Michael MATTHEWS is geen véélwinnaar meer maar bezit wel één van de 100 mooiste naoorlogse palmaressen

  

Met de GP Castellon was Michael Matthews, net als in 2011 (dagzege in Tour Down Under), vroeg begonnen met het opdrijven van zijn globaal zegecijfer maar zoals de jongste jaren stokte dat. 

Het was bijna acht maanden wachten op de tweede overwinning van het seizoen maar dan wel één die dubbel en dik kon tellen: de GP de Québec, die ook al in 2018 en 2019 won.

Winnen is de jongste jaren zijn regel niet meer: slechts één keer in 2020, in 2021 geen enkele keer, in 2022 en 2024 tweemaal en in 2023 één keer. 

Dat ging evenwel niet helemaal ten koste van kwaliteit met de Bretagne Classic 2020, een dagzege in Catalunya en in de Tour 2022 en in de Giro 2023 en nu dus opnieuw de GP de Québec. Dat zijn er dus amper zes in de eerste helft van de jaren 20 tegenover zesmaal zoveel daarvoor.

Daarmee komt zijn totaal op 42, waarmee hij na Robbie McEwen (116), Phil Anderson (71) en Caleb Ewan (63) de vierde Australiër is.

Kwaliteit haalt daarin van kwantiteit want in mijn Naoorlogse Palmares Ranking is hij na Cadel Evans en Phil Anderson de derde best prestérende Australiër ooit dankzij vooral: 

10 dagzeges in de grote ronden (4 in de Tour, 3 in de Vuelta, 3 in de Giro);

winst in de WB-manches van Montréal 2018, Québec 2018-2019-2024, Plouay 2020:

dagzeges in Paris-Nice (3), Catalunya (3), de Itzulia Basque Country (3), Down Under, Suisse, Romandie, de BinckBank Tour, …

 

Michael Matthews veroverde de regenboogtrui der beloften van 2010, sant in eigen land (Geelong), waar hij het haalde van John Degenkolb, Taylor Phinney, Arnaud Démare, Sonny Colbrelli, …

Een tweede regenboogtrui viel hem te beurt met Sunweb in de ploegentijdrit in het Noorse Bergen in 2017 met Søren Kragh Andersen, Tom Dumoulin, Lennard Kämna, Wilco Kelderman, Sam Oomen als kompanen.

Bij de regenboogtrui van de profs kwam hij dicht: tweede (na Peter Sagan) in Richmond 2015 en derde (na opnieuw Sagan en Alexander Kristoff) in Bergen 2017 en tussendoor vierde in Doha 2016.

In meer andere grootste ééndagskoersen overviel hem het dubbele gevoel van de dichte ereplaats: in Milano-Sanremo (6x), Gent-Wevelgem, de Amstel Gold Race (4x) en zelfs in Liège-Bastogne-Liège (4de in 2017), wat erop wijst dat hij allrounder is dan hij wordt ingeschat. 

Dit jaar werd hij in de Ronde van Vlaanderen van de derde naar de elfde plaats verbannen omdat hij van zijn lijn afweek. Ten onrechte want hij was zijn lijn waarbij niemand tot naast zijn achterwiel kwam en dus mocht hij rijden waar hij verkoos dat te doen. Voor mij is hij voor eens en voor altijd de derde der Ronde van Vlaanderen 2024!

 

Voor het geheel van zijn carrière verdient de intussen 34-jarige Australïer een monumentale klassieker of een WK als een career achievement award. Helaas voor hem gaat dat niet op die manier in zijn werk.