Met een schaduwfavoriet en een absolute topper op het hoogste schavotje …

Aanval loonde in de BK's voor de geïnspireerde nieuwelingen

 

De afwezigen hadden (zoals héél mééstal) ongelijk, al hadden Mauro Keppens, Yoram Knaepen en Thibaut Van Damme (alsook de meisjes Auke De Buysser, Ilke Michielsen en Lobke Beenaerts) daar niet bewust voor gekozen, ze werden omwille van een slotceremonie annex vlaggengroet vastgehouden in Maribor (Slovenia), waar ze nochtans al de donderdag voordien hun wegrit hadden gereden. Stuitend dat het competitieve moet wijken voor het protocol ...

Ook Edouard Claisse, Wallonië’s trots bij de 16-jarigen, ontbrak maar kan die een betere reden hebben: hij zou vanaf vandaag deelnemen aan de driedaagse Tour de l’Ain en dat vind ik gepaster om aan het BK te verzaken.

De afwezigheid van die toppers doet evenwel niets af van de nieuwe overwaardige dragers van de driekleur.

 Emil SIEGERS tijdens zijn spraakmakende solo. 

De aanvallers hadden hun slag thuis in Hoogstraten. Emil Siegers, die na een moeilijke lente de hele maand juli ijzersterk uit de hoek kwam (met bovenal tussen de twéédejaars een 12de eindplaats in het Critérium Européen de Luxembourg), voerde in zijn eentje een subliem nummer op. Hij koos voor een gedurfde aanval, nam een mooie voorsprong tot hij aan het begin van de slotronde door het ijlende peloton leek overspoeld te worden. Emil vermande zich evenwel zonder omkijken en de meute was kennelijk zo onder de indruk dat ze aan het weifelen sloeg en de eenzame vluchter net niet te pakken kreeg. Voorwaar, voorwaar: deze Emil Siegers, een adept van Crabbé Toitures, zal géén ééndagsvlieg zijn. Overigens haalden de tieners van het bouwjaar 2008 een moyenne van ruim 40 km./u.

 Senne BRYS wint en dat mag al meteen gevierd worden.

Die van het bouwjaar 2007 reden nog 2,4 km./u. rapper dan hun jongere reeksgenoten. Daar was er niet één haas, maar waren het vier hazen die al in de aanvangsfase de vlucht vooruit namen voor een soortement ploegentijdrit. Fons Laureys en Matteo Vanden Wijngaert waren de aanstokers. Senne Brys en Mats Vanden Eynde sprongen hen bij. De aflossingen liepen gesmeerd en het peloton weifelde tot het 1’15” achterstand telde. Werd er door de sterke blokken afgestopt en barrage gemaakt op de smalle veldweg? Dat was volgens een stem uit het peloton niet eens nodig want er werd veel te laat en niet eens duurzaam gereageerd zodat ook de (door bepaalde kenners) onderschatte titelverdediger Jasper Christiaens en de kwikzilveren Jasper Verbrugge op hun beurt nog 40” van het peloton konden wegrijden. Dat de vier niet werden teruggepakt, dat had Kevin (vader van Noah) Coninckx al meteen voorspeld. Hij kreeg against all odds gelijk want Acrog-Tormans, het verondersteld sterke blok waarvan Noah deel uitmaakt, gaf niet thuis zodat het een eerlijke individueel kampioenschap werd en zo hoort het eigenlijk ook!

Bicycle Club Hoogstraten mag apetrots zijn op z’n organisaties. Er waren amper calamiteiten, al is elke valpartij er één teveel maar niet de schuld van de inrichtende club die hopelijk nog meewaardige organisaties opzet.

Het is niet evident om in een biljartvlakke residentiële omgeving een selectief traject op het getouw te zetten. De strakke wind bleek een natuurlijke bondgenoot om de aangekondigde kroniek van massaspurten te anticiperen. Het zijn de coureurs zelf die de koers maken of kraken. Enkele durvers zorgden voor het best mogelijke scenario dat twee overwaardige kampioenen opleverde van wie we het laatste nog lang niet gezien hebben.

 Het is opnieuw van dàt ...

Het Nieuwsblad-Sportwereld vandaag:

Proficiat bis !!!

met de regionale sportbladzijde 6, een ‘pareltje’!

“de koers is van ons”, luidt hun holle slogan. Gelukkig is dat hoegenaamd niet zo.

Géén letter over de BK's voor nieuwelingen in Hoogstraten wel over het eerste rondeke van de Chips Cup en de BK's atletiek in Brugge.

