Romain BARDET

wel degelijk een Franse icoon

 

In plaats van zich af te vragen wat Romain Bardet nog in het peloton te zoeken heeft zou men beter respect opbrengen voor zijn veerkracht. Hij moet trouwens (op 9 november) nog 31 jaar worden. 

Als twintiger was hij een absoluut adept van de Tour, waarvan hij zich als dertiger almaar meer distancieert. Hij werd bij zijn debuut in 2013 vijftiende en zes jaar later opnieuw. De vijf beurten daartussen werden door fraaie ereplaatsen ingekleurd waarvan twee podia: tweede in 2016 en derde in 2017. In die beste jaren behaalde hij driemaal op een rij een eclatante dagzege en de bergprijs in 2019. 

Na 2020 lijkt de symbiose tussen Bardet en de Tour opgedroogd. Romain kwam, als le regional de l’étape en als vierde in de tussenstand, zwaar ten val in de 14de rit en werd door een hersenschudding tot opgave gedwongen. Een negende deelname aan de Tour was niet voor dit jaar, want hij opteerde voor een combinatie Giro en Vuelta die hem bijzonder goed lijkt af te gaan, zelfs als moest hij na zijn zevende plaats in Italië zijn klassementsambities in Spanje al na de vijfde rit laten varen. Op 11 kilometer van Albacete raakte hij betrokken in de massaval en waar de fysieke averij nogal meeviel, kostte het oponthoud hem ruim twaalf minuten. 

Hij verlegde zijn focus dan maar naar een dagzege die hij op de steile Pico Villuercas behaalde en waar hij in één move ook van Damiano Caruso de blauwe trui van de bergprijs overnam.

Romain Bardet zal wellicht nooit een grote ronde winnen. Toch behoort hij tot de fine fleur van het cyclisme français als één van de tien beste klassementrenners die zich ook profileerde in ‘zijn’ klassiekers: 4de in de Giro di Lombardia 2016, 3de in Liège-Bastogne-Liège 2018, het jaar dat hij (na Tiesj Benoot) tweede werd in de Strade Bianche en (na Alejandro Valverde) in loodzware wereldkampioenschap van Innsbruck. 

Romain Bardet verraste na negen (!) campagnes voor AG2R La Mondiale met een overstap naar het omstreden Tean DSM, dat hij (na de twee van de revelérende Michael Storer) aan een derde dagzege hielp.

Zijn palmares verdient een bekronende zege die hij wellicht niet meer zal behalen.

Ronde van West-Vlaanderen voor aspiranten verdient een (nòg) betere bezetting

Duel Tobias FLAJS - Sander WILLEMS (12 j.) 

Wie doet Kyano COTTIGNIES (13 j.)?

Meer kanshebbers bij de 14-jarigen

Geert Deseure mag prat gaan op zijn doorzetting. Vorig jaar al stond zijn driedaagse mooi in de steigers tot Covid-19 zijn constructie genadeloos omverkegelde.

Tijdens dit laatste weekend van augustus kunnen de 12-, 13- en 14-jarige jongens en meisjes sportieve fun beléven in Moere (tijdrit van 5,7 km. vanaf 16 uur), Ruddervoorde en Schuiferskapelle. Aangezien het eindklassement wordt opgemaakt met optelling van (zo weinig mogelijk) plaatsen zal de tijdrit een bepalende factor zijn en dat vind ik meer dan terecht.

Algemeen gezien verdient dit opzet een (nòg) betere bezetting, net als de Antwerp Tour eind juli. Misschien moeten de inrichters de krachten bundelen en overstappen naar de individuele formule. Ook het aantrekken van Waalse 12-, 13- en 14-jarigen zou voor een upgrade zorgen.

Bij de 12-jarigen is Sander Willems de topfavoriet die tijdens de zomervakantie alles won behalve het kampioenschap van België dat hij aan Wout (zoon van Frederik) Veuchelen moest laten. Die is er in deze driedaagse helaas niet bij. Het weerwerk zal dus vooral komen van Tobias Flajs (de ingeweken Sloveen van Gaverzicht - Be Okay), Liam Depoorter, Sam Van Hoeck, Liam Dierickx, … Vooral benieuwd hoe die zich in de relatief lange (5,7 km.) tot elkaar verhouden. Remi Oyaert, de verrassende winnaar van de tijdrit in de Antwerp Tour, was eerst aangekondigd maar is er wegens de familiereis dan toch niet bij. Het benieuwde mij of hij er Sander Willems er een tweede keer kon onder houden. 

Bij de 13-jarigen zal er, bij afwezigheid van Matthias Bogaert, normaliter geen maat staan op Kyano Cottignies, die na vice-kampioen van Vlaanderen ook vice-kampioen van België in het tijdrijden werd. Enkel Storm Van den Eynde deed (1,7”) beter en is er in deze Driedaagse eveneens bij. Kyano en Storm kunnen van de tijdrit (over bijna de dubbele afstand als die van het BK in Hoogstraten) een thriller maken. Alexander Dekeyser en Bas Vandenbulcke, discipelen van Young CT Middelkerke, zullen de beide antagonisten zo dicht mogelijk proberen te benaderen.

De 14-jarigen dan. Jammer dat wegkampioen Thibaut Van Damme ontbreekt. Noah Coninckx, Toon De Zutter, Zeno Durie en Siebe Van Canneyt zijn er wel bij. Zeno uit het nabije Avekapelle (Veurne) mag zijn tricolore van de tijdrit een eerste keer showen. Toon (5de), Noah (6de) en Siebe (2de) eindigden eveneens hoog in dat BK over een ongewone afstand van 10 km., in Moere is dat slechts ruim de helft, wat kleinere verschillen en verschuivingen zal impliceren. In Ruddervoorde en Schuiferskapelle zal Toon De Zutter moeilijk te kloppen zijn. Behalve in het BK tijdrijden haalde de Vlaamse kampioen in al zijn wedstrijden het podium waarvan zeven keer de hoogste trede. Hij won ook de tijdrit van de Antwerp Tour, waarin hij globaal tweede werd na Thibaut Van Damme, die hem ook de Belgische titel afhandig maakte. Arthur Van den Boer wurmde er zich in Hoogstraten nog tussen. 

