Enkel de kroon op de gròte kurk ontbreekt …

 

WOUT gelijkt almaar meer 

op … Freddy MAERTENS 

 

Bekritisieer Wout van Aert niet meer dan nodig is en schrijf hem vooral niet af! Dat is al te voorbarig en dat verdient hij niet na een ontegensprekelijk uitmuntende lente, waarin enkel de kroon op de grote kurk ontbreekt: een monumentale klassieker!

In Milano-Sanremo schoot hij, net als Filippo Ganna en Tadej Pogačar, tekort om mee te ijlen met de losgeslagen Mathieu van der Poel.

In Vlaanderen waren het Tadej Pogačar en Mathieu van der Poel die hem op de Oude Kwaremont overtroffen maar in Paris-Roubaix was Wout de beste, hetgeen zich zonder eigen brute pech (nadat Christophe Laporte en Dylan van Baarle hem al waren ontvallen terwijl Mathieu op Jasper Philipsen en Gianni Vermeersch kon terugvallen) zou vertaald hebben. Strava gaf aan dat Wout zelfs op een lekke band de snelste was op de Carrefour de l’Arbre.

Ook zijn ensemble mag niettemin best gezien worden: derde in Milano-Sanremo, triomf in de E3 Harelbeke en in Wevelgem (waar hij zijn luitenant Christophe Laporte de honneurs liet) vierde in de Ronde van Vlaanderen en derde in Paris-Roubaix. Daarmee ben je geen loser maar een ongelukkige niet-winnaar.

In mijn naoorlogse palmares ranking is Wout op zijn 28ste al de top-80 binnengeslopen en daar komt nog aardig wat bij met meer zekerheid dan inzake het binnenhalen van één of meer volgende monumentale klassiekers.

Toen hij op 8 augustus 2020 de uitgestelde Milano-Sanremo won, leek hij begonnen aan een niet te stuiten opmars maar ruim 2,5 jaar later blijft de gouden teller op één staan en de ook al in uitzicht gestelde regenboogtrui laat nog steeds op zich wachten. 

Hij gelijkt wat dat betreft almaar meer op Freddy Maertens, die wel tweemaal wereldkampioen werd maar zich helaas geen enkele monumentale klassieker kon toeëigenen. Freddy begon er nochtans al aan op zijn 21ste (met een tweede plaats in de Ronde van Vlaanderen 1973) terwijl Wout al 25,5 jaar was toen hij (met winst in Milano-Sanremo 2020) een eerste keer het podium van een topklassieker besteeg.

Voor beiden was dit de aanhef van een recital ereplaatsen in die sector. Wout eindigde vijfmaal in de top 10 van Sanremo (Freddy viermaal), viermaal in Vlaanderen (Freddy zes keer), driemaal in Roubaix (Freddy vijfmaal), éénmaal in Liège (Freddy vier keer), nog niet in Lombardia (Freddy één keer). Wout heeft dus nog de tijd voor een inhaalbeweging maar wil dat bovenal doen met eerste plaatsen. Als dat maar géén obsessie wordt, een barslechte raadgever!

Wout is en Freddy was succesvoller in de klassiekers net daaronder: in Wevelgem wonnen ze elk tweemaal (in 1975 & 1976 respectievelijk 2021 & 2023, waarvan Wout de tweede aan Laporte schonk), de E3 Harelbeke (in 1978 respectievelijk 2022 & 2023), de Amstel (in 1976 respectievelijk 2021), Freddy won in 1977 La Fleche Wallonne die Wout steevast links laat liggen en waarvan de Strade Bianche het vroege alternatief is die hij in 2020 won, Freddy won in 1975 Paris-Tours waarin Wout niet geïnteresseerd is. 

Als we van Aert tegenover Maertens plaatsen dan kunnen we hetzelfde doen met van der Poel tegenover Roger De Vlaeminck. Die begon er ook op zijn 21ste aan met een tweede plaats in Milano-Sanremo 1969. Tsjéte won tenslotte elf monumenten maar werd, zoals van der Poel (nog) niet, geen enkele keer wereldkampioen tenzij in het veldrijden, wat Mathieu al vijf keer deed en een reële bedreiging vormt voor het absolute record van Rogers broer, wijlen Eric, indertijd de huppelende generaal op twee crosswielen.