Het Grote Gelijk van Tadej POGAčAR 

én van Adrie van der POEL

 

De Tour van 2024 zal, zeker na de ‘overgangsrit’ naar Superdévoluy, als overbezienswaardig in de annalen worden opgeslagen. Toch kon het nog beter door niet te lang, niet té zwaar en niet té extreem te zijn. Het peloton wist daar raad mee door af en toe niet-aanvalspacten aan te leggen, waarbij van wandeletappes hoegenaamd geen sprake kon zijn.

Ik blijf erbij (en dat geldt evenzeer voor de Giro en de Vuelta) dat 15 in plaats van 21 ritten nòg méér spankracht en minder aanslependheid zouden genereren. 

De 111de Tour bevatte 52300 hoogtemeters (bijna 800 meer dan de Giro) verspreid over 3500 km.; zeven etappes telden om en bij de 4000 vertikale meters

Ook de opbouw van het traject was onbedacht: het Italiaans ommetje was géén eitje want de openingsrit naar Rimini telde 3821 hoogtemeters. Drie dagen later volgde de korte rit met de Galibier als breekijzer en terminus na een met 3904 vertikale meters bezwangerde tocht. Tadej Pogačar had dan al het voortouw genomen dat hij niet meer zou lossen wat Jonas Vingegaard ook probeerde en met Remco Evenepoel als behoedzame derde man. Daarna was het tijd om Mark Cavendish als een voetzoeker op zijn carreer achievement award te laten jagen. Mads Pedersen werd er het onvergoed slachtoffer van. In Dijon stoomde Dylan Groenewegen naar een zesde dagzege in de Tour. Spraakmakender was de zege van Remco in de tijdrit naar Gevrey-Chambertin. Zelfs de 52,225 km./u. van Pogačar kon Remco niet afhouden, hij reed nog 362 meter verder en versterkte zijn tweede plaats in de tussenstand. Op het recital- Pogačar was het wachten tot twee dagen na de rustdag in Le Lioran, waar Jonas Vingegaard hem zowaar tot de orde riep. Het was slechts uitstel van executie in de Pyreneeën. 

 

Al na het openingsweekend stonden de notoire klassementsrenners bovenaan en konden de allrounders (Pedersen, Pidcock, van Aert, van der Poel, …..) hun eventuele gele droom schudden. Al snel bleek ook dat het nochtans consistente peloton weinig duurzame klassementsrenners telt als ze al niet ondergebracht waren in het UAE Team Emirates of Visma | Lease a Bike, de twee sterkste teams waar Red Bull - Bora - hansgrohe vanaf 2025 bij zal aansluiten wat de concentratie van talent nog zal opvoeren. 

 

Adrie van der Poel heeft zeker een punt waar hij, zij het kort door de bocht, beweert dat de Tour 2024 een uitgesproken aangelegenheid was van vier klassementsrenners en evenveel sprinters. Het begon nochtans verfrissend toen Romain Bardet en Frank van den Broek (Team DSM-firmenich PostNL) en Kévin Vauquelin (Arkéa - B&B Hotels) de vlucht vooruit namen én behielden, wat Mathieu van der Poel dit jaar niet vermocht. Hij is dan ook een almaar koelere minnaar van de Tour en meer nog van de andere (te) langdurige grote ronden, een ongenoegen dat hij deelt met onder anderen Johan Museeuw en Tom Boonen eens dat ze daar hun doelstellingen gehaald hadden.

Na het verrassende begin sloot de ‘gevestigde orde’ de rangen met enkel nog ruimte voor de sterke Anthony Turgis (Total Energies), géén dissonant want tweede in Waregem 2018 en in Sanremo 2022, vierde in Vlaanderen 2020, top tien in Wevelgem en (bijna ook) in Roubaix 2021. 

 

Tadej Pogačar zal wijselijk aan de trilogie Giro-Tour-Vuelta verzaken. Met zondagavond al 52 koersdagen op de teller is het Spaanse graan er teveel aan na wat al geweest is en wat tijdens de nazomer en de herfst nog bij komt: de Olympiade in Parijs, het WK in Aigle, het Canadees tweeluik en Il Lombardia waarin hij een vierslager beoogt. Indien hij er ook de (nog niet gewonnen) Vuelta (wel derde na drie dagzeges als 20-jarige in 2019) had bijgenomen dan kon hij die enkel maar verliezen. Winnen zou van hem nog meer een buitenaards wezen hebben gemaakt en voeding gegeven aan allerhande speculaties over grensoverschrijdende medische begeleiding (die er nu - vergezocht - ook al zijn). Verliezen zou zijn aureool van Il Imbatido aantasten. In het najaar heeft Tadej de Vuelta niet nodig om zijn Année Premier Cru in absolute schoonheid af te sluiten.