Geert Deseure verdient de komende drie dagen alle meeval, niet in het minst met het weer. Hij houdt er ook nog een eigen wielerclub op na, Houtland-Westkust dat gestaag groeit en in 2022 in een fraaie stroomversnelling zou belanden.

Tom TIMMERMANS  

is de gesolliciteerde kampioen

 

 

Tom Timmermans mag de komende twaalf maanden de nationale driekleur showen in ‘zijn’ koersen, tenzij hij door an offer he couldn’t refuse alsnog naar de beroepscategorie zou overstappen.

Tom houdt van de zekerheid van comfortzones: hij woont in Vollezele nog in bij zijn ouders en werkt al vanaf zijn stage bij het Boekhoudkantoor Van den Neste in Liedekerke. Never change a winning team! Dat laatste zal hij dus niet zomaar loslaten. Er kwamen overigens nog geen aanbiedingen op hem af en als dat nog zou gebeuren dan zal Tom op zijn strepen staan.

De 25-jarige Vollezelenaar stond in Bertem aangeschreven als een voornaam kanshebber die al vanaf de verlate opstart steevast uitblonk en nog meer in bloedvorm aan dit kampioenschap begon want hij won vorige dinsdag in Wervik de Omloop van de Grensstreek.

Tom heeft dezelfde geboortedag maar niet hetzelfde geboortejaar als onder anderen Eddy Merckx (°1945), Adrie van der Poel (°1959) en Sven Nys (°1976). Ook de genen zijn oké, zijn opa/peter Willy won in 1952 Brussel-Opwijk vòòr onder anderen Emile Van Cauter. Als beroepsrenner bakte hij er in 1956, 1957 en 1958 evenwel helemaal niets van. Willy overleed op 22 mei 2021, exact drie maanden vòòr Toms titelgreep vorige zondag.

 

Tom Timmermans was als tiener geen véélwinnaar. Hij zegevierde vier keer als (12-jarige) aspirant. Als neo-nieuweling won hij meteen in Lierde, zowaar zijn enige overwinning in 2011. Het jaar daarop werden het er drie, gelardeerd door zes tweede plaatsen en 42 keer top tien. Zijn passage bij de junioren lag in dezelfde lijn: zeven overwinningen waarvan die in Itterbeek (vrijwel de hele koers alleen op kop) de mooiste was. Hij was inmiddels in Aalst aan hogere studies accountancy-fiscaliteit begonnen. Als belofte werden zijn successen schaarser tot hij in 2019 out of the blue zeven overwinningen (waaronder de Scheldeprijs) en nog meer ereplaatsen behaalde, wat de vijfde eindplaats opleverde in de ranking van firstcycling.com. 2020 begon uitstekend met een zege op de openingsdag in Oud-Heverlee waarna de maandenlange onderbreking hem kennelijk parten speelde. De kwakkelzomer van 2021 ontkende dat Tom al op zijn retour was: 15 keer top tien en een conditie die almaar crescendo liep naar een apotheose tijdens de derde week van augustus. 

“Het heeft wel enkele dagen geduurd eer het tot mij doordrong dat ik een jaar lang in de nationale driekleur mag opdraven”, glundert Tom. "Mijn leven was al zo plezant en dit maakt het nòg mooier. Er zal al heel wat moeten gebeuren opdat ik er wat aan verander."

Favorieten zullen het wel nog vaker laten lopen tijdens deze tweede week

Michael STORER en Odd Christian EIKING zijn verdienstelijke passanten

Er wordt nogal eens meewarig over gedaan dat de favorieten een aanzienlijke groep laten wegrijden voor de dagzege gaat. Dergelijke ontwikkeling is van àlle tijden. Tijdens de glorieuze Tour van Eddy Merckx in 1969 werd de rit met aankomst op de Puy de Dôme gewonnen door ene Pierre Matignon, die als rodelantaarndrager aan die 20ste rit begon maar dat kleinood in Paris aan zijn landgenoot André Wilhelm kon doorgeven.

Zo zie je maar: wat dat betreft niets nieuws onder de zon. De 10de rit werd voor de 24-jarige Australiër Michael Storer de tweede triomftocht in vier dagen. Storer godbetert die tijdens zijn vijf jaren als contractrenner enkel eind vorige maand opgang had gemaakt met een dag- en dé eindzege in de Tour de l’Ain. Een klassemenstrenner is aan hem niet verloren gegaan en een klassieke coureur nog minder. Michael is een notoire momentencoureur die allicht nog zal toeslaan.

Primoz Roglic werd in Rincón de la Victoria van de leiding verdrongen door Odd Christian Eiking, net als Michael Storer een weinig gevierde coureur, ook een traag- maar misschien langbloeier. De 26-jarige Noor had de goede gewoonte ontwikkeld om elk jaar een zege te behalen: de Boucles de l’Aulne 2017, een dagzege in de Tour de Wallonie 2018 en in de Arctic Race of Norway 2019. In 2020 bleef hij daarvan verstoken en dit jaar lijkt het niet anders te worden. De amarillotrui maakt evenwel meer dan wat goed maar het betekent niet dat hij daarmee de basis heeft gelegd voor een goed eindklassement. Hij heeft wel een volgend steentje bijdragen tot de felle (na)zomer van Intermarché-Wanty-Gobert, dat eerder al Rein Taaramäe twee dagen de pole position zag bezetten.

