vrijdag 30 december 2022

Sprintrevelaties Arnaud DE LIE 

en Olav KOOIJ kwamen mekaar 

in 2022 slechts één keer tegen

 

Arnaud De Lie en de slechts een half jaar minder jonge Olav Kooij zijn de absolute sprintrevelaties van 2022 met negen respectievelijk twaalf overwinningen op de uci-kalender (en daarmee vierde respectievelijk zesde in de internationale zegestand). 

Arnaud won minder maar legde meer kwaliteit in zijn prestaties en dat weerspiegelt zich in zijn 6de plaats met 2268 punten in de uci-ranking terwijl Olav parkeert op de 51ste met niet half zoveel punten.


  Aan de opmars van Olav KOOIJ werd minder ruchtbaarheid gegeven
dan aan die van Arnaud DE LIE en dat is toch een beetje ten onrechte.  

Het verschil tussen beiden kan nooit zo groot zijn als deze cijfers het uitdrukken. Arnaud was een dragende figuur van een zwalpend team terwijl Olav zich kon koesteren in de luwte van ’s werelds sterkste team. 

In 2023 zal dat niet anders zijn. Dan komen de bolides mekaar wellicht vaker tegen dan in 2022 wat toen enkel in Brugge - De Panne het geval was en waar Olav vierde en Arnaud achtste werd terwijl Tim Merlier won.

De prille heldendaden van Arnaud zijn inmiddels genoegzaam bekend, die van Kooij moeten er wel beduidend voor onderdoen maar waren minder gedwongen. Olav is een gewezen langebaanschaatser en een adept van Jumbo-Visma en de back-up van de naar BikeExchange-Jayco -> Jayco-AiUla vertrokken Dylan Groenewegen.

Reeds toen hij nog deel uitmaakte van het Development Team gooide Olav op zijn 18de hoge ogen met een rist overwinningen in Oost-Europa en bovenal de openingsrit van de Settimana Coppi e Bartali 2020, waarin hij het haalde van Ethan Hayter, Phil Bauhaus en Gianni Vermeersch.

Richard Plugge, de algemene manager van Jumbo-Visma, draalde niet om dit goudhaantje in de eigen rangen te houden. De 20-jarige Zuid-Hollander kwam al in 2021 met tweede plaatsen al vervaarlijk dicht bij een eerste overwinning: na Edward Theuns in de Tour de Hongrie en na Fernando Gaviria in de Tour de Pologne, na Phil Bauhaus in de Cro(atia)Race.

Alsof hij er wilde herinneren dat hij nog steeds een u23 was, werd hij (na Filippo Baroncini en Biniam Girmay) derde op het WK in Leuven. In de afsluitende Gran Piemonte behaalde een nog mooiere derde plaats na Matthew Walls en Giacomo Nizzolo maar vòòr Matteo Trentin.

Dit seizoen mocht hij al wat meer nippen aan de World Tour. Zowel in de UAE Tour als in Tirreno-Adriatico behaalde hij na Jasper Philipsen respectievelijk Tim Merlier, een dichtste ereplaats. Een eerste overwinning was een aangekondigde kroniek,waarnaar al een gretige hand uitstak in Brugge - De Panne met een knappe vijfde plaats. 

6 april werd zijn D-day met de openingsrit der Circuit Sarthe - Pays de la Loire, een eerste overwinning met meerwaarde want in Le Lude behaald op de in bloedvorm verkerende ex-wereldkampioen Mads Pedersen, leider in de tussenstand. Ook Elia Viviani (7de), Mark Cavendish (10de) noch Hugo Hofststetter (11de) kwamen in Olav’ buurt.

Wanneer er één schaap over de dam dan volgen er meer. Voor de Olav de herder was het niet anders. hij rondde zelfs nog het dozijn!

Bij die gelegenheden was Olav vooral het gitzwarte beest voor de gewezen Italiaanse veelwinnaar Viviani ervan langs maar ook Phil Bauhaus, Magnus Cort, Timothy Dupont, Christophe Laporte, Jakub Mareczko, Jordi Meeus, Jasper Philipsen, Max Walscheid, Matthew Walls ... werden minstens één keer over de knie gelegd. 

Benieuwd wie er in 2023 als winnaar komt uit het eerste onderlinge duel voor de eerste plaats tussen De Lie en Kooij. Het zal erom spannen!

Noël DEJONCKHEERE

 een modale coureur die alsnog een 

grote meneer werd in het wielrennen

 

Tijdens de zomer van 2018 had ik het genoegen om een hele vooravond met hem te delen in zijn fraaie tuin. Ik kwam onder de indruk van zijn expertise in het wielervak en zijn gigantisch zelfbewustzijn. En oh wat had hij veel te debiteren en het mocht allemaal doorverteld worden.


(foto perempic@rchief - Peter REMMERIE)

Noël Dejonckheere was een relatief bescheiden coureur die opende met een wereldtitel in de puntenkoers in München 1978, waarvan hij zich veertig jaar later haarfijn herinnerde: 

- “De finale liep over vijftig kilometer of 175 baanronden van 285 meter. Om de vijf toeren moest er voor punten gespurt worden. Ik graaide de eerste mee en werd tweede of derde in de volgende. Daarna hield ik mij wat gedeisder en controlerend met Michel Vaarten in steun. Dat was ook nodig want de minder explosieve Hans-Hendrik Oersted maakte zich uit de voeten met Walter Baumgartner. Toen de groep aan het talmen ging, versnelde ik met Jean-Jacques Rebière en dichtte de kloof. De anderen werden op minstens één ronde gezet. Ik was de snelste van de vier en behield het hoogste aantal punten.”

