Glasgow bracht een representatief kampioenschap van de wereld   

 

Wie had dit verwacht? Toch was de inschatting van waarnemer Bert De Backer geruststellend:

“Met 3570 hoogtemeters verdeeld over 270 kilometer is het sowieso al zwaar, maar het zijn ook échte hoogtemeters omdat je vaak aan lage snelheid begint te klimmen. Elke hoogtemeter op het lokale circuit zal doorwegen. Je gaat frequent haaks uit de bocht omhoog. Ik vind het heel lastig.”

Bert werd andermaal door de feiten in het gelijk gesteld: Glasgow bracht een waardig WK waarin de sportieve waarden van de ééndagscoureurs op een exact rijtje werden gezet.

Naar veelzijdigheid toe moet je de orde van het podium omkeren. Tadej is de alleskunner par excellence, Wout bevindt zich daar net onder, Mathieu schiet in tijdritten en op uitgesponnen hoogtemeters tekort maar maakt dat manco goed met briljante momenten. Indien hij zijn dag(je) heeft dan valt er tegen hem niets te beginnen zoals ze dit jaar ondervonden op weg naar Sanremo en Roubaix en bovenal rond Glasgow. Vergeet daarbij niet dat hij in de voor hem vermaledijde Tour de absolute assistkoning was. Daarin onderscheidt Mathieu zich van Roger De Vlaeminck, op wie hij nog meer zou gelijken indien hij zich als klassementsrenner meer onderscheidde.

Ook Mads Pedersen, net achter de grootste drie, stond in Glasgow op zijn plaats! 

Ik denk niet dat de sportieve logica op een WK-podium gauw terugkeert of het zou vandaag moeten zijn met de tijdrit over 48 glooiende kilometer. Daar wordt het podium drummen rond Filippo Ganna, de wereldkampioen van 2020 en 2021 maar dit keer niet de titelverdediger (dat is de ééndagsvlieg Tobias Foss) die in 2022 pas zevende werd en die zich dit keer beter voorbereid zou hebben.

Doe mij maar Remco Evenepoel, die ik adoreer als coureur maar die als mens velen irriteert. Zelfs een lagere podiumplaats zou hem twee weken vòòr de Vuelta goed doen, in het andere geval belandt hij in een negatieve spiraal. Een triomf zou voor een delirium zorgen.