 

Ook over de (on)rijvaardigheid van Primoz Roglic, die andermaal onderuitschoof, wordt (net als die van Remco Evenepoel) graag meewarig gedaan. Die kan inderdaad beduidend beter maar mag ik er op wijzen dat ’n zekere Rik Van Looy frequent zwaar viel en nogal wat botten brak? Om nog maar over Alejandro Valverde en meer anderen te zwijgen. Soms is een ‘gebrekkige stuurmanskunst’ gewoon brute pech, waaraan zelfs Wout Van Aert noch Mathieu van der Poel niet ontsnapten.

De 76ste Vuelta is dus nog lang geen prooi voor de bijna 32-jarige Sloveen die wel de beste staat van paraatheid etaleert en die je zo de eindzege zou gunnen nadat hij Paris-Nice en (misschien ook) de Tour door brute pech verloor. Hij boft dat Odd Christian Eiking voor één dag de plichtplegingen van het leiderschap heeft overgenomen. Vanavond zal dat allicht alweer voorbij zijn na één nog zwaardere heuvelrit dan die van vandaag. Die zal Eiking quasi onmogelijk in het letterlijke rood overleven. Een vrijgeleide voor vrijbuiters zal er denkelijk ook niet meer inzitten of het zou moeten zijn dat de sterkhouders een volgende krachtig signaal aan de organisatie willen geven dat ook deze Vuelta te zwaar is en te lang duurt zodat ze op het terrein zelf ingrijpen en het verdict uitstellen tot de ultralastige slotweek met een 33,8 km. naar Santiago de Compostella als onbedoeld toetje. Tijdens deze tweede week zullen de favorieten mekaar niet al teveel de duivel aandoen, temeer Primoz Roglic een verlammend meesterschap aan de dag lijkt te leggen waartegen zelfs het klavertje vier (Bernal - Carapaz - Pidcock - Yates) van Ineos niet opgewassen lijkt. Het kan evenwel altijd verkéren (zei Bredero) en in de Tour van 2019 kreeg hij gelijk en bijna ook in de Vuelta van 2020 (waarin Roglic amper 24” overhield op de uitgebroken Richard Carapaz.

Thomas Pidcock, het 'hoge woord' is eruit. Jawel, hij neemt deel aan deze Vuelta maar niemand die er wat van merkt. Enkel in de korte openingstijdrit eindigde hij in de eerste 75. Je kunt stellen dat je eerste grote ronde als verkenning geldt maar na tien dagen al anderhalf uur hebben moeten toegeven aan de kop van de koers, dat is voor deze illustere koers toch ultrabeledigend voor iemand met zijn reputatie. Doe mij dan maar de slechts twee maanden oudere Mauri Vansevenant die op de tiende dag een gretige hand uitstak naar de dagzege die hem enkel door Michael Storer afhandig werd gemaakt.

De Vuelta is altijd goed voor chaos maar zo bont als in 1960 zal het nooit meer worden. Toen duelleerden twee Leiejongens van hetzelfde Groene Leeuw voor de eindzege die meesterfixer Berten De Kimpe aan zijn buurjongen Frans De Mulder liet ten nadele van de onthutste Armand Desmet die dus gebeten werd door eigen luizen.

Verrassende titelvoerder bij de beloften

 

Maarten VERHEYEN 

toch niet helemaal out of the blue

 

Maarten Verheyen aanzie ik meer als de titelvoerder van één namiddag dan van het hele seizoen.

“Begrijpelijk”, geeft Maarten ootmoedig toe. “Ik kende evenwel een moeilijk begin wegens valpartijen in de Rik Van Looy en in Pérenchies (Fr.). De Ronde van Oost-Vlaanderen bracht mij terug en deed mij in mijn kansen geloven voor dit BK. Door dubbele materiaalpech reed ik in Bertem, op mijn gedroomd parcours, achter de feiten aan en vreesde voor de finale. Ik vermande mij en kwam met Lennert Van Eetvelt afgescheiden uit de laatste bocht en hield stand. Het was dus geen sprint maar een magistrale finish. Het kwam erop aan om mij uit de voeten te maken voor Thibau Nys die zich, met twee dagzeges in zowel de Ronde van Vlaams-Brabant als van Namen, tot de absolute topfavoriet had geprofileerd.”

Maartens vorige overwinning dateert al van 14 juli 2017, de openingsrit der OberÖsterreich Rundfahrt, waarin hij het haalde van onder anderen Thymen Arensman, momenteel voor Team DSM aan de slag in de Vuelta. Maarten kon niet bevestigen in dit werk.

“Mijn lichaamsbouw veranderde zodat de echte hoogtemeters niet meer aan mij besteed waren, de Vlaamse nog wel”, legt Maarten uit. “Ik moet het nu van een harde koers hebben die mij toelaat aan de finish mee te spelen zoals in Bertem.”

Maarten behaalde in Bertem pas zijn vierde overwinning ooit na Autre-Eglise (bij de 12-jarigen) en Libersart (bij de 13-jarigen). Zijn eerste drie campagnes als belofte verliepen flinterdun, hij liet zich enkel opmerken met een tweede plaats (na Stijn Siemons) in de Trofee van Oost-Vlaanderen 2019 in Pollare. Zo’n dichtste ereplaats (na de aanstaande eindwinnaar Gust Lootens) behaalde hij ook in de openingsrit der Ronde van Oost-Vlaanderen die als een bevrijding aanvoelde.

Ook voor Home Solution - Soenens, vakkundig geleid door Kevin Hulsmans, is het een oververdiende bekroning van een uitmuntend 2021, dat hen aanmoedigt om vanaf 2022 de continentale toer op te gaan. Maarten, die zich prijst met zijn VDAB-statuut aan de Topsportschool, hoopt één van de zestien uitverkorenen te zijn, al zullen er nu ook wel andere aanbiedingen op hem afkomen. De ontwikkelingen van de maand augustus hebben zijn ambities tot nieuw leven gewekt. Op Maarten Verheyen zit nog héél véél rek!