Het goud van München betekende de aanzet was van een spectaculaire doorstart op de weg die vooral op Spaanse bodem gestalte kreeg. Hij was voorafgaand een avonturier die liever de Grote Plas overstak dan te verwijlen in de Vlaamse kermiskoersen waar hij ongetwijfeld een sant in eigen land zou zijn geweest. The States worden zijn nieuwe uitvalsbasis. Op dat continent behaalde hij zowel in 1977 als in 1978 een dagzege in de Coors Classic. In die contreien raakte hij bevriend met een zekere Greg LeMond die hij bijzonder hoog inschatte en die hij dus overtuigde om op het oude continent neer te strijken om er zijn exceptionele talenten te verzilveren.


Noël vergat daarbij zichzelf niet en werd op zijn 24ste contractrenner. Hij ontpopte zich meteen tot een notoir winnaar maar zijn meeste overwinningen maakten bij Vlaamse ploegen te weinig indruk. Daar trad verandering toen die bleven oplopen én almaar aan kwaliteit wonnen. 

Hij klopte op de uci-kalender af op 59 zegestreepjes, waarvan de allermeeste op Spaanse bodem: 10 in Valencia, 7 in de Ruta del Sol, 5 in Cantabria, 3 in Aragon, 2 in Azahar, 1 in Catalunya en bovenal zes dag in dé Vuelta. Eén keer kwam hij dicht bij een dagzege in de Tour, in 1984 te Béthune, waar Ferdi Van den Haute wijselijk de vlucht vooruit had genomen. In la douce France behaalde Noël ook twee dagzeges in Paris-Nice. 

In de klassiekers was Noël enkel in Milano-Sanremo een beetje aan zet met achtste plaatsen in 1983 en 1984. Eéndagskoersen waren weinig besteed aan hem tenzij de Trofeo Luis Puig (die hij driemaal won) en de Ronde van Limburg 1984. Met de kermiskoersen in Westrozebeke en Evergem daarbovenop was hij hoegenaamd géén sant in eigen land.

Enkel Teka (een Spaanse fabrikant van huishoudapparaten) zag meer dan wat in hem en was bereid hem navenant te verlonen. Als sprinter won Noël in zijn debuutjaar meteen vijftien (!) keer, vrijwel telkens op het Iberische schiereiland. Het bracht hem niet aan het zweven maar blijvend beseffen wat hij vermocht en wat niet en daar haalde hij het maximum uit, sportief én financieel. 

Hij breide er nog een aardiger verlengstuk aan, eerst als sportief directeur bij Motorola, waar Lance Armstrong en Steve Bauer doorbraken. Daarna trad hij in dienst van de Amerikaanse federatie als scout en jeugdcoach met een Europese uitvalsbasis met in Izegem een zelf gecreëerd Cycling House Belgium. Hij zette de kroon op het werk als logistiek manager en occasionele ploegleider bij het BMC Racing Team. 


Noël Dejonckheere was een grote meneer in het internationale wielrennen. Hij overleed tijdens hetzelfde etmaal als de voetbalster Pelé aan wie de Vlaamse sportbladzijden ettelijke bladzijden besteden maar voor de vijftien jaar jonger gestorven Izegemnaar kon er slechts een voetnoot van af. Gelukkig was er opnieuw Hugo Coorevits er is om hem op sportwereld.be een passender uitgeleide te doen. Monumenten respecteren mekaar, weetjewel?!

page98image40781696

donderdag 29 december 2022

Inzake internationale selecties …


De (on)gelijkenissen tussen Steffen 

DE SCHUYTENEER en Wout van AERT

 

 

Steffen De Schuyteneer is ook buiten de landsgrenzen één van de meest belovende 18-jarige wegrenners. Vooral AG2R Citroën heeft het zo begrepen en nam hem op in zijn u19 team.

Net als tijdens de vorige winter hield Steffen zich onledig met deelnames aan de Belgische baankampioenschappen in het Vlaamse Wielercentrum Eddy Merckx, waar hij enkele weken na winst in een omnium ook scoorde met een tweede plaats (na Milan Van den Haute) in het omnium en de titel in de puntenrit. De vloek van de tweede plaats is daarmee verbannen maar de ban van de internationale selectie nog niet.


Steffen DE SCHUYTENEER, na die van Carlo BOMANS voor de weg
nu ook de schlemiel van Nicky COCQUYT voor de baan.

Voor Steffen zijn deze BK’s geen initieel doel maar aangezien die dit keer zo goed meevielen smaakten ze naar meer en dus werd hij tuk op een deelname aan de Next Generation, een internationale meeting in Apeldoorn op 6-7-8 januari 2023. Het zal evenwel niet mogen zijn want Steffen komt voor een selectie niet in aanmerking omdat hij niet deelnam aan de kilometer en de achtervolging, die geboekstaafd staan als ‘verplichte nummers’ maar waarvan niets terug te vinden of zou het gewoon een handigheidje van Nicky Cocquyt om De Schuyteneer te kunnen weren zoals Carlo Bomans hem lapte voor het EK en het WK op de weg.
Het moet er dus andermaal bij dat men in Vlaanderen coureur kan worden niet dankzij maar ondanks de wielerbonden!

