Gisteren overleden op zijn 85ste ...

 

Rolf WOLFSHOHL: beste veldrijder op de weg of beste wegrenner in het veld?!

 

In mijn allertijdse ranking van de WK’s veldrijden (op basis van 125 75 50 40 30 25 20 15 10 5 punten voor de respectieve top tien) is het verschil tussen Rolf Wolfshohl (°1938) en Albert Zweifel (°1949) bijzonder gering. De Zwitser behaalde zelfs twee titels meer: vier op een rij vanaf 1976 en zeven (!) jaar later een vijfde. 

 

Zweifel was een notoire veldrijder, Wolfshohl een expliciete wegrenner. De Kölner was op 24 februari 1957 nog geen twee maanden 18 jaar toen hij op de Edelare (Oudenaarde) een eerste keer opdoemde in de top tien van een WK veldrijden: zevende op bijna vijf minuten van de Franse grootmeester André Dufraisse. Wolfshohls opmars was onstuitbaar ingezet. Het jaar daarop werd hij al derde (na Dufraisse en Amerigo Severini) in Limoges en in 1959 (tweede na Renato Longo) in Genève. 

Van de eerste vier edities der jaren zestig (die hij aanvatte als 21-jarige) won hij er drie: Tolosa 1960, Hannover 1961 en Calais 1963. Daarna moest hij het stellen met vier tweede (na Longo in 1965 en in 1967 en na Eric De Vlaeminck in 1969 en in 1972) en drie derde plaatsen.

 

Wolfshohl en Zweifel kregen slechts op één wereldkampioenschap met mekaar te maken: in Melchnau (Zwits.) in 1975, waar de Duitser afscheid nam en de Zwitser geen sant in eigen land werd maar tweede werd na Roger De Vlaeminck die daar zijn enige wereldtitel als prof in het veld behaalde. 

Ha dé Roger, hij had Wolfshohl in de combinatie veld-weg naar de kroon kunnen steken maar daarvoor had hij zijn beminde broer Eric voor de voeten moeten lopen en dat wilde hij kennelijk niet. 

 

Rolf Wolfshohl kende die familiale “luxe” niet en kon zich ongebreideld in de beide disciplines waarmaken, niet in het minst op de weg, waarin hij debuteerde in 1960 voor Rapha-Gitane-Dunlop. 

Ploegleider Raymond Louviot geloofde niet in hem en Rolf moest aan ondermaatse voorwaarden bewijzen. Zowel in de lente van 1962 als die van 1963 bekroonde hij zijn regelmaat met een tweede plaats: na Jef Planckaert in Liège-Bastogne-Liège respectievelijk (bij fotofinish) na Joseph Groussard in Milano-Sanremo. 

In 1963 had Paris-Roubaix op zijn palmares moeten inschrijven. Ondanks drie bandbreuken nam hij met Noël Foré voorsprong. In plaats van samen te werken keken de twee mekaar het wit uit de ogen. Toen Noël ten val kwam, leek Rolf op weg naar een triomf tot hij totaal leeggereden aan de poort van de roze piste door tien achtervolgers overstoken werd van wie Emile Daems triomfeerde. 

 

1964 bracht, ook in het veld, een minder jaar. In 1965 compenseerde hij een mindere lente in de Vuelta. Rolf was een egotripper pur sang die frequent van team veranderde en voor niets of voor niemand terugdeinsde wanneer hij eigen kansen rook, zelfs niet voor Raymond Poulidor, zijn uitgesproken kopman bij Mercier-BP-Hutchinson, die hij ongegeneerd de Vuelta afsnoepte, een copy paste van wat zijn landgenoot Rudi Altig hem in 1962 voordeed door zijn leider Jacques Anquetil niet te ontzien. Met Duitsers zijn de Fransen dus ook in de koers nooit klaar.

 

Eindwinst in de Vuelta deed Wolfshohl ook dromen van de Tour, waarin hij - behalve een dagzege (Toulouse) in 1967 - nog maar weinig klaargemaakt had. In de editie van 1968 kwam hij, na elf dagen Georges Vandenberghe, aan de leiding in Aurillac maar twee dagen later werd hij tijdens de zware Alpenrit van Saint-Etienne naar Grenoble verdrongen door de Spanjaard Gregorio San Miguel. Uiteindelijk werd hij zesde, ruim vier maanden nadat hij Paris-Nice had gewonnen. Voorafgaandelijk won hij ei zo na ook de Omloop Het Volk. Hij was niet eens ingeschreven maar vertoefde in de nadagen van het WK veldrijden in Luxembourg (waar hij tweede werd na Eric De Vlaeminck) in Vlaanderen voor zijn fietsenbedrijf. Zijn ploegleider Raymond Louviot (Bic) kwam een renner tekort en verzocht Rolf om in te vallen. Hij stemde in maar moest zich behelpen met zijn crossfiets, wat hem niet belette om na een indrukwekkende inspanning de vier koplopers te achterhalen en tweede te worden na Herman Vanspringel.

 

Rolf Wolfshohl (3), Renato Longo (5) en Eric De Vlaeminck (7) waren samen goed voor vijftien regenboogtruien. Onmogelijk om te ontsnappen aan de vloek ervan. Rolfs zoon Rolf-Dieter viel zwaar tijdens het kampioenschap van Duitsland in 1984, raakte verlamd aan de onderste ledematen en overleed eind 2011, amper 51 jaar. De dochter van Renato liet zowaar het leven bij een bomaanslag. Eric keek op zaterdag 11 oktober 1993 machteloos toe hoe zijn 26-jarige zoon Geert stierf tijdens een veldrit in Heist-op-den-Berg.