Herman VANSPRINGEL

was oneindig méér dan 

monsieur Bordeaux-Paris

 

Het was een aangekondigde kroniek maar nog komt het hard binnen dat Herman Vanspringel vannacht, elf dagen na zijn 79ste verjaardag, overleed.

Herman VANSPRINGEL in betere tijden op zondag 14 april 2014.

Sommigen hebben het steevast over ‘monsieur Bordeaux-Paris’ wanneer ze het over Herman hebben en inderdaad, hij won de marathon van de weg zeven keer maar dat is nièt de vlag die zijn lading dekt maar waarmee men hem schromelijk tekort doet, zo ook met het jarenlang schrijven van zijn naam in twéé woorden.

In 1968 was hij de numero uno van de wereld. Behalve in de Tour, die hem in de afsluitende tijdrit faliekant ontglipte aan Jan Janssen, werd hij ook tweede in het WK in Imola, waar een monstercoalitie werd opgezet om Eddy Merckx uit en een Italiaan (in casu Vittorio Adorni) aan de regenboogtrui te helpen. Dat opgeklopt symbool kwam eerder toe aan Herman, die in de Giro di Lombardia (de zwaarste klassieker) de puntjes op de i zette. In de lente had hij ook de Omloop Het Volk gewonnen en was hij in Paris-Roubaix tweede geworden na Eddy Merckx, zijn ami-ennemi.

Herman was geen absolute veelwinnaar. ‘Slechts’ 60 internationale overwin-ningen (ruim dubbel zoveel in het algemeen) werden zijn deel waarin kwaliteit primeerde met ook Gent-Wevelgem 1966, Paris-Tours 1969, de GP des Nations 1969 & 1970, de Trofeo Baracchi 1969, de Zuri Metzgete 1971, het BK in Martelange 1971, de E3 Harelbeke 1974, … als highlights en niet te vergeten de groene trui van de Tour in 1973. 

Opmerkelijk dat Herman geen enkele rittenkoers won, hij die in elk van de drie grote ronden op het eindpodium stond: 3de (na Luis Ocana en Agustin Tamames) in de Vuelta 1970 en 2de (na Gösta Petterson) in de Giro 1971.

Ook op de voornaamste ééndagskoersen zette hij een zware voetafdruk: 3de in Milano-Sanremo 1966, nogmaals 2de in Paris-Roubaix (1971), 3de in Liège-Bastogne-Liège 1972, 3de in La Flèche Wallonne 1977 en in de al gewonnen Il Lombardia werd hij ook nog eens 2de (1969) en derde (1972).

De Ronde van Vlaanderen lag hem kennelijk het minst van al, hij eindigde er niet dichter dan op de zesde plaats (1978).

Eén en ander voert hem in mijn naoorlogse palmaresranking naar een fraaie 16de plaats als vierde Belg na Eddy Merckx, Roger De Vlaeminck, Rik Van Looy en Freddy Maertens.

 

Indien hij wat meer op zijn eigen strepen had gestaan en in zijn beste jaren minder archaïsch werd omringd dan had er nòg méér in gezeten. 

In de nadagen van zijn carrière maakte Jan Janssen het hem herhaaldelijk diets: “je waart geen kleine maar een gròte Kempenaar die mij in de Tour van 1968 had moeten omverblazen!”.

 

Herman Vanspringel consolideerde zijn affiniteit met het wielrennen en dat bezorgde hem de Herman Vanspringels Diamond, een topkoers voor nieuwelingen. 

Hij hield eraan om op zondag 15 mei en tot grote verbazing van zijn intimi aanwezig te zijn om Tieltenaar Lomme Van den Meerssche, die. … à la Vanspringel een solo van dertig km. succesvol, afrondde, te huldigen.