Steffen De Schuyteneer wordt aanzien als "een wegrenner die zich expliciet moet bewijzen op de baan" maar als dat op twee nummers overbodig is dan is dat toch wel de kilometer en de achtervolging zeker?!

 

Bon, bij consequent handelen binnen Belgian Cycling heeft een andere bondscoach, Sven Vanthourenhout, een gigantisch selectieprobleem indien Wout van Aert op 15 januari 2023 deelneemt aan het BK veldrijden in Lokeren. Jumbo-Visma stuurt daarop aan en het is tenslotte niet zijn land maar zijn team dat Wout betaalt. Net als Steffen De Schuyteneer is Wout te aanzien als een notoir wegrenner die zich expliciet moet bewijzen in het veld en als er daar een ‘verplicht nummer’ tussenzit dan is het toch wel het BK zeker?! Ik vraag mij zelfs af of Belgian Cycling ook geen verpletterende verantwoordelijkheid heeft want bij afwezigheid van Wout zal het aantal toeschouwers, dat zich anders rond de Mont Henri zou scharen, zal sterk gereduceerd worden. Moet Vélokeren in dat geval op zijn aanbesteding geen aanzienlijke creditnota claimen bij Belgian Cycling? 

 

Terug naar Steffen De Schuyteneer die er niet meer dan nodig om zal malen dat hij er begin 2023 in Apeldoorn niet bij zal zijn. De weg blijft zijn very core business en de baan een ernstig opgevatte bezigheidstherapie die hij overmorgen aan de Blaarmeersen voortzet met een deelname aan de scratch en de afvalling, waarin hij zijn vaardigheden als een volwaardige pistier nog wat extra zal etaleren.

 

In de duurnummers zullen Nicolas Aernouts, Tom Crabbe, Jens De Keersmaeker, Nolan Huysmans, Milan Van den Haute, Jarne Van Dyck, Matijs Van Strijthem en Louis Weyts / Laerke Expeels, Hélène Hesters, Britt Huybrechts en Luca Vierstraete er in Apeldoorn oververdiend wel bij zijn net als Tjorven Mertens in de sprintnummers. 


Wat was het weer fijn om aan de Blaarmeersen te zijn

 

 

Veel gemoedelijker en serener dan de nachtelijke volkshysterie in Diegem was er gisteren de derde van de vijf BK-eindejaarsmeetingen aan de Blaarmeersen, waar de Vlaamse jeugd zijn sportieve rijkdom etaleerde. 

Het zijn juweeltjes van namiddagen die we danken aan de lumineus ineengestoken programma's van Yves Klinckart (UCI-commissaris) en zijn confrater Luc Herpelinck naast de andere geleiders in goede banen: Patrick Bockaert (speaker), Wim Deblaere, Guy Devos, Johan Gussé, Rudi Segers, Marc Van den Eynde, Kenny Verkinderen en de eventuele anderen die ik liever niet over het hoofd had gezien waarvoor dan ‘sorry’.  Zelfs het gedeeltelijk uitvallen van de verlichting bracht hen maar heel even van hun stuk. Zij zijn de hard toe te juichen Helden van de Koers!

Luc Fontaine, de absolute sterkhouder van het (karig vertegenwoordigde) Waalse wielrennen, mocht de honneurs op het podium waarnemen terwijl andere bobo’s liever hun opwachting maakten in Diegem.


De Vlaamse kranten dan ... Zelfs de uitslagen van de Belgische baankampioenschappen worden niet gepubliceerd. Steeds in de donkere schaduw van het voedbol herkauwen ze liever ten overvloede wat de geïnteresseerden al op televisie of ter plekke konden bezien.  

Gelukkig zijn er de schrijvende coryfeeën Freddy De Geest (nieuwsblad.be), Hans Fruyt en de onderkoelde Erik Vandeweyer (hln.be) die als paria’s van de papieren versies verbannen zijn maar against all odds (bovendien onderbetaald) hun beste beentje blijven voorzetten op hun sites om het rijkelijke jeugdwielrennen en zijn aanhangers te geven wat het toekomst. Ook zij zijn Helden van de Koers!

 

woensdag 28 december 2022

 Ook voor niet-West-Vlamingen! 


Een onwaarschijnlijk mooi en bevattelijk naslagwerk 

van de meesterlijke hand van Patrick CORNILLIE

 

 

… de Noordzeegouw als bakermat 

van het internationale wielrennen

 

Boeken over ‘de koers’, er bestaan er nogal wat en waarvan ik er een respectabel aantal in mijn bezit heb, de ene al beduidend beter dan de andere.

Wanneer ik evenwel verneem dat Patrick Cornillie er de auteurvan is dan weet ik dat topkwaliteit aan de orde zal zijn want hij is lang niet aan zijn proefstuk.

Sylveer Maes. Portret van een tweevoudig Tourwinnaar en Het WK Wielrennen zijn z’n voorlaatste geesteskinderen maar kunnen, hoe goed ze ook zijn, toch niet tippen aan zijn jongste creatie, waarin hij alles inventariseerde, ontvouwde en uitvoerig belichtte in een totaalboek, een turf van 396 pagina’s, opgedeeld in 125 hoofdstukken, gegroepeerd in twee hoofdmoten: enerzijds een top 100 van de beste West-Vlaamse coureurs ooit, anderzijds 25 rubrieken rond de rijke historiek van de koers in de Noordzeegouw, die er een totaalboek van maken: van de allereerste koersen tot hedendaagse topwedstrijden als Gent-Wevelgem, Dwars door Vlaanderen in Waregem en de E3 Harelbeke, van de vroegste velodrooms tot moderniteiten als BMX-pistes en bikeparken, van de oudste traditionele clubs tot de jongste opleidingsteams. 

