd.

De 24-jarige Amerikaan Neilson Powless van Education-Nippo is de verrassende naam in de top tien nadat hij zijn kopman Sergio Higuita van groot nut was.

Alejandro Valverde, die zowel in 2018 als in 2019 op Jebel Hafeet triomfeerde en er in 2018 de basis legde voor de eindzege in de toen nog Abu Dhabi Tour, arriveerde 7’31” na Pogacar-Yates en dit zal wel zijn afscheid zijn van his favorite place in de Arabische Emiraten.

De vertwijfeling bij Chris Froome zal niet afgenomen zijn nadat hij al vrij gauw de rol moest lossen om met vijf minuten achterstand te finishen. Vincenzo Nibali deed beduidend beter en gaf ‘slechts’ anderhalve minuut toe.

Valverde, Froome en Nibali: drie ex-winnaars van één of meer grote ronden die dit nog kunnen opbrengen om het onvermijdelijke “breaking up is so hard to do” nog even voor zich uit te schuiven.

Fausto COPPI

de gedeclasseerde winnaar 

van de Omloop Het Volk 1948

 

Fausto Coppi kwam, niettegenstaande Lomme Driessens vanaf 1947 zijn vertrouwensman was, slechts drie keer in België koersen. Dat ging dat telkens niet onopgemerkt voorbij. 

In La Flèche Wallonne werd hij in 1949 (na Rik Van Steenbergen en Ward Peeters) derde werd en in 1950 won hij (vòòr Raymond Impanis en Jan Storms). Aan de belendende Liège-Bastogne-Liège nam hij geen enkele keer deel.

Ook voor de Ronde van Vlaanderen haalde hij keer op keer de neus op maar in 1948 daagde hij tot verrassend op in de Omloop Het Volk, die nochtans niet meetelde voor de prestigieuze Challenge Desgrange-Colombo. Hoe men dat toch voor mekaar kreeg, heb ik niet kunnen achterhalen maar het zal wel meer dan wat gekost hebben met als mogelijke bijsluiter dat Fausto er alles moest aan doen om als laureaat gehuldigd te worden om de prille erelijst (vanaf 1945) op te smukken.

Fausto loste de hoge verwachtingen ook in. Hij verkeerde in bloedvorm en zou de vrijdag daarop voor de tweede keer Milano-Sanremo (met vijf minuten voorsprong) winnen. Hij kwam een stijloefening houden in Vlaanderen. Het liep niet van een leien dakje want hij reed twee keer lek maar keerde terug in de voorwacht van zestien, waaruit hij op vijftien kilometer van de finish demarreerde maar niet ontkwam. Coppi won dan maar in de spurt maar werd gedeclasseerd omdat hij bij zijn tweede lekke band gedepanneerd werd door René Walschot, wat tegen het wedstrijdreglement indruiste. Hij werd niet naar de zestiende maar naar de tweede plaats teruggezet alsof hij met zijn verboden wielwissel enkel Sylvain Grysolle en niet de veertien andere medevluchters had benadeeld. De organisatoren waren de wanhoop nabij omdat de gouden naam van de illustere Italiaan hun palmares niet mocht toppen. 

En Fausto Coppi, hij keerde nooit meer terug naar Vlaanderen.

Sylvain Grysolle voelde zich meer dan een beetje een ersatz-winnaar. Hij had nochtans al La Flèche Wallonne 1941 en de Ronde van Vlaanderen 1945 op zijn palmares staan. In ‘zijn’ Wichelen werd voor hem een mooie gedenkplaat opgericht.

Remco EVENEPOEL was 

de laatste die Filippo GANNA 

in een tijdrit kon stoppen

 

Filippo Ganna heeft in de UAE Tour voor de achtste keer op een rij een tijdrit gewonnen.

Zijn laatste nederlaag dateert al van 2 februari 2020 en de Vuelta a San Juan (Arg.) waarin hij in over elk van 15,5 km. ruim twee seconden meer deed dan een zekere Remco Evenepoel. 

Filippo Ganna wordt, wat betreft het tijdrijden, terecht de maat der dingen genoemd. Dan is Remco Evenepoel dus nòg een maatje groter!

 Dubbelslag in de Tour des Alpes-Maritimes et du Var

Gianluca BRAMBILLA

Wie had dàt nog verwacht van hem?

 

De winnaars van de eerste en de tweede dag zijn de verliezers van de derde dag geworden. Bauke Mollema en Michael Woods hadden mee moeten zijn met de omvangrijke groep die kort na de start van de anderen wegreed en nogal wat kwaliteit aan boord had. De Canadese drager van de gele leiderstrui toonde zich opnieuw de beste maar had geen kompaan in de spits en koerste de hele namiddag achter de feiten. Mollema hoefde dat niet te doen want zijn kompaan Gianluca Brambilla nam voor hem de honneurs waar in de voorwacht. Hij deed dat met verve. Valentin Madouas voelde zich geroepen om het collectieve overwicht van Groupama-FDJ te concretiseren maar Brambilla overrulde hem. Zelfs Tao Geoghegan Hart, de verrassende winnaar van de Giro 2020, kon niet verhinderen dat de Italiaan én de dag- én de eindzege greep. 

