Titelverzamelaar won 50 jaar geleden 

de Ronde van Vlaanderen

 

Het dramatisch parcours 

van Evert DOLMAN

 

Zo euforisch als het begon, zo dramatisch eindigde het 

 

 

Hij werd (aan de zijde van de 22-jarigen Gerben Karstens, Jan Pieterseen Bart Zoet) in Tokio 1964 al op zijn 18de Olympisch kampioen 100 km. ploegentijdrit. Zo’n ultra marathoninspanning was roekeloze roofbouw waarvoor zijn ontwikkelend lichaam nog niet klaar was. Hoe konden ze hem dat aandoen in plaats van hem te beschermen?

Twee jaar later werd hij, tussen twee Nederlandse titels door, wereldkampioen bij de amateurs en vijf jaar later won hij de Ronde van Vlaanderen. 

 

Begrippen als wekamine, amfetamine en geknoei met urinestalen leken onlosmakelijk met hem verbonden. Zijn Nederlandse titel in 1965 kon hij nog met een doktersvoorschrift vrijwaren maar niet die van 1967 wegens fraude bij de medische controle.

Het overkwam hem als de regérende wereldkampioen van de Nürburgring 1966, waar hij het haalde van zijn Britse medevluchter Leslie West, met wie hij 40” was weggereden van de eerste acht achtervolgers onder wie Gösta Petterson, Willy Van Neste en Ole Ritter. Evert had het loodzware parcours als een vakidioot maanden tevoren ingeoefend. Niets was hem teveel om te verwerven wat hij wilde.

 

Evert Dolman ging in 1967 als neoprof bij Televizier vol op zijn elan door met een dagzege in de Vuelta in Benidorm, waar hij er de aanstaande eindwinnaar Jan Janssen (en die hij in 1968 de Tour hielp winnen) onder hield. Evert werd 2,5 maanden later kampioen van Nederland in Beek, waar hij de toenmalige klassiekerskoning Jo de Roo van de titel hield. Die titel zou hij het jaar daarop verlengen (opnieuw) in Beek, waar hij het haalde van de aanstaande wereldkampioen Harm Ottenbros.

En dat was het wat Evert tijdens zijn roaring sixties voor mekaar bracht. Op zijn 24ste leek hij al afgeschreven tot de 55ste Ronde van Vlaanderen eraan kwam, een slappe editie waarin Eddy Merckx de forcing niet kon voeren en dan maar vanuit defense de andere favorieten neutraliseerde. Evert Dolman en veertien andere outsiders maakten daar handig gebruik van. Ook de tweede, Frans Kerremans, was een weinig gevierde. Het was Everts ultieme kunstje want eind 1972 was hij al geen renner meer, hij moest nog 27 jaar worden. 

Hij werd gedemoniseerd als een tricheur, een verwerpelijk personage. Hij was evenwel lang niet de enige die er een medicinaal traject op nahield en wanneer hij dat openbaarde, werd hij nog meer in de ban geslagen als de verbreker van de omerta. Al die commotie deed hem geen goed en net als coureur zong hij het ook in het algemene leven niet lang uit. Hij overleed al op 12 mei 1993 enkele maanden na zijn 47ste verjaardag. In hetiskoers.nl achterhaal ik dat hij overleed aan de ziekte van Pick, een hersenaandoening die hem in zijn laatste levensjaren in een verpleeghuis voor jongdementie deed belanden.

Als renner af had hij in de sportwereld niet stilgezeten. Hij hielp zijn veel jongere partner Sisi aan de wereldtitel en een dubbele Europese  in het … powerliften. Ook dat werd bij de publieke op gemengde gevoelens onthaald.

Twintig jaar geleden … 

Niko EECKHOUT 

de strafste ooit in Waregem

 

De ‘grote koers’ van Waregem heeft een rijke geschiedenis.

Hij heette aanvankelijk Dwars door België en was een tweedaagse die uitzwenkte naar Sint-Truiden, Genk, Ciney, Eisden en Spa. Dit format sloeg almaar minder aan zodat men vanaf 1965 naar een ééndaags gebeuren, dicht bij het brongebied, schakelde. Voor de selectiviteit moest men het, met de nabijheid van de Vlaamse Ardennen, niet laten. Het inspireerde ook tot de naamsverandering naar Dwars door Vlaanderen.

Dwars door België stond langdurig slecht gepositioneerd op de kalender: daags na de almaar sterkere E3 Harelbeke en op een zondag die het steevast moest delen met de Brabantse Pijl met schrale bezettingen voor gevolg.

De verhuis naar de woensdag was gedurfd maar leverde niets dan voordelen op: onverdeelde aandacht voor een rijker deelnemersveld. En die woensdag bleek op termijn een geducht wapen om vanaf 2017 deel uit te maken van de World Tour.  Na het door Flanders Classics ongegeneerd wegdrummen van de Driedaagse De Panne - Koksijde werd de chronologie hertekend en werd Waregem geposteerd vier dagen vòòr de Ronde van Vlaanderen, waarmee het beter af is dan de mudvolle week voordien met opeenvolgend Brugge - De Panne, de E3 Harelbeke en Gent-Wevelgem. Ook qua bezetting levert dit voordelen, zeker dit jaar wanneer onder anderen Alfred Ackermann, Julian Alaphilippe, Kasper Asgreen, Arnaud Démare, Michal Kwiatkowski, Nils Politt, Jasper Stuyven, Mathieu van der Poel, Tim Wellens, … er van en naar Waregem wel bij zijn. Wout Van Aert ontbreekt uit vrije wil, Mads Pedersen gedwongen. 

Waregem heeft een rijke wielertraditie met als kroonluchter het wereldkampioenschap in 1957 met de derde wereldtitel van Rik Van Steenbergen, die ook de eerste winnaar was van Dwars door België en opende een erelijst waarop de meeste Vlaamse coryfeeën prijken.

Behalve het WK organiseerde Waregem ook tweemaal het kampioenschap van België voor beroepsrenners. Guido Reybrouck won in 1966. In 1989 was er een verrassende ontknoping: Carlo Bomans haalde het in de spurt van zijn enige medevluchter, de sneller geachte Eddy Planckaert.