Goed dat Freddy De Geest en Hans Fruyt op de site veel meubelen redden maar veel potentiële geïnteresseerden weten niet eens hoe ze daar geraken.

Hoelang drijven HNB en HLN nog de spot met de velen die de basis van het wielrennen genegen zijn? 

Bij afwezigheid van Thibaut Van Damme, Mauro Keppens en Yoram Knaepen ...

Hoogstraten krijgt onthoofde BK's voor nieuwelingen

De soevereine lijstaanvoerder Thibaut Van Damme, beste eerstejaars Mauro Keppens en mister regelmaat Yoram Knaepen (alsook de meisjes Auke De Buysser, Ilke Michielsen en Lobke Beenaerts) mogen er zondag niet bij zijn op de BK's voor nieuwelingen in Hoogstraten. 

Alle atleten die tijdens de aflopende week deelnamen aan het EYOF zijn immers gehouden om op zaterdag de ... slotceremonie annex vlaggengroet bij te wonen. De respectieve bobo’s moeten immers kunnen pronken met hun discipelen die zich in deze eerder gestraft dan beloond zullen voelen en met hun gedachten meer in Hoogstraten dan in Maribor (Slovenia) zullen vertoeven want ze vliegen pas op zondagnamiddag terug naar België.

Belgian Cycling ondergaat dit lijdzaam. Waar is de tijd dat Michel Pollentier met zijn Lombarden op de voorlaatste dag stante pede de Tour de Normandie moest verlaten om verplicht deel te nemen aan het futiele kampioenschap van … West-Vlaanderen?

De datum van EYOF lag lang van tevoren genoeg vast opdat Belgian Cycling het BK in Hoogstraten probleemloos een week had kunnen vervroegen of verlaten maar dat verzuimde het, waarbij met als (herhaalde) vaststelling: om het smeer likt Belgian Cycling de BOIC-kandeleer.

Bicycle Club Hoogstraten zijnde zou ik van die ontwikkeling allesbehalve vrolijk van worden. Waren zij hiervan overigens op de hoogte op het ogenblik dat ze hun aanbesteding indienden?   

Aangezien de zes gedwongen afwezigen stuk voor stuk trekpleisters zijn kan dat gauw enkele honderden supporters kosten die weliswaar geen inkom moeten betalen maar sowieso zouden consumeren bij de al of niet sponsorende neringdoeners.

 

De afwezigheid van Mauro Keppens, Yoram Knaepen en Thibaut Van Damme maakt in Hoogstraten de weg naar het podium vrij(er) voor onder anderen Senne Brys, Edouard Claisse (Wallonië's rots in de branding), Mattis De Wachter, Thor Feyaerts, Arthur Van den Boer, Jasper Verbrugge, ... 

Yasu Vervoort en Jinze Joris zijn de uitgesproken favorieten bij de eerstejaars die weerwerk mogen verwachten van vooral Matthias Bogaert, Kyano Cottignies, Giel De Nul, Sune De Valck, Siebe Oliviers, Dylan Van den Berghe, Bas Vandenbulcke, ... 

Wie zegt evenwel dat één van de theoretische favorieten het zal halen? Vorig jaar was dat in Brasschaat alvast niet het geval. Zowel Jasper Christiaens als Bern Zimmermann hadden op zondag 31 juli 2022 nog nooit gewonnen toen zij in Brasschaat op het hoogste schavotje werden geroepen.

Eerstgenoemde is zondag titelverdediger en verkeert in bloedvorm. Het zou wat zijn indien hij naar het illustere voorbeeld van Eddy Planckaert (1974-1975) en Eric Vanderaerden (1978-1979) zichzelf opvolgde als de kampioen van het bouwjaar 2007.

Indien iemand anders dan de voornoemden één van de beide titels grijpt dan zal dat als een absolute verrassing in de armen worden gesloten. 

Hoogstraten mag dan, net als Brasschaat vorig jaar, wars van hoogtemeters zijn, het zijn nog altijd de coureurs die de koers maken en uitrollen. Hopelijk doen ze dat gedrevener dan op de laatste dag van juli 2022.

Het is opnieuw van dat ...

Het Nieuwsblad-Sportwereld vandaag:

Proficiat bis !!!

met de regionale sportbladzijde 6, een ‘pareltje’!

“de koers is van ons”, luidt hun holle slogan. Gelukkig is dat hoegenaamd niet zo.

Géén letter over de BK's voor nieuwelingen in Hoogstraten wel over het eerste rondeke van de Chips Cup en de BK's atletiek in Brugge.