Het was al van 4 september 2016 geleden dat Gianluca Brambilla nog eens had gewonnen, de vijftiende rit in de Vuelta, nadat hij in de lente een dagzege had behaald in de Giro. Dat jaar werd hij (na Fabian Cancellara en Zdenek Stybar maar vòòr Peter Sagan) derde in de Strade Bianche. 2016 was zijn absolute topseizoen, het vierde bij Quick.Step, dat hij na een pover 2017 inwisselde voor Trek-Segafredo. Daar schikte hij zich in een anoniem bestaan van modelhelper tot hij op zondag 21 februari nog eens voor zichzelf mocht opkomen.

De Tour des Alpes-Maritimes et du Var, nochtans verstoken van de World Tour en zelfs van de ProSeries, werd een dot van een koers die vooral door dertigers werd ingekleurd: de 34-jarige Bauke Mollema en de nog anderhalve maand oudere Michael Woods die verdrongen werden door de 33-jarige Gianluca Brambilla. 

Breaking news:

Mathieu van der POEL en met hem het hele Alpecin-Fenix team moet uit de UAE Tour stappen omdat een staflid een positieve coronatest aflfeverde.

Toeme toch, al kan dit nadeel een voordeel opleveren: misschien kan hij daardoor alsnog het Vlaamse openingsweekeinde rijden. 

Tijdrit vanaf 11.45u. op Eurosport 1 

 

Hoe vèr trekt sakkerse

Mathieu van der POEL

de fraaie lijn door?

 

Oh wat heeft hij ons, maar lekker voor hem, op het verkeerde been gezet, misschien ook … zichzelf.

"Geen persoonlijke ambities, ik wil hier gewoon elke dag beter worden met het oog op het voorjaar", anticipeerde hij de (te hoge) verwachtingen in zijn persoon.

Bij ontstentenis van een spurter met de vereiste weerbaarheid moest hij tijdens een waaieroorlog, die veel ‘slachtoffers’ maakte, zelf zijn verantwoordelijkheid opnemen en dat deed hij met een bravoure waarmee hij misschien zichzelf verbaasde.

Benieuwd waar hij vandaag uitkomt in de tijdrit van 13 km. Voor Filippo Ganna zal hij wel geen partij zijn maar na de wereldkampioen moet hij één van de besten zijn. Niet vanzelfsprekend want het tijdrijden blijkt vooralsnog zijn achillespees. In de BinckBank Tour 2020 wenkte de eindzege maar in de 8,1 km. van Kanne kwam hij matig uit de hoek: vijfde na Sören Kragh Andersen (-12”), Stefan Küng (-12”), Stefan Bissegger (-5”) en Mads Pedersen (-4”). Vandaag doet Mathieu, met de stimulans van de leiderstrui, wellicht beter. Het zal ook nodig zijn want Tadej Pogacar, Joao Almeida en Adam Yates staan klaar om hem van de leiding te verdringen.

Het zal voor de eindzege ook wel tussen die vier gaan, al zijn er ook nog Fausto Masnada en Damiano Caruso. Of verrast Mathieu van der Poel morgen en donderdag ook op de hoogtemeters, al zijn kalibers als Jabel Hafeet (11 km. die gemiddeld 6,6% stijgen) en Jebel Jais (21 km. die gemiddeld 5,4% stijgen) onbekend terrein voor hem? 

De openingsrit van de UAE Tour was geen eitje. Van de snelle mannen waren enkel Fernando Gaviria en de ‘verrezen’ Elia Viviani op de afspraak. David Dekker bleef hen nog voor. Zijn tweede plaats na Mathieu mag de smaak van de overwinning hebben. Voor de 23-jarige zoon van Erik was dit de eerste dag in de World Tour. Hij werd in Ede 2019 kampioen van Nederland (vòòr de aanstaande wereldkampioen Nils Eekhoff). Bij SEG bloeide hij verder open met (vòòr de lockdown) overwinningen in de Ster van Zwolle en de Doropenomloop van Rucphen. Het volstond om door Jumbo-Visma in de armen te worden gesloten. Dat hij de waaieroorlog overleefde, zegt veel over zijn intrinsiek vermogen.

Op Eurosport 1 vanaf 16.15u.

 

In de UAE Tour zullen de klassementsrenners al meteen 

hun beste beentje voorzetten

 

Na het opschorten van Tour Down Under en de Cadel Evans Race is de United Arabian Emirates Tour (in het Midden-Oosten) van 21 tot en met 27 februari de openingsmanche van de World Tour 2021.

Deze rittenkoers, een fusie van de Dubai Tour (voor sprinters) en van de Abu Dhabi Tour (eerder voor klimmers) is pas aan zijn derde editie toe en krijgt een opvolger voor Primoz Roglic (2019) en Adam Yates (2020).