 

Om in 125 jaar koers in West-Vlaanderen een benijdenswaardige plek te verwerven moe(s)t men van bijzonder goede huize zijn. Het zou een mooie prijskamp zijn om na te gaan welke grote koers nièt door een West-Vlaming werd gewonnen. Ik zou er het antwoord niet meteen op weten.


125 jaar koers in West-Vlaanderen ligt nu ook te koop à 49,50 euro in de Standaard Boekhandel en in Koers, het Museum van de Wielersport, Polenplein 15, Roeselare en is het ideale eindejaarsgeschenk door en voor de rechtgeaarde koersliefhebber. En: je moet géén West-Vlaming zijn om dit naslagwerk in huis te halen en als een juweel te koesteren.

Christophe LAPORTE 

onbedoelde pleitbezorger

voor trage gestage groeiers

 

Wat goed is komt niet àltijd even snel!

 

 

Christophe Laporte was al iemand toen hij begin 2021 de openingsrit van de 51ste Etoile de Bessèges won en zo zijn 18de overwinning als contractrenner (allemaal voor Cofidis) behaalde.

Er kwam nog aardig wat bij in 2021 maar ook viermaal een ‘net niet’: tweemaal in Paris-Nice (na Primož Roglič respectievelijk Magnus Cort), in Waregem (waar Dylan van Baarle hem door de vingers glipte) en in Libourne, terminus van de 19de rit in de Tour, waar hij geen partij was voor zijn Sloveense medevluchter Matej Mohorič. Hij won wel, met een tussentijd van vier maanden, én de Circuit de Wallonie (1.1) en de G.P. de Wallonie (1.Pro). 


(foto perempic@rchief - Peter REMMERIE)

Toch zette het hem op weg naar zijn 29ste verjaardag aan het denken bij een aanzoek van Jumbo-Visma inzonderheid Wout Van Aert en koos hij eieren voor zijn geld. Zijn inbreng rendeerde meteen in de openingsrit van Paris-Nice, waar hij met kopman Primož Roglič een triotijdrit, ingeleid door Nathan Van Hooydonck, op gang bracht die de Sloveen minstens een dikke halve minuut voorsprong op de andere kanshebbers opleverde. Christophe mocht de dagzege sans gêne in ontvangst nemen. 

Het was het fraaie begin van nog veel meer moois: dichtste ereplaatsen in Harelbeke (na kopman Wout van Aert) en Wevelgem (na Biniam Girmay), 9de in de Ronde van Vlaanderen, een dagzege (Cahors) in de Tour, dag- en eindwinnaar in de Danmark Rundt, vicewereldkampioen in Wollongong, winnaar in Binche.

Ziedaar het fraaie begin van nog veel meer moois: dichtste ereplaatsen in Harelbeke (na kopman Wout van Aert) en Wevelgem (na Biniam Girmay), 9de in de Ronde van Vlaanderen, een dagzege (Cahors) in de Tour, dag- en eindwinnaar in de Danmark Rundt, vicewereldkampioen in Wollongong, winnaar in Binche.

Je kunt Christophe in het jaar dat hij 29 jaar was bezwaarlijk een revelatie noemen, eerder een later ontbolsterde veropenbaring, al was hij ook bij Cofidis geen meeloper maar hij reed er rond met een onbestemd Frans gevoel. Plus était en lui, wat ten overvloede uitkwam in 2022.


Christophe Laporte is onbedoeld ook een voorname pleitbezorger voor latente talenten. Als junior stelde hij amper wat voor. Als belofte waren een dagzege en de vierde eindplaats in de Tour de Moselle 2012, een dagzege in de Tour  du Canton de l’Estuaire (ook eindwinnaar) en in de Tour de la Manche in 2013, een tweede plaats (na de Italiaan Nicola Ruffoni) in de Jeux Méditerranéens 2013 zijn voornaamste wapenfeiten die volstonden om door Cofidis vanaf 2014 in de armen te worden gesloten

Wat goed is, komt niet altijd even snel. Christophe Laporte is er net als onder anderen Alexander Kristoff, Tim MerlierPrimož Roglič, … een fysiek bewijs van dat aanspoort om de u23 en zelfs de elite 2 niet voortvarend te veronachtzamen. Zij staan ook voor een duurzaamheid die de youngsters wel eens konden ontberen.   

 

maandag 26 december 2022

Met de kleinzoon van Jean-Luc VANDENBROUCKE 

als één van de vier Belgen ...

 

Cannibal Team wordt 

Cannibal B Victorious

 

Cannibal Team is niet meer, leve Cannibal B Victorious!

Zoals het zich laat raden is Cannibal B Victorious een satelliet van het World Tour Team Bahrain Victorious. Het werd gereduceerd naar dertien u19, gerecruteerd uit negen nationaliteiten:

Seth Dunwoody (Ier), Alex Franks (Gr.-Br.), Markus Mäeuibo (Est), Casper Rode(Noor), Michal Strzelecki (Pool), Matvey Ushakov (Oekr.), Mika Vijfvinkel (Ned.), Daniel Yakovlev (Oekr.), Bogdan Zablinsky (Rus) en vier franstalige Belgen (van Sprint 2000 Charleroi): Guillaume Daix, Florian Delier, Oscar Dopchie en Jasper Frankish

Jasper FRANKISH, de kleinzoon van Jean-Luc VANDENBROUCKE.
Het kan aan mij liggen maar ik zie enige gelijkenis met zijn opa 50 jaar geleden.