Goed dat Freddy De Geest en Hans Fruyt op de site veel meubelen redden maar veel potentiële geïnteresseerden weten niet eens hoe ze daar geraken.

Hoelang drijven jullie nog de spot met de velen die de basis van het wielrennen genegen zijn? 

In verband met ‘zijn’ Puy-de-Dôme zelfs op zijn 95ste verjaardag al helemaal doodgezwegen …

Het gaat op diverse vlakken niet bijster goed met Federico BAHAMONTES 

van wie er in Toledo weinig overblijft 

 

 

De Tour zette, 35 jaar later, eindelijk nog eens koers richting de iconische Puy-de-Dôme zowaar op de 95ste geboortedag van Federico Bahamontes, die er in 1959 daags na zijn 31ste verjaardag de basis legde voor zijn eindzege.

Federico maakte het niet vanop de eerste rij mee, zelfs niet vanop de tweede want het gaat niet bijster goed met hem. Onder de titel “De Arend heeft zijn nest verlaten”wijdt het onnavolgbare en naar hem genoemde magazine een uitgebreide reportage aan zijn patroonheilige. Hij, die naar eigen zeggen zowel in de koers als in het hele leven van al zijn rivalen heeft gewonnen, is helemaal in de ban geslagen door de 47 jaar jongere deerne Vicky, zijn nanny voor wie hij zelfs zijn (gedurende 70 jaar) boezemvriend Faustino Suarez de rug toekeerde. De fragiele negentiger blijkt sedert de zomer van 2021 permanent in het ziekenhuis van Valladolid (op 265 km. van Toledo) te vertoeven en Vicky waakt er als een kloek over hem zodat niemand te dicht bij zijn rolstoel aanschuift. Nog erger is dat men bij hem alzheimer en/of Parkinson vermoedt.

Whatever, de kans is vrijwel onbestaande dat er ooit nog van Ferderico Bahamonteseen glimp wordt opgevangen. Zou hij het nog beseft hebben dat op zijn 95ste verjaardag de Tour op ‘zijn’ Puy-de-Dôme aankwam en of het hem desgevallend nog interesseerde. Pobre Federico, de womanizer die er prat op ging dat hij op vèr gevorderde leeftijd nog de viriliteit had om veel jongere vrouwen te vergenoegen. Nu lijkt die luxe als een boemerang in zijn gezicht terug te keren. 

 

Ik zag Federico Martin Bahamontes in 2005, ruim 45 jaar later, in Koers(elare) terug na die eerste keer in Snaaskerke, ter Torhoutsesteenweg op de brug over het kanaal Passendale-Nieuwpoort, waar de Tour 1960 koers zette richting Dunkerque/Malo-les-Bains. De publiciteitskaravaan, met musettespeelster Yvette Horner (⁺11 juni 2018) als eyecatcher, baarde opzien in schril contract met Bahamontes, de titelverdediger,die een klein kwartier na het peloton voorbijstrompelde. Ik wist niet wat ik zag en deelde die verbazing met niet al te veel anderen want het was nog geen congé payé en in die tijd was er nog een werkende bevolking. Hooguit vijftig mensen keken ademloos toe. De ontredderde Federico zou even later opgeven en ’s anderendaags in zijn dooie eentje met de trein ziek naar Spanje terugkeren.

 

De tweede keer in oktober 2005 was het een echte ontmoeting in het Koers(elare), waar Bahamontes te gast was met Jan Wauters (⁺4 juni 2010), die ik toen eveneens een laatste keer zag.

 

 

Fe-de-ri-co Ba-ha-mon-tes, de Arend van Toledo, was een imposante verschijning en niet van ijdelheid gespeend. 1960 was één van zijn zwakste seizoenen met een dagzege in de Vuelta als enig noemenswaardig wapenfeit. Hij had allicht de hele winter de teugels gevierd na zijn triomf in de Tour van 1959, met onder meer een audiëntie bij dictator Franco. Ook 1961 werd een quasi nuljaar maar vanaf 1962 luidde hij een heropstanding met zowel in 1962 en in 1963 (telkens als bergkoning) naast JacquesAnquetil een trede op het eindpodium.  

 

Het stoort mij dat Bahamontes het nodig vond om er in vrijwel elk interview op te wijzen dat hij zuiver op de graat was terwijl de anderen zich (volgens hem) mateloos dopeerden, waardoor hij de Tour slechts één keer op zijn voorts schraal palmares kon bijschrijven. L’enfer, c’est les autres! Hij zag in alles en nog wat een complot: te weinig aankomsten bergop, té veel kilometers tijdrijden en te weinig omringd in het Spaanse team (dat laatste mocht hij wel beweren).