In 1970 was er het BK voor liefhebbers, verrassend gewonnen door Victor Peetersvòòr de favorieten Tony Gakens en Willy Teirlinck. Johan De Muynck was de smaakmaker die de hele namiddag in de aanval reed die pas op de valreep ingerekend werd. 

Niko Eeckhout was op 28 maart 2001 de strafste in Dwars door Vlaanderen. In ‘zijn’ pokkenweer demarreerde hij kort na de start met enkel zijn Lotto-maat Thierry Marichal in steun tot op de Oude Kwaremont. De laatste vijftig kilometer haspelde Niko in zijn eentje af. Na een aanval van 193 km. arriveerde the local hero één minuut eerder dan de eerste tien achtervolgers van wie Wilfried Peeters zich de dichtste ereplaats toeëigende. Ik herinner mij hoe een supporter van Rambo kort na de start aan het Regenboogstadion aankwam om bij de bookmakers tegen een hoge quote nogal vol in te zetten op zijn idool. Toen hij hoorde dat Niko al in de aanval reed, bedacht hij zich. Het was dus zeker géén doorgestoken kaart.

Niko Eeckhout won vier jaar later in Waregem opnieuw maar veel minder spectaculair: hij klopte zeven medevluchters.

Dit jaar is de ‘grote koers’ van Waregem aan zijn 75ste editie ofte 15de lustrum toe. Het zal de minst bijgewoonde maar daarom niet de minste wel de meest zomerse zijn. Of het, zonder de Oude Kwaremont en de Paterberg, de laatste generale repetitie van de Ronde van Vlaanderen wordt? Ik dacht van niet want als een volwaardige manche van de World Tour heeft Dwars door Vlaanderen zijn apart belang. Beter één (Waregemse) vogel in de hand dan tien (Oudenaardse) in de lucht. En wat zei de in Waregem afwezige Wout Van Aert ook weer na zijn triomf vorige zondag: als topfavoriet aan de Ronde van Vlaanderen beginnen weegt minder zwaar met een triomf in Wevelgem in the pocket. In deze kan men Wevelgem door Waregem vervangen. Titelverdediger Mathieu van der Poel kon zich wel eens aangesproken voelen voor een revisited.

Thomas De Gendt rondde

de kaap van 10 exploten

voor de Nationale Loterij

 

Thomas De Gendt is aan zijn zevende campagne bezig bij de Nationale Loterij. Gisteren heeft hij de kaap van TIEN exploten gerond: een dagzege in Catalonië 2016, 2018, 2019 en 2021; een dagzege in de Tour van 2016 en van 2019, in het Critérium du Dauphiné 2017, in de Vuelta van 2017, Romandië 2018 en de bergprijs in de Vuelta 2018. In het gebalde coronajaar 2020 won hij geen enkele keer maar hij werd wel uitgeroepen tot dé strijdlustigste renner van de héle Giro. Ook dan is je exposure naar de sponsors toe meer dan dik in orde.

Voorafgaandelijk behaalde hij voor Vacansoleil-DCM dagzeges in Paris-Nice 2011 en 2012, de Tour de Suisse 2011, de Giro 2012 en de Volta a Catalunya. Daarmee komt hij al uit op vijftien overwinningen in de World Tour.

Thomas is een momentencoureur par excellence die als géén ander weet wat hij wel kan en wat hij niet vermag. In de topklassiekers is hij in geen velden te bekennen. De grote ronden dan maar? Zo leek het op die verblijdende zaterdag 26 mei 2012 toen hij een putsch pleegde op de Stelvio waarmee zelfs de eindzege in die Giro binnen zijn bereik kwam maar het draaide uit op een nog altijd verbluffende derde plaats die veel hoofden op hol deed slaan. Thomas bestond het evenwel om in volle euforie te melden dat dit niet voor herhaling vatbaar kon zijn.

Losse stunten op ogenblikken dat alles in de juiste plooi valt, die wilde Thomas wel nog beloven. En of hij woord hield, herhaaldelijk zelfs, al leek dat na zijn laatste hoogstandje van 13 juli 2019 in de Tour vèr weg. Hij bleef het nochtans proberen maar het lukte niet meer, al gaven zijn ereplaatsen in de tijdritten aan dat er nog aardig jus wat in de tank zat. Zelfs op zijn 34ste doe je er goed Thomas niet af te schrijven en dat hebben ze ook ondervonden op de slotdag van de Volta a Catalunya in het Park van Montjuich. En het was véél méér dan een ultrakort sprintje vanuit de warme buik van het peloton waarmee Thomas zijn laatste aanklamper, de acht jaar jongere Sloveen Matej Mohoric, klein kreeg. Thomas weet zijn iconische locaties te kiezen: de Stelvio 2012, de Mont Ventoux 2016, Saint-Etienne 2017 en 2019, nu Barcelona.

Op een gezegende (koers)leeftijd heeft Thomas De Gendt nog stoute plannen. Volgende maandag snijdt hij een allereerste keer de Itzulia Basque Country aan. Het is zijn verre aanloop naar de grote ronden, die hij (zoals in 2019) alle drie wil rijden. Dat was hij vorig jaar ook opnieuw van plan maar dat was in het gebalde coronajaar niet mogelijk omdat de Giro en de Vuelta mekaar deels overlapten. 

Dat zou Thomas’ totaal aantal deelnames aan grote ronden op 19 brengen. Hij reed de Giro vier- en de Tour achtmaal uit. Hij werd in de Vuelta van 2013 uitgesloten, in die van 2015 gaf hij op. Vijf andere reed hij wel uit.

Met die 17 op 19 kan hij evenwel lang niet tippen aan de 28 op 31 van zijn afgezwaaide Deense ploegmaat Adam Hansen die 12 van zijn 14 Giro’s, 7 van 8 Tours en 9 Vuelta’s uitreed. Wat het nog straffer maakt is dat vanaf 2012 tot en met 2017 telkens de drie grote ronden voltooid. 

