Alec SEGAERT én Jonathan VERVENNE reden in Poperinge 

nòg rapper dan eerst gedacht

 

 

Mijn pleidooi voor het tijdrijden is niet in dovemansoren beland. Laat duidelijk zijn dat het niet initieel de bedoeling is om van èlke jongere een notoire tijdrijder te maken. Neen, het is als middel (exposure van kunnen) en waarvoor een dure specifieke fiets geen vereiste is.

Nog een correctie: Alec Segaert zette zaterdag in Poperinge geen moyenne van 46,32 km./u. maar volgens de officiële uitslag van Belgian Cycling wel 49,32 km./u. en volgens zijn eigen meting zelfs 49,9 km. Indien hij zondag op het BK in Gavere in dezelfde lijn presteert dan zal dat nog meer interesse wekken bij de scouts van de World Tour Teams. Het opbod zal gelukkig afgeblokt worden door zijn akademische studies (die hij cum laude aanvatte) en die hem behoeden voor een overhaaste keuze.

Jonathan VERVENNE die Alec SEGAERT in Poperinge tot op 12 tellen benaderde.

Vrijwel hetzelfde kan verteld worden over de nog anderhalve maand jongere Jonathan Vervenne, die Alec tot op 12” benaderde. Die illustere tweede plaats mag ook meer dan een beetje de smaak van de overwinning hebben. Benieuwd hoe dat in Gavere over nagenoeg dezelfde afstand uitpakt. Ook buiten de koers zijn de beide antagonisten soulmatende compagnons de route want ook Jonathan wil burgerlijk ingenieur worden en hij legde tijdens de eerste examensessie eveneens een volmaakt traject af. 

Die twee maken mekaar onderling beter en willen dat, zonder enige naijver, nog zolang mogelijk volhouden.

Ertevoedekoers begroette in POPERINGE een pleiade van futuristische winnaars en andere voorname uitblinkers

Tijdrijden 

géén specialiteit maar een hòòfdvak 

April is, wat betreft de opleidingscategorieën, dé maand van het tijdrijden. Behalve de provinciale kampioenschappen was er bovenal de nationale tijdrit in Poperinge in de aanloop naar het BK in Gavere op zondag 1 mei.

Alec SEGAERT haalde het bij de beloften nipt (-12") van Jonathan VERVENNE.
Hij haalde over de 22 km. glooiende km. een moyenne van 46,32 km./u.

Ach, de kampioenschappen: ik zal er altijd een koele minnaar van zijn. Een kampioenschap in één (namid)dag, wie verzint zoiets? Het is dan ook een verschijnsel dat zich vrijwel enkel in het wielrennen manifesteert.

De provinciale kampioenschappen (òòk die op de weg) hebben vrijwel helemaal afgedaan. Dit jaar abdiceerde ook Vlaams-Brabant als inrichter van het PK tijdrijden. De vier andere Vlaamse provincies hielden stand, ook Limburg dat het bestond om op dezelfde zaterdag als de nationale tijdrit in Poperinge te organiseren, waardoor onder anderen Aless De Bock, Dre Goelen, Bob Poelmans, Senne Thonnon en Nio Vandervorst er in de Hoppestad niet konden/mochten bij zijn en dat waren aderlatingen.

In plaats van provinciale kampioenschappen zou men het beter over ‘open’ provinciale tijdritten hebben met een beperkte delegatie uit de andere Vlaamse provincies en Wallonië. Onder de taalgrens overleefde enkel het Henegouwse PK dat in Sirault openstond voor de andere Waalse provincies.

Duarte MARIVOET SCHOLIERS haalde het bij de junioren nipt (-4") van Jens (zoon van Rik) VERBRUGGHE met over de 22 km. glooiende km. een moyenne van 46,29 km./u.

Dat zou men dat op de beide dins- en donderdagen van het paasverlof ook in Vlaanderen kunnen bewerkstelligen, aan het einde opgelijst met de nationale tijdrit van Poperinge, die wegens groot succes een blijver wordt.

Sommige jongeren halen voor het tijdrijden de neus op. Wie zich daaraan bezondigt is ofwel niet goed genoeg of ontbeert de juiste mentaliteit. Tijdrijden is de Coopertest, de lakmoesproef van het wielrennen die elke coureur dezelfde inspanning oplegt die exact gechronometreerd wordt. 

Bizar dat sommige coureurs, die volgens hun andere uitslagen tot de beteren behoren, beweren dat ze niet kunnen tijdrijden. Ik vraag hen dan of ze al overwinningen met voorsprong hebben behaald.