Hij mag zijn kakelverse driekleur overmorgen een eerste keer showen in de Memorial Danny Jonckheere te Oudenburg.

Zò kan het echt niet verder …

 

Het fel geteisterde jeugd-wielrennen kreeg er nog 

gitzwarte dagen bovenop

 

Geen ploegentijdrit in de West-Vlaanderen Cycling Tour vrijdag in Ooigem maar een gitzwarte dag voor het jeugdwielrennen. De toelating om over het grondgebied Hulste te passeren zou bij de politiezone Gavers te laat zijn aangevraagd. Kan gebeuren, helaas wel en wie niets onderneemt zal dat niet voorhebben.

Nòg erger onheil had zich al daags voordien voltrokken met de lock-out van Patrick Frydkjaer en  Theodor Strom, de Deense ‘huurlingen’ van Isorex die begin deze maand wel mochten starten in de Triptique Ardennais. In de West-Vlaanderen Tour werd hen dat geweigerd omwille van een administratieve onvolkomendheid, ontdekt door een spijkers op lager water zoekende commissaris na een niet al te stille wenk van twee ‘politiek correcte’ clubleiders. 

Ga er als ploegleider van Isorex maar eens voorstaan om dat te moeten meedelen aan twee koersgretige tieners vèr van huis. De aanstichters moesten zich schamen en er enkele slapeloze nachten aan overhouden maar hun olifantenhuid zal hen daar wel voor behoeden zeker?  

Jaloezie is een kwalijk beest dat in deze sans gêne afgerekend wordt op de kap van argeloze koersende tieners. 

 

Zoals in de politiek hebben de traditio’s moeite met nieuwe clubs die een platform bieden om jonge talenten optimaal te begeleiden naar de beroepscategorie. 

De meeste van die traditio’s doen krèk hetzelfde: uitblinkers wegkapen bij clubs met bescheiden middelen. Zelfs buitenlandse tieners worden erbijgehaald en nog anderen passen de truc met clusters toe.

Die clubs willen de exclusieve maat van die dingen zijn maar zouden vooral moeten beseffen dat zij er moeten zijn voor de coureurs en niet omgekeerd. Binnen dat gegeven is het begrip ‘J-club’ is een laakbare vorm van segregatie, die zou moeten aangeklaagd worden bij Unia, de openbare instelling die geacht wordt discriminatie te bestrijden.

De wielerbonden van hun kant zouden de clubs beter adviseren en aanmoedigen om zich te beperken tot maximaal twee categorieën zodat sponsoring en omkadering haalbaarder zijn.

Ook het groeperen van de beste elementen in een handvol clubs is nefast voor het niveau van de binnenlandse koersen. 

De interclubkoersen en inzonderheid de manches der Beker van België zijn passé en zijn niet meer dan de jamboree van de traditionele clubs, die met een glimmende volgwagen mogen opdraven. 

Amper vier nieuwelingen en zes junioren mogen eraan deelnemen zodat er nogal wat beteren er moeten wegblijven. De meeste regionale koersen halen een beduidend hoger niveau dan het leeglopend bekertje van dit landje.

Maak er verdorie interprovincies van, wat een interclubklassement niet hoeft uit te sluiten door optelling van plaatsen of tijden van de eerste drie van elke vertegenwoordigende club.

De ‘Keizer’ der nieuwelingen is een pertinent voorbeeld van hoe het niet moet. Davy Van Pamel is er al enkele jaren de organisator van. Zijn zoon Dimi kan er d’office niet aan deelnemen omdat hij deel uitmaakt van het gedecimeerde Canguru - QTS - Air College.

Met de goede wil van Walter Vergote (ook een Tieltenaar!) zal hij misschien asiel vinden in de West-Vlaamse selectie, die evenwel slechts twee renners van dezelfde club mag herbergen.

De tweede Canguru zal allicht Viggo Van Neste zijn, want de titelverdediger omdat het in 2019 door corona een individuele koers was.

 

Nederlandse invasie in Bellegem …

 

West-Vlaanderen Tour

zowaar beconcurreerd door ‘open’ 

Oost-Vlaamse kampioenschappen 

 

De West-Vlaanderen Cycling Tour is, met een jaartje vertraging aan zijn 14de editie toe en wordt zeker niet de minste uit het rijtje.

De meeste coryfeeën nemen eraan deel, evenwel niet Steffen De Schuyteneer, Sente Sentjens en Viggo Van Neste (handletsel nadat hij op een foutgeparkeerde auto knalde tijdens Herman Vanspringels Diamond).

Steffen De Schuyteneer is de aanstaande zegekoning die ook oog heeft voor de kwaliteit van de overwinningen (Wapi Classic - Frasnes-lez-Anvaing en Herman Vanspringels Diamond) maar die in deze periode toch de voorkeur geeft aan de ‘open’ Oost-Vlaamse kampioenschappen (midweeks op de baan in Affligem en zondag op de weg in Woubrechtegem). Zijn goed recht natuurlijk want titels staan mooi op je portfolio maar toch jammer voor de West-Vlaanderen Tour, de enige meerdaagse in Vlaanderen.

Het deelnemersveld (24 clubs van elk 5 renners) wordt nu aangevoerd door Duarte Marivoet Scholiers (met 100” voorsprong de eclatante winnaar in Herbeumont, 3de in het BK tijdrijden, 2de in de Triptique Ardennais, …). 

Bellegem, Ooigem, Stasegem en Rekkem zijn de gaststeden. Jammer dat de individuele tijdrit na twee jaar opnieuw door een ploegentijdrit verdrongen werd maar begrip daarvoor. 