Thomas De Gendt heeft niet de ambitie om zijn Deense ex-collega naar de kroon te steken.

Philippe GILBERT 

aangekondigde kroniek 

van schrijnend verval

 

Philippe Gilbert zal niet meedoen in de Ronde van Vlaanderen noch in Paris-Roubaix. Hij last een paaspauze in om zich fysiek en mentaal herop te laden en er in de Ardennenklassiekers opnieuw bij te zijn. He must be kidding! Ik zie hem eerder (sic) vol inzetten op de Tour, het WK in eigen land en in maart 2022 de jacht heropenen op dat ene monument dat nog niet aan zijn scalp bengelt. Daarna wint hij voor België het Eurovisiesongfestival.

In afwachting wil hij rust en sereniteit. Hij is ook niet meer van de jongsten en bovendien ‘onderbetaald’ met één luttel miljoentje euro per seizoen en dat amper drie jaar lang vanaf 2020. Wie doet er niet aan pensioensparen?

En nu serieus: ik begrijp het wel dat Philippe zich niet meer kan opladen voor prestaties die slechts een fractie zouden toevoegen aan het handgeld waarvoor hij niets extra hoeft te doen. Hoe zou je zelf zijn op diè leeftijd?

 

Patrick Lefevere trapte dus niet in zijn val toen Gilbert na 2019, waarin hij nochtans Paris-Roubaix had gewonnen, een meerjarencontract claimde. Patrick heeft nu éénmaal een (sic) veel slechter karakter dan John Lelangue die voor zijn copain Philippe graag de beide handen over het hart streek. Mister John zit nu wel met de gebakken peren maar wordt ingedekt door Jannie Haek, die na deze miscast wel niet lang meer de chef wielrennen zal blijven van La Loterie Nationale.

 

Philippe Gilbert liet in de aanloop naar het seizoen 2021 al enkele keren opmerkelijk van zich horen.

Eind december pakte hij uit met een flitsende bolide, een Ferrari 458 Spider van zowat 200 000 euro. Noblesse oblige donc -> het is hem ‘gegund’ hoor maar moest dat zo manifest in de media terwijl het er nu meer dan de schijn van heeft dat hij zich met voorbedachten rade zelfvoldaan aan de kant heeft gezet? Waarom zou hij zijn limieten nog verleggen met een lucratief contract voor 2021 én 2022 waarvoor hij niets extra hoeft te doen? In zijn plaats en in zijn omstandigheden had ik wellicht identiek hetzelfde gedaan.

 

Verder ging Phil er prat zelf te mogen bepalen wanneer hij stopt met koersen, iets wat Tom Boonen op zijn 36ste (althans volgens Gilbert) niet gegund was want ‘hij moest stoppen van Lefevere’. 

Wablief, moéten stoppen?! Toms contract liep af na Paris-Roubaix 2017 en niets belette hem om verder te koersen bij een ander team. Hij hield liever de eer aan zichzelf van ‘eindigen in schoonheid’, een gunst die Gilbert zichzelf uit platte (maar begrijpelijke) inhaligheid niet toestond.

Ook over zijn verdere toekomst werd al langer druk gespeculeerd. Volgens wielerflits.be: “... waar hij wel oren naar heeft, is ooit bondscoach te worden”. Gilbert vermoedt dat die vraag ooit zal komen waarop hij zeker geen ‘néén’ zou zeggen, een voortvarende gedachte. Is het hem misschien ontgaan dat de standvastige Sven Vanthourenhout slechts anderhalf jaar ouder is en nog maar pas in functie en uitstekend bezig. 

Philippe Gilbert wil hoedanook in het wielrennen blijven maar of dat zal kunnen los van ‘La Loterie Nationale’, dat wil ik nog eens zien. En zelfs dat biedt geen zekerheid want wie zegt dat zijn protagonisten Jannie Haek en John Lelangue het daar dan nog voor het zeggen hebben?

Ga ook maar eens na hoe Johan Museeuw en Tom Boonen, toch twee bevoorrechte getuigen, over het geval-Gilbert denken. 

Nathan VAN HOOYDONCK

staat op uit het anonimaat    

 

 

Na Gianni Vermeersch, die almaar verder doorgroeit, is ook Nathan Van Hooydonck ontbolsterd als modelhelper. Dit had ik niet meer verwacht want de neef van Edwig leek na anderhalf seizoen bij BMC en twee bij CCC almaar meer ter plaatse te trappelen.

Al die tijd bleef hij verstoken van een overwinning en zelfs van spraakmakende ereplaatsen. Nathan leek, in schril contrast met zijn oom Edwig een kwarteeuw geleden, gedoemd tot een figurantenrol waarbij het zelfs verwondering wekte dat hij van het abdicerende CCC naar Jumbo-Visma mocht overstappen. 

Na de laatste zondag van maart 2021 wordt dit veel beter begrepen want zoals hij zijn kopman naar de overwinning escorteerde, dat was zelden gezien. Hij anticipeerde zelfs een ‘alles of niets’ van Stefan Küng, die niet eens voorbij zijn achterwiel geraakte.

Waar heeft Nathan al die tijd uitgehangen? Dat doet er al niet meer toe, meer aan de orde is dat dit het begin van iets heel moois en duurzaam kan zijn als de gedroomde sidekick van één van de grootste kampioenen van deze generatie.

 

Meteen is ook de mythe ontkracht dat Wout Van Aert op zijn terrein door Jumbo-Visma schromelijk aan zijn lot wordt overgelaten. Vergeet daarbij ook niet dat Mike Teunissen, die op training in Tenerife zwaar viel waarbij een spier aan het bovenbeen scheurde, nog voor het seizoenbegin langdurig uitviel. Met hem erbij kon Wout Van Aert nog meer het hoofd bieden aan The Wolfpack. 

Hij is er intrinsiek zelfs de betere versie van ...