Jasper SCHOOFS hernieuwde zijn titel en haalde het bij de nieuwelingen overtuigend (-35")
van Cedric KEPPENS en haalde over de 11 glooiende km. een moyenne van 44 km./u.

“Méérdere”, antwoorden sommigen van hen. Ik kan maar niet vatten hoe ‘één tegen allen’ wel lukt maar niet hun ‘één tegen één’ voor een scherpe tijd. Tijdrijden is, benevens hoogtemeters, dé referentie die aangeeft hoeveel potentieel er in koersende tieners en jonge twens schuilgaat.

 

De wielerlente 2022 …

 Oppermachtig VLAANDEREN

Fiasco Italiano

Het qua oppervlakte (13,625 km2 met bijna 7 miljoen ingezetenen) kleine Vlaanderen heeft een zware voetafdruk op de lente van de World Tour 2022. Volgens mijn telling behaalde het 1655 of bijna 20% van de 8385 te behalen punten. Frankrijk, Slovenië en Spanje halen er net geen duizend. Nederland parkeert op de vierde plaats.

Of ik met Vlaanderen niet België bedoel? Néén, want de vertegenwoordigers van onder de taalgrens brachten amper 7,5 punten in. De amper 20-jarige Arnaud De Lie zorgde daarvoor, hij is een rijke wissel op de toekomst van het Waalse en bij uitbreiding van het Belgische wielrennen.

De Vlaamse hoogconjunctuur zal tijdens de komende maanden (met de notoire klassementswedstrijden in het vooruitzicht) behoorlijk afzwakken want Remco Evenepoel is de enige die in dat domein voor een top 10 in aanmerking komt. Inderdaadn Wout Van Aert eigenlijk ook, maar die heeft beloofd zich onvoorwaardelijk uit te leveren aan zijn kansrijkere  kompaan Primoz Roglic, die in de Tour de eerste challenger wil zijn van zijn negen jaar jongere landgenoot Primoz Roglic. 

Bezie eens het Italiaanse fiasco. Amper 206,5 punten zijn hun deel. Tien landen doen beter. Tot overmaat van ramp zijn ze hun vlaggenschip Sonny Colbrelli allicht definitief kwijt. In hun Giro zullen ze wel iets maar niet veel rechtzetten. Dat zal het vooral van Filippo Ganna (ook aan een bleek seizoen bezig) moeten komen. De inmiddels 34-jarige Damiano Caruso zal zijn huzarenstuk van 2021 (2de na Egan Bernal) niet herhalen want hij zou dit jaar opteren voor de Tour. Na een overwalk in de schaars bezette Giro di Sicilia leek hij klaar voor het Waalse tweeluik maar dat werd door de feiten (96ste in La Flèche en 41ste in La Doyenne) weerlegd. 

Italia zal alsnog moeten terugvallen op de 37-jarige Vincenzo Nibali, die het in La Flèche (34ste) en La Doyenne (30ste) minder slecht deed dan Caruso. Vorig jaar werd hij in de Giro nog behoorlijk 18de, waarna hij het in de Tour na 15 dagen en als 33ste in de tussenstand voor gezien hield.

Povero Azzuri, ze zijn nòg dieper weggezakt dan in 1989. Toen bleek dat wanneer de nood het hoogst is, de redding nabij is. Het schiereiland kende in de jaren 90 van vorige eeuw een onwaarschijnlijke remontada met onder anderen Moreno Argentin, Michele Bartoli, Gianni Bugno, Francesco Casagrande, Claudio Chiappucci, Franco Chioccioli, Mario Cipollini, Gabriele Colombo, Maurizio Fondriest, Giorgio Furlan, Ivan Gotti, Marco Pantani, Davide Rebellin, … 

Naderhand bleek hoe dat overwegend in zijn werk was gegaan. De Azzuri coryfeeën waren nog minder onbesproken en dus meer omstreden dan hun opgedreven concullega’s uit de andere landen. Eigenlijk is het in de 21ste eeuw amper nog goedgekomen maar dat la bella Italia zo diep als nu zou vallen hield vrijwel niemand voor mogelijk. En dit keer brengt de hoogste nood de redding niet bepaald nabij. 

 

De komende maanden slaat het uur U voor landen als Slovenia, Colombia en Spanje die de klassementsrenners hebben die de andere landen hen kunnen benijden en die gebeiteld zitten bij de teams met de hoogste budgetten, zijnde: UAE Team Emirates, Jumbo-Visma, Bahrain-Victoriou en de Ineos Grenadiers. 

Dat tij zal niet gauw gekeerd worden tenzij er één van bij ons opstaat maar hou dat aub zo stil mogelijk in afwachting van de eventuele feiten.