Laatstgenoemde is de kleinzoon van Jean-Luc Vandenbroucke, een veelwinnaar bij de jeugd waarna een absolute topper in de beroepscategorie van 1975 tot 1987. Net als die van zijn leeftijdsgenoot (bouwjaar 2005) Oscar waren Jasper uitslagen vooralsnog matig terwijl Guillaume en Florian tot de betere nieuwelingen behoorden.

Deze selectie van dertien heeft op verre na (nog) niet de status van die van 2022 met 25 recruten uit 16 nationaliteiten. In 2023 zijn er dat half zoveel uit negen verschillende landen.

Francis Van Mechelen besloot pas eind augustus om met Cannibal door te gaan op het ogenblik dat de meeste betere junioren reeds elders ondergebracht waren, vandaar. Zij zullen in de loop van het seizoen aangevuld worden met enkele Oekraïners en Russen, wiens visum nog niet geregeld is.

Francis is er overigens niet zo zeker van dat het effectief van 2023 zoveel minder zal zijn dan dat van 2022. Ook toen stak er een grote verrassing tussen: de Rus Roman Ermakov, die ook weinig voorstelde toen hij in de zomer van 2022 zijn opwachting maakte. Hij werd binnen de resterende drie maanden derde in de Junioren Rundfahrt (Oost.) en in de Watersley Junior Challenge (Ned.), waarna hij  Aubel-Thimister-Stavelot won. Roman debuteert in 2023 met zijn landgenoot Valery Shtin bij het Cycling Team Friuli ASD, ook een onderdeel van de Bahrain-Victorious piramide.

Het Cannibal Team 2022 zond nog meer zonen uit: Frank Ragilo en Vlad Van Mechelen naar het Development Team DSM, Artem Shmidt naar Axel Merckx' Hagens Bermon Axeon, Frederik Lykke naar Fabian Cancellara's Tudor Pro CT en Tobias Nakken naar Trinity Racing.

Francis Van Mechelen en Erika Aliskeviciute mogen trots zijn op hun Cannibal Team -> Cannibal B Victorious met voortgezette betrokkenheid.

zondag 25 december 2022

Tijdens een gitzwarte december …

 

Il ciclismo italiano verliest 

nu ook Vittorio ADORNI

 

Povero ciclismo italiano aan wiens levend erfgoed er verder gemorreld wordt. Het moest de jongste jaren al afscheid nemen van onder anderen Franco Ballerini (in 2010), van Michele Scarponi (in 2017), van Felice Gimondi (in 2019) en begin december binnen één etmaal van Davide Rebellin én Ercole Baldini

Drie weken later ontviel Italia ook Vittorio Adorni, andermaal een campionissimo per excellente. Hij overleed zes weken na zijn 85ste verjaardag in een kortstondig ziekenhuisbed.

Nora (dochter van Felice) Gimondi meldde het via de sociale media met als fraaie bijsluiter 

"Ciao, Vittorio. Doe de groeten aan mijn vader."

Het magische duo van Salvarani is bij deze herenigd.

 

Voor Vittorio Adorni was de Giro d’Italia de core business, hij reed hem vanaf 1961 tien keer. Reeds bij zijn derde deelname haalde hij het podium net onder Franco Balmamion die zijn verrassende zege van 1962 overdeed. In 1964 viel Vitto terug naar de vierde plaats. Zijn triomf was slechts uitgesteld tot in 1965, wanneer hij met de hulp van zijn jonge secondant Felice Gimondi, zijn slag thuishaalde

Aansluitend trokken beiden voor Salvarani ook naar de Tour waar het rollenpatroon omgekeerd werd: Felice won zonder al te veel steun van Vittorio die reeds tijdens de eerste Pyreneeënrit afstapte. Zelfs zonder hem kon Gimondi zijn voorsprong op Raymond Poulidor consolideren.

 

Adorni deed er ook alles aan om Milano-Sanremo en de Giro di Lombardia op zijn palmares in te schrijven.

De Primavera ontglipte hem in 1965 omdat de samenwerking met zijn medevluchter Franco Balmamion te schoorvoetend verliep zodat de verbazende Nederlander Arie den Hartog aan de voet van de Poggio kon aansluiten om de weifelende Italianen in de sprint te kloppen.

In de Giro di Lombardia 1966 was Adorni de assistkoning voor Felice Gimondi. Eddy Merckx, die zeven maanden eerder zijn eerste Milano-Sanremo gewonnen had, zou ook Il Lombardia op zijn palmares hebben bijgeschreven maar Adorni deed op legitime wijze de deur dicht terwijl hij Gimondi vrije doorgang verleende.

 

Merckx wist hem te doen stond voor maximale slaagkansen in Italië: Adorni aan zijn kant krijgen! Dat lukte hem vanaf 1968 toen Faema (een producent van espressomachines) na een afwezigheid van vijf seizoenen in het peloton terugkeerde met als voornaamste objectief het winnen van de Giro. Daar slaagden zij cum laude in met Merckx op het hoogste schavotje en Adorni er onmiddellijk onder.