 

Wout VAN AERT gelijkt almaar meer en beter op Sean KELLY

 

 

Na de E3 Harelbeke ontstond er bij zijn supporters al een lichte vorm van paniek en bij de anderen een gniffel omdat Wout ‘weer’ niet had gewonnen. 

Van Ieper naar Wevelgem was het nog lang niet van ‘moeten’, waarom zou het? Toch ‘mocht’ het al want hoe vlugger die klus geklaard was hoe beter. En van snelheid van uitvoering gesproken: de blitzkrieg voltrok zich niet in maar al op weg naar De Moeren. Wout Van Aert maakte zich voor een ijlende tocht van 180 km. met twintig anderen voor The Wolfpack uit de voeten. De zeven besten van dit gezelschap zou men pas terugezien in Wevelgem, waar Wout Van Aert de grote gevierde werd.

Of hoe zijn appellation contrôlée een grand cru werd. Na een vierde plaats in de Strade Bianche, een derde (na twee dagzeges) in Tirreno-Adriatico en in Sanremo plaatste hij in Wevelgem de kurk op de precieuze fles die hij zondag in Oudenaarde wil kraken aan het einde van de Ronde van Vlaanderen die hij op 18 oktober 2020 met enkele banddiktes aan Mathieu van der Poel moest laten. Wout wil van deze koers niet de navolger van Sean Kelly worden die in Vlaanderens zelfverklaarde mooiste driemaal (in 1984, 1986 en 1987) op de dichtste ereplaats strandde. En als topfavoriet aan de Ronde van Vlaanderen beginnen weegt een pak minder zwaar met een triomf in Wevelgem in the pocket.

 

Sean Kelly was in de jaren tachtig een uitzonderingsfiguur die behalve dominant zijn in de klassiekers ook furore maakte als klassementsrenner met zelfs een vijfde (in 1984) en een vierde plaats (in 1985) in de Tour en de eindzege in de Vuelta 1988 naast overwinningen in kortere rittenkoersen waarbij vooral een zevenslager in Paris-Nice.

Wout Van Aert is als sprinter, tijdrijder en klimmer de betere versie van Sean Kelly, wiens globaal palmares hij evenwel niet naar de kroon zal kunnen steken omdat zijn programma meer afgelijnd is en omdat hij deel uitmaakt van een breder collectief met striktere taakverdelingen.

José DE CAUWER over 

Stefaan VERMEERSCH …

Oei oei oei ... Michel en José hadden het daarnet over Stefaan Vermeersch als een gevreesd iemand bij de amateurs. 

"De man van de bookmakers", gooide José er nog bovenop. Oei oei oei, dat is durven. Dat deed ik ook eens en dat ontlokte nogal wat ambras. 

Want his airness Stefaantje mag je niet tegenspreken. Dat moet die kleine mens juist met mij doen. Ik had wel veel respect voor hem als coureur, hij maakte andere keuzes maar zou naar mijn gevoelen een goede prof zijn geweest zoals nu zijn zoon GIANNI, van wie we nog lang het laatste niet gezien hebben en voor wie ik als coureur enorm veel respect opbreng.

MAURI in de Settimana Coppi e Bartali

SAGAN in Catalunya

 

Jong wint niet, minder jong wel

 

 

Niet de 21-jarige Mauri Vansevenant maar wel de 3,5 jaar oudere Jonas Vingegaard heeft de 38ste Settimana Coppi e Bartali gewonnen. Hij behaalde twee dagzeges en diepte zijn voorsprong uit in de slotrit die door zijn medevluchter Mikkel Frölich Honoré werd gewonnen, goed voor de 13de zege voor Deceuninck-Quick.Step. Mauri en Mikkel hadden nog een putsch beraamd maar Jonas gaf geen krimp. 

Mauri stak in de derde rit een gretige hand uit naar de dagzege maar werd op 500 meter van de finish door de eerste vijf achtervolgers bijgehaald en overstoken. Die ontwikkeling was ook cruciaal voor het eindklassement, waarin Mauri op de zevende plaats uitkwam. Het was alvast een uitstekende algemene repetitie voor de veel zwaardere en kloeker bezette Itzulia Basque Country die op maandag 5 april begint met een lastige tijdrit in Bilbao.

De nog één jaar jongere Ilan Van Wilder deed het voor Team DSM ook meer dan behoorlijk met de tiende eindplaats na tweemaal zevende in de daguitslag.   

 

Peter Sagan won, een week na zijn vijfde plaats in Milano-Sanremo, de voorlaatste rit van de Volta a Catalunya en dat werd door velen als leuk nieuws begroet. In de vier voorafgaande ‘rustdagen’ eindigde hij geen enkele keer bij de eerste honderd en in de tussenstand totaliseert hij tachtig minuten meer dan Adam Yates. Maar goed, hij kwam naar daar om Vlaanderen en Roubaix voor te bereiden en indien hij daarin méékoerst én een resultaat behaalt dan kunnen we het opnieuw over hem hebben.

 Hij rondde een on-der-bro-ken solo van 60 km. af

Kasper ASGREEN 

ontmijnt de fabel van de ‘Grote Drie’

 

 

Wout Van Aert en Mathieu van der Poel behoren ook na Harelbeke tot de intrinsiek beste coureurs van het huidige peloton bij wie Kasper Asgreen (als dat al niet was gebeurd) de aansluiting heeft gemaakt en daarmee de dwaze fabel van de Grote Drie ontmijnd. 

Wout en Mathieu zijn in de nadagen van hun impasse in Gent-Wevelgem 2020 partners in crime geworden, een entente die in de E3 eerst ontregeld werd door Wouts lekke band na 72 km. en vervolgens door zijn overmoed op het Vossenhol. Mathieu stond er van dan af alleen voor omdat hij misschien te gierig was om de kansloze Markus Hoelgaard en Dylan van Baarle vòòr zijn kar te spannen? Mathieu zou hij toch stilaan moeten weten dat winnen een onderneming is. Of heeft hij die krenterigheid geërfd van zijn pappie Raymond Poulidor?

