Strade Bianche zou de speeltuin geweest zijn van Roger DE VLAEMINCK …

 

Wie doet Tadej Pogačar wat?

Correctie: Tom PIDCOCK is titelverdediger!

 

De Strade Bianche (°2007) is een bizarre koers die vanaf 2017 een manche van de World Tour (1.UWT3) werd.

Op de korte erelijst shinen vooral de namen van Fabian Cancellara (2008, 2012 en 2016), Philippe Gilbert (2011), Michal Kwiatkowski (2014 en 2017), Zdeněk Štybar (2015), Tiesj Benoot (2018), Julian Alaphilippe (2019), Wout Van Aert (2020), Mathieu van der Poel (2021), Tadej Pogačar (2022) en Tom Pidcock (2023).

Alaphilippe, Kwiatkowski, Pidcock en Pogačar zijn er als ex-winnaars opnieuw bij en mogen vooral weerwerk verwachten van Andrea Bagioli, Pello Bilbao, Benoît Cosnefroy, Davide Formolo, Valentin Madouas (vorig jaar 2de!), Alexey Lutsenko, Lenny Martinez, Matej Mohorič, Tom Pidcock, Toms Skujiņš, Attila Valter, Tim Wellens, … Zelfs  de toen nog maar 20-jarige Romain Grégoire (8ste) haalde toen al de top tien.

Uitkijken ook wat de bevlogen Lennert Van Eetvelt ervan bakt. De hoogtemeters zullen hem niet afschrikken maar de combinatie met het grind is hem een onbekender gegeven, net als voor Ben Healy.

Indien ik nu nog de aanstaande winnaar niet vernoemd heb dan zal hij een volslagen verrassing zijn.

 

Toch durf ik te bedenken dat ze, qua resultaten, met hun allen ruim overtroffen zouden zijn geworden door Roger De Vlaeminck indien deze koers reeds in zijn tijdvak had bestaan. Oh, wat zou Le Gitan zich gejeund hebben op deze kruisbestuiving van onverharde wegen en pittige beklimmingen, hij zou in Siena een monument hebben gekregen.

 

Een monument dat de koers zelfs na 18 edities nog lang niet toekomt. De 18de editie gaat er prat op dat het zijn traditioneel parcours verzwaard heeft met een lus van 30 kilometer waarop vier supplementaire grindpaden. Dat betekent dat één derde van het 215 kilometer lange traject onverhard is en de stijgingspercentages frequent dubbele cijfers halen. Zwaar, zwaarder, zwaarst: of hoe een curiosum tot een negatieve sensatie vervelt.

 

Op deze geforceerde wijze word je géén monument maar deze koers is sowieso nog decennia te jong, te specifiek en niet exclusief genoeg want in deze periode is het World Tour - peloton opgesplitst in twee groepen: die van Paris-Nice en die van Tirreno-Adriatico (die met de Strade één geheel vormt). Indien men de Strade Bianche tot een monumentale klassieker zou verheven, wat zouden Gent-Wevelgem (°1934), de E3 Harelbeke (°1958), de Amstel Gold Race (°1966) en La Flèche Wallonne (°1936) daarvan vinden?