Merckx’ toenemende dominantie stak velen de ogen uit en hem op Italiaans grondgebied een tweede opeenvolgende regenboogtrui laten veroveren was not done.

Van een strijd op het autcircuit van Imola was er amper sprake want reeds tijdens het tweede koersuur kwam de monstercoalitie tegen Merckx op gang met een aanval waarin onder anderen ook Joaquim Agostinho, Harry Steevens, Rik Van Looy en … Vittorio Adorni, de enige vluchter die in staat was om het te finaliseren en dat ook deed. Zijn raid werd bovenal afgeschermd door een ijzersterke squadra waarvan Michele Dancelli, Franco Bitossi, Vito Taccone en Felice Gimondi ook in de eerste zes zouden eindigen. Enkel Herman Vanspringel kon zich uit de omknelling losmaken om bijna tien minuten na Adorni tweede te worden. Die uitkomst was het minst slechte wat Merckx kon overkomen. Met alle respect voor Adorni maar wat dit was een karikatuur van een koers zoals een WK halfweg de 20ste eeuw wel vaker pleegde te zijn.

 

Adorni stapte als drager van de regenboogtrui naar Scic over en was stilaan aan uitbollen toe. Een elfde dagzege in de Giro en de eindzege in de Tour de Suisse waren in 1969 zijn laatste kunstjes die er navenant zijn hoog niveau nog toe deden.

Vittorio Adorni bekleedt in mijn naoorlogse palmares ranking de 48ste plaats en in die van de Giro de elfde.


zaterdag 24 december 2022

 

Stéphane HEULOTdan toch 

een gerechtvaardigde keuze?!

 

Bij nader inzien (vanuit de bevindingen van Jan-Pieter de Vlieger in NB-SW van vandaag) kon Stéphane Heulot wel eens de juiste man op de juiste plaats op het juiste moment zijn.

Maar toch blijft de vraag rijzen of dergelijk profiel ook niet in Vlaanderen te vinden was maar alvast niet volgens het Headhuntbureau Blackbox. Stéphane woont weliswaar al een respectabel aantal jaren in Vlaanderen maar behield de Franse nationaliteit.

Heulot is géén ronkende naam maar juist dat bezorgt hem misschien de drive om er vol tegenaan te gaan met een mix van management en wielertechnische expertise, waardoor hij complementair kan zijn met sportief manager Kurt Van de Wouwer, waarbij ik hoop dat ze egaal verloond worden.

Toch mag je Heulots wielertechnische expertise uit de loop der tijden niet onderkennen: de spreekbuis van het aangebrande Saunier Duval, de créateur-fondateur van Besson Chaussures -> Saur-Sojasun -> Sojasun. Rally UHC Cycling (USA) werd zijn volgende uitdaging die hij uitzong tot eind 2019. Hij was ook performance manager bij Cannondale. 

Ook buiten het wielrennen was Stéphane Heulot, na het behalen de kwalificatie van bedrijfscoach, betrokken bij allerhande projecten en begeleidde hij bedrijfsleiders.

Als contractrenner van 1992 tot 2002 maakte Heulot een heikele periode van het wielrennen mee, inzonderheid bij Saunier Duval de omstreden manager Mauro Gianetti. Met die onweerlegbare realiteit maakt Heulot zich af met de bedenking “dat voor managers als de Zwitser doping zo ingebed was dat ze zich geen wielrennen zonder kunnen voorstellen.” Mauro Gianetti is actueel de ceo van UAE Team Emirates, waarvan vooral Tadej Pogačar deel uitmaakt.

In die context is het dan ook misplaatst dat Stéphane zich in 2021 in een interview serviceKoers.be fel uithaalde tegen FDJ-manager Marc Madiot wiens werkwijze hij laakte maar die zich volgens Heulot nog steeds profileert als monsieur propre. Onbedachtzaam natrappen zonder bewijs, heet zoiets. Stéphane had dat potje beter gedekt gelaten.

Bon, hij staat voor de enorme uitdaging om Lotto-Dstny – trein op betere rails te zetten. Het wordt evenwel bollen met de lokomotieven en de wagons waarover hij beschikt waarbij het dus hoogst onzeker is of hij met resultaten de perceptie meteen aan zijn kant zal krijgen. Een vroege overwinning van Arnaud De Lie in de Spaanse openingskoers Gran Premi València zou daar op 22 januari 2023 al kunnen toe bijdragen. En je mag er de youngster uit Vaux-sur-Sûre (provincie Luxembourg) twee maanden vòòr zijn 21ste verjaardag nog best toe in staat achten ook.

vrijdag 23 december 2022

La surprise du Conseil

Stéphane HEULOT

un lapin blanc?!

 

Het moet erg gesteld zijn met onze Vlaamse mensen. Behalve profvoetballers voor de eigen competitie hebben we ook geen ingezetenen meer die bekwaam geacht worden omde wielercel van La Loterie Nationale te leiden.

Zodoende heeft de Raad van Bestuur, waarin Jannie Haek recentelijk een stap opzij zette en die nu voorgezeten wordt door Roger Malevé en waarin ook enerzijds Olivier Alsteens en Bénédicte Lobelle (voor de Nationale Loterij) en anderzijds Joris Van Rymenant en Joachim Lauwers (voor Dstny) Stéphane Heulot aangesteld als de opvolger van John Lelangue.