Goed dat Bjarne Riis Kasper Asgreen tipte bij Patrick Lefevere want Brian Holm had hem (al of niet bewust) zowaar over het hoofd gezien. Kasper was als belofte nochtans vijfde geworden in het WK tijdrijden 2016 en het jaar daarop Europees kampioen vòòr Mikkel Bjerg, de aanstaande drievoudige wereldkampioen in die discipline.

Kasper begon opmerkelijk aan het seizoen 2018 waardoor hij al in april de overstap kon maken van Team Waoo naar Deceuninck-Quick.Step, dat daar (zoals Riis verzekerde) geen spijt zou van krijgen. Kasper Asgreen werd in Innsbruck één van de zes wereldkampioenen ploegentijdrit en van dan af een alfaman binnen The Wolfpack. 

Die positie werd nog versterkt met een tweede plaats in de Ronde van Vlaanderen 2019 waarin hij de betere was van Alberto Bettiol, die zich op een diefje uit de voeten kon maken. In de Tour of California (dagzege en derde eindplaats) legde hij er nog een laagje bovenop. Ook het tijdrijden bleef zijn dada, zelfs al moest hij zowel in de Tour de Suisse als in het EK het hoofd buigen voor een teamgenoot, Yves Lampaert respectievelijk Remco Evenepoel. Het WK tijdrijden in Harrogate (17de met 3’38” meer dan Rohan Dennis) werd een afknapper en brak hem meer dan wat als tijdrijder.

In Kuurne 2020, op de laatste Vlaamse koersdag vòòr de lockdown, voerde Kasper een nummer op dat hij niet gauw zou herhalen. Op 26 maart 2021 was het al zovèr, in de meest overtreffende trap nog wel: een solo van 66 km. vanaf de Boigneberg die in Vichte (op 12 km. van de fnish) onderbroken werd maar zeven kilometer verder hernomen werd. Kasper werd als veronderstelde geklopte opgeofferd als het eerste deel van een drietrapsraket. Werd hij terug bijgehaald dan zou Zdenek Stybar prompt overnemen en de vluchtgezellen zodanig afmatten zodat Florian Sénéchal de spurt van de stervende zwanen zou winnen. Dat deed de Fransman ook maar dan voor de tweede plaats want de kwikzilveren Deen  kreeg na het éérste als het lààtste woord.

Kasper, Mathieu en Wout zijn onwaarschijnlijke generatiegenoten want binnen een bestek van minder dan vijf maanden geboren met Kasper als Maagd die twee Watermannen overwon.

Tijdrijden is zijn pijnlijke achillespees

 

Jhoan Esteban CHAVES 

moest er 22 maanden op wachten

 

 

Jhoan Esteban Chaves was in de beide zwaarste ritten van de Volta a Catalunya de klimmer die gisteren zelfs de koninginnenrit won. Toch blijft hij in de tussenstand steken op de zesde plaats met ruim een minuut meer dan Adam Yates. Zijn barslechte tijdrit op de tweede dag, waarin hij ontluisterend 60ste werd op zowat honderd seconden van Rohan Dennis, is daar debet aan.

Toen hij in 2011 de Tour de l’Avenir won, kreeg hij het label ‘veelbelovend’ opgekleefd. Hij was dan evenwel al derdejaarsbelofte en de tegenstand was maar minnetjes, enkel van Warren Barguil (vijfde) zou nog van zich laten horen. 

Esteban stevende niet meteen op de volle doorbraak af. Daarop was het wachten tot de Vuelta van 2015, waarin hij twee dagzeges behaalde en op de vijfde eindplaats uitkwam. 

Het was het voorspel van zijn topjaar 2016, waarin hij eerst tweede werd in de Giro, drie en een halve maand later derde in de Vuelta en tenslotte winnaar van de Giro di Lombardia. Over de 3383 km. van de Giro deed hij slechts 52” meer dan Vincenzo Nibali, met wie hij in de tijdritten globaal gelijke tred had gehouden. In de Vuelta bleek hij niet opgewassen tegen Nairo Quintana (-4’08”) en Chris Froome (-2’45”). De week daarop won hij wel Il Lombardia door in de spurt der stervende zwanen zijn medevluchters Diego Rosa, Rigoberto Uran en Romain Bardet te verslaan. 

Op zijn 26ste had hij de aansluiting gemaakt met de top en nu volgden nog meer oogstjaren. Evenwel niet voor Esteban die in februari 2017 geteisterd werd door een aanslepende kniekwetsuur en op het einde van het seizoen een schouder brak bij een val in de Giro dell’Emilia. Daartussen was een elfde plaats in de Vuelta zijn enige noemenswaardige uitslag want hij kreeg ook nog te maken met de ziekte van Pfeiffer.

Echt goedkomen deed het niet. Meer dan een dagzege in de Giro van 2018 was hem niet meer weggelegd. Op de Erna vloerde hij zijn medevluchter Simon Yates maar in de eindstand werd hij pas op de 72ste plaats teruggevonden. 

Daarna was het 22 maanden op zijn volgende overwinning, een dagzege in de koninginnenrit der Volta a Catalunya die ook perspectief biedt op een hoog eindklassement, die de aanhef kan zijn van zijn heropstanding. Toch denk ik dat het, in het beste geval, bij momenten zal blijven.

Mijn Vlaanderens mooiste …

 

E3 HARELBEKE

heeft het predikaat 

monument nièt nodig

 

De E3 Harelbeke, dat is een mix van jeugdsentiment en actuele perfectie. Zoveel Bourgonische belévenissen destijds op gang getrokken door Nesten die in de publiekstent tot vermaak van velen stond te karikaturen. Rik was ook de gangmaker van de après-course, het verlengstuk van een volksfeest dat al in de voormiddag losbarstte.

 

De 'grote koers' van Harelbeke zag het levenslicht in 1958 en werd gekerstend onder de naam Harelbeke-Antwerpen-Harelbeke. Het begroette de ‘regional hero’ Armand Desmet als eerste winnaar. De noeste Waregemnaar had met wat meer meeval op het eindpodium kunnen staan van alle drie de grote ronden en was dus een gepaste lijstopener.