Zeker Milan Van den Haute, die aan ruim 44 km./u. in het BK-tijdrijden te Koksijde verrassend maar duidelijk de maat nam van titelverdediger Yarno Van Herck (+5”) en Duarte Marivoet Scholiers (+16”), had het liever anders gewild en moet vandaag in de ploegentijdrit de lokomotief van Avia-Rudyco-Janatrans worden om de ruime kloof te overbruggen. 

Bellegem beleefde een kleine Nederlandse invasie. Niels Driesen, de drager van de nationale driekleur, belette een volledig Nederlands podium. Julian Vergouw zal met de steun van zijden Amstel-maats het voortouw niet gauw uit handen geven. De kans bestaat eerder dat hij na de ploegentijdrit van Ooigem zijn pole position versterkt heeft.

Tijdrijden is géén bijvak maar een veelbepalend hoofdvak

 

Het fenomeen Auke

 

Haar mannetje staan tussen de jongens. Auke (de mooie dochter van ex-renner Wesley) De Buysser uit Knesselare doet al meer dan dat vanaf het moment dat ze in 2019 begon bij de aspiranten. 

In 2019 was zij gewoon overweldigend: zes overwinningen en dubbel zoveel andere top vijf noteringen!

In het gebalde seizoen 2020 bleef het bij zesmaal top vijf zonder overwinningen mét de jongens maar dit jaar is Auke helemaal terug met al zeven keer top vijf waarvan de laatste twee overwinningen. En het waren niet de minsten die zij in Bellegem en Westkerke achter zich hield maar wel onder anderen Zeno Durie, de imponerende kampioen van België tijdrijden in Koksijde, waar hij een onwaarschijnlijk gemiddelde van ruim 43 km. per uur neerzette.

Tijdrijden, het hoge woord is eruit en klinkt Auke niet onverdeeld als mooie muziek in de oren. Het lijkt wel of zij het aanziet als een vervélend tussendoortje. Dat mag ze niet doen. Tijdrijden is geen bij- maar een hoofdvak dat het intrinsieke talent in kaart brengt. Zowel bij de 12- als de 13-jarigen moest zij het afleggen tegen Noor Vandendijck. In oktober 2020 liep het verschil in Saint-Ghislain (té) hoog op: over de 3,1 km. deed zij 14”520 meer dan Noor. 

Het moet haar meer tussen de oren dan in de benen zitten. In Hoogstraten zal zij dus veel beter doen. Vooral door het gevecht met zichzelf kan zij nòg béter worden dan ze al is. Die knop omdraaien dus, yes she can, en verder: ook als nieuwelinge zoveel mogelijk met de jongens koersen zodat zij één van de witte merels wordt die doorgroeit naar de internationale vrouwen.

Slovaakse uitblinker niet startgerechtigd 

in het BK voor aspiranten in Hoogstraten

 

Tobias FLAJS 

heeft het eigenlijk zo gewild

 

 

Bij de vier tenoren van de 12-jarigen moet er nog een vijfde: Tobias Flajs die evenwel niet startgerechtigd is omdat hij, hoewel al geruime tijd woonachtig en geïntegreerd in Vlaanderen, de Slovaakse nationaliteit heeft behouden. 

Aangesloten bij Gaverzicht - Be Okay mocht hij het kampioenschap van West-Vlaanderen wel betwisten waarvoor hij in Ruddervoorde bedankte met een spurtzege die hij in Hoogstraten niet zal kunnen herhalen. Hij won naderhand ook in Anzegem, Templeuve-Wazon en Herchies-Vacresse en werd tweede in Moere, Meulebeke, Krombeke en Zerkegem. Dat betekent dat hij zijn acht koersen gelijk verdeeld eerste of tweede werd. In het koersverloop van het BK had hij een toegevoegde waarde kunnen zijn.

BK aspiranten in het biljartvlakke Hoogstraten

 

Wie dribbelt het strak gesloten peloton?  

 

Dàt gezegd zijnde van dat ‘demarrerende’ peloton is het duidelijk dat de meeste Belgische kampioenschappen voor aspiranten een dubbeltje op hun kant zullen zijn. Niets mis mee, nadat de matinale tijdritten al voor enige classificering zullen gezorgd hebben. 

Gezien de nivellering, de ontbrekende hoogtemeters, het verbazend hoge tempo en de kleine verzetten zal de achterdeur wijder openstaan dan de voordeur zodat meerdere spurten van een uitgedunde hoofdgroep een aangekondigde kroniek zijn.

Bij de 12-jarigen torenen ze er, qua resultaten, met hun vieren bovenuit, in alfabetische orde zijn dat: Alexander Bastiaens, Mats De Ridder, Wout (zoon van Frederik) Veuchelen en Sander Willems.

MATS verloor nog geen enkele wedstrijd, ook in het Vlaams kampioenschap in Mazenzele was hij ongenaakbaar. Daar ontbrak weliswaar SANDER, die op de Nationale Feestdag met zijn ouders op reis was. Deze werd geboekt terwijl hij nog voetbalde. Hij werd op de openingsdag in Beveren-Waas (PK) geklopt door Mats maar won daarna in Parike en Zerkegem en zette vervolgens ook de Antwerp Tour (waarin Mats ontbrak) naar zijn pedalen nadat hij er in de tijdrit geklopt werd door Remi Oyaert, die daarna niets meer van zich liet horen en volgende zondag met zijn ouders op vakantie is.

Derde eend in de bijt is WOUT, die tussen zijn overwinningen in Sint-Joris-Weert, Buizingen (PK) en Peizegem door het podium haalde van het Vlaams kampioenschap en de Antwerp Tour.  

ALEXANDER vervolledigt het klavertje vier der 12-jarigen. De kampioen van Antwerpen werd vijfde én in het Vlaams kampioenschap én in de Antwerp Tour. Ook de zware opdracht in Maarkedal, waar hij enkel voor Sander moest wijken, was hem niet te vèr noch teveel.