De wielerlente 2022 …

 Wout VAN AERT is de 

ietwat vergeten véélzijdigste

Het is geen uitvinding van Patrick Lefevere maar een axioma dat de eerste balans van een wielerjaargang na Liège-Bastogne-Liège wordt opgemaakt. 40% van 2022 is neergelegd, vanaf morgen (proloog Tour de Romandie) breken de notoire rittenkoersen aan.

Tadej Pogačar, Wout Van Aert en Mathieu van der Poel zijn de grote drie die gezamenlijk acht World Tour - koersen wonnen. Wout mag je aanzien als de veelzijdigste. Na het winnen van de Omloop en de E3 Harelbeke werd het rateren van de Ronde van Vlaanderen ruim vergoelijkt door een podium in zowel Paris-Roubaix als Liège-Bastogne-Liège. Dat exquise geheel raakte evenwel wat ondergesneeuwd door le très grand numéro de Remco Evenepoel in La Doyenne.

Het collectieve geheugen onthoudt het best het meest recente zodat je, wat dat betreft, eigenlijk beter Liège-Bastogne-Liège kunt winnen dan Milano-Sanremo. Wie herinnert zich nog meteen dat Matej Mohorič met levensverachting naar de via Roma ijlde? 

Zelfs Tadej Pogačar lijkt er plots minder toe te doen niettegenstaande hij globaal de strafste van allemaal blijft: eindwinnaar (na twee dagzeges) in de UAE Tour, exhibitie in de Strade Bianche, eindwinnaar (na twee dagzeges) in Tirreo-Adriatico, waarna een geslaagd ‘ingangsexamen’ in Milano-Sanremo (5de) en in de Ronde van Vlaanderen (4de). Liège-Bastogne-Liège, waarin hij de titelverdediger was geweest, moest hij om familiale redenen skippen. Daar had hij de enige kunnen zijn die Remco Evenepoel kon volgen of vice versa. Voor de 23-jarige Sloveen moet het beste nog komen want in de Tour zal hij tuk zijn op een loepzuivere hattrick.

Ook Mathieu van der Poel lukte een uitmuntende lente, bekroond met een bis in de Ronde van Vlaanderen. Hij blijft evenwel een extreme momentencoureur, voor wie het helemaal juist moet zitten opdat hij zou winnen. In Milano-Sanremo (3de) en de Amstel (4de) was dat niet het geval en nog minder in Paris-Roubaix (9de), de klassieker die hem nog het meest moet liggen. Jammer dat hij aan Liège-Bastogne-Liège verzaakte, hij had daar (volgens zijn 6de plaats in 2020) zeker wat te zoeken. Nu richt hij het vizier op de dubbel Giro-Tour, waarin meerdere (eclatante) dagzeges zijn deel zullen zijn.

Dylan van Baarle en Dylan Teuns maakten komaf met een rist ereplaatsen, die te weinig gewaardeerd worden. “Enkel winnen telt” is het fabeltje van de koele minnaars van de koers die dus prachtige coureurs als onder anderen Stefan Küng en Michael Matthews onderwaarderen.

Winnen was de Eritreeër Biniam Girmay reeds zes dagen vòòr zijn 22ste verjaardag weggelegd. Dat hij een one hit wonder zou zijn kan hij volgende zondag al in Eshborn-Frankfurt en daarna in de Giro ontkrachten.

Het zal velen ontgaan zijn maar dit was ook de lente van de (vandaag) 26-jarige Daniel Felipe Martinez, die in de Algarve en in Paris-Nice derde werd, de Itzulia Basque Country won, waarna hij in zowel La Flèche als La Doyenne de top vijf haalde. Voor de Ineos Grenadiers zal hij in de Tour het welgekomen alternatief voor de langdurig onbeschikbare Egan Bernal want Richard Carapaz richt zijn pijlen op de Giro. Daniel Felipe Martinez heeft als klassementsrenner reeds enige strepen verdiend: hij won in 2020 het Critérium du Dauphiné en in 2021 werd hij, in weerwil van hand- en spandiensten aan zijn winnende kopman Egan Bernal, vijfde in de Giro. 

Last but not least is er Alejandro Valverde, die vandaag zowaar 42 jaar wordt, zegge en schrijve twee-en-veertig. Met tweede plaatsen in de Strade Bianche en in La Flèche Wallonne en een zevende in Liège-Bastogne-Liège heeft hij Sean Kelly verdrongen van de tweede plaats in mijn naoorlogse palmares-ranking. Nog zal het zijn laatste kunstje niet zijn. In de Giro en 3,5 maanden later in de Vuelta wil hij er nog een verlengstuk aan breien.

