Favorieten zullen het wel nog vaker laten lopen tijdens deze tweede week

Michael STORER en Odd Christian EIKING zijn verdienstelijke passanten

Er wordt nogal eens meewarig over gedaan dat de favorieten een aanzienlijke groep laten wegrijden voor de dagzege gaat. Dergelijke ontwikkeling is van àlle tijden. Tijdens de glorieuze Tour van Eddy Merckx in 1969 werd de rit met aankomst op de Puy de Dôme gewonnen door ene Pierre Matignon, die als rodelantaarndrager aan die 20ste rit begon maar dat kleinood in Paris aan zijn landgenoot André Wilhelm kon doorgeven.

Zo zie je maar: wat dat betreft niets nieuws onder de zon. De 10de rit werd voor de 24-jarige Australiër Michael Storer de tweede triomftocht in vier dagen. Storer godbetert die tijdens zijn vijf jaren als contractrenner enkel eind vorige maand opgang had gemaakt met een dag- en dé eindzege in de Tour de l’Ain. Een klassemenstrenner is aan hem niet verloren gegaan en een klassieke coureur nog minder. Michael is een notoire momentencoureur die allicht nog zal toeslaan.

Primoz Roglic werd in Rincón de la Victoria van de leiding verdrongen door Odd Christian Eiking, net als Michael Storer een weinig gevierde coureur, ook een traag- maar misschien langbloeier. De 26-jarige Noor had de goede gewoonte ontwikkeld om elk jaar een zege te behalen: de Boucles de l’Aulne 2017, een dagzege in de Tour de Wallonie 2018 en in de Arctic Race of Norway 2019. In 2020 bleef hij daarvan verstoken en dit jaar lijkt het niet anders te worden. De amarillotrui maakt evenwel meer dan wat goed maar het betekent niet dat hij daarmee de basis heeft gelegd voor een goed eindklassement. Hij heeft wel een volgend steentje bijdragen tot de felle (na)zomer van Intermarché-Wanty-Gobert, dat eerder al Rein Taaramäe twee dagen de pole position zag bezetten.

 

Ook over de (on)rijvaardigheid van Primoz Roglic, die andermaal onderuitschoof, wordt (net als die van Remco Evenepoel) graag meewarig gedaan. Die kan inderdaad beduidend beter maar mag ik er op wijzen dat ’n zekere Rik Van Looy frequent zwaar viel en nogal wat botten brak? Om nog maar over Alejandro Valverde en meer anderen te zwijgen. Soms is een ‘gebrekkige stuurmanskunst’ gewoon brute pech, waaraan zelfs Wout Van Aert noch Mathieu van der Poel niet ontsnapten.

De 76ste Vuelta is dus nog lang geen prooi voor de bijna 32-jarige Sloveen die wel de beste staat van paraatheid etaleert en die je zo de eindzege zou gunnen nadat hij Paris-Nice en (misschien ook) de Tour door brute pech verloor. Hij boft dat Odd Christian Eiking voor één dag de plichtplegingen van het leiderschap heeft overgenomen. Vanavond zal dat allicht alweer voorbij zijn na één nog zwaardere heuvelrit dan die van vandaag. Die zal Eiking quasi onmogelijk in het letterlijke rood overleven. Een vrijgeleide voor vrijbuiters zal er denkelijk ook niet meer inzitten of het zou moeten zijn dat de sterkhouders een volgende krachtig signaal aan de organisatie willen geven dat ook deze Vuelta te zwaar is en te lang duurt zodat ze op het terrein zelf ingrijpen en het verdict uitstellen tot de ultralastige slotweek met een 33,8 km. naar Santiago de Compostella als onbedoeld toetje. Tijdens deze tweede week zullen de favorieten mekaar niet al teveel de duivel aandoen, temeer Primoz Roglic een verlammend meesterschap aan de dag lijkt te leggen waartegen zelfs het klavertje vier (Bernal - Carapaz - Pidcock - Yates) van Ineos niet opgewassen lijkt. Het kan evenwel altijd verkéren (zei Bredero) en in de Tour van 2019 kreeg hij gelijk en bijna ook in de Vuelta van 2020 (waarin Roglic amper 24” overhield op de uitgebroken Richard Carapaz.

Thomas Pidcock, het 'hoge woord' is eruit. Jawel, hij neemt deel aan deze Vuelta maar niemand die er wat van merkt. Enkel in de korte openingstijdrit eindigde hij in de eerste 75. Je kunt stellen dat je eerste grote ronde als verkenning geldt maar na tien dagen al anderhalf uur hebben moeten toegeven aan de kop van de koers, dat is voor deze illustere koers toch ultrabeledigend voor iemand met zijn reputatie. Doe mij dan maar de slechts twee maanden oudere Mauri Vansevenant die op de tiende dag een gretige hand uitstak naar de dagzege die hem enkel door Michael Storer afhandig werd gemaakt.

De Vuelta is altijd goed voor chaos maar zo bont als in 1960 zal het nooit meer worden. Toen duelleerden twee Leiejongens van hetzelfde Groene Leeuw voor de eindzege die meesterfixer Berten De Kimpe aan zijn buurjongen Frans De Mulder liet ten nadele van de onthutste Armand Desmet die dus gebeten werd door eigen luizen.