De Keizer van de Lente 2023 …

 

Mathieu van der POEL: 

briljante momenten werden 

met regelmaat opgelijst

 

 

Hoe dikwijls heb ik van Mathieu van der Poel beweerd dat hij on-klop-baar is wanneer hem een superdag te beurt valt. Dan kunnen zelfs Filippo Ganna, Tadej Pogačar en Wout van Aert met hun samenspannende drietjes niet tegen hem op, zoals in Milano-Sanremo bleek. 

In de Ronde van Vlaanderen sloeg Tadej met een uppercut terug op de Oude Kwaremont. Wout had dat gedaan kunnen krijgen in Paris-Roubaix en zonder eigen brute pech (na het hem ontvallen van Christophe Laporte en Dylan van Baarle) had hij op Mathieu, die op Jasper Philipsen en Gianni Vermeersch kon terugvallen, allicht geklopt.

Eddy Merckx is de enige die het in de eerste drie monumentale klassiekers ooit even goed deed als Mathieu: eerst Milano-Sanremo en vervolgens de Ronde van Vlaanderen winnen en daarna tweede worden in Paris-Roubaix. Eddy deed het in 1969 én 1975 en liet er telkens een zege in Liège-Bastogne-Liège op volgen. Mathieu kan La Doyenne eveneens aan want in 2020 werd hij zesde en zelfs voor de Giro di Lombardia haalde hij dat jaar de neus niet op, hij werd daarin tiende. 

Begrijpelijk maar jammer dat Mathieu van der Poel en Wout van Aert er Liège-Bastogne-Liège niet bijnemen. Ze zouden er met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kansloos geweest zijn tegen Tadej Pogačar en Remco Evenepoel. Navenant hun verworven status kunnen zelfs een dichte ereplaats Mathieu noch Wout nog bekoren. Naar de Tour toe liever de spaar- en rustmodus opzetten.

Mathieu van der Poel is ontegensprekelijk de Keizer van de lente 2023. Hij werd ook nog tweede in de E3 Harelbeke en was de assistkoning van Jasper Philipsen in Tirreno-Adriatico en in de Scheldeprijs.

Zijn pad niet uitsluitend over rozen. Bij zijn debuut in de Tour 2021 had hij nochtans de Mûr-de-Bretagne op spraakmakende wijze bedwongen maar tijdens de aansluitende Olympische mountainbike race in Tokyo maakte hij een vreselijke smak die zijn rug onomkeerbaar leek verzwakt te hebben. In de door Covid-19 zes maanden verlate Paris-Roubaix ontglipte hem een wenkende kans op één van zijn meest begeerde triomfen. Toen tijdens de aansluitende winter in het veld zijn rug weer ongenadig opspeelde, leken zijn mooiste koersdagen al op zijn 27ste geteld. Vooral de Tour 2022 werd een pijnlijke afgang. Hij kon zich enkel herpakken in Geraardsbergen, Izegem en de GP de Wallonie, allemaal koersen van beperkte duur die geen comeback garandeerden. Dat deden des te meer zijn vijftien veldritten vanaf eind november, waarvan hij er zeven won en viermaal tweede werd en zich bovenal (in eigen Hoogerheide!) een vijfde regenboogtrui toeëigende.

Mathieu stond op, en hoé?! Enkel zijn die-hards hielden het voor mogelijk dat het zo’n hoge vlucht zou nemen. Zijn concurrenten boffen dat hij niet alle genen van papi Poupou in zich draagt of hij was nog een klassementsrenner ook. De explosiviteit die hij langs vaders kant meekreeg is hem minstens evenveel waard want die kan hij in alle seizoenen uitspelen met als bijsluiter dat 2023 nog niet eens halfweg is.