Uitmuntend voor Luyckx en Van Hooydonck
Onderscheiding voor Yves Lampaert
Drie van de vier Vlaamse vertegenwoordigers op de wereldkampioenschappen tijdrijden hebben de stoutste verwachtingen ruimschoots overtroffen. Persoonlijk had ik hun uitslag tot twintig plaatsen hoger begroot dan deze die ze behaalden. Niet omdat ze niet goed genoeg zouden zijn maar omdat ze het inzake voorbereiding met duidelijk verschil zouden moeten afleggen van hun meeste concurrenten.

Wat er daarvan aan is, doet er niet meer toe. De eerste(!)jaarsjunioren Nathan Van Hooydonck en Brent Luyckx alsook belofte Yves Lampaert zetten een dijk van een prestatie neer.

De zesde en de zevende plaats van Nathan Van Hooydonck respectievelijk Brent Luyckx is een ... medaille waard die ze ook effectief zouden hebben behaald indien er een apart podium was geweest voor de eerstejaars. Daarop zouden zij enkel door de Deen Mathias Krigbaum, die ruim een maand geleden in Goes Europees kampioen werd, met een kleine zes respectievelijk zeven seconden overtroffen zijn.

Nathan Van Hooydonck, zoon van ex-prof Gino en neef van Edwig, speculeerde realistisch (zo kennen we hem) op een plaats bij de eerste twintig. Hij baseerde zich daarvoor op zijn achtste plaats in de tijdrit van de Course de la Paix, waar de Amerikanen, Australiërs, Nieuw-Zeelanders,... ontbraken. Nathan nam een schoorvoetende start maar vanaf de Sibbergrubbe liep het lekker. Het gaf hem de vleugels om ook de Cauberg te bestormen. Hij kon erg langdurig zijn buitenblad aanhouden. Bij de overschakeling naar het kleine blad stokte het even. Gelukkig kwam alles goed. De slotkilometer was afzien én genieten tegelijk. Nathan was immers op de hoogte van zijn scherpe tussentijd. Hij verdrong Brent Luyckx uit de hot seat.
Brent Luyckx, die als nieuweling nog geen freak van het tijdrijden was, verbaasde nog meer. Hij had al even realistisch op de top-25 gerekend. Hij startte behoedzaam om het hendel geleidelijk open te draaien om met de benodigde reserves aan de Sibbergrubbe en de Cauberg te beginnen. Het was de juiste aanpak want vooral de ultieme zes kilometers waren loodzwaar. Schakelen van een grote naar een kleine versnelling verandert de spanning op de spieren en kan het ritme aantasten. Brent viel evenwel niet stil en mocht zich tot zijn grote verbazing in de hot seat neervlijen. Vanzelfsprekend besefte hij dat dit slechts tijdelijk was maar zijn besttijd was scherp genoeg om het daar langer dan even vol te houden. Tot hij zowaar moest opstaan voor Nathan Van Hooydonck. Hij werd tenslotte zevende en dat voor iemand die begin 2012 nog nooit met een speciale tijdritfiets had aangeraakt.

Na de middag hoefde ook Yves Lampaert niet te blozen als zestiende op vierendertig, van wie de meesten veel specifieker voorbereid waren. Hij deed over de 36 km. 2'18" meer dan de Russische wereldkampioen Anton Vorobev maar amper 26" meer dan het vermeende Luxemburgse wonderkind Bob Jungels, die daarmee pas twaalfde werd en daarmee de teleurstelling van dit WK. Of was dat Kevin De Jonghe, die met drie minuten meer op de 26ste rang uitkwam. Met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zal dit wel zijn afscheid zijn van het ambitieus tijdrijden.
Men kan Kevin niets verwijten, hij had de moed om het als tijdrijder langdurig vol te houden maar telkens opnieuw liep het op één of andere manier verkeerd.
Met dit vormpeil had Yves Lampaert nog veel meer te zoeken gehad op het wegwereldkampioenschap, waarvoor hij evenwel niet geselecteerd werd. Onbegrijpelijk ten overstaan van 's lands beste belofte van 2012.