Het begrip E3 had er op dat moment nog geen uitstaans mee maar was wel al een autosnelweg tussen Harelbeke en Antwerpen en dus achtte de organisatie het gepast om vanaf 1970 uit te pakken met ‘E3 Prijs Harelbeke’.

Rik Van Looy had dan al viermaal zijn welluidende naam neergepoot op de uitpuilende erelijst, hij was er zowat het vlaggenschip van. De tsunami van ronkende winnaarsnamen zette zich verder met Roger De Vlaeminck in 1971 (elf jaar later geklopt door Jan Bogaert!), Herman Vanspringel in 1974, Frans Verbeeck in 1975, Walter Planckaert in 1976, Didi Thurau in 1977, Freddy Maertens in 1978 (op de trouwdag van zijn sponsor Pierre Lano), Jan Raas (loepzuivere hattrick vanaf 1979), Eric Vanderaerden in 1986, Eddy Planckaert in 1987 en 1989, Guido Bontempi in 1988, Johan Museeuw in 1992 en 1998, Peter Van Petegem in 1999, Andrei Tchmil in 2001, Filippo Pozzato in 2009, Fabian Cancellara een bijna hattrick vanaf 2010, Peter Sagan in 2014, Geraint Thomas in 2015, Michal Kwiatkowski in 2016, Greg Van Avermaet in 2017, ….. 

Wat een pleiade die de portfolio van de monumenten naar de kroon steekt.

Evenwel géén Eddy Merckx noch Walter Godefroot, daar stak ene Hubert Hutsebaut een stokje voor op die voorzomerse zaterdag 25 maart 1972. Hij was met beide coryfeeën op stap en ze hielden totaal geen rekening met hem: hij zou toch niet kunnen of niet durven. Toch wel en met een stijlbreuk dompelde hij vele aanwezigen en vooral de organisatoren in rouwstemming want zo’n dissonant konden ze missen op hun erelijst. Anderzijds verwierf de Hulstenaar ook veel empathie voor zijn onverzettelijkheid, zelfs al bleek hij al tenslotte een one hit wonder.

Weinigen die het voor mogelijk hielden dat ooit iemand de loepzuivere hattrick (plus één) van Rik Van Looy zou kunnen evenaren, laat staan overtreffen. Dat was dan zonder de waard - Tom Boonen gerekend, die vanaf 2004 een vierslager lukte en in 2012 (na twee opeenvolgende dichtste ereplaatsen) nog een vijfde keer won. Naar analogie met “monsieur Paris-Roubaix” (Roger De Vlaeminck) mag men Tom Boonen onverkort omdopen tot “mister E3”.

De ‘grote koers’ van Harelbeke ondernam een gestage klim in de hierarchie van de ééndagskoersen (1.1 -> 1.HC -> 1.WT2). Indien de veel jongere Strade Bianche aanspraak maakt om het zesde monument te zijn, wat dan met de E3 Harelbeke met vier keer zoveel anciënniteit, dat het nog oudere Gent-Wevelgem inmiddels onmiskenbaar heeft bijgebeend?

Deze organisatie is zelfbedruipend en dus autonoom en blinkt uit in exposure en originaliteit maar draagt bovenal de veiligheid torenhoog in het vaandel. Jacques Coussens en de zijnen hebben het sabbatjaar niet in onledigheid doorgebracht en verdienen daarom opnieuw een verloop en een ontknoping die aansluit bij de 62 vorige edities: Yves Lampaert, Mads Pedersen, Jasper Stuyven, Wout Van Aert, Mathieu van der Poel, ….. maar het mag ook Sören Kragh Andersen, Davide Ballerini, Tom Pidcock, … zijn. Hij die één van die acht alsnog de zegepas afsnijdt, zal niet als een miscast worden getolereerd maar als een nieuwe ontdekking aan de Leieboorden worden bejegend.

Jammer dat hij zich ook weer van zijn smalste kant zien

 

De remontada van Mark CAVENDISH 

ligt voor op zijn stoutste schema

 

 

Mark Cavendish behaalde, zestien dagen na de G.P. Jean-Pierre Monseré, in de openingsrit van de Settimana Coppi e Bartali zijn tweede dichtste ereplaats van het seizoen. Tweede is voor een sprinter de meest teleurstellende plaats maar in deze niet voor de gechevroneerde Brit in zijn bewonderenswaardige remontada.

De tweede plaats in Gatteo werd trouwens nog dezelfde dag verzacht door de korte ploegentijdrit, waarin Deceuninck-Quick.Step met vijf tegen zeven aan 55,7 km./u. gelijke tred hield met Israel Start-Up Nation (-2”) en Astana-ProTech (-1”). Aangezien Marc in de voormiddag vier bonificatieseconden had gesprokkeld kreeg hij de leiderstrui over de schouders getrokken, wat een beetje mocht aanvoelen als een eerste overwinning.

Jammer dat hij het na Nokere Koerse nodig vond om zich bij Sammy Neyrinck (VRT) van zijn smalste kant liet zien. Aan his airness mogen geen persoonlijke vragen gesteld worden (bijvoorbeeld of het met hem nog goedkomt) want zijn antwoorden worden dan overgenomen door shitty small websites en dat heeft hij niet graag. Cav wil liever met rust worden gelaten. Oké, maar dan was hij toch maar beter gestopt met koersen, zo denkt mijn shitty small blog daarover.

Wint Adam YATES 

zijn tweede rittenkoers 

in de World Tour?

 



Adam Yates staat op het punt om, een dik jaar na de UAE Tour, ook de Volta a Catalunya te winnen. Op Vallter 2000, waar hij ook dagwinnaar werd, nam hij een stevige optie op de eindzege in de 100ste Volta a Catalunya. In de tussenstand telt hij minstens een kwartminuut voorsprong. In de tijdrit was hij, met Joao Almeida, de beste klassementsrenner maar ’s anderendaags bracht hij de Portugees een fikse toe uit (+47”) waarvan die (met de bonificatie daarbovenop) in deze rittenkoers niet meer zal herstellen. 

