Geen drie die de Helse kasseien beter vertéren als Sep VANMARCKE

Sep Vanmarcke is de Landa van de ééndagskoersen en nog minder een winnaar in het algemeen (slechts tien keer op de uci-kalender). 

De quote "Winning isn’t everything; it's the only thing" klinkt Sep dan ook als satanische muziek in de oren.

Indien die op waarheid zou berusten dan moest Sep allang gestopt zijn met koersen. Niet dus, hij is integendeel een gerespecteerd als een Landa met een goed karakter en bovenal een goedbetaalde coureur met een status die hij op energieke wijze heeft afgedwongen.

De Vlaamse voorjaarskoersen (annex Paris-Roubaix) vormen zijn uitgesproken wingebied. Hij heeft er amper één kanjer van gewonnen: de Omloop al in 2012, waarin hij het in een spurt met drie vrij verrassend haalde van Tom Boonen en Juan Antonio Flecha nog wel. In die Vlaamse openingskoers zou hij ook driemaal (2017, 2018 en 2021) uitkomen op de vermaledijde derde plaats.

Het kondigde zich nochtans totaal anders aan want al in 2010 op zijn 21ste werd hij (na Bernhard Eisel) al tweede in Gent-Wevelgem, een dichtste ereplaats die hij in 2016 (na Peter Sagan) herhaalde en dit jaar werd hij derde.

Bovenal werd Sep tweede in Paris-Roubaix 2013 met het geringste verschil na de meer uitgekookte Fabian Cancellara. Dat was zijn pijnlijkste ‘net niet’, een triomf had zijn portfolio een andere perceptie kunnen toedienen. In de Ronde van Vlaanderen overkwam hem ongeveer net hetzelfde: derde in 2014 en in 2016. En in Paris-Roubaix werd hij nog driemaal vierde en éénmaal zesde.

In de E3 Harelbeke geraakte hij (nog) niet op het podium want zesmaal gestrand tussen de vierde en de achtste plaats.

Dat hij met de Bretagne Classic 2019 nog een manche van de World Tour won, dat zijn de meesten onder ons allicht al vergeten.

De Tour de France dan. Sep zal wel vrijwel elk jaar gepreveld hebben: Heer, laat deze kelk aub aan mij voorbijgaan! Die clementie was hem tussen 2013 en 2018 vijfmaal ontzegd maar hij ledigde die kelk telkens tot op de bittere bodem. In de 105 daguitslagen haalde hij amper vijfmaal nog net de top tien. Na 2018 had men begrepen dat hij daar bitter weinig te zoeken had en al zeker niet tijdens zijn annus horribilis 2022 na een door pech uitgehold voorseizoen met een achtste plaats in de Marcel Kint Classic als enig noemenswaardig resultaat. De eerredder kwam er pas begin september (drie jaar na de Bretagne Classic) in de eerste Maryland Classic (V.St.).

Sep snijdt zondag al voor de tiende keer Paris-Roubaix aan, waarin hij tien jaar geleden heel dicht bij een naamplaatje in de douches kwam. Nòg dichter zou er pal bovenop zijn maar dat zal voor deze beslagen dertiger wel niet meer lukken, al weet je maar nooit, vraag het maar aan Pino Cerami en Mathew Hayman die daar op hun 38ste in 1960 respectievelijk 2016 er alsnog in slaagden. Aan zijn techniek zal het alvast niet liggen want volgens zijn collega's zijn er geen drie die met de Helse kasseien van Noord-Frankrijk beter overweg kunnen.