"Mijn memoires, onverbloemd"
... van Roger De Vlaeminck, een crème van een gast

Het boek met als bijtitel  "De koers is nooit gedaan" kreeg van auteur Carl Huybrechts 256 blz. mee en wordt uitgegeven door Borgerhoff & Lamberigts.
"In maart ben ik gestart met het werk", vertelde Huybrechts. "Ik kende Roger ook daarvoor al lang. Toen men een boek wou uitgeven naar aanleiding van zijn 65ste verjaardag, was ik wellicht de meest geschikte man om alles neer te pennen", vervolgde de Antwerpenaar. "Ik kon dingen lospeuteren bij hem waarin een ander nooit zou geslaagd zijn."
Straffe arrogante taal van Huybrechts, die zelfs Roger hem allicht niet in dank zal afnemen.
Roger De Vlaeminck zelf straalde bij de voorstelling van zijn zelfuitgeroepen onverbloemde memoires. De wielericoon heeft nog steeds een eigen, uitgesproken visie op het reilen en zeilen in de (wieler)wereld en gelukkig maar.
"Eigenlijk had ik geen goesting om mee te werken", voegde Roger er wel aan toe. "Carl bleef evenwel aandringen tot ik toegaf. Afspraak was wel dat hij alles zou neerpennen zoals ik het zei. Ik wilde zonder franjes mijn ongezouten mijn mening weergegeven zien. Ik sta ervan te kijken dat er zoveel belangstelling is voor mijn boekvoorstelling. Het moet zijn dat ik toch een beetje graag gezien ben", aldus die als coureur nog véél meer was dan monsieur Paris-Roubaix en die qua atletisch vermogen Eddy Merckx naar de kroon kon steken of zelfs overtreffen maar die het inzake vakidiotrie meestal moest afleggen.
"Graag gezien worden" is altijd een belangrijk gegeven geweest voor de van inborst immer lieve Roger, die er ook als piekeraar een eigen filosofie op nahoudt.
- "Hoe is het Roger?". Zijn antwoord "Goed, nù toch!"
- "Gelukkig zijn, hoe is dat? Kan iemand het mij zeggen?"
Maar we wijken af. Het boek loont zeker de moeite maar genereert toch ook irritante gevoelens. Het is onzorgvuldig samengesteld. Het is stuitend dat Herman Vanspringel er steevast wordt in vermeld als Herman Van Springel.
En dan is er de beschrijving van het verloop van het wereldkampioenschap 1973 in Barcelona.
Historisch fout want er staat letterlijk:
Op het einde waren Merckx, Gimondi en Ocana weg. Maertens sloot bij hen aan.
Nièt dus; Gimondi, Maertens, Merckx en Ocana reden samen de finale in. Merckx demarreerde en nam voorsprong. Maertens sprong hem, zonder Gimondi en Ocana in zijn kielzog, achterna. Eddy, die zich in de spurt geklopt wist door Freddy, weigerde nog door te rijden.

Toch loont het boek zeker de moeite omdat het ontegensprekelijk informatie bevat die je verbaasd zal doen opkijken. Over zijn frère-ennemis Jean-Pierre Monseré, Eddy Merckx, Freddy Maertens, Francesco Moser. Roger kon ze, de één al wat meer dan de ander, best hebben maar finaal won hij toch liever zelf.
Ook de heikele onderwerpen des levens gaat Roger niet uit de weg: de vrouwen die hij liefhad, zijn broer Eric, zijn angst voor de dood. En over zijn grote affiniteit met de koers, altijd weer koers, die dus nòòit gedaan is, de koers van het leven.