Jhoan Chaves (+13”) keerde nog van ver terug, good old Alejandro Valverde (+19”) was de beste aanklamper en Harm Vanhoucke (+31”) de revelatie die Sepp Kuss‘opraapte’ en Hugh Carter bij zich hield.

De 28-jarige Brit is nog maar net aan zijn oogstjaren toe net als zijn kennelijk (nog) iets betere tweelingbroer Simon die een grote ronde gewonnen heeft, de Vuelta in 2018 en waar hij Tirreno-Adriatico 2020 aan toevoegde. Adam hield het bij een vierde plaats in de Tour 2016 en winst in de UAE Tour 2020 en nu wellicht ook de Volta a Catalunya.

Simon behaalde globaal ook zeven dagzeges in de drie grote ronden tegenover geen enkele voor Adam, die zich meer manifesteerde in de ééndagskoersen als winnaar van de Clasica San Sebastian 2015 en als vierde in Liège-Bastogne-Liège 2019.  

De twins zijn nog lang niet uitverteld in rittenkoersen met veel hoogtemeters maar of ze in de grote ronden ooit nog een bedreiging zullen vormen voor Tadej Pogacar en eventueel Remco Evenepoel is iets anders.

Harm Vanhoucke heeft zich na de UAE Tour en Paris-Nice reeds voor derde keer geprofileerd.  Een mindere tijdrit werpt voorlopig een dam op naar een spraakmakend klassement, al werd hij toch al elfde in Paris-Nice. Nu wenkt een top tien.

Tim MERLIER is er niet bij 

voor een dubbelslag aan de Westkust

 

Stelt Brugge - De Panne het begrip ‘sprintersfestival’ in ere?

 

De Driedaagse De Panne - Koksijde zou vandaag aan zijn 45ste editie bezig zijn. Het geesteskind van wijlen Bernard Van de Kerckhove werd na 2017 ontbonden en als een Siamese tweeling uit mekaar gehaald die almaar minder ééneiig blijkt als eerst gedacht. 

De in uitzicht gestelde sprintersfestivals zijn geen zekerheid meer. Het zijn de weersomstandigheden en de coureurs die het koersverloop bepalen. Brugge - De Panne was op 21 oktober 2020 een stormtocht en Bredene - Koksijde werd vorige vrijdag een slijtageslag voor costauds. 

Vandaag lijkt een sprintersfestival meer kans te maken. De weersomstandigheden zijn mild, er wordt geen ommetje gemaakt naar het West-Vlaamse Heuvelland wel naar het pittoreske Veurne alover De Moeren waar er heel meestal voldoende wind staat om waaiers te trekken, een kolfje naar de pedalen van Deceuninck - Quick.Step om bolide Sam Bennett of vrijbuiter Yves Lampaert in stelling te brengen, al zijn er ook nog Alvaro Hodeg en Florian Sénéchal als wisselspelers. 

Met Tim Merlier moeten ze alvast geen rekening houden, die mag vol inzetten op Gent-Wevelgem. Jonas Rickaert, zijn vertrouwde sidekick, is er wel bij en hopelijk mag hij voluit zijn kans gaan.

Er zit al wat druk op bij Pascal Ackermann, Arnaud Démare, Nacer Bouhanni, Bryan Coquard, Fernando Gaviria en Elia Viviani die in al hun sprints op dichte en zelfs verre ereplaatsen bleven steken.

Eigenlijk zijn Cees Bol (dagzege in Paris-Nice), runner up David Dekker (tweemaal tweede in de daguitslag en winnaar op punten in de UAE Tour) en Timothy Dupont (dagwinnaar in Bessèges en derde in de Monseré) de enigen die overlopen van vertrouwen.

Na 438 dagen zonder overwinning

 

Rohan DENNIS moest

van vèr terugkeren

 

De 30-jarige oorspronkelijke watersportfanaat heeft eindelijk nog eens (een tijdrit) gewonnen. Het was geleden al van 25 september 2019, de dag van het WK tijdrijden in Harrogate, waar hij zijn titel verlengde met ruim verschil op Remco Evenepoel (+1’09”) en Filippo Ganna (+1’55”).

Het was ook zijn eerste overwinning voor Ineos, dat hem in moeilijke tijden bleef steunen en waarvoor hij nu veel wil terugdoen.

Het gebalde 2020 werd een klotejaar waarin hij zichzelf maar niet op de rails kreeg. Hij bleef verstoken van overwinningen en viel zelfs als titelverdediger uit zijn rol: in Imola werd hij pas vijfde na Filippo Ganna, Wout Van Aert, Stefan Küng en Geraint Thomas.

2021 leek 2020 revisited te worden. In de tijdrit van Paris-Nice bleef hij steken op de zesde plaats. Die kwam kennelijk nog te vroeg want twee weken later was hij wel uitstekend aan zet in de tijdrit van de Volta a Catalunya, waarin enkel Rémy Cavagna (+5”) hem kon benaderen.

Rohan Dennis is niet uit hetzelfde fineerhout gesneden als zijn meest illustere landgenoten Cadel Evans, Phil Anderson, Richie Porte, … Daarvoor is hij teveel momentencoureur en hoegenaamd geen klassementsrenner noch een adept voor de klassiekers. Dichter dan een 16de plaats in de Giro (2018) schoof hij niet aan en de klassiekers liet hij helemaal ongemoeid. Korte rittenkoersen kunnen nog net, waarvan hij enkel Tour Down Under 2015 won. Verder werd hij 8ste in het Critérium du Dauphiné 2013, 2de (na Nairo Quintana) in Tirreno-Adriatico 2017, 7de in de Tour de Romandie 2018, 2de (na Egan Bernal) in de Tour de Suisse 2019, …..

Van iemand als Rohan Dennis zou je geredelijkerwijs mogen verwachten dat hij vroeg of laat het werelduurrecord aanvalt maar dat is voorlopig niet aan de orde als het dat ooit zal zijn.