Het eindigende verhaal van Valverde staat in schril contrast met dat van de ruim twee jaar jongere Philippe Gilbert die, met politiek-communautaire dank aan het duo Haek-Lelangue, aan zijn derde jaar teveel bezig is. Aan dat tarief zou ik het ook gedaan hebben. Zij die oordelen dat we dit moeten aanzien als een career achievement award, welke gouden handdruk moet men dan uitloven aan Valverde? Laten we evenwel aan de Ardenner geven wat hem toekomt. In mijn algemene naoorlogse palmaresranking parkeert hij, hoewel geen klassements-renner, op een puike 38ste plaats en in die van de voornaamste klassiekers plus het WK op de zevende. Als allrounder moet hij dus voor weinig anderen wijken.

Als véélbelovende éérstejaarsjunior …

 

Duarte MARIVOET SCHOLIERS

in de voetsporen van Remco en Cian

 

Zijn voornaam is Portugees, door zijn papa bedacht en die ‘voortvarend beschermer’ betekent. Toch is Duarte een volbloed Vlaming uit Kontich, die zijn voorlaatste ASO-jaar economie - moderne talen volgt in het Sint-Gabriëlscollege in Boechout.

 

Duarte geeft er een lap op in de Cottbuser Etappenfahrt. (Foto BORA / Tim MEEUSEN)

Bij de aspiranten legde hij een bescheiden traject af maar als nieuweling zette hij fiksestappen. Zijn allereerste overwinning in Tielt-Winge had een duidelijke meerwaarde. Nadat hij Yarno Van Herck, zijn enige medevluchter, in de slotronde van zich had afgeschud, bundelde Acrog-Tormans met zijn zessen de krachten maar Duarte reed almaar verder van hen weg om met ruim een minuut voorsprong te winnen. Tien dagen later voerde hij een nòg stràffer nummer op in de Ardennenkoers van Herbeumont. Op de tweede klim was Gilles Dockx de enige die Duarte kon volgen en van wie hij in de eerste lokale ronde wegreed om met bijna 100 seconden voorsprong te winnen. Tim Meeusen, de freelance-talentscout van Bora-Hansgrohe waar hij inmiddels voltijds aan de slag is, keek er - getipt door Patrick Van Staeyen - met openvallende mond naar en wist genoeg. Tim piloteerde de volgwagen in Koksijde, waar Duarte derde werd in het BK tijdrijden.  

Zowat een half jaar later gooit Duarte als eerstejaars meteen hoge ogen bij de junioren. In de Cottbuser Etappenfahrt (D.) bevestigde hij het rijke potentieel (wattages en VO2 = maximale zuurstofopname) dat men via allerlei testen bij hem gedetecteerd heeft. 

In de openingsrit eindigde hij in de buik van het uitgedunde peloton. ’s Anderendaags werd hij achtste in de korte maar pittige tijdrit in Drachhausen. De afsluitende koninginnenrit van en naar Dissen werd zijn prooi die hem naar de tweede eindplaats (na zijn Duitse kompaan Emil Herzog) voerde en waarvoor hij als beste jongere een tweede keer op het podium werd geroepen.

Duarte Marivoet Scholiers heeft zijn entree bij de junioren dus niet gemist. Nu volgt er een quinzaine waarin de klemtoon zal liggen op het tijdrijden met op zaterdag 23 april de nationale test in Poperinge en op zondag 1 mei het kampioenschap van België in Gavere.

Duarte is, ook met dank aan Daniël Moenaert voor het noodzakelijke duwtje in de rug, ideaal terechtgekomen bij het Bora-opleidingsteam Auto Eder, waarvan Cian Uijtdebroeks in 2021 eveneens deel uitmaakte maar dan wel als tweedejaarsjunior. Daardoor kon hij zich, ondanks twee serieuze valpartijen, ook al onderscheiden in de beroepscategorie met top 10 plaatsen in de Per Sempre Alfredo en de Settimana Coppi e Bartali. En vorige zondag reed hij de Amstel Gold Race uit in de buik van het uitgedunde peloton.

Of het met Duarte in 2024 dezelfde vaart zal nemen valt uiteraard nog af te wachten maar de eerste stappen in die richting zijn alvast gezet. 

BRABANTSE PIJL 

zou nièt misstaan in de World Tour

 

Indien er één koers aanspraak mag maken om eveneens een manche in de World Tour te zijn dan is het toch wel de Brabantse Pijl, de spruit van WSC Rode Sportief, zeker?!

De koers die het midden houdt met de taalgrens is (ononderbroken vanaf 1961) aan zijn 62ste editie toe over een afstand van 205 km., bezwangerd met 25 hellingen. Door de datumwissel van Paris-Roubaix en de Amstel is hij éénmalig minder gelukkig gepositioneerd op de kalender maar niemand die er, indien hij bij de feiten blijft, tijdens de koers veel van zal merken.

