Stel dat bijvoorbeeld Ethan HAYTER wint …

 

Het kampioenschap 

van de wereld in één namiddag, ach …

 

Het is dus weer zover: het wereldkampioenschap wielrennen, het ver-ma-le-dijde kampioenschap van de wereld dat in minder dan zeven uur tijd wordt gewonnen en beloond met de regenboogtrui. 

Hoe ouder ik word, hoe meer ik er mij aan erger dat deze stuitende onlogica in stand wordt gehouden. Omdat het (na Liège 1930, Floreffe 1935, Moorslede 1950, Waregem 1957, Ronse 1963 en 1988, Zolder 1969 en 2002, Yvoir 1975) voor de tiende keer in België wordt georganiseerd, wordt het extra geromantiseerd als de maat der dingen dat het nièt is.

In een ideale(re) wereld zou men dit epitheton moeten afvoeren en vervangen door de G.P. des Nations als sluitstuk van het internationale seizoen. Wie komt de fonkelende regenboogtrui het meest toe: hij die op 26 september 2021 als eerste over de finishlijn rijdt of de beste van het héle seizoen 2021? Een retorische vraag, die door de realiteit van de dag kan ontkend worden, al hoeft het één het ander niet uit te sluiten.

Indien het voetbal was, kunt u zich dan inbeelden dat de winnaar van de match S.C. Charleroi - F.C. Antwerp tot landskampioen wordt uitgeroepen of de ploeg die het meest scoort tijdens de kerstperiode?

 

De regenboogtrui uitreiken aan de beste van het héle seizoen (ontegensprekelijk Wout Van Aert) zal helaas geen volstrekte zekerheid zijn in Leuven, waar ondanks 42 hellingen en 2562 hoogtemeters géén al te selectief parcours wordt geserveerd. Zwaar weer kan er (voor de renners maar niet voor de toeschouwers) een toegevoegde waarde aan geven. Zeker de biljartvlakke tijdrit van Knokke-Heist naar Brugge zal een zware zijdelingse zuidwester hard nodig hebben.

Primož Roglič beseft dat hij op deze mondiale weinig te zoeken heeft, hij zou enkel de wegrit rijden. Vorig jaar kreeg hij in Imola het verwijt te horen dat hij zijn dagdagelijkse ploegmaat Wout Van Aert (zoals die dat in de Tour had gedaan voor hem) had moeten steunen in diens achtervolging op de uitgebroken Julian Alapahlippe. Niet dus want dat brengt ons bij het anachronisme van het zogenaamd kampioenschap van de wereld dat volgens de … landenformule wordt betwist, vandaar dat ik het in deze liever heb over de G.P. des Nations.

De ondraaglijke lichtheid van het wereld-kam-pioen-schap, het is een oud zeer waarover ik nog even langdurig als tevergeefs zal zeuren, gesteund door deze twee opsommingen.

In alfabetische orde kwamen Jacques Anquetil, Franco Bitossi, Roger De Vlaeminck, Miguel Indurain, Laurent Jalabert, Sean Kelly, Hugo Koblet, Miguel Poblet, Raymond Poulidor, Herman Vanspringel, Erik Zabel,...  nooit in het bezit van de regenboogtrui zoals godbetert wel Hans Knecht (1946), Theo Middelkamp (1947), Heinz Müller (1953), Harm Ottenbros (1969), Luc Leblanc (1994), Laurent Brochard (1997), Oscar Camenzind (1998), Romans Vainsteins (2000), Igor Astarloa (2003),... 

Vergis u niet: ook iemand als Ethan Hayter kan één week na zijn 23ste verjaardag de primus worden maar niet de primus inter pares, dat kan enkel Wout Van Aert zijn.

De wereldtitel op één nanoen toekennen: welke idioot heeft dàt ooit verzonnen en welke navolgers houden deze quitte ou double (een bizarre exlusiviteit van het wielrennen) in stand? Niet in het minst de UCI, naar wie de dagdagelijkse teamsponsors zich gratis moeten schikken. Enkel het team van de nieuwe wereldkampioen zal opgetogen zijn.

Van de kampioenschappen krijgt de UCI overigens maar niet genoeg. Vijf jaar geleden werd ook een Europees kampioenschap voor contractrenners in het leven geroepen met een navenante trui als beloning, die enkel maar tot de verbeelding spreekt wanneer een landgenoot hem draagt.

Waarom gaat men dit (sic) elan niet door en volgt er ook geen West-Europees kampioenschap en een kampioenschap van de Lage Landen?! In dat geval mogen de wielerbonden ook participeren in de maandgelden van de renners.