Pleidooi voor meer Lacs en Remouchamps
Na de striemende nederlagen in de Europese wegkampioenschappen in Goes hebben we het nationale wielrennen afgelopen week in al zijn facetten kunnen monsteren. Absoluut hoogtepunt was het kampioenschap van België tijdrijden aan de Lac de l'Eau d'Heure op een (althans voor de beteren) een parcours om "u" tegen te zeggen. Ik hoop voor het uitzicht van dit bloedmooie natuurgebied dat de vele afgevallen maskers intussen zijn opgeruimd. Behalve bij de nieuwelingen (Senne Leysen) werden er uitsluitend niet helemaal verwachte kampioenen gehuldigd: de van een aanslepende rugkwaal herstelde Laurent Vanden Bak (eliten zonder contract), belofte Yves Lampaert (die in 2011 nog de neus ophaalde voor het tijdrijden) en junior Aimé De Gendt (beter na dan vòòr zijn levensverachtende val tijdens het kampioenschap van Oost-Vlaanderen te Pollare, die hem vele weken aan de kant hield).
Remouchamps-Ferrière-Remouchamps moet inzake selectiviteit amper onderdoen voor de Lac, integendeel zelfs. Dries Van Gestel toonde daar dat hij niet de Belgische kampioen van één dag
maar van het hele seizoen is. Vier dagen nadat hij (+15" ten opzichte van Aimé De Gendt) vice-kampioen tijdrijden werd, veegde hij de vloer aan met de verzamelde tegenstand (?). Hij liet er amper zes binnen de minuut na hem eindigen. Op het podium mocht Dries op schoon volk neerkijken: het Nederlandse megatalent Mathieu (zoon van Adrie) van der Poel en de wel eens (onterecht) gecontesteerde Kevin Deltombe, die bewezen heeft een man van àlle terreinen en uiteenlopende disciplines te zijn want hij eindigde ook verdienstelijk achtste in het BK tijdrijden. Ook Seppe Vervoort (wat een zomervakantie!), Benjamin Declercq (heropgestaan na een lange reeks fysieke ongemakken) en de solide Michael Cools (wiens prestaties steevast zijn resultaten overtreffen) konden met een gerust gemoed aan onder meer La Redoute terugdenken. De meeste anderen die na hen eindigden, zullen door twijfels bevangen naar Vlaanderen zijn teruggekeerd; de negende eindigde al op bijna vijf minuten, op de negentiende diende al ruim tien minuten te worden gewacht. Slechts 46 ledigden de kelk tot op de bittere bodem, de hekkensluiter telde bijna achttien minuten achterstand. En dàt is slechts Belgisch niveau.
Voor de kwalitatieve expansie van het vaderlandse wielrennen zal het nodig zijn dat men veel vaker op dit soort omlopen als norm terugvalt voor een betrouwbare inventaris van het voorhanden zijnde potentieel, anders worden we op termijn nog meer uit de wielen gereden dan in Goes, op een nochtans biljartvlak parcours, al het geval was.
Ook een biljartvlak parcours werd zondag geserveerd in Ooigem. Gelukkig was er de broeierige hitte als natuurlijke bondgenoot voor de beteren die er alles aan deden om de beide koersen open te breken maar daar tenslotte slechts deels in slaagden. Dat werkte wel ultra hoge uurgemiddelden in de hand: 46,359 km. bij de eliten zonder contract en 45,903 km. bij de beloften.
Met alle respect voor de inrichters van Cycling Wielsbeke, die geen reliëf kunnen creëren, maar eigenlijk zou een kampioenschap van België in die omstandigheden niet mogen kunnen.
Van de gelegenheid dus nog eens gebruik maken om de even dringende en dwingende noodzaak van een afzonderlijke Topcompetitie voor beloften en voor junioren in het leven te roepen met een verscheidenheid aan parcoursprofielen. Dat zal evenwel zeker nog niet voor 2013 zijn want de inrichtingsvergunningen voor de bestaande vastgeroeste structuren worden nu reeds geclaimd want ook de volgende jaarrekening moet blinken als een spiegel. Ziedaar het leidmotief van de bobo's en de pipo's van de Globelaan.