Eddy MERCKX wist er 7 keer raad mee ... 

MILANO-SANREMO

de gemakkelijkste om te rijden

de moeilijkste om te winnen

 

Milano-Sanremo zou voor Eddy Merckx de moeilijkste klassieker zijn om te winnen want hij zou op de via Roma keer op keer door snellere concurrenten overruled worden. Dat heb ik, zoals zoveel anderen, destijds foutief ingeschat. De Primavera werd zowaar de grote koers die hij het vaakst won. 

Eddy ging bij zijn eerste deelname op 19 maart 1966, twee maanden vòòr zijn 22ste verjaardag, van vrij vèr aan. Van ‘vrij ver’, dat was op 100 km. van de finish toen hij met ruime groep achtervolgers de vroege vluchter Guido Carlesi ‘opraapte’ en dat gezelschap tot 15 eenheden uitdunde onder wie Lucien Aimar (die 4 maanden later de Tour zou winnen), Franco Balmamion (winnaar van de Giro in 1962 en 1963), Michele Dancelli (die zes weken later La Flèche Wallonne zou winnen en in 1970 de Italiaanse ban in Sanremo zou breken), Roberto Poggiali (winnaar van La Flèche Wallonne 1965, waarin Merckx zijn profdebuut maakte), Raymond Poulidor (de winnaar van 1961), Herman Vanspringel, … Eddy lokte ze allemaal mee in zijn eerste groot avontuur. Zoals hij vijf jaar eerder Rik Van Looy lapte, zo probeerde Poulidor zich ook voor Eddy Merckx uit de voeten te maken maar tevergeefs. In een langgerekte krachtspurt haalde Eddy het nipt van het duo Durante-Dancelli, waartussen Vanspringel zich wurmde voor een precieus plekje op het 57ste podium van de Primavera. 

Ook in 1967 koos Merckx voor een vroeg offensief, dit keer vanaf de Capo Berta (op 50 km. van de finish) met Gianni Motta als slotkilometer alsnog achterhaald door Franco Bitossi en Felice Gimondi. Eddy moest vooral de intrinsiek snellere Franco vrezen maar na een koers van bijna 300 km. aan de recordsnelheid van 45 km./u. waren de resterende krachten bepalend.

Merckx won de eerste twee keer, navenant de vijf volgende, op atypische wijze.

Van dan af werd Eddy efficiënter door als puncher de hoge slaagkansen van de sprinters te anticiperen, waarbij zijn behendigheid, die hij dankte aan zijn opleiding als pistier, hem aardig van pas kwam om de geslagen kloof op de Poggio in de afzink te consolideren of zelfs uit te bouwen. Op de duur was het verbazender als hij niet won dan wanneer wel.

 

Roger De Vlaeminck, volgens mij (ook qua palmares) de beste ééndagscoureur na Merckx, benaderde Eddy het dichtst. 

Rik Van Looy hield Miguel Poblet in 1958 van een loepzuivere hattrick. Vier jaar eerder had Rik Van Steenbergen ook in een massaspurt gewonnen.

Het laatste wat je mag doen is Milano-Sanremo tot een vluchtklassieker decimeren. La Primavera werd nooit gewonnen door Vlaamse vluggerds als Walter Godefroot, Freddy Maertens, Eddy-Walter-Willy Planckaert, Guido Reybrouck, Ward Sels, Patrick Sercu, Rik Van Linden, Willy Vannitsen, Frans Verbeeck, …..  

Zij haalden niet eens het podium zoals Tom Boonen, Eric Leman, Johan Museeuw, Leon Van Daele, Eric Vanderaerden, ….. wel deden.

 

Merkwaardig dat vier winnaars geboren werden op 18 maart daags vòòr de geijkte datum van Milano-Sanremo: Costante Girardengo (°1898), Miguel Poblet (°1928), Rudi Altig (°1937) en Fabian Cancellara (°1981).