Stéphane qui? Heulot! Een 51-jarige Bretoen uit Rennes die begin oktober 2014 huwde met Nele Dewaele, een kinesiste uit Desselgem, met wie hij in Oekene woont. De Krant van West-Vlaanderen wijdde er toen een bijdrage aan. Acht jaar later zullen ze dat volgende week opnieuw doen.

Stéphane Heulot is geen wielervreemd individu maar toch een absolute verrassing die niemand van buiten de perimeter van Lotto zag aankomen. Heulot was gedurende tien jaar contractrenner bij Franse ploegen en deed het niet onaardig, vooral niet in 1996 toen hij over zijn kakelverse Franse kampioenentrui gedurende drie dagen le maillot jaune mocht trekken. Op het fanatiek willen behouden van dat kleinood beet hij een knie op stuk tot hij op weg naar Les Arcs als een martelaar afstapte. Toch liet hij de Tour niet zomaar los maar eindigde hij in de drie aansluitende edities opeenvolgend 20ste, 14de en 13de. Ook in Milano-Sanremo, La Flèche Wallonne, de Amstel Gold Race, de Giro di Lombardia en het WK eindigde hij minstens één keer in de top twintig. 

Na zijn carrière werd Heulot de spreekbuis van Saunier Duval, de ploeg van manager Mauro Gianetti waarin onder anderen Leonardo Piepoli en Riccardo Ricco die voor doping uit de Tour van 2008 werden gezet. Sauniet Duval hield op te bestaan. Heulot richtte daarna een eigen team op: Besson Chaussures, dat later Saur-Sojasun werd en tenslotte Sojasun, dat eind 2013 ophield te bestaan. Rally UHC Cycling (USA), waaruit het huidige Human Powered Health (waarvan Gijs Van Hoecke en Sasha Weemaes deel uitmaken met Hendrik Redant als ploegleider) werd zijn volgende uitdaging die hij uitzong tot eind 2019.

Nu wacht hem een veelomvattender opdracht bij het zieltogende Lotto-Dstny dat hij moet relanceren. Dat zal gemakkelijker gezegd dan gedaan zijn want je kunt bezwaarlijk beweren dat hij een heel performante kern van 26 onder zijn bevoegdheid krijgt.

2023 lijkt bij voorbaat een overgangsjaar te worden waarin veel zal afhangen van de bevestiging van de piepjonge Arnaud De Lie en de remontada van de acht jaar oudere Caleb Ewan. Een onmiddellijke terugkeer naar de World Tour zit er allesbehalve aan te komen. Een eerste welslagen van Heulot zou kunnen zijn dat hij de deelname van Lotto-Dstny aan de Tour 2023 zinvol maakt. Voor de Giro hebben ze inmiddels afgezegd en in alle andere manches van de World Tour hebben ze startrecht maar geen startplicht. Stéphane heeft bij deze missie niets te verliezen want dieper dan het in 2022 deed kan Lotto-Dstny niet meer wegzakken.

Heulot zal het wielrennen dus op de voet gevolgd hebben en met lede ogen kennis genomen hebben van de bizarre aanwervingen van Johannes Adamietz (D.) en Eduardo Sepùlveda (Arg.). Of zou hij ze avant-la-lettre aanbevolen hebben, ik kan mij niet voorstellen dat Kurt Van de Wouwer daarachter zit, zelfs al beweert hij dat ze het team body bezorgen.

Stéphane Heulot was de ontdekker van Alexis Vuillermoz, in 2015 de eclatante winnaar van de Tourrit die eindigde op de Mûr-de-Bretagne. Een andere Vuillermoz aanbrengen zou hem al een eind vooruithelpen.

dinsdag 20 december 2022

Eeuweling Emile IDEE (102!) en tien andere coryfeeën tellen nòg meer jaren dan Rik VAN LOOY

 

Rik Van Looy werd gisteren 89 jaar!

U leest het goed: negen-en-tachtig (in zijn geval) lentes want zijn leeftijd is Rik amper aan te zien. Sorry, Gilbert Vandromme, maar indien we niet uitkijken overlééft hij ons nog!

Rik II moet zowat de oudste nog levende coryfee zijn, denk je dan, maar er blijven er hem nog tien voor, onder wie Federico Bahamontes (94), André Darrigade (93), Jean Forestier (92) en Raphaël Geminiani  (97) maar ook subtoppers als Gilbert Bauvin (95), Gilbert Desmet  (91), Rolf Graf (88) Antonin Rolland (98) en Bernardo Ruiz (97). 

 

Emile Idée is evenwel de oudste van allemaal, de absolute nestor dus. Hij vierde op 19 juli 2020 zijn 102de verjaardag. Emile wie? Idée! Geen célèbre inconnu maar iemand die zich tijdens en na de Tweede Wereldoorlog onderscheidde in eigen land. Zijn favoriete koersen waren het Critérium International, waarvan hij nog steeds de recordhouder is met vier overwinningen (1942, 1943, 1947 en 1949) en de G.P. des Nations (een individuele tijdrit van ... 140 km., die hij in 1942 won vòòr Odiel Van den Meerschaut én Louis Aimar, waarin hij in 1946 en 1947 tweede, in 1944 derde en in 1950 vierde werd). Idée werd in 1942 en 1947 wegkampioen van Frankrijk en in 1941 en 1942 (telkens na Louis Aimar) vice-kampioen in de achtervolging.

In 1949 won hij de dertiende rit in de Tour waarvoor hij de 289 km. tussen Toulouse en Nîmes moest overbruggen. 