La Flèche Brabançonne kan pronken met een rijke historie met een pleiade van ronkende winnaarsnamen, met de dan al bijna 39-jarige Pino Cerami als lijstopener. Andere winnende coryfeeën zijn: Jan Janssen (1966), Herman Vanspringel (1970 en 1974), Eddy Merckx (1972), Freddy Maertens (1976), Frans Verbeeck (1977), Michel Pollentier (1980), Roger De Vlaeminck (1981), Claude Criquielion (1982), Eddy Planckaert (1983), Michele Bartoli (1994 en 1999), Johan Museeuw (1996), Michael Boogerd (2001 en 2003 en nòg 4x op een podiumtrede), Philippe Gilbert(2011), Peter Sagan (2013), Julian Alaphilippe (2020) en titelverdediger Tom Pidcock.

Edwig Van Hooydonck (1987, 1991, 1993 en 1995) won het vaakst. Oscar Freire zorgde vanaf 2005 voor een loepzuivere hattrick.

Met Adrie (1985) en Mathieu (2019) van der Poel wonnen vader én zoon! 

Tijdens de 21ste eeuw waren er nogal wat ingrijpende wijzigingen. Alsemberg verdween als start- en als aankomstplaats. Vanaf 2004 werd Zaventem de nieuwe uitvalsbasis, drie jaar later al verdrongen door het meer biedende Leuven voor vijf edities.

Daardoor kreeg het traject een meer zuidelijke component en passeert het Halle en Sint-Pieters-Leeuw om via Lot en Beersel de lokale ronde te bereiken de Alsemberg, de gereputeerde Bruineput en de evenmin te geringschatten Moskesstraat.

De Brabantse Pijl moest op de zondag voor de Ronde van Vlaanderen decennialang de honneurs delen met Dwars door België van en naar Waregem. In 2010 verhuisde het, als onderdeel van Flanders Classics, naar de woensdag voor de Amstel Gold Race als scharniermoment naar de heuvelklassiekers en met Overijse als nieuwe terminus met de beklimmingen van onder meer de Ijskelderlaan en de Hagaard als zout en peper en de finishlijn meteen na de Schavei. 

Het wordt zalig om naar te kijken!

Benoît COSNEFROY

oogstjaren zijn pas begonnen

Néén, Benoît Cosnefroy verkeerde niet in shock. Waarom zou hij? Hij wist reeds voor men het hem in uitgesteld relais meldde dat hij de Amstel Gold Race nièt had gewonnen. Luttele meters voorbij de finish maakte hij immers een ostentatief gebaar van ontgoocheling. 

Een coureur voelt zo aan wanneer hij al of niet gewonnen heeft. Hij en Michal Kwiatkowski zullen er onderweg ook wel over gewaakt hebben dat er behalve een winnaar ook een lachende tweede zou zijn.

Het is de derde keer dat het Benoît Cosnefroy overkomt dat hij de dupe is van een very close game. De twee vorige keren was dat in La Flèche Wallonne en Paris-Tours van 2020 waarin hij het nipt moest afleggen tegen Marc Hirschi respectievelijk Casper Pedersen. Tijdens de eerste maanden was hij dat jaar outstanding in eigen land, een herhaling van 2019 waarin hij doorstootte naar de Franse subtop dankzij opeenvolgende successen in Paris-Camembert, de G.P. Plumelec-Morbihan, de Polynormande en de Tour du Limousin (dagzege én eindoverwinning). Ook zijn eerste Tour reed hij (113de) feilloos uit.

2021 werd het moeilijke jaar van de bevestiging waarin een knie frequent opspeelde met opnieuw een bleke Tour voor gevolg. Nazomer en herfst verliepen beter en dat vooral in Plouay, waar hij de manche van de World Tour won en er  dertien dagen later derde werd in het EK.

Benoît Cosnefroy is een hondstrouwe soldaat, die al voor de zevende seizoen op rij uitkomt voor AG2R. Een topper kun je hem bezwaarlijk noemen maar op zijn 26ste zijn z’n oogstjaren amper begonnen. 

Velen zijn inmiddels vergeten zijn dat Benoît Cosnefroy in 2017 in het Noorse Bergen de wereldkampioen der beloften was. Henri Aubry in 1946, Jacques Botherel in 1965, Régis Ovion in 1971, Richard Vivien in 1987, Romain Sicard in 2009 en Kévin Ledanois in 2015 gingen hem daarin voor maar konden als contractrenner hun ingezette symfonie nièt voltooien. 

