De wk-selectie van de beloften was géén miscast van jewelste!

 

Jà, de vraag mag mét leedvermaak aan mij gesteld worden: hoe vèr kan een mens ernaast zitten? Inderdaad en wie ‘kaatst’, mag de bal verwachten en aangezien ik nogal veel ‘kaats’, … maar waarbij ik steeds uitga van een gedurfd statement, nooit van mijn grote gelijk.

De collectieve verrichting van de omstreden selectie was gaaf met eerst Fabio Van den Bossche en daarna Alec Segaert in een absolute uitblinkersrol. Ook de anderen waren bij de pinken! Vermeend ‘nattevingerwerk’ kan dus ook wel eens renderen. 

Toch volhard ik mijn standpunt dat de beloften hoe langer hoe meer de paria’s van het wielerbestel zijn en dat lang niet uitsluitend bij ons. Het is de hoogste tijd dat men daarop draconisch ingrijpt.

 

Voorbij de finish werd Yevgeniy Fedorov opgevangen door zijn glimmende ploegleider, de over-vermaledijde Alexandre Vinokourov, wat mij prompt deed terugdenken aan de ontknoping van de Olympische wegrit in Londen 2012, waar Rigoberto Uran zijn Kazachse medevluchter zogezegd … liet winnen. Zullen er nu stemmen opgaan om te beweren dat Mathias Vacek in Wollongong hetzelfde onderging met Fedorov? De beide sprintduels vertoonden nogal wat gelijkenissen.