Gent - Neige - Wevelgem 1978
Men heeft het steevast over de ijskoude lente van 2013, die de voorjaarsklassiekers verlamt. Decennia geleden waren die klimatologische omstandigheden meer regel dan uitzondering. Zo won Rik Van Looy viermaal in Harelbeke, waarvan tweemaal in de sneeuw.
Nog straffer was het vijfendertig jaar geleden in Gent-Wevelgem op woensdag 12 april 1978 en dus nog bijna drie weken verder op het jaar dan de 74ste editie.
Van Zeebrugge tot in Nieuwpoort moesten de renners overvloedige sneeuwval trotseren. Het hield tijdig op zodat de heuvelzone alsnog kon aangesneden worden. De renners waren in die dagen qua kledij nog minder beschermd als nu. Toch ledigden veertig van de 185 gestarten de bittere kelk tot op de bodem. Ronny Bossant, Michel Jacobs, Cees Priem, Willy Scheers en Pol Verschuere reden al in het danteske gebied ver vòòr de anderen uit. Zij poogden de al even verkleumde coryfeeën te verschalken en kregen daar ook uitzicht op tot tien ronkende namen hun iglo verlieten om de toestand te normaliseren. Het moeten stuk voor stuk Übermenschen geweest zijn om nog zo'n helse finale ineen te boksen en mekaars luttele restérende krachten af te tasten. Uiteindelijk trad de pientere en met een rijke weerstand fietsende Ferdi Van den Haute als puike winnaar naar voren. Walter Planckaert werd (+1'05") tweede vòòr Francesco Moser en Jan Raas. Ludo Peeters snoepte (+1'15") Roger De Vlaeminck de vijfde plaats af. Rik Van Linden, Ronald De Witte, Freddy Maertens en Michel Pollentier vervolledigden (+2'10") de top-tien. Ziedaar de spraakmakende uitkomst van een urenlang heroïsch gevecht tegen de natuurelementen.
Ik herinner het mij alsof het gisteren was. Je moet het als ooggetuige meegemaakt hebben om je een idee te kunnen vormen. En toch ben je in die bizarre ogenblikken een gelaten sadist.
- "Nu wordt de wedstrijd mooi", lieten wij ons vanuit de warme volgwagen ontvallen wanneer de sneeuwval na "mijn" Blankenberge aanzwol tot een moeilijk te doorkijken gordijn.
Een medepassagier had een nog beter idee. Na de doortocht aan de eerste bevoorrading in Oostende had hij zowaar zin in een... ijsje. We zijn met schaamteloos solidair geweest en hebben vijfendertig jaar later nog steeds schuldgevoelens.
Twee jaar later in Liège - Bastogne - Liège (= Neige - Bastogne - Neige) zou het nòg erger geweest zijn met Bernard Hinault als bijna ingevroren feestvarken. Naar verluidt toch want het is "van horen zeggen". Ik was er niet bij, lag thuis in een warm bed met een virale infectie.