Benoît wil beter doen zoals Arnaud Démare, die de regenboog van 2011 veroverde en inmiddels vooral Milano-Sanremo 2016 won en dagzeges behaalde in de Giro en in de Tour. De 26-jarige Normandiër (Cherbourg) is evenwel veel minder snel en zal het dus anders aan boord moeten leggen. 

Michal KWIATKOWSKI

niets mis met efficiëntie

 

 

Uit sommige hoeken kreeg hij het verwijt dat hij in de finale te weinig kopwerk verricht had. Kon hij niet beter of hing hij de platte opportunist uit? Michal gaf ootmoedig toe dat hij op zijn tandvlees zat na een moeilijke periode beladen met een niet al te milde versie van Covid-19, die hem weghield uit Tirreno-Adriatico, waarna hij toch niet onaardig 16de werd in Milano-Sanremo. In de Volta a Catalunya zette hij, in functie van de Amstel, niet meer aan in de derde rit zodat hij in Nederlands-Limburg slechts aan zijn 12de koersdag toe was. 

Een gerecupereerde Michal is tot meer in staat, al had hij in Valkenburg geen vijf centimeter overschot. Maak evenwel van zijn medevluchter Benoît Cosnefroy niet meer de schlemiel dan nodig is. De twee zullen er onderling wel over gewaakt hebben dat er behalve een winnaar ook een lachende tweede zou zijn. 

Voor de 32-jarige Pool is het de tweede keer dat hij een very close game in zijn voordeel ombuigt. In 2017 haalde hij het in Milano-Sanremo in een millimeterspurt van Peter Sagan, zijn totaal weggedeemsterde leeftijdsgenoot. Kwiatkowski’s vorige overwinning dateert al van anderhalf jaar geleden, de 18de rit in de Tour 2020 met terminus in La Roche-sur-Foron.

Een notoire winnaar (net geen 30x) is Michal dus niet, wel een kwalitatieve en er ontbreekt weinig aan: een monument gewonnen, twee keer de Amstel (eerste keer in 2015), twee keer de Strade Bianche (2014 en 2017), de E3 Harelbeke 2016, de Clasica San Sebastian 2017 en bovenal het wereldkampioenschap 2014 in Ponferrada. 

Ik verwachtte hem meer als klassementsrenner, zeker na zijn elfde eindplaats in de Tour van 2013. Het najagen van een klassement is evenwel niet aan hem besteed, zelfs een enkele dagzege liet langdurig op zich wachten. En qua klassementen kwam hij niet verder dan een sant in eigen (Po)land 2018.

Michal Kwiatkowski profileerde zich reeds als junior met als eerstejaars winst in de Europese wegrit in Sofia, twee dagen nadat hij na Ilnur Zakarin (-19”) tweede werd in de tijdrit, die hij het jaar daarop won in Stresa (It.). Over die sterrentrui mocht hij veertien dagen later in Cape Town de regenboogtrui trekken. 

Zijn naamkaartje was afgegeven en nog vòòr zijn 20ste kon hij als contractrenner terecht bij Caja Rural en het jaar daarop bij Radio Shack, dat na 2011 abdiceerde, wat Patrick Lefevere graag zag gebeuren tot hij na vier seizoenen niet meer meeging in het opbod van Dave Brailsford (Team Sky / Ineos Grenadiers), voor wie Michal eind 2023 acht campagnes zal gerond hebben.  

Michal Kwiatkowski zal tegen dan nog meer doelstellingen gehaald hebben. Hij is nu al met overschot de beste Poolse coureur ooit en wanneer hij zijn palmares afsluit kan het één van de 100 meest gestoffeerde van na de oorlog zijn.

Thomas DAVIDS’

éérste overwinning opstapje naar meer

 

Zijn naam roept Anglo-Saksische invloeden op maar Thomas Davids is een Vlaamse volbloed uit de Kempen, die (na voetbal bij KVV Vosselaar) begon te koersen met de 14-jarige aspiranten. Met acht keer top 5 en drie tweede plaatsen (waarvan twee na Aaron Dockx) had hij zijn entree niet gemist. Ook als nieuweling en als neo-junior bleef hij nog verstoken van een eerste overwinning, die volgens zijn herhaalde dichte ereplaatsen een aangekondigde kroniek was en die in 2021 niet lang op zich liet wachten. 

Thomas DAVIDS geeft er een lap op in Werken, waar hij een alleréérste keer won. 