Indien buiten de voornoemden iemand het podium van de wegrit haalt dan zal men mogen spreken van een verrassing die altijd welkom is.

Daar is meer kans toe in de tijdrit die 3,7 km. (relatief) lang is en wel eens meer youngsters naar voor brengt die het meer van fond dan van explosiviteit moeten hebben.

 

Bij de 13-jarigen moest Matthias Bogaert zich enkel in Beveren-Waas (PK) en in Pollare gewonnen geven. Het was telkens Mauro Keppens die er hem van de overwinning hield zodat MATTHIAS als het ware bofte dat MAURO er, wegens vakantie, op het Vlaams kampioenschap niet bij was. Toch denk ik dat ook hij in Mazenzele niet opgewassen zou zijn tegen de machtssprint van Matthias, die hij zowaar op een volle minuut zette in Parike.

MAURO is zondag de titelverdediger in de nationale tijdrit te Hoogstraten, waar hij ook af te rekenen krijgt met onder meer Yasu Vervoort, die in Wuustwezel de tijdrit van de Antwerp Tour won, en van eindwinnaar Thomas Verdonck.

Ook Kyano Cottignies is een valabele podiumkandidaat voor de wegrit. Behalve drie overwinningen was het nog viermaal ‘net niet’ en dat vooral in het kampioenschap van Vlaanderen. Misschien wordt hij de lokomotief om de koers open te breken en met een beperkt groepje (liefst zonder MATTHIAS) voorsprong te nemen.

Opmerkelijk: het sterk prestéren van de ruime Waalse delegatie van vooral SCV Marchovelette met Enzo Honnay, Augustin Maeck, Bjarni Techeur, Thibaut Warrant en en Diego Mauro (CC Chevigny). De eventuele verrassing kon wel eens uit die hoek komen.

 

Bij de 14-jarigen, die enkel hun wegkampioenschap rijden, zijn Toon De Zutter en Thibaut Van Damme de absolute toonaangevers. Hopelijk zijn zij de gangmakers van een boeiend kampioenschap in plaats van mekaar het wit uit de ogen te kijken.

Vooral de opmars van TOON is opmerkelijk. Als 13-jarige bleef hij steken op drie overwinningen en verre ereplaatsen in zowel de nationale tijdrit (7de) als wegrit (12de). Dit jaar heeft reeds dubbel zoveel overwinningen waaronder het Vlaams kampioenschap, waarin hij THIBAUT duidelijk achter zich hield. TOON bleef in het BK-tijdrijden steken op de vijfde plaats, titelverdediger THIBAUT op de derde. Hij moest Zeno Durie en Siebe Van Canneyt laten voorgaan. ZENO won aan een verbazend gemiddelde van ruim 43 km. maar zal er wegens een manco aan explosiviteit normaal niet aan te pas komen in Hoogstraten.

Ook bij de 14-jarigen kunnen de Waaltjes een aardige vinger in de pap hebben aangevoerd door Edouard Claisse (kampioen van Wallonië en vice-kampioen tijdrijden) en Robin Schirrmeister (kampioen van Wallonië tijdrijden en knap 8ste op het BK). 

Acht BK’s voor aspiranten

 

HOOGSTRATEN

is zondag hét Mekka 

van het jeugdwielrennen 

 

... met de organisatie van de kampioenschappen van België voor 12-, 13- en 14-jarige aspiranten, meisjes en jongens. 

Bicycle Club Hoogstraten (Jeff Snyers) en de Hoogstraatse spurters (Kristof Van Gestel, 2de na Stijn Devolder in de Ronde van Vlaanderen voor junioren in 1996) bundelden de krachten om na 2003 (nieuwelingen) en 2004 (aspiranten) voor de derde keer een BK te organiseren. Ik was er telkens bij en kan garanderen: in Hoogstraten kennen er wat van. Gregory Joseph en wijlen Frederiek Nolf (nieuwelingen) werden de laureaten. Sander Helven, Pieter Schepmans en Arne Van Snick (tijdritten) / Gert-Jan Bert, Cedric Callebaut en Jelle Vlaeminck (wegritten) haalden het bij de aspiranten.

Kristof is bijzonder enthousiast: “Met de steun van stad Hoogstraten en Bicycle Club Hoogstraten wil dit BK het mooie begin zijn van een nieuw wielerverhaal. We kozen bewust voor de aspiranten. De jongste koersende tieners hebben het tijdens het voorbije anderhalf jaar bijzonder moeilijk gehad en die basis dient aangezwengeld. Dit moet ook voor onze stad, de betrokken partners en de horeca een voltreffer worden die naar meer smaakt.”

Jeff (Hoogstraatse Bicycle Club) deelt in het genoegen om bij te dragen tot een groot volskfeest op de voorspelde zonovergoten 15de augustus. “Ook op koersgebied is investeren in de jeugd investeren in de toekomst!”.

Hoogstraten biedt een dagvullend programma dat om 10u.30 aanvangt met de opeenvolgende tijdritten (3,7 km.) van de 12-, 13- en 14-jarige meisjes waarna vanaf 11u de 12- en 13-jarige jongens (de 14-jarigen hadden hun BK tijdrijden al op 18 juli in Koksijde). Om 12u30 beginnen de 12- en de 13-jarige meisjes aan hun wegkampioenschap, een uur later de 14-jarigen. De starttijden van de jongens: 14u45 (12-jarigen), 16u (14-jarigen) en 17u30 (13-jarigen).

Een bergprijs valt er in het biljartvlakke Hoogstraten niet te winnen maar het zijn nog altijd de coureurs die het verloop bepalen. Gezien de nivellering en het verbazend hoge tempo zal het vooral het peloton zijn dat demarreert en de achterdeur wijder openzet dan de voordeur. We mogen ons derhalve aan meerdere spurten verwachten van een uitgedunde hoofdgroep.

