Renner van het Jaar 1983 én

Italiaanse voorloper Remco Evenepoel … 

Giuseppe SARONNI

il bambino prodigio

De vroege jaren tachtig: er was Bernard Hinault, er was TI-Raleigh, er waren (aangevoerd door Sean Kelly) de oprukkende Engelssprekenden, er was Francesco Moser naast wie éne Giuseppe Saronni ongegeneerd bijschoof.

Beppe werd in 1977, op zijn negentiende, beroepsrenner nadat hij speciale dispensatie had verkregen van de Italiaanse bond. Hij was een allrounder: een goede tijdrijder, een meer dan behoorlijke klimmer en hij kon terugvallen op een aardige explosiviteit. Het leverde hem  globaal bijna 200 overwinningen op.

Bij zijn debuut in 1977 viel hij met de deur in huis. Hij won vijf Italiaanse semi-klassiekers: de Trofeo Pantalica, de Giro Sicilia, de Tre Valli Varesini, de Giro del Friuli en de Giro del Veneto. Hij haalde het podium van Tirreno-Adriateco (derde) en La Flèche Wallonne (tweede na Freddy Maertens en Francesco Moser), deed het ook voortreffelijk in onder meer Milano-Sanremo (19de), het wereldkampioenschap in San Cristobal (9de), de Giro di Lombardia (14de),….

Beppe had, tenzij het er echt toe deed, een broertje dood aan tijdrijden en haalde (à la Roger De Vlaeminck) de neus op voor de Tour, waarin hij pas in 1987 een enige keer aanzette en het na dertien dagen voor bekeken hield zonder één keer voor een dagzege in aanmerking te zijn gekomen. Giuseppe Saronni was een rabiate Italiaanse coureur.

Remco Evenepoel zal grensoverschrijdender zijn en lijkt intrinsiek nòg béter dan Giuseppe Saronni, wat niet meteen betekent dat hij diens palmares (waarop vooral de Giro 1979 en 1983 opgelost met 24 dagzeges en 39 maglia rosa, La Flèche Wallonne 1980, het wereldkampioenschap in Goodwood 1982, de Giro di Lombardia 1982, Milano-Sanremo 1983, ….. prijken) zomaar naar de kroon zal steken. Het verliep kort en heftig voor Giuseppe Saronni maar nog vòòr zijn dertigste was het beste er al af. Met dat palmares haalt hij niettemin net de Italiaanse top tien in mijn all time palmares ranking.