Uiteraard zullen het opnieuw de betere klimmers zijn die het klassement naar zich toetrekken tijdens de derde (-> Jabel Hafeet) en  de vijfde (-> rit Jebel Jais), waarbij vooral wordt gedacht aan Joao Almeida, Emanuel Buchmann, Damiano Caruso, Jack Haig, Sergio Higuita, Patrick Konrad, Sepp Kuss, Alexey Lutsenko, Gino Mäder, Rafal Majka, Dan Martinez, Fausto Masnada, Vincenzo Nibali, Giacomo Nizzolo, Wout Poels, Tadej Pogacar, Domenico Pozzovivo, Ivan Sosa, Rigoberto Uran, veertiger Alejandro Valverde, titelverdediger Adam Yates, ….. 

Dit kon de bezetting zijn van een grote ronde, de Giro moest het vorig jaar met minder stellen. Goed ook dat er een korte (13 km.) biljartvlakke tijdrit aan voorafgaat. Benieuwd hoe Filippo Ganna zijn veroverde leiderstrui wil of kan verdedigen.

Ook gadeslaan hoe Mathieu van der Poel, die een beetje een stap in het onbekende zet, zich hier doorslaat. In de rittenkoersen van de World Tour heeft hij zich nog niet vaak kunnen/willen bewijzen. Vorig jaar behaalde hij weliswaar een dagzege in Tirreno-Adriatico en in de BinckBank Tour (annex eindzege) maar de zware kost liet hij aan zich voorbijgaan en opnieuw houdt hij die boot af. 

"Geen persoonlijke ambities, ik wil hier gewoon elke dag beter worden met het oog op het voorjaar", tempert hij hier de verwachtingen in zijn persoon.

 

Vooral het manco van een grote ronde heeft zijn ontwikkeling vertraagd. Traag maar gestaag is evenwel het meest duurzaam!

De vier andere kansen op een dagzege zijn weggelegd voor de sprinters en dan voelen vooral Pascal Ackermann, Sam Bennett, Caleb Ewan, Fernando Gaviria (die daar vorig jaar een maand in quarantaine moest blijven en toch opdie vermaledijde plek terugkeert), Elia Viviani, ... zich het meest aangesproken.

De UAE Tour brengt ook het eerste aantreden van Chris Froome in de gewaden van Israel Start-Up Nation. Afgaan als een gieter kan hij zich niet veroorloven. Hier begint trouwens zijn lange aanloop naar de Tour, die hij against all odds een vijfde keer wil winnen.

Michaël WOODS

op de drempel van zijn beste seizoen?

 

Daags na Bauke Mollema heeft opnieuw een 34-jarige een dagzege behaald in de Tour desAlpes-Maritimes et du Var. De nog anderhalve maand oudere Michael Woods boog de seconde achterstand om in een tel voorsprong.

Michaël Woods begon er laat aan maar nièt té laat aan. De Canadees was op zijn 19de een veelbelovend atleet op de 1500 meter maar een aanslepende stressfactuur leidde hem af naar de tweewieler waarop hij almaar beter werd.

Vanaf 2017 schoof hij aardig op: elfde in La Flèche Wallonne en negende in Liège-Bastogne-Liège. Aansluitend behaalde hij in de Giro, zijn eerste grote ronde, twee vijfde plaatsen in de daguitslag en in de herfst werd hij zevende in de Vuelta.

Op zijn dertigste versnelde hij zijn inhaalbeweging: tweede (na de beter omringde Bob Jungels) in Liège-Bastogne-Liège. De Vuelta, waarin hij genoegen nam met een dagzege, stond helemaal in het teken van het aansluitende loodzware WK in Innsbruck, waar hij derde werd na Alejandro Valverde en Romain Bardet.

Vanaf 2019 spitste hij zich meer toe op het ééndagswerk met zowel in Liège-Bastogne-Liège als in Il Lombardia een vijfde plaats. Té regelmatig om ook briljant had ik gedacht tot hij in Milano-Torino afrekende met zijn enige medevluchter, de kakelverse wereldkampioen Alejandro Valverde.
Tijdens het gebalde 2020 bleef hij, spijts een dagzege in Tirreno-Adriateco, eerst onder de verwachtingen, zo ook als twaalfde op het WK in Imola. Beter getimed waren ‘zijn’ Waalse klassiekers, waarin hij zevende en derde werd. De Vuelta moest daar een vervolg aan breien maar reeds in de openingsrit viel hij zwaar, liet het de volgende dagen lopen om meer faciliteiten voor een dagzege, die hij daags nà de rustdag behaalde in Villanueva de Valdegovia, waar hij zelfs een uitstekende Alejandro Valverde klein kreeg en wiens ‘zwarte beest’ hij kennelijk is. 

Nu is hij dus uitstekend aan het seizoen begonnen met behalve voor zich zelf ook voor (zijn nieuwe team) Israel Start-Up Nation de eerste overwinning.