Ik heb er voor het hele gebeuren graag een heen- en terugrit van telkens 100 minuten voor over. Zomerhit haal ik dus niet meer maar we moeten nu éénmaal prioriteiten stellen!

Al blijft de kloof op papier vrij groot 

 

Het UAE Emirates Team 

wil INEOS achterna als 

het ManCity van de koers  

 

Het was een aangekondigde kroniek dat João Almeida na dit seizoen Deceuninck - Quick-Step zou verlaten. Groot gelijk indien UAE Team Emirates uitpakte met an offer he couldn’t refuse. Patrick Lefevere, die daar niet kan of wil tegenopbieden, is de eerste om daar begrip voor op te brengen en de coureur aan te moedigen om ‘eieren voor zoveel geld te kiezen’. 

Misschien deden de twee Giro’s, waarin hij nochtans vierde en zesde werd, Almeida inzien dat het winnen van een grote ronde voor hem te hooggegrepen zal zijn. Ook opmerkelijk: als megatalent heeft hij in anderhalf seizoen (op het kampioenschap van Portugal tijdrijden na) niet de kleinste overwinning behaald. Zelfs indien hij op zijn 23ste zijn persoonlijke ambities niet heeft opgegeven, dan nog is zijn overstap verantwoord want het één hoeft het ander niet uit te sluiten dan nog is zijn keuze gerechtvaardigd: op het einde van een carrière is het vooral het geld dat telt!

 

Gedijen in de juiste omgeving is evenwel ook een kapitaal wat iemand als Marc Hirschi kennelijk niet doet. Hij is nog slechts de schim van zichzelf uit 2020. Juist, hij kwam tijdens de Tour zwaar ten val en sloofde zich uit voor zijn winnende kopman Tadej Pogačar maar daarvoor was het ook niet veel soeps (anoniem 25. in de Olympische wegrit). De komende drie maanden moeten uitwijzen of hij al aan het teren is op zijn financiële lauweren (zijn lucratief contract loopt tot eind 2023). 

 

UAE Team Emirates wil de Ineos Grenadiers kennelijk achterna als het Manchester City van de koers. Het wierf ook Pascal Ackermann, de Spaanse wonderboy Juan Ayuso, George Bennett, Alvaro Hodeg en de 19-jarige Nieuw-Zeelander Finn Fisher-Black, die out of the blue derde werd in de tijdrit van en vierde eindigde in de Belgium Tour. 

 

De Ineos Grenadiers hebben de omgekeerde beweging ingezet met een rigoureuze sanering van de rangen. Dave Brailsford lijkt eind 2021 afscheid te willen nemen van onder anderen Rohan Dennis, Gianni Moscon, Ben Swift, Geraint Thomas en zelfs van de jonge exoten Ivan Sosa en Jonathan Narvaez. De 20-jarige Australiër Luke Plapp (na Remco Evenepoel tweede in het WK-tijdrijden in Innsbruck 2018 maar sindsdien nog bitter weinig van vernomen) wordt voorlopig als enige nieuwkomer aangekondigd. 

De Ineos Grenadiers blijven wel beschikken over Egan Bernal, Richard Carapaz, Filippo Ganna, Michal Kwiatkowski, Tom Pidcock, Richie Porte en Adam Yates. Er is ook nog Tao Geoghegan Hart, stilaan gecatlogeerd als een one hit wonder.

Zelfs zoveel weelde staat niet garant om overdonderend het best presterende team in de World Tour te zijn. Jumbo-Visma en Deceuninck - Quick-Step deden in verhouding nòg beter.

 

Laat Ineos en UAE maar het Manchester City van de koers zijn. Doe mij maar het even solide als solvabele Deceuninck - Quick-Step, dat (omin het voedbol te blijven) best kan vergeleken worden met Bayern München. 

En malgré tout is …

 

LOTTO-SOUDAL

een vat vol toekomst ! 

 

Jammer dat ze Stan Dewulf (dit jaar al bij AG2R), Kobe Goossens en Gerben Thijssen (beiden vanaf 2022 bij Intermarché-Wanty-Gobert) lieten ontglippen maar dan nog kan Lotto-Soudal een mooie toekomst hebben met een fraai rijtje elementen (inzonderheid 23-jarigen) op wie nog aardig wat rek zit.

Zo behaalde de 23-jarige Andreas Kron (Noorw.) een dagzege in zowel de Volta a Catalunya als in de Tour de Suisse.

De 23-jarige Stefano Oldani (It.) debuteerde opmerkelijk in de Giro en zag drie offensieve namiddagen beloond met een top tien. Lotto-Soudal is hem inmiddels kwijt aan Alpecin-Fenix, een serieuze aderlating.

Harry Sweeny, die in de herfst van 2020 de Piccolo Lombardia won, stak tijdens zijn eerste Tour een gertige hand uit naar de dagzege in Nîmes, waar hij evenwel op Nils Politt stuitte.

De 21-jarige neoprof Maxim Van Gils (als junior winnaar van de Classique des Alpes) bloeide de jongste weken open in de Tour de Wallonie (7de) en de San Sebastian Classic (12de).

Brent Van Moer is één van dé revelaties van het lopende seizoen. Zijn hoogstandje in het Critérium du Dauphiné herhaalde hij ei zo na in de Tour toen hij in Fougères pas in de ultieme hectometers door de aanrollende Deceuninck - Quick-Step - trein overruled werd. Bij meer andere gelegenheden schoof hij mee in een lange aanval. Tegenslag bleef hem niet bespaard zoals in de Ronde van Limburg, waarin hij op weg naar een vaststaande zege door een weinig alerte signaalgever de verkeerde afslag opgestuurd werd. Begin augustus viel hij op training in Spanje. Een ‘mooie’ heupbeenbreuk hypothekeerde zijn nazomer en herfst, maar: “What doesn’t kill you, makes you stronger”, ik hoor het hem al zeggen.

