Vandaag 80 jaar maar nog geen boek over hem …

 

Walter GODEFROOT

het wel eens tekortgedane wielericoon

 

 

Patrick Cornillie, zelf auteur van nogal wat waardevolle wielerboeken, maakte er mij tijdens een toevallige ontmoeting in Koers(elare) attent op dat er aan de meeste Vlaamse wielerkampioenen al een boek werd gewijd maar (nog) niet aan Walter Godefroot. 

De vraag zal hem ongetwijfeld al vriendelijk gesteld zijn maar vriendelijk afgewimpeld vanuit het vermoeden dat teveel de nadruk zou gelegd hebben worden op de excessen van het vak. Iemand als zijn goede vriend Rik Vanwalleghem zou dat ongetwijfeld koosjer hebben aangepakt en het bij de core business van de coureur en de ploegleider gehouden. 

 

(perempic@rchief - foto Peter REMMERIE)

Walter, oorspronkelijk een … gymnast, was tussen 1958 en 1964 een veelwinnaar bij de jeugd: 50x bij de nieuwelingen en 80x bij de beloften (de jonge amateurs van toen). Eén van zijn strafste momenten viel hem te beurt in de Tour de Tunesie 1964, waarin hij drie dagzeges behaalde, winnaar op punten werd en als derde op het eindpodium stond met Gösta Pettersson en Lucien Aimar. De gewonnen 8ste rit tussen Gafsa en Gabes was 150 km. lang en werd in 2u50’45” afgeraasd of een uurgemiddelde van 52,709 km., weliswaar gejaagd door de krachtige woestijnwind maar nog is het een duizelingwekkende snelheid. 

Die Tour de Tunesie kwam Walter in het Olympische jaar 1964 goed van pas. Hij behoorde niet tot preselectie voor de wegrit in Tokyo-Hachioji maar na zijn exploten in Noord-Afrika werd hij alsnog aan de longlist toegevoegd. Na het winnen van de Sterfinale in Aartselaar vòòr de aanstaande zegekoning (47 overwinningen) Willy Planckaert was Walter incontourable in de definitieve selectie voor Japan waarin ook nationaal kampioen Jos Boons, wereldkampioen Eddy Merckx en Roger Swerts. 

In Tokyo werd er een weinig selectief parcours uitgerold. De regen maakte het iets zwaarder maar niet zwaar genoeg om een massaspurt te voorkomen. Merckx probeerde dat maar werd teruggepakt. Het waren niet de namen met de mooiste toekomst die goud en zilver pakten maar wel de Italiaan Mario Zanin en de helemaal onbekend gebleven Deen Kjell Rodian. Walter Godefroot veroverde brons.

 

Walter warmde tijdens de lente van 1965 eerst nog op bij de liefhebbers alvorens op 1 mei in de kleuren van Wiel’s-Groene Leeuw zijn eerste profkoers te rijden in Roubaix-Cassel-Roubaix en er vijfde te worden. Eddy Merckx maakte zijn profdebuut twee dagen eerder in La Flèche Wallonne en voltooide zijn verkenning op 13 km. van de finish in Marcinelle.

Godefroot en Merckx kwamen mekaar in de beroepscatgeorie een eerste keer echt tegen op 1 augustus 1965 op het BK in Vilvoorde, 

Walter haalde er met de steun van (zijn aanstaande schoonbroer) Tuur De Cabooter zijn slag thuis. Dat werd met zoveel dedain geformuleerd alsof Walter anders in de spurt kansloos zou zijn geweest tegen Eddy. Zeven jaar later heroverde Godefroot de driekleur en in Bornem was El Torro er niet meer bij om zijn schoonbroer te assisteren.

Toen Eddy aan het einde van Dwars door België 1966 op de Markt van Waregem Walter met een ongelukkig manoeuvre ten val bracht leek er een aanslepend conflict in de maak maar ze waren wijs genoeg om mekaar daar niet in te verliezen. 

Wel was het zo dat Merckx, die in de lente van 1967 een tweede keer Milano-Sanremo had gewonnen en een eerste keer Gent-Wevelgem én La Flèche Wallonne, als een feilloze oppergod werd bejegend. In Liège-Bastogne-Liège reden de beide antagonisten met ruime voorsprong naar de finish op de piste van Rocourt maar omdat die er door de urenlange stortregen te gevaarlijk bijlag werd besloten te finishen op de belendende sintelbaan, waarop Godefroot behendiger was en won. Zijn triomf werd her en der omschreven als een Pyrrusoverwinning die hij uitsluitend dankte aan de omstandigheden. Godefroot was not amused. En dat hij vier maanden later voor het WK in Heerlen over het hoofd werd gezien maakte zijn ongenoegen nog groter.

Er was veel meer nodig om Walter af te remmen, hij realiseerde in 1968 een superbelente met dagzeges in Andalucia (2), Paris-Nice (2), ereplaatsen in de Omloop en in Sanremo om vervolgens binnen de maand Dwars door België, de Ronde van Vlaanderen en Gent-Wevelgem te winnen. Ook in Paris-Roubaix (3de) en Liège-Bastogne-Liège (verrast door de piepjonge Valère Van Sweevelt. 

In de Tour behaalde Walter niet één maar twee dagzeges en werd ei zo na winnaar op punten (2de na Franco Bitossi). Nog later op het jaar was hem ook een dichtste ereplaats (na Guido Reybrouck) beschoren in Paris-Tours. 

Voor een WK-selectie was hij incontournable maar op het loodzware parcours in Imola had Godefroot weinig te zoeken. Hij was niettemin dé ééndagscoureur van 1968 en genoot eindelijk het respect dat hem al langer toekwam. En die net mislopen triomf in Paris-Roubaix, die was slechts één jaartje uitgesteld.

Dat hij tien jaar later alsnog een tweede keer de Ronde van Vlaanderen won, wijst op de duurzame weg die hij aflegde en waarmee hij zich tot de zeven beste naoorlogse klassieke coureurs opwerkte. 

Ook in de grote ronden maakte hij er het beste van. In de Tour rondde de kaap van tien dagzeges, veroverde hij in 1970 de definitieve groene trui als winnaar op punten en sloot hij zijn Tourtocht in 1975 af met een zege op de Champs-Elysées die voor het eerst als finish fungeerde.

In de Giro (1970) en de Vuelta (1971) maakte hij slechts één keer zijn opwachting maar dan niet onopgemerkt met twee respectievelijk één dagzeges. 

Voor de veelgelauwerde coureur volgde nog een tweede carrière als ploegleider bij opéénvolgend Capri-Sonne, Lotto en Weinmann en een derde als teammanager bij Telekom en T-Mobile. Ook hij belandde in het oog van de dopingstorm die almaar steviger opstak. Toen het hem in 2007 allemaal teveel werd, hield de inmiddels 64-jarige oorspronkelijke Drongenaar de eer aan zichzelf en focuste zich met zijn zonen op de uitbouw van een megafietswinkel langs de E17 in Deurle. 

Hij had er nog weinig nood aan om in the picture te staan, al droeg hij het wielrennen geen kwaad maar een dankbaar hart toe. En dat nog steeds, al laat zijn gezondheid het live bijwonen van koersen niet meer toe.