Na Mazenzele (9de) en Budingen (4de) werd 26 maart zijn D-day in Werken, waar hij ruim 100 concurrenten partij mocht geven in een halve waaierkoers met een saaie tweede helft kende maar die niettemin een moyenne haalde van bijna 41 km. Negen vrijbuiters namen de vlucht vooruit en bij een 2/3de meerderheid leek de overwinning een vaststaand feit voor de Jonge Renners Roeselare maar dat was zonder de waard - Thomas Davids gerekend. Met Inias Leten, die in de Blaarmeersen een vruchtbare winter (kampioen puntenrit en madison) had doorgemaakt, bundelde hij de krachten om de oversteek te maken de negen vluchters. Inias moest evenwel op de lange baan richting aankomst passen voor de strakke zijwind en het kopwerk van Thomas, die het dus in zijn eentje moest klaren. Hij slaagde daar ook in, al moest hij zich meer dan even herzetten van de felle inspanning, alvorens met zijn kompaan Jori Van de Sompel de finale naar zijn pedalen te zetten. Er mocht niet gedraald worden want het illustere Avia-trio Mauro Cuylits - Milan Van den Haute - Yoran Van Gucht naderde zienderogen maar kwam te laat. In een spurt met negen haalde Thomas het vrij vlot.

Thomas bevestigde inmiddels in Neerijse (4de) en in Zoutleeuw (6de). Het PK tijdrijden in Malle liet hij aan zich voorbijgaan om met een volle tank de fraai bezette interclub Tombroek Koerse in Rollegem (een deelgemeente van Kortrijk) te kunnen aansnijden.

“Benieuwd of ik in dit soort wedstrijden met een hogere afstand een gooi naar de top 10 kan doen”, mijmert Thomas. “Door individueel te trainen heb ik alvast meer weerstand opgebouwd om mee te spelen in de mooiste koersen. In dat verband is er vandaag de eerste test. De Ster van Zuid-Limburg wordt mijn volgende uitdaging, waarin ik mij vanaf de proloog schrap wil zetten. Tussen het betere werk door hoop ik in het niet te onderschatten regionale circuit nog enkele overwinningen te behalen.”

Thomas Davids muteerde als junior van Team Kempen naar Maes CT Glabbeek. “Gerry Van Laer kon mij en Zeno Moonen daartoe bewegen, een overstap die ik mij niet beklaag want we werken een attractief programma af dat niet ten koste gaat van mijn handelsstudies in Sint-Victor Turnhout.” 

Op de hoogdag van de 21-jarigen … 

Carlos RODRIGUEZ én Olav KOOIJ bevestigen in de overtreffendste trap

   

Na zijn ereplaatsen in Valencia (3de), de Ruta del Sol (4de) en Catalunya (15de) behaalde de net 21 jaar geworden Carlos Rodriguez nu een dagzege in de Itzulia Basque Country, waar een goed klassement niet meer aan hem zal besteed zijn. Het zal, wat de Ineos Grenadiers betreft, van Daniel Felipe Martinez moeten komen om Remco Evenepoel op de slotdag in het hoge heiligdrom Arrate alsnog van zijn sokkel te stoten. 

Daniel Felipe Martinez dus die ik gisteren opvoerde als mogelijke stand-in van de herstellende Egan Bernal aangezien Richard Carapaz voor de Giro zou opteren. Carlos Rodriguez zou nog voor de Giro en de Tour ontzien worden maar in de Vuelta mogen debuteren in een grote ronde. 

Een allereerste overwinning voelt altijd aan als een D-day, vraag het maar na bij Olav Kooij, wie dat eergisteren te beurt viel in de 2de rit van Circuit Sarthe - Pays de Loire. Als er één schaap over de dam is, volgen er meer. Olav wil het graag geloven want vandaag won hij eveneens de slotrit waarin hij, nochtans de vlugste, voor de vlucht vooruit koos met Xandro Meurisse als enige gezel die hij kansloos liet in de spurt. In dezelfde move stootte hij Mads Pedersen van zijn sokkel voor de eindoverwinning.  

'Herbenoemd' naar zijn primus inter pares …

 

Amstel Gold Raas

the highlights

 

 

Amstel Gold Raas: een betere woordspeling kun je niet bedenken voor Nederlands enige topkoers.

De Amstel Gold Race kende zijn primeur in 1966. Hij vormt met Gent-Wevelgem, La Flèche Wallonne, de E3 Harelbeke (vanaf 2012) en de Strade Bianche (vanaf 2017) het kwintet dat de vijf monumentale klassiekers het dichtst benadert.

De Zeeuw Jan Raas is soeverein de primus inter pares van Nederlands Limburg.

Nadat hij in 1976 nog werd geklopt door Freddy Maertens won hij vanaf 1977 vier keer op een rij. In 1981 (toen Bernard Hinault won vòòr Roger De Vlaeminck) haalde Jan niet eens het podium, alvorens in 1982 een vijfde keer te winnen en in 1983 afscheid te nemen met een derde plaats.