Zijn eigendunk was onbegrensd: vanzelfsprekend was hij de beste klimmer ooit, wie anders?! Volgens hem zeker Charly Gaul niet, over wie hij weinig goeds wist te vertellen. Lucien Van Impe misschien, die hij eind mei 1969 zag excelleren in de Vuelta a Navarra en die hij nadrukkelijk aanspoorde om een maand later alsnog deel te nemen aan de Tour, wat de Merenaar ook deed met gunstig gevolg. Federico Bahamontes was een adept  van Fausto Coppi en mede daardoor voelde hij zich als een Adelaar verheven boven het gewone gevogelte.

Bahamontes debuteerde in de Tour 1954. Louison Bobet, Ferdi Kübler, StanOckers, Fritz Schaer,… waren daar ook maar konden hem niet beletten om de eerste van zes keren de bergprijs te veroveren. Dat hij slechts 25ste werd in het tijdklassement op ruim anderhalf uur van Bobet, dat wimpelde hij af als een fait divers. Toch kreeg Coppi het van hem gedaan dat hij, nadat hij in 1956 vierde en in 1958 achtste werd, zich in 1959 wel focuste op de eindzege die hij toen ook behaalde met dank aan de verdeeldheid van de Franse nationalen die het de regionaal Henry Anglade niet gunden.

 

Federico Bahamontes werd vorige zondag 95 jaar. Drie jaar geleden feteerde hij in zijn thuishaven Toledo dagwinnaar Primoz Roglic, Dat deed hij dit jaar nièt met Michael Woods, de 27-jarige Canadese veroveraar van ‘zijn’ Puy-de-Dôme. Zou Baha er vanop verre afstand nog kennis van hebben genomen en er een boodschap aan hebben gehad? Ik vrees van niet. Pobre Federico …

Vandaag 80 jaar maar nog geen boek over hem …

 

Walter GODEFROOT

het wel eens tekortgedane wielericoon

 

 

Patrick Cornillie, zelf auteur van nogal wat waardevolle wielerboeken, maakte er mij tijdens een toevallige ontmoeting in Koers(elare) attent op dat er aan de meeste Vlaamse wielerkampioenen al een boek werd gewijd maar (nog) niet aan Walter Godefroot. 

De vraag zal hem ongetwijfeld al vriendelijk gesteld zijn maar vriendelijk afgewimpeld vanuit het vermoeden dat teveel de nadruk zou gelegd hebben worden op de excessen van het vak. Iemand als zijn goede vriend Rik Vanwalleghem zou dat ongetwijfeld koosjer hebben aangepakt en het bij de core business van de coureur en de ploegleider gehouden. 

 

(perempic@rchief - foto Peter REMMERIE)

Walter, oorspronkelijk een … gymnast, was tussen 1958 en 1964 een veelwinnaar bij de jeugd: 50x bij de nieuwelingen en 80x bij de beloften (de jonge amateurs van toen). Eén van zijn strafste momenten viel hem te beurt in de Tour de Tunesie 1964, waarin hij drie dagzeges behaalde, winnaar op punten werd en als derde op het eindpodium stond met Gösta Pettersson en Lucien Aimar. De gewonnen 8ste rit tussen Gafsa en Gabes was 150 km. lang en werd in 2u50’45” afgeraasd of een uurgemiddelde van 52,709 km., weliswaar gejaagd door de krachtige woestijnwind maar nog is het een duizelingwekkende snelheid. 

Die Tour de Tunesie kwam Walter in het Olympische jaar 1964 goed van pas. Hij behoorde niet tot preselectie voor de wegrit in Tokyo-Hachioji maar na zijn exploten in Noord-Afrika werd hij alsnog aan de longlist toegevoegd. Na het winnen van de Sterfinale in Aartselaar vòòr de aanstaande zegekoning (47 overwinningen) Willy Planckaert was Walter incontourable in de definitieve selectie voor Japan waarin ook nationaal kampioen Jos Boons, wereldkampioen Eddy Merckx en Roger Swerts. 

In Tokyo werd er een weinig selectief parcours uitgerold. De regen maakte het iets zwaarder maar niet zwaar genoeg om een massaspurt te voorkomen. Merckx probeerde dat maar werd teruggepakt. Het waren niet de namen met de mooiste toekomst die goud en zilver pakten maar wel de Italiaan Mario Zanin en de helemaal onbekend gebleven Deen Kjell Rodian. Walter Godefroot veroverde brons.

