Il ciclismo italiano blijft 

huilen met de pet op

 

Tijdens de eerste twee maanden van 2024 behaalde Italia amper vier overwinningen: Alessandro Tonelli en Jonathan Milan een dagzege in Volta Valenciana (2.PS), de 21-jarige Davide Piganzoli een dag- en de eindzege in de Tour of Antalya (2.1). 

Elf andere landen, aangevoerd door België (21 zeges!) wonnen vaker.

 

In de diverse rankingen werd, behalve door de al genoemde Pizangoli, de dienst totnogtoe vooral uitgemaakt door twee 26-jarigen: Christian Scaroni en Vincenzo Albanese plus de ook al genoemde 32-jarige Tonelli. Van hen zal het wellicht niet duurzaam komen.

Van wie dan wel? Van de gevestigde waarden Andrea Bagioli, de gedateerde Damiano Caruso, Giulio Ciccone, Filippo Ganna (die tot nader order zelfs geen tijdrit meer kan winnen, in die van de Algarve werd hij pas zesde), Matteo Trentin, Diego Ulissi, Simone Velasco, …

Hun actieradius was armtierig aan de vooravond van de quinzaine van de waarheid in eigen land: Strade Bianche, Tirreno-Adriatico, Milano-Torino en Milano-Sanremo.

Wat zij niet konden in de ondergeschikte koersen daar zullen ze ook niet toe in staat zijn in de genoemde topkoersen.

 

Vincenzo Nibali is eind 2022 op zijn 38ste gestopt en Sonny Colbrelli leek de enige die hem als (enige) topper deels kon vervangen moest er al op zijn 32ste noodgedwongen een punt achterzetten.

Italia sputtert dus verder op ramkoers, het deed het enkel in 1989 nòg slechter dan de jongste jaren. Toen herbronde het zich vanaf 1990 en daarop volgden zowaar bijna twintig vette jaren. Hoe ze dat bewerksteligden, laat zich zo raden. Binnen een ‘veranderde cultuur’ werd het de jongste veertien jaar almaar minder met de huidige tijd als absolute dieptepunt. 

Rookies zitten er in de verste verte niet aan te komen, zelfs niet bij de u19.