Deze vijfslager aan zijn vier monumentale klassiekers (Milano-Sanremo 1977, de Ronde van Vlaanderen 1979 en 1983, Paris-Roubaix 1982) toegevoegd promoveren Raas tot dé Nederlandse keizer van de klassiekers die in de E3 Harelbeke een loepzuivere hattrick vanaf 1979 opzette en ook Paris-Tours (1978 en 1981) en Gent-Wevelgem 1981 op zijn palmares inschreef.

Toch is de geschiedenis van de Amstel Gold Race niet geschreven door één iemand. Philippe Gilbert won, in de omgeving waar hij in 2012 de regenboogtrui veroverde, vier keer. Michael Boogerd was nòg alomtegenwoordiger, zelfs al won hij slechts één keer (in 1999 toen hij zowaar Lance Armstrong klopte), werd vier keer tweede en tweemaal derde, één keer vierde en vijfde = tienmaal top vijf.

Joop Zoetemelk, het jaar voordien als wereldkampioen tweede na Michael Boogerd, won in 1987 in zijn 40ste levensjaar.

Eddy Merckx won in 1973 en 1975 (in de regenboogtrui).

Ook Gerrie Knetemann triomfeerde tweemaal met een tussentijd van elf jaar. Zijn overwinning in 1985 had veel meer impact dan die van 1974 omdat die hem te beurt viel twee jaar na een afschuwelijke val tijdens Dwars door België.

Merkwaardig dat zowel vader als zoon van der Poel wonnen: Adrie in 1990, Mathieu in 2019. Na zijn exploten in Waregem en in de Ronde is Mathieu andermaal de uitgesproken favoriet. Wie hem kan volgen, eindigt gegarandeerd dicht bij het 56ste podium.

 

De 55 voorgaande edities (vanaf 1966) leverden op basis van 100 70 50 40 30 25 20 15 10 5 punten aan de respectieve top tien onderstaande ranking op.

 

650	RAAS Jan	Ned.
560	Boogerd Michael	Ned.
500	Gilbert Philippe	B.
365	Zoetemelk Joop	Ned.
360	Rebellin Davide	It.
340	Gasparotto Enrico	It.
315	Knetemann Gerrie	Ned.
315	Valverde Alejandro	Sp.
310	Cunego Damiano	It.
295	Maertens Freddy	B.
295	Mutter Stefan	Zwits.
285	Rooks Steven	Ned.
275	Merckx Eddy	B.
255	Kwiatkowski Michal	Pool
240	Di Luca Danilo	It.
225	Verbeeck Frans	B.
210	Anderson Phil	Austr.
210	Ivanov Serguei	Rus
200	Bartoli Michele	It.
200	Järmann Rolf	Zwits.
200	Kreuziger Roman	Tsjech
195	Armstrong Lance	V.St.
195	Schleck Fränk	Lux.
180	van der Poel Adrie	Ned.
175	Kuiper Hennie	Ned.
170	Gerrans Simon	Austr.
170	Nijdam Jelle	Ned.
170	Planckaert Walter	B.
165	Ludwig Olaf	D.
165	Pintens Georges	B.
160	Gianetti Mauro	Zwits.
150	Steevens Harry	Ned.
145	Vanendert Jelle	B.
140	Hanegraaf Jacques	Ned.
140	Rosiers Roger	B.
130	Alaphilippe Julian	Fr.
130	Hinault Bernard	Fr.
130	Kroon Karsten	Ned.
125	Freire Oscar	Sp.
125	Matthews Michael	Austr.
120	De Wolf Fons	B.
120	Dekker Erik	Ned.
115	Dierickx André	B.
115	Kelly Sean	Ier
110	den Bakker Maarten	Ned.
110	Fondriest Maurizio	It.
110	Moser Francesco	It.
110	Schumacher Stefan	D.
110	Zabel Erik	D.
110	Zberg Markus	Zwits.
105	Fuglsang Jakob	Deen
105	Zberg Beat	Zwits.
100	Bettini Paolo	It.
100	den Hartog Arie	Ned.
100	Maassen Frans	Ned.
100	Reybrouck Guido	B.
100	Riis Bjarne	Deen
100	Roosen Luc	B.
100	Valgren Andersen Michael	Deen
100	Van Aert Wout	B.
100	van der Poel Mathieu	Ned.
100	Van Lancker Eric	B.
100	Van Petegem Peter	B.
100	Vianen Gerard	Ned.
100	Vinokourov Alexandre	Kaz.