Een overwinning in Paris-Tours (tweede na Briek Schotte in 1947, derde in 1948 en vijfde in 1950) en in Paris-Roubaix (tweede na Rik Van Steenbergen in 1948) had zijn plaatje nog mooier gemaakt. In het wereldkampioenschap grabbelde hij een elfde (1949) en een achtste (1950) plaats mee.

De Picardiër stak zelden of nooit de landsgrenzen over. Eén van de zeldzame keren dat hij dat toch deed, won hij zowaar in Oostende vòòr de local heroes Oscar Goethals en Omer Huwel.

Een dagzege in Paris-Nice 1951 was zijn laatste kunstje.

Emile Idée was een verfijnd persoon, op het academische af. Hij had het werelduurrecord moeten aanvallen maar toen Fausto Coppi dat van Maurice Archambaud in 1942 heel moeizaam (+31 meter) verbeterde en op 45,871 km. bracht, voelde hij zich niet meer aangesproken.

Zijn grootste triomf blijkt nu zijn langdurig leven naar verluidt in een relatief goede gezondheid.


OverléVende corryfeeën:



 °+Jaren
IDEE EmileFr.19202022102
Rolland AntoninFr.1924202298
Geminiani RaphaëlFr.1925202297
Ruiz BernardoSp.1925202297
Bauvin GilbertFr.1927202295
Bahamontes FedericoSp.1928202294
Darrigade AndréFr.1929202293
Forestier JeanFr.1930202292
Desmet GilbertB.1931202291
Graf RolfZwits.1932202290
Van Looy RikB.1933202289
Otano LuisSp.1934202288
Molenaers YvoB.1934202288
Carlesi GuidoIt.1936202286
Adorni VittorioIt.1937202285
de Roo JoNed.1937202285
Massignan ImerioIt.1937202285
Wolfshohl RolfD.1938202284
Daems EmileB.1938202284
Bracke FerdinandB.1939202283
Soler AngelinoSp.1939202283
Bitossi FrancoIt.1940202282
Janssen JanNed.1940202282
Balmamion FrancoIt.1940202282
Pettersson GöstaZweed1940202282
Hoban BarryGr.-Br.1940202282
Beheyt BenoniB.1940202282
Zandegu DinoIt.1940202282
De Rosso GuidoIt.1940202282
Melckenbeeck FransB.1940202282
Verbeeck FransB.1941202281
Zilioli ItaloIt.1941202281
Reybrouck GuidoB.1941202281
Sels WardB.1941202281
Aimar LucienFr.1941202281
Ritter OleDeen1941202281
Van den Bossche MartinB.1941202281
Poggiali RobertoIt.1941202281
Dancelli MicheleIt.1942202280
Swerts RogerB.1942202280
Godefroot WalterB.1943202279
Motta GianniIt.1943202279
Perurena DomingoSp.1943202279
Houbrechts TonyB.1943202279
Manzaneque JesusSp.1943202279
Tamames AgustinSp.1944202278
Planckaert WillyB.1944202278
Merckx EddyB.1945202277
Panizza WladimiroIt.1945202277
Basso MarinoIt.1945202277
Paolini EnricoIt.1945202277
Zoetemelk JoopNed.1946202276
Van Impe LucienB.1946202276
Leman EricB.1946202276
Pintens GeorgesB.1946202276
Dierickx AndréB.1946202276
Danguillaume Jean-PierreFr.1946202276
De Witte RonaldB.1946202276
Rosiers RogerB.1946202276
Gonzalez Linares Jose-AntonioSp.1946202276
Pesarrodona JoseSp.1946202276
Mortensen LeifDeen1946202276
De Vlaeminck RogerB.1947202275
Lasa Miguel-MariaSp.1947202275
Galdos FranciscoSp.1947202275
Guimard CyrilleFr.1947202275
Thévenet BernardFr.1948202274
Planckaert WalterB.1948202274
De Muynck JohanB.1948202274
Fuchs JosephZwits.1948202274
Teirlinck WillyB.1948202274
Bruyère JosephB.1948202274
Kuiper HennieNed.1949202273
Van Linden RikB.1949202273
Torres PedroSp.1949202273
Bertoglio FaustoIt.1949202273
Knudsen KnutNoor1950202272
Gavazzi PierinoIt.1950202272

 

Coryfeeën die ons in 2022 ontvielen:

Aerenhouts FransB.04.07.193430.01.2022
Anglade HenryFr.06.07.193310.11.2022
Baldini ErcoleIt.26.01.193301.12.2022
Bobet JeanFr.22.02.193031.07.2022
Jiménez JulioSp.28.10.193407.06.2022
Junkermann HansD.06.05.193411.04.2022
Karstens GerbenNed.14.01.194208.10.2022
Labourdette BernardFr.13.08.194620.07.2022
Lute CeesNed.22.03.193909.10.2022
Messelis AndréB.17.02.193117.02.2022
Novak AnatoleFr.12.02.193705.01.2022
Ottenbros HarmNed.27.06.194304.05.2022
Pambianco ArnaldoIt.16.08.193506.07.2022
Rebellin DavideIt.09.08.197130.11.2022
Robinson BrianGr.-Br.03.11.193025.10.2022
Vanclooster NoëlB.02.12.194312.07.2022
Vanden Berghen WillyB.03.07.193930,03,2022
Vanspringel HermanB.14.08.194325.08.2022
Vrijders HermanB.29.07.194616.07.2022
Zagers JanB.20.03.193119.01.2022