Harm Vanhoucke, inmiddels 24, heeft als klassementsrenner volgende stappen gezet. Enkel een exponerende zege ontbreekt, die behaalde hij ei zo na in de Tour de l’Ain. Het wordt uitkijken naar Harm in de Vuelta, waarin hij zich misschien een eerste keer zal focussen op een spraakmakend klassement.

De 22-jarige Florian Vermeersch, tevens universitair (richting geschiedenis). én verkozen politicus, is de coming man voor de klassiekers van het Noorden die ongetwijfeld nog wat wil brengen tijdens de afsluitende maanden van het moeilijke jaar der bevestiging.

 

Last but not least is er vanaf 2022 de komst van de dan slechts 20-jarige Arnaud De Lie, een sprinter die zich niet uitsluitend onderscheidt in de laatste honderden meters. Hij is de aanvoerder van nog meer would be contractrenners (niet noodzakelijk al in 2022) als onder anderen Ramses Debruyne, Milan Fretin, Liam Slock, Jarne Van de Paar, Aaron Van der Beken, Lennert Van Eetvelt, …

 

Met Thomas De Gendt en Tim Wellens verkeren die youngsters in goed gezelschap om hun opgang in de goede banen te zien geleid. Tosh Van der Sande, die pas te elfder ure vernam te mogen blijven in 2021, had in dit verhaal de derde man kunnen zijn maar hij wordt luidop aangekondigd bij Jumbo-Visma.

Deze drie routiniers moesten stuk voor stuk inleveren opdat mister John de monumentenzorg over John Degenkolb en Philippe Gilbert rijkelijk kon stofferen.

De 32-jarige Duitser (hoog verbruik, laag rendement) is inmiddels naar Team DSM teruggekeerd maar nog lijkt er geen budget om nieuwe krachten aan te werven, er zal eerder gesaneerd worden en vol ingezet op talent van eigen huis.

Don’t trust (t)his process … 

John LELANGUE,

de Kompany van de koers

 

 

Met het verlenen van de buitenwacht aan Herman Frison en Marc Sergeant heeft ‘mister John’ Lelangue zijn putsch binnen de wielerploeg van La Loterie Nationale helemaal maar allesbehalve netjes afgerond.

Link als hij is liet hij eerst Caleb Ewan tot en met 2024 bijtekenen alvorens diens hierboven al genoemde vertrouwensmensen op de stoep te zetten vanaf 2022. Il faut le faire, vraiment.

Marc Sergeant haalde Caleb Ewan in 2019, John Lelangue bracht John Degenkolb en Philippe Gilbert in 2020.

Significant is dat Frison en Sergeant vanaf 2022 enkel door Nikolas Maes voltijds vervangen worden zodat er een vacature openblijft. Ik heb een sterk vermoeden dat bij deze het bedje gespreid wordt voor Philippe Gilbert, die a rato één miljoen euro wellicht geen jaar langer zal aanmodderen als renner. Hij kwam niet meer in actie sedert hij de Tour uitreed met een 17de plaats als ‘beste’ daguitslag. Benieuwd of men hem against all odds zal selecteren voor het WK op zondag 26 september in Leuven. Kunnen ze dat maken voor iemand die enkel in de Omloop (5de) meedeed voor de vette prijzen?

 

Ach, John Lelangue, die door  Jannie Haek (CEO van de Nationale Loterij en baas boven baas van de wielerploeg) in februari 2019 omschreven werd als ‘onze Lefevere met een goed karakter’. Hij zal bedoeld hebben de kampioen van de machtsspelletjes, die in de politiek had moeten gaan, waar hij zich nog meer als een paling in het snot had kunnen profileren.

Dirk Coorevits, de ceo van lijmenfabrikant Soudal, moet één en ander met lede ogen aanzien. Na een ultiem jaartje vagevuur mag hij vanaf 2023 als cosponsor van Quick-Step metamorferen from loser to winner. Hij moet hopen dat Caleb Ewan ook voor hem de … Lotto zal winnen, zoals hij de voorbije drie jaren al deed.

John Lelangue maakt zich overigens niet al te veel zorgen over het budget van zijn World Tour Team vanaf 2023. Waarom zou hij, die zelf de hort niet op moet, zoekend naar een nieuwe cosponsor, anderen doen dat voor hem en werpen het hem in de schoot, al kan ik mij voorstellen dat de multinationals niet zullen drummen na de vele calamiteiten van de voorbije jaren. 

Veel zal ook afhangen van de doorstroming van de jonge talenten waarbij het evenzeer mag gezegd dat de Nationale Loterij wat dat betreft over een rijkelijk arsenaal beschikt. Daar wens ik in een aparte bijdrage nog eens uitgebreid terug te komen. Het zal erop aankomen om die in een comfortzone te laten gedijen. Maxime Monfort krijgt als performance manager almaar macht toegespeeld. Niets mis mee, al dankt hij dat, behalve aan zijn onmiskenbare vakkundigheid, ook aan het feit dat hij in het franstalige gedeelte van België woont en zo de bevoorrechte is van een communautair opbod. Minzame Maxime zal verder geassisteerd worden door Mario Aerts, Nikolas Maes (van dan af voltijds), Kurt Van de Wouwer (die zich vooral inlaat met de u23) en Marc Wauters. Ik volhard mijn voorgevoel dat er zich in deze geleding nog een coup-de-théâtre voltrekt.

Wanneer zal men eens invoeren dat een massaval tijdens de aanvangsronde leidt 

tot een neutralisatie en een heropstart?

In de Johan Museeuw Classic rond Gistel 

werd de helft van het 142-koppige peloton 

al na anderhalve kilometer 

opgehouden en/of uitgeschakeld!

Zijn de tieners en hun begeleiders daarvoor van heinde en verre gekomen ?!