 

Walter warmde tijdens de lente van 1965 eerst nog op bij de liefhebbers alvorens op 1 mei in de kleuren van Wiel’s-Groene Leeuw zijn eerste profkoers te rijden in Roubaix-Cassel-Roubaix en er vijfde te worden. Eddy Merckx maakte zijn profdebuut twee dagen eerder in La Flèche Wallonne en voltooide zijn verkenning op 13 km. van de finish in Marcinelle.

Godefroot en Merckx kwamen mekaar in de beroepscatgeorie een eerste keer echt tegen op 1 augustus 1965 op het BK in Vilvoorde, 

Walter haalde er met de steun van (zijn aanstaande schoonbroer) Tuur De Cabooter zijn slag thuis. Dat werd met zoveel dedain geformuleerd alsof Walter anders in de spurt kansloos zou zijn geweest tegen Eddy. Zeven jaar later heroverde Godefroot de driekleur en in Bornem was El Torro er niet meer bij om zijn schoonbroer te assisteren.

Toen Eddy aan het einde van Dwars door België 1966 op de Markt van Waregem Walter met een ongelukkig manoeuvre ten val bracht leek er een aanslepend conflict in de maak maar ze waren wijs genoeg om mekaar daar niet in te verliezen. 

Wel was het zo dat Merckx, die in de lente van 1967 een tweede keer Milano-Sanremo had gewonnen en een eerste keer Gent-Wevelgem én La Flèche Wallonne, als een feilloze oppergod werd bejegend. In Liège-Bastogne-Liège reden de beide antagonisten met ruime voorsprong naar de finish op de piste van Rocourt maar omdat die er door de urenlange stortregen te gevaarlijk bijlag werd besloten te finishen op de belendende sintelbaan, waarop Godefroot behendiger was en won. Zijn triomf werd her en der omschreven als een Pyrrusoverwinning die hij uitsluitend dankte aan de omstandigheden. Godefroot was not amused. En dat hij vier maanden later voor het WK in Heerlen over het hoofd werd gezien maakte zijn ongenoegen nog groter.

Er was veel meer nodig om Walter af te remmen, hij realiseerde in 1968 een superbelente met dagzeges in Andalucia (2), Paris-Nice (2), ereplaatsen in de Omloop en in Sanremo om vervolgens binnen de maand Dwars door België, de Ronde van Vlaanderen en Gent-Wevelgem te winnen. Ook in Paris-Roubaix (3de) en Liège-Bastogne-Liège (verrast door de piepjonge Valère Van Sweevelt. 

In de Tour behaalde Walter niet één maar twee dagzeges en werd ei zo na winnaar op punten (2de na Franco Bitossi). Nog later op het jaar was hem ook een dichtste ereplaats (na Guido Reybrouck) beschoren in Paris-Tours. 

Voor een WK-selectie was hij incontournable maar op het loodzware parcours in Imola had Godefroot weinig te zoeken. Hij was niettemin dé ééndagscoureur van 1968 en genoot eindelijk het respect dat hem al langer toekwam. En die net mislopen triomf in Paris-Roubaix, die was slechts één jaartje uitgesteld.

Dat hij tien jaar later alsnog een tweede keer de Ronde van Vlaanderen won, wijst op de duurzame weg die hij aflegde en waarmee hij zich tot de zeven beste naoorlogse klassieke coureurs opwerkte. 

Ook in de grote ronden maakte hij er het beste van. In de Tour rondde de kaap van tien dagzeges, veroverde hij in 1970 de definitieve groene trui als winnaar op punten en sloot hij zijn Tourtocht in 1975 af met een zege op de Champs-Elysées die voor het eerst als finish fungeerde.

In de Giro (1970) en de Vuelta (1971) maakte hij slechts één keer zijn opwachting maar dan niet onopgemerkt met twee respectievelijk één dagzeges. 

Voor de veelgelauwerde coureur volgde nog een tweede carrière als ploegleider bij opéénvolgend Capri-Sonne, Lotto en Weinmann en een derde als teammanager bij Telekom en T-Mobile. Ook hij belandde in het oog van de dopingstorm die almaar steviger opstak. Toen het hem in 2007 allemaal teveel werd, hield de inmiddels 64-jarige oorspronkelijke Drongenaar de eer aan zichzelf en focuste zich met zijn zonen op de uitbouw van een megafietswinkel langs de E17 in Deurle. 

Hij had er nog weinig nood aan om in the picture te staan, al droeg hij het wielrennen geen kwaad maar een dankbaar hart toe. En dat nog steeds, al laat zijn gezondheid het live bijwonen van koersen niet meer toe.