Met MERCKX en VALVERDE als grootmeesters

 

Liège-Bastogne-Liège

quelle riche histoire !

 

 

Liège-Bastogne-Liège, de oudste (eerste editie in 1892) én de jongste grote lenteklassieker (pas vanaf 1930 voor profs), heeft niet dezelfde uitstraling als de drie andere monumentale klassiekers van het voorjaar. Toch moet La Doyenne niet onderdoen voor Sanremo, Vlaanderen noch Roubaix. Integendeel: het is een exactere koers die zich meer tot allrounders dan tot specialisten richt. 

In mijn naoorlogse ranking van Liège-Bastogne-Liège verrassen Walter Godefroot (11de) en Frans Verbeeck (8ste) met hun hoge notering tussen klassementsrenners en andere allrounders.

Absolute grootmeesters zijn Eddy Merckx en Alejandro Valverde. Merckx won vijf keer, waarvan die van 1971 de minste was. 53 jaar geleden werd Eddy na een solo van 90 kilometer op tweeduizend meter van Rocourt achterhaald door Georges Pintens maar niet overstoken. Jommeke vond dat hij dat, in een mix van respect en beïnvloeding, niet kon maken. Merckx won toch maar het had veel van een Pyrrusoverwinning. 

Eddy maakte om de twee jaar iets speciaal mee in La Doyenne. 

In 1967 was Walter Godefroot de enige die Merckx kon volgen. In Rocourt werd niet op de verzopen piste maar wel op de belendende sintelbaan gespurt. Walter haalde het van Eddy maar in volle Merckx-mania kreeg de verliezer meer aandacht dan de winnaar. Walter is daar terecht kwaad om geweest, niet op Eddy maar wel op de media. 

Twee jaar later duldde Eddy opnieuw slechts één compagnon de route in zijn gezelschap, zijn eerste luitenant Vic Van Schil. Ze arriveerden in Rocourt minstens acht minuten vòòr de anderen. 

In 1973 kon er zich een dozijn in Merckx' hete spoor handhaven. Eddy was intrinsiek niet de snelste en toch won hij van Frans Verbeeck en Walter Godefroot. 

In 1975 had Bernard Thévenet zich bij het illustere Belgische trio kunnen handhaven. In een uitgesponnen krachtspurt knalde Merckx ze op de lange Boulevard de la Sauvenière allemaal sec uit zijn spoor. Op de aankomstfoto leek het dat hij met voorsprong had gewonnen want Thévenet werd op twee seconden afgevlagd. 

 

Merckx vormt met vijf overwinningen (waarin centraal een loepzuivere hattrick vanaf 1971), plus een tweede en een derde plaats de zwaarste rode draad doorheen de rijke geschiedenis van La Doyenne en alsnog werd hij, qua pure resultaten, overstoken door Alejandro Valverde met vier overwinningen, tweemaal tweede en derde, één keer vierde en zevende.

Moreno Argentin (ook een loepzuivere hattrick vanaf 1985, een vierde zege in 1991 en nog zesde in 1990) volgt op respectabele afstand. 

Davide Rebellin, hoewel slechts één zege (in 2004) wurmde er zich nog tussen dankzij tweemaal tweede en derde, hij werd ook een keer vijfde, zesde en negende.

 

Liège-Bastogne-Liège kende nog meer onvergetelijke momenten en figuren.

Zo werd Raymond Impanis viermaal tweede: (na Richard Depoorter) in 1947, (na Maurice Mollin) in 1948, (na Marcel Ernzer) in 1954 en (na Stan Ockers) in 1955.

In 1957 was er zelfs een door Germain Derycke en Frans Schoubben gedéélde eerste plaats. Derycke had onderweg met zijn medevluchters Louison Bobet, Marcel Buys en Angelo Miserocchi een overweg genegeerd. In het buitenland mocht dat, in België niet. Buys en Derycke moesten de allochtonen dus laten rijden en braafjes wachten tot de slagbomen zich heropenden. Germain had geen boodschap aan deze kafkaiaanse toestand en won met bijna drie minuten voorsprong. Schoubben liet dat niet over zich gaan en diende klacht in. De koersjury velde een Salomonsoordeel.

In 1968 won Valeer Van Sweevelt werd, dertien dagen na zijn 21ste verjaardag en werd daarmee de jongste winnaar van La Doyenne. Victor Fastre (in 1909) en Georges Ronsse (in 1925) waren nòg jonger maar wonnen als amateur. Valeer vloerde in Rocourt absolute toppers als Walter Godefroot, Raymond Poulidor, Jacques Anquetil en Herman Vanspringel. Voor Valeer was dit toch niet de aanzet van een duurzame carrière. Hij was een one hit wonder.

In 1980 was er de epische editie Neige-Bastogne-Neige die door Bernard Hinault met 9’24” voorsprong werd gewonnen op Hennie Kuiper, die daardoor net niet alle vijf de monumentale klassiekers op zijn palmares kon inschrijven.

Meest beklijvend zal voor velen de editie van 1999 blijven waarin Frank Vandenbroucke een voorbedacht grand numéro tot in de puntjes ten uitvoer bracht. Hij zou zelfs voorspeld hebben dat hij bij het huisnummer (-> 256) Michael Boogerd, zijn laatste aanklamper, op Saint-Nicolas zou overkillen en hij hield woord. Het was te mooi waar te zijn en dan is het meestal ook géén waar.

 

De naoorlogse edities leverden deze ranking 1946-2023 op a rato van 150 120 105 90 75 60 54 48 42 36 30 27 24 21 18 15 12 9 6 3 punten aan de respectieve top 20.

1239	VALVERDE Alejandro	Sp.
1143	Merckx Eddy	B.
867	Rebellin Davide	It.
771	Argentin Moreno	It.
771	Boogerd Michael	Ned.
762	Rooks Steven	Ned.
735	Bettini Paolo	It.
678	Verbeeck Frans	B.
642	Criquielion Claude	B.
642	Impanis Raymond	B.
627	Godefroot Walter	B.
612	Vanspringel Herman	B.
564	Kelly Sean	Ier
495	Bartoli Michele	It.
495	Vinokourov Alexandre	Kaz.
489	Anderson Phil	Austr.
486	Rodriguez Joaquim	Sp.
462	Gilbert Philippe	B.
462	Pintens Georges	B.
456	Planckaert Jef	B.
450	Casagrande Francesco	It.
450	De Bruyne Fred	B.
444	Hinault Bernard	Fr.
438	Jalabert Laurent	Fr.
432	Schleck Fränk	Lux.
429	Woods Michael	Can.
426	Kübler Ferdi	Zwits.
420	Alaphilippe Julian	Fr.
408	Sanchez Samuel	Sp.
405	Adorni Vittorio	It.
405	Schleck Andy	Lux.
402	Bruyère Joseph	B.
402	Sörensen Rolf	Deen
402	Zagers Jan	B.
399	Gianetti Mauro	Zwits.
399	Van Looy Rik	B.
396	Thurau Didi	D.
384	Martin Daniel	Ier
384	van der Poel Adrie	Ned.
382	Ernzer Marcel	Lux.
372	De Vlaeminck Roger	B.
369	Kuiper Hennie	Ned.
366	Poulidor Raymond	Fr.
360	Van Schil Vic	B.
357	Schoubben Frans	B.
351	Roche Stephen	Ier
342	Etxebarria David	Sp.
327	Bardet Romain	Fr.
321	Kreuziger Roman	Tsjech
312	Geschke Simon	D.