 Winnaar van de openingsrit Settimana Coppi e Bartali

Voor Jakub MARECZKO is 

dit al de ... 58ste overwinning

… vrijwel allemaal op exotische plaatsen behaald

 

Niet, zoals empathisch verhoopt, Mark Cavendish maar wel Jakub Mareczko heeft de openingsrit van de Settimana Coppi e Bartali gewonnen. Een absolute verrassing? Toch niet!

Jakub Mareczko is géén Pool (wel in Polen geboren) maar wel een 26-jarige Italiaan die bij de meesten onder ons geen belletje zal doen rinkelen. Doe evenwel maar niet al te meewarig over hem want hij had al … 57 overwinningen behaald, (op één na) allemaal dagzeges in rittenkoersen van niet-traditionele wielerlanden: 18 in de Tour of Taihu Lake (annex eindzege in 2015 en 2017), 7 in de Tour of Hainan, 6 in de Tour de Maroc, 3 in de Tour of Qinghai Lake, 3 in de Tour de Langkawi, 2 in de Tour of Turkey, 3 in de Tour de Hongrie en 2 in de Sharjah Tour, … Met zijn dagzege in de Settimana Coppi e Bartali is hij overigens niet aan zijn proefstuk want hij behaalde er al één in de editie van 2016.

In maart had hij met de Trofej Umag (Croatia) zijn eerste zege in een ééndagskoers behaald.

Jakub Mareczko maakt deel uit van het procontinentale Vini Zabù dat geen enkele bekende naam aan boord heeft en toch een wildcard verwierf voor de Giro. Het zou straf zijn indien Jakub daarvoor bedankte met een ritoverwinning. Totaal uitgesloten is dat niet want op zijn bijna 27ste zit er nog aardig wat rek op hem.

 Settimana Coppi e Bartali tot zaterdag

Mauri VANSEVENANT neemt zijn aanloop 

naar het Baskenland

 

Mauri Vansevenant (top)favoriet voor de Settimana e Bartali?! Niet doen! Hij houdt het liever bij “mijn stinkende best doen en dan zien waar mijn scheepje aanmeert”. 

Na zijn achtste plaats (in weerwil van hand- en spandiensten voor Julian Alaphilippe) in de Tour de la Provence, zijn derde plaats in Laigueglia en zijn triomf in Larciano legt men de lat almaar hoger doch Mauri laat zich niet gek maken, zelfs al stelt de concurrentie minder voor dan bij voornoemde aangelegenheden. Toch blijven Sergio Henao, Ben Hermans, Matteo Jorgenson, Gianni Moscon, Ivan Sosa, Jonas Vingegaard, … concullega's die ontzag verdienen.

Het begint al deze voormiddag met een vlakke rit van 97 km. en een nanoense korte ploegentijdrit. Daarna volgen meer geaccidenteerde trajecten zonder overvloed aan hoogtemeters, zonder aankomst op een col en zonder tijdrit (waarin ik Seevie junior eens graag had bezig gezien). 

Dit is voor Mauri de ideale aanloop naar de Itzulia Basque (World Tour) die op 5 april begint met een (klim)tijdrit in Bilbao.

Ook Henri Vandenabeele en Ilan Van Wilder zijn er met Team DSM in de Settimana bij maar van hen wordt voorlopig minder verwacht dan van Mauri en kunnen dus op de verrassing spelen.

Benieuwd of de gretige Mark Cavendish deze voormidaag weer wat dichter komt bij zijn eerste zege van het seizoen en van zijn remontada.

Ook de 49-jarige Davide Rebellin is er bij en niet louter als curiosum want in Larciano werd hij 21ste.

Tijdrit vandaag op Eurosport 1 vanaf 15.15u.

 

Andreas KRON opsteker voor 

het veelgeplaagde Lotto-Soudal

 

De Volta a Catalunya heeft al meteen de toon gezet voor het zwaardere werk dat nog volgt. De 37-jarige Luis Sanchez kon zich met drie jonge twintigers losmaken uit het weifelende gehalveerde peloton, waaruit Chris Froome en Peter Sagan allang gelost waren nadat Rui Costa en Pieter Serry letterlijk weggevallen.

Het werd een prachtdag voor Lotto-Soudal. Sylvain Moniquet maakte deel uit van de échappée-bidon en hield er de trui van de bergprijs aan over. 

De 23-jarige Waal was niet de enige die zijn teamkleuren prominent in beeld bracht beeld. Andreas Kron deed des te meer. Hij maakte niet enkel deel uit van de slagende ontsnapping, de 22-jarige Deen rondde die ook knap af in een atypische spurt met vier op een rij.

Andreas Kron komt niet zomaar uit de lucht gevallen. Als tweedejaarsjunior in 2016 won hij de G.P. Patton van onder anderen Marc Hirschi (3de) en Tadej Pogacar (11de). Twee maanden later voegde hij daar de Keizer van Koksijde aan toe.

Als derdejaarsbelofte won hij vorig jaar de slotrit van de Tour de Luxembourg, waarbij hij Diego Ulissi afhield. Hij werd daarenboven vijfde in de klassering en ook in andere korte rittenkoersen eindigde hij hoog. In 2019 won hij voor Riwal bijna de voorlaatste rit van de Belgium Tour. Hij wurmde zich in Seraing tussen werelduurrecordhouder Victor Campenaerts en eindwinnaar Remco Evenepoel. Anderhalve maand later werd hij achtste in de Tour Alsace. Op het loodzware WK in Harrogate kwam hij uit op een fraaie zesde plaats. 

Andreas Kron is dus een allrounder. Benieuwd hoe zijn leiderstrui hem vandaag vooruitbrandt in de golvende tijdrit van 18,5 km., die vooral in het begin niet van de poes is.  Als tijdrijder herinner ik mij hem van de korte tijdrit in Wulpen op de slotdag der Keizer van Koksijde. Hij werd er derde na zijn landgenoot Frederik Rodenberg (-6”) en Sasha Weemaes (-3”). Wanneer er wat op het spel staat, kan hij het gevecht met zichzelf aan, benieuwd hoe